قسط 3
“اٽارني جنرل ڪولنس؟” هن پڇيو ڪرسٽوفر ڪنڌ هاڪار ۾ ڌوڻيو “مون سان گڏ اچو سائين ..... هو پنجين ماڙ تي آهي.”
لفٽ ۾ سوار ٿيندي ئي ڪرسٽوفر کان پڇيو، “ڪرنل بيڪسٽر جي حالت ڪيئن آهي؟”
“مونکي افسوس آهي سائين ...... ويهه منٽ اڳ جڏهن آئون هيٺ آيس ته هو زندگيءَ جي ڪچي تند ۾ ٻڌل محسوس ٿي رهيو هو.”
“ڪاش .... ڪاش، آئون ساڻس ملي سگهان.... هونئن وٽس ڪير ڪير موجود آهن؟”
“سندس زال ۽ پوٽو رڪي بيڪسٽر، هو ساڻس گڏ ئي رهندو آهي. هن جا ماءُ پيءُ سرڪاري ڪم سان ڪينيا ويل آهن ۽ ها جارج ٽائون چرچ جو پادري فادر ڊوسڪي به وٽن موجود آهي.”
لفٽ مان لهي هو ڪاريڊور ڏانهن وڌيا آفيسر هڪ کليل دروازي ڏانهن اشارو ڪيو. “اوهين اندر هليا وڃو، هي ڪمرو انتظار گاهه طور ڪم ايندو آهي، ڀرواري ڪمري ۾ ڪرنل بيڪسٽر آهي.”
ڪرسٽوفر ڪمري ۾ گهڙيو، ڀرواري ڪمري مان سڏڪن جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو. دروازو اڌ کليل هو ۽ ڪرسٽوفر کي بستري جو فقط هڪ حصو نظر اچي رهيو هو. ڪرسٽوفر کي خبر هئي ته اهي سڏڪا حنا بيڪسٽر جا آهن. جنهن جو هو گهڻو احترام ڪندو هو. ڪرسٽوفر اهو سوچي پريشان ٿي رهيو هو ته موت جي بستري تي ڪرنل کيس ڪهڙي اهم ڳالهه ٻڌائڻ جي لاءِ سڏايو هو.
ڪجهه گهڙين کان پوءِ ڀرواري ڪمري جو دروازو کليو ۽ فادر ڊوسڪي اندران نڪتو. هن دروازو بند ڪري ڪنڌ ڌوڻيو ۽ ڪاريڊور ڏانهن وڌيو. ڪرسٽوفر جي پويان هلڻ لڳو. “ڪرنل بيڪسٽر هوش ۾ آهي؟ هن مونکي گهرايو هو....... آئون ساڻس ملي سگهان ٿو.” هن بي تابيءَ مان چيو.
پادريءَ نهڪر ۾ ڪنڌ ڌوڻيو، “مونکي افسوس آهي ته اوهين هن سان ملي نٿا سگهو...... اوهين ڏهه منٽ دير سان پهتا آهيو.”
ڪرسٽوفر جي سمجهه ۾ نه آيو ته هو ڇا چوي. نيٺ چيائين، “فادر مرڻ کان اڳ ڪرنل بيڪسٽر پورو هوش ۾ هو نه ؟”
“هائو!”
“هن اوهانکي يا مسز بيڪسٽر کي ٻڌايو ته هو مون سان ڇو ٿو ملڻ چاهي.” “نه، هن پنهنجي زال کي فقط ايترو چيو ته اوهان سان ملڻ تمام ضروري ۽ گهڻو اهم آهي.”
“۽ هن ٻيو ڪجهه ته نه چيو؟”
“هن مون سان مختصر ڳالهه ٻولهه ڪئي، جيڪا اعتراف جي دائري ۾ اچي ٿي.”
“اوهين اها ڳالهه ٻولهه ورجائي سگهندؤ؟ ممڪن آهي ته ان مان مونکي ڪجهه سمجهڻ ۾ مدد ملي ته هن مونسان ڪهڙي ڳالهه ڪرڻ ٿي چاهي.”
“اهو ممڪن ڪونهي.” پادريءَ جي اکين مان سختي جهلڪڻ لڳي. “اعتراف هڪ سڳورو راز هوندو آهي. اهو ڪنهن تي ظاهر نٿو ڪري سگهجي. مونکي بي حد افسوس آهي.”
ڪرسٽوفر پادريءَ کان موڪلائي هيٺ هليو آيو، ڪار ۾ ويهي هن ڪيرن کي ٻڌايو ته هتي اچڻ بيڪار ثابت ٿيو.
“توکي اندازو ڪونهي ته هن توکي ڇا ٻڌائڻ ٿي چاهيو.” ڪيرن پڇيو، “مونکي بلڪل اندازو ڪونهي.” ڪرسٽوفر فڪرمنديءَ مان چيو، “پر آئون اهو معلوم ڪرڻ جي ڪوشش ضرور ڪندس ته کيس مرڻ مهل، منهنجو خيال ڇو آيو. جڏهن ته آئون سندس ايترو ويجهو نه هئس.”
“پر آئون اٽارني جنرل جي حيثيت سان ان جو جانشين ته بهرحال آهن.”
“اهوئي ته آئون به سوچي رهيو آهيان.” ڪرسٽوفر خود ڪلامي جي انداز ۾ چيو، “ان معاملي جو واسطو ڪنهن نه ڪنهن حوالي سان منهنجي ڪم سان آهي ؟ اها ڳالهه بنهه اهم هوندي، جيڪا موت جي ايترو ويجهو هوندي به هن جي ذهن تي سوار رهي، منهنجي لاءِ هو ڄاڻڻ بي حد ضروري آهي ته هن مونکي ڇا ٿي چوڻ چاهيون آئون اهو ضرور ڄاڻندس.”
ڪيرن هن جو هٿ مضبوطيءَ سان جهلي ورتو. “مٺا! پاڻ کي ايترو گهڻو ملوث به نه ڪر. آئون پنهنجي ڳالهه جي وضاحت نٿي ڪري سگهان. پر آئون ڊڄان ٿي ۽ ڊپ جي پاڇن ۾ زندگي گذارڻ مونکي سٺو ناهي لڳندو.”
“۽ مونکي ڳجهارتون سٺيون نه لڳنديون آهن.” ڪرسٽوفر ڪار جي دريءَ مان ٻاهر اوندهه ۾ گهوريندي چيو.
•