قسط 12
“اوهين بي فڪر رهو. ريڪارڊ موجب هينئر اسين واشنگٽن ۾ آهيون.”
“واهه! هيري.” ٿامسن ڪنڌ ڌوڻيندي چيو. “پر مونکي ڪجهه به نظر نٿو اچي،. توکي پڪ آهي ته اسين صحيح رستي تي پيا وڃون.”
“چيف! آئون وارڊ بروس جي هدايتن تي مڪمل عمل پيو ڪريان. بس هاڻ منزل تي پهچڻ وارا آهيون.”
هو واشنگٽن مان هڪ اهڙي بحري جهاز جي ذريعي پينلوانيا پهتا هئا، جنهن ۾ هنن ٻنهي کانسواءِ ٻيو ڪير به نه هو. ايئرپورٽ تي ڪار هنن جي اوسيئڙي ۾ هئي. ايئن اهو سفر ِشروع ٿيو هو. ٿامسن سموري رستي ۾ گهڻو بيچين رهيو هو. پنجاهه ڪلو ميٽرن جو فاصلو طئي ٿي چڪو هو. لوئس برگ، رات جو چادر اوڍي گهري ننڊ سمهي پيو هو. سٽي اسڪول ڀرسان لنگهندي، هيري ڪار جي رفتار گهٽائي ڇڏي. هاڻ ڪار سري رهي هئي. هيڊ لائٽس جي روشني ۾ سامهو گهاٽو جهنگ نظر اچي رهيو هو. ايئن پي لڳو ته اها رستي جي پڇاڙي آهي. پوءِ ڪار وڻن جي وچ ۾ هڪ خالي زمين جي ٽڪري تي پهچي ويئي.
“اجهو! اسين پهچي وياسين.” هيري بريڪ هڻندي چيو. پوءِ هن هيڊ لائيٽون وسائي ڇڏيون. “هتي آمريڪا جا سخت خطرناڪ ڏوهاري رهن ٿا.” هن جيل جي پوئين حصي ڏانهن اشارو ڪندي چيو.
“تون ٺيڪ ٿو چوين! پر ڊونالڊ ڪريڊن خطرناڪ ڏوهاري نه پر هو ته سياسي قيدي آهي.”
“واهه!... مونکي ان ڳالهه جي خبر نه هئي.” هيري جي لهجي ۾ حيرت هئي.
“ٽيڪنيڪي طور تي هو سياسي قيدي ڪونهي. پر حقيقت ۾ هو سياسي قيدي ئي آهي.” ٿامسن وراڻيو. “هو اندر جون ڳالهيون ڄاڻي ٿو .... ۽ اندر جون ڳالهيون ڄاڻڻ به ڏوهه ئي هوندو آهي.”
ٿوري دير کانپوءِ کيس ٻئي پاسان هڪ ڪار ايندي نظر آئي. ٿامسن ڪار مان لٿو ۽ پوئين سيٽ تي وڃي ويٺو. “آئون هن سان ڳالهائيندس.” هن هيريءَ کي چيو، “تون ماٺ ڪريو ويٺو ٻڌج..... کيس هينڊل ڪرڻ منهنجو ڪم آهي.”
هيريءَ هاڪار ۾ ڪنڌ ڌوڻيو. ٻي ڪار هنن کان ڪجهه پرڀرو بيٺي. دروازو کليو...... ۽ بند ٿيو. پيرن جو کڙڪو ٿيو، پوءِ کيس وارڊن بروس جو منهن نظر آيو. ٿامسن دريءَ جي ويجهو کسڪي آيو. “هيلو بروس! ڪهڙا حال اٿئي؟” ٿامسن پڇيو.
“اوهان سان ملي خوشي ٿي ڊائريڪٽر.... اوهانجو فرمائشي تحفو منهنجي ڪار ۾ موجود آهي.” بروس چيو، “پر هن اوهان سان ملڻ نه ٿي چاهيو.”
“پوءِ به تجسس جي ڪري انڪار ڪري نه سگهيو.”
“هائو بلڪل!”
“هاڻ کيس هتي ڇڏي وڃ ۽ جڏهن هو منهنجي ڪار مان لهي ته کيس پنهنجي ڪار ۾ ويهاري واپس مون وٽ اچج.... مونکي توکان هڪ ڪم وٺڻو آهي.”
“آئون حاضر آهيان سائين!”
“۽ ياد رکج ته هيءَ اها ملاقات آهي، جيڪا ڪڏهن ٿي ئي نه هئي.”
“ڪهڙي ملاقات، ڪڏهن ٿي هئي.” بروس ڀرون تاڻيندي چيو.
“گڊ! هاڻ کيس وڃي موڪل!”
ڪجهه گهڙين کانپوءِ ڪار جو پويون دروزاو کليو. ڊونالڊ ڪريڊن جي هٿن ۾ هٿ ڪڙي هئي. “هٿڪڙي کولي ڇڏ بروس! هيءَ نجي نوعيت جي ملاقات آهي.” ٿامسن چيو.
بروس هٿڪڙي کولي ڇڏي. ڊونالڊ ڪريڊن پوئين سيٽ تي ٿامسن سان گڏ اچي ويٺو. هو اڳ جي مقابلي ۾ گهڻو ڪمزور لڳي رهيو هو. اکيون به ڏرا ڏيئي ويون هيس.
“سگريٽ پيئندين!” ٿامسن، ڊونالڊن کان پڇيو. پوءِ جواب جو انتظار ڪرڻ کانسواءِ ئي هيري کي چيائين. “هن کي سگريٽ ۽ لائيٽر ڏي.” ڊونالڊ سگريٽ جا ٻه وڏا ڪش هنيا ۽ پوءِ اطمينان سان مرڪيو.
“ڪهڙا حال اٿئي ڊونالڊ!” ٿامسن پڇيو.
“ڪهڙو نه ذليل سوال ڪيو اٿئي.”
“اوهه.....ته تون تڪليف ۾ آهين.منهنجو خيال هو ته تنهنجي ڊيوٽي جيل جي لئبريري ۾ لڳائي ويئي هوندي.”
“ان سان ڪهڙو فرق ٿو پوي. ڇا اهو گهٽ آهي ته آئون بي ڏوهي هئڻ جي باوجود به جيل ۾ آهيان ۽ جانورن جيان رهان پيو.”
“هائو! آئون اندازو لڳائي سگهان ٿو.... جيل ڪڏهن به ڀانءِ کي نٿو پوي.”
ڊونالڊ چڙ جي ڪيفيت ۾ سگريٽ کي ڦوڪيندو رهيو.
“مونکي افسوس آهي......” ٿامسن همدردارنه لهجي ۾ چيو. “بيڪسٽر جو موت تنهنجي لاءِ وڏو ڌڪ هوندو. هو دنيا ۾ ٻيو ماڻهو هو، جيڪو توکي وقت کان اڳ آزادي ڏياري سگهيو ٿي.”
ڊونالڊ ڇرڪي ٿامسن کي ڏٺو. “ٻيو!؟” هن جي لهجي ۾ حيرت هئي.
“هائو! آئون پهريون آهيان.” ٿامسن مرڪندي چيو. “آئون تو لاءِ هڪ آڇ کڻي آيو آهيان. اهو واپار آهي. آئون توکي آزادي ڏياري سگهان ٿو ۽ تون مونکي رقم فراهم ڪري سگهين ٿو. آئون مختصر ڳالهائيندس تو فلوريڊا ۾ ڪٿي ڏهه لک ڊالر لڪائي رکيا آهن. ترديد جي ضرورت ڪونهي. آئون ريڪارڊ مان تصديق ڪري چڪو آهيان. توکي اها رقم مياميءَ ۾ ڪنهن کي پهچائڻي هئي. پر تو نه پهچائي. رقم به توکان نه نڪتي پوءِ ان سلسلي ۾ تو چپ سُبي ڇڏيا. ٻارنهن سالن کانپوءِ اها رقم تنهنجي لاءِ ايتري اهم ڪونهي. آئون توکي فوري طور تي آزادي ڏياري سگهان ٿو. ان جي بدلي ۾ توکي سڄي رقم نه پر فقط هڪ حصو ڏيڻي پوندي. توکي آزاد ٿيندي ئي ميامي وڃڻون پوندو ۽ ڏهن لکن ڊالرن مان ساڍا ست لک ڊالر منهنجي ماڻهوءَ کي ڏيڻا پوندا. تون اڍائي لک ڊالرن جي مدد سان نئين سر زندگي جي شروعات ڪري سگهين ٿو......ڇئو ڇا ٿو چوين....”
ڊونالڊ سگريٽ جو ٽوٽو ٻاهر اڇليو. هو هٻڪڻ لڳو هو.
ٿامسن هن جو هٻڪڻ سمجهي ورتو. “آئون سمجهي ويس. تون جزئيات ڄاڻڻ ٿو چاهين. ڏس! تنهنجي سزا معاف ڪرائڻ يا پيرول تي آزادي ڏيارڻ منهنجي وس ۾ ڪونهي. پر آئون توکي آزادي ڏياري سگهان ٿو. اسانکي چالاڪيءَ کان ڪم وٺڻو پوندو. جيل مان نڪرندي ئي توکي هڪ ٻي شخصيت جو روپ اختيار ڪرڻو پوندو. آئون تنهنجي لاءِ نوان ڪاغذ تيار ڪرائي وٺندس. اسانکي سڀ کان پهرين ڊونالڊ ڪريڊن مان ڇوٽڪارو حاصل ڪرڻو پوندو. وارڊن بروس تنهنجي سرڪاري موت جو اعلان ڪندو. پوءِ اسين توکي آزاد ڪنداسين. توکي تنهنجي فنگر پرنٽس کان ڇوٽڪارو ڏياريو ويندو. پلاسٽڪ سرجري جي ذريعي تنهنجي شخصيت بدلجي ويندي. تون جيئرو ۽ آزاد هوندين. پر ڊونالڊ ڪريڊن مري چڪو هوندو. ٿامسن رونالڊ جي رد عمل کي جاچڻ لاءِ هن جي چهري تي نظر وڌي، پر ڪو به رد عمل سامهون نه آيو. تنهنڪري ٿامسن پنهنجي ڳالهه جاري رکي.” اسانکي خبر آهي.” تنهنجي هڪ ڌيءَ آهي، جيڪا ڊونالڊ ڪريڊن جو سوڳ ملهائيندي. ڏکيو مرحلو اهو آهي ته تون پنهنجي ڌيءَ سان ڪڏهن به ملي نه سگهندين. کيس حقيقت جي خبر پوڻ نه گهرجي. اها اٿئي صورتحال، مون وٽ ڪو گهڻو وقت ڪونهي منهنجي اها آڇ آخري اٿئي. مونکي ها يا نه ۾ جواب گهرجي نه جي صورت ۾ توکي وڌيڪ ٻارنهن سال جيل ۾ گذارڻا پوندا ۽ اهو ان شرط تي به ته تنهنجي حياتي هجي. جيل ۾ ڪو توکي ڇرو به هڻي سگهي ٿو.” هن جي لهجي ۾ ڌمڪي اچي ويئي. “جيڪڏهن تون ٻارنهن سال ڀوڳي وئين ته ڏهه لک ڊالر به تنهنجا هوندا ۽ تنهنجو اصل نالو به برقرار رهندو. ها چوڻ جي صورت ۾ اڍائي لک ڊالرن سميت توکي آزادي ملندي. پر تون پنهنجي نالي ۽ پنهنجي ڌيءَ ۽ پنهنجي دوستن کان محروم ٿي ويندين. فيصلو تنهنجي اختيار ۾ آهي.”
ڊونالڊ ڪريڊن ڪنهن اونهي سوچ ۾ ٻڏل هو. هن جي اکين مان ڇڪتاڻ جو اظهار پي ٿيو.
•
لاس اينجلس مان واپس ورندي ئي ڪرسٽوفر، صدر گلبرٽ کي پنهنجي دوري جي رپورٽ پيش ڪئي. رپورٽ مختصر هئي. ڇو ته ڪرسٽوفر، صدر کي ڪيليفورنيا ۾ پنهنجي سڀني سرگرمين جي باري ۾ ته ٻڌائي نه نٿي سگهيو. اڃا هو يقين سان چئي نٿي سگهيو ته ان سيٽ اپ ۾ صدر جو ڪردار هيري جو آهي يا ولين جو. هن پنهنجي ٽي وي مناظري ۽ بار ايسوسيئيشن جي ڪنوينش ۾ پنهنجي تقرير جو ذڪر ائين ڪيو، ڄڻ اهي سندس وڏيون فتحون رهيون هيون. پر شايد صدر صاحب کي ڄاڻ هئي، هن ڪرسٽوفر جي ڪارڪردگي کي بيحد مايوس ڪندڙ قرار ڏنو.
“تو 35هين ترميم جي لاءِ کليل طور تي نه ڳالهايو .” صدر چيو “بهرحال صورتحال قابو ۾ آهي،. ڪجهه نيون خبرون به آهن.”
انهن مان پهرين سٺي خبر صدر جي پولنگ ايجنٽ رونالڊ ڏني جنهن موجب تازي ڪيل سروي موجب 65 سيڪڙو اسيمبلي ميمبر ترميم جي حق ۾ ٿي چڪا آهن. ڪرسٽوفر ڏاڍي ڏکيائي سان پنهنجي مايوسيءَ کي لڪايو. جنهن جو مطلب اهو هو ته کيس تيزيءَ سان ڪم ڪرڻو آهي.
نيٺ پنجين ڏينهن ڪرسٽوفر کي لوئس برگ جيل وڃڻ جو موقعو ملي ويو. کيس خبر هئي ته هن جو بنا ڪنهن سبب جي جيل جو دورو ڪرڻ مناسب نه ٿيندو، تنهنڪري پهرين هن هڪ جواز گهڙيو. انهن ڏينهن هو جيلن ۾ سڌارن بابت هڪ ايڪٽ جي سلسلي ۾ رٿون گڏ ڪري رهيو هو. ان لحاظ کان هن جو لوئس برگ جيل جو دورو غير معمولي نه هو.
هن وارڊن بروس سان گڏ جيل جي مختلف حصن جو معائنو ڪيو. هن کولين ۾ موجود قيدين سان به ڳالهه ٻولهه ڪئي، هاڻ اهو اهم معاملي جي لاءِ پاڻ کي تيار ڪري رهيو هو. تنهنڪري هن سرسري لهجي ۾ وارڊن کي چيو “اڙي ها... هڪ ڳالهه ياد اچي ويم. اڄڪلهه هڪ قيدي جو خيال پيو اچي... ڇا مونکي هن سان پنج ست منٽ اڪيلائي ۾ ملڻ جو موقعو ملي سگهي ٿو.”
“بلڪل سائين! اوهين مونکي رڳو ان جو نالو ٻڌايو.”
“آئون ڊونالڊ ڪريڊن سان ملڻ ٿو چاهيان؟”
وارڊن بروس پنهنجي حيرت لڪائي نه سگهيو. “ان جو مطلب اهو آهي ته اوهان اڄوڪيون صبح واريون اخبارون نه پڙهيون آهن. نه ئي وري اوهان ٽي وي ڏٺي آهي؟”
“بلڪل! آئون انهن نعمتن کان اڄ محروم رهيو آهيان.”
“مونکي افسوس آهي ته ٽي ڏينهن اڳ ڊونالڊ ڪريڊن وفات ڪري ويو. دل جو دورو هن جي موت جو سبب ٿيو. هن جي وارثن جي خبر چار لهڻ تائين اسان هن جي چالاڻي جي خبر جاري نه ڪئي.”
“ڊونالڊ ڪريڊن مري چڪو آهي!” ڪرسٽوفر کوکلي لهجي ۾ چيو، گويا آر دستاويز جي سلسلي ۾ هن جي آخري اميد به ختم ٿي وئي.
“اوهان ٽي ڏينهن اڳ اچو ها ته هن سان ملي وٺو ها..... بيڊ لڪ!”
ڪرسٽوفر واپسي جي لاءِ مڙي ئي رهيو هو، جو هڪ خيال کيس ڇرڪائي ڇڏيو. هن وارڊن کان پڇيو.”اوهانکي هن جي وارثن جي خبر پئجي ويئي.”
“هائو! هن جي ڌيءَ فلاڊليفا ۾ رهي ٿي. هو شهر کان ٻاهر ويل هئي.، هن جي موڪل ڏيڻ تي اسان هن کي هتي ئي دفنائي ڇڏيو.”
“ڇوڪري جو رد عمل ڪهڙو هو؟”
“فطري ڳالهه آهي..... هن جي لاءِ پيءُ جي موت جي خبر وڏو صدمو هو. اڳوڻي اٽارني جنرل بيڪسٽر کانپوءِ هوءَ اڪيلي هستي هئي، جيڪا ڊونالڊ کي خط لکندي هئي.”
“اوهين مونکي هن جو پتو ڏيئي سگهو ٿا.”
“هائو! پوسٽ باڪس جي ذريعي اسان اها خبر هن تائين پهچائي هئي. وارڊن بروس چيو ۽ پتو لکي ڪرسٽوفر جي حوالي ڪري ڇڏيو.
ڪرسٽوفر واپس روانو ٿيو. هاڻ هن وٽ بس هڪ ننڍو امڪان ئي وڃي بچيو هو ته هن شايد پنهنجي ڌيءَ سان آر دستاويز جي باري ۾ ڪا ڳالهه ٻولهه ڪئي هجي.
•
سڀ ڪجهه ڪنهن ڏکيائي کانسواءِ ٿيو هو، هاڻ هو موٽر بوٽ جي ڪيبن ۾ ويٺو هو. گذريل هفتي جي واقعن کي ذهن ۾ تازو ڪري رهيو هو. اڄ کان ڇهه ڏينهن اڳ هن ايف بي آءِ جي ڊائريڪٽر ورنن ٿامسن جي آڇ قبول ڪئي هئي، جيڪا حقيقت ۾ کيس ناقابل عمل ۽ بي وقوفي واري لڳي هئي. ٻه راتيون اڳ هو ماٺ مٺيءَ ۾ وارڊن جي ڪار جي پوئين حصي ۾ ويٺو هو. ان گهڙي کانپوءِ هو ڊونالڊ ڪريڊن نه پر هربرٽ ملر هو. هڪ عام شهري. هڪ آزاد انسان.
ٿامسن سان ملاقات کانپوءِ کيس هڪ ڪوٺڙيءَ ۾ اڪيلو بند ڪيو ويو هو. اتي هن جي ملاقات ٿامسن جي ڊپٽي هيري ايڊورڊ سان ٿي. هيري سان گڏ ٽي ماڻهو ٻيا به هئا، جن جي نالن جي کيس خبر پئجي نه سگهي هئي. انهن سان گڏ هڪ اڌڙوٽ منڊو همراهه به هو. جنهن فنگر پرنٽس بدلائڻ جي لاءِ هن جي آڱرين تي مخصوص قسم جو تيزاب استعمال ڪيو هو. اهو مرحلو بي حد تڪليف وارو هو، پوءِ عينڪ جي بدران هن کي اکين ۾ ڪنٽيڪٽ لينس فٽ ڪيا ويا. پوءِ حجام هن جون مڇون صاف ڪري، هن جي سونهري وارن کي ڪارو ڪيو. آخري مرحلو ڪاغذن جو هو. هيريءَ کيس برٿ سرٽيفڪيٽ، فوج مان باعزت ڊسچارج سرٽيفڪيٽ، ڊرائيونگ لائسنس ۽ سوشل سيڪيورٽي ڪارڊ فراهم ڪيو هو. جنهن جي بنياد تي هو هاڻ هربرٽ ملر هو. هن جي عمر 59 سال هئي. پوءِ کيس پائڻ جي لاءِ پراڻي فيشن جو برائون سوٽ ڏنو ويو هو.
هيري جي هدايت موجب کيس ميامي وڃڻو هجي، جتي ‘بيامو هوٽل’ ۾ هربرٽ ملر جي لاءِ ڪمرو بوڪ ٿيل هو ۽ ٻي ڏينهن شام جو کيس پنهنجا لڪايل ڏهه لک ڊالر ڪڍڻا هئا. پوءِ کيس مسز ريموس نالي عورت سان ملي پلاسٽڪ سرجري جي سلسلي ۾ سرجن سان رابطي جي صورت معلوم ڪرڻي هئي. ان کانپوءِ کيس فلٽر آئي ليند ۾ هڪ مخصوص هنڌ تي ان شخص کي ساڍا ست لک ڊالر ڏيڻا هئا. جيڪو کيس ملر جي نالي سان سڏي. ڪوڊ ورڊ ‘لينڊا لينڊا’ هو. رقم ڏيڻ کانپوءِ ٻيهر ٻيڙيءَ ۾ ويهڻو هو. ان کانپوءِ هو مڪمل آزاد هو.
سڀ ڪجهه پروگرام موجب ٿيو. هن بينڪ جي لاڪر مان ڏهه لک ڊالر ڪڍي سوٽ ڪيس ۾ رکيا ۽ “بيا مو هوٽل” هليو آيو. هن پنهنجي ڪمري پهچي اڍائي لک ڊالر ڪڍي ٻي سوٽ ڪيس ۾ رکيا. رات ٿيندي ئي هن اڍائي لک ڊالر وارو سوٽ ڪيس کڻي ميامي ايئرپورٽ جي هڪ لاڪر ۾ رکيو. پوءِ هن اخبار خريد ڪئي پنهنجي يعني ڊونالڊ ڪريڊن جي موت جي خبر پڙهي. پهريون ڀيرو کيس پنهنجي بي حيثيت ٿيڻ جو احساس ٿيو. هن زندگيءَ ۾ ڪجهه به ته نه ڪيو هو. هن جي پلئه تي نه ڪيل گناهن جا داغ هئا. کيس ان جي بي انصافيءَ تي سخت ڪاوڙ لڳي. پوءِ هن جي پنهنجي ڌيءَ سوزي جي لاءِ دل ڏکڻ لڳي. هن ويچاريءَ کي ورثي ۾ پنهنجي پيءُ جي مجرم ماضي کانسواءِ ٻيو ڪجهه به نه مليو هو. ڪاش هو ساڻس ملي کيس ٻڌائي سگهي ته هو بي ڏوهي آهي. پر هن ۾ ايتري همٿ نه هئي. جيڪي ماڻهو هڪ جيئري جاڳندي ماڻهوءَ کي ماري، هڪ ٻيو نئون ماڻهو تخليق ڪري سگهن ٿا. سي معاهدي جي خلاف ورزي ڪرڻ جي صورت ۾ خطرناڪ ثابت ٿي پي سگهيا.
مسز ريموس سان ملاقات به سٺي رهيس، “اوهين خوش قسمت آهيو مسٽر ملر.” مسز ريموس چيو هو. “اسين پنهنجي پراڻي پلاسٽڪ سرجن کي وڃائي ويٺا هئاسين. اڃا ٻه ڏينهن اڳ اسانکي انجو متبادل مليو آهي. ان جو نالو گريشيا آهي. هو ڪيوبا مان غير قانوني طور تي هتي آيو آهي. جيسيتائين سندس سڃاڻپ جا ڪاغذ نٿا ٺهن. تيسيتائين هو اسانجو هر ڪم ڪرڻ تي مجبور آهي. بهرحال پروگرام طئي ڪري ٿا وٺون. رات جو سوا ڏهين بجي سرجن گريشا اوهانجي ڪمري ۾ اوهانجي انتظار ۾ هوندو. اوهين مهرباني ڪري پنهنجي ڪمري جي چاٻي مونکي ڏيو. ٺيڪ آهي نه؟”
رات جو مقرر وقت تي هو فشر آئي لينڊ پهتو. هن ٻيڙيءَ واري کي بيهڻ جو چيو ۽ ٻيٽ ڏانهن روانو ٿي ويو. ساڍن ستن لک ڊالرن وارو سوٽ ڪيس هن جي هٿ ۾ هو. هو اڌ ميل کن اڳتي مس ويو، جو پويان ڪنهن سڏيس. “مسٽر ملر” هن جو آواز وڏو ۽ لهجو اسپيني هئس.
“لنڊا لنڊا...” ڊونالڊ جواب ڏنس.
“اوهان وٽ جيڪو ڪجهه آهي، اهو هتي ڇڏي ۽ واپس ٻيڙي طرف هليا وڃو.”
ڊونالڊ سوٽ ڪيس زمين تي رکيو ۽ واپس روانو ٿي ويو.پر اونداهي سبب کيس رستي جو صحيح اندازو نه پي ٿيو. ڪجهه منٽن کانپوءِ هو ساهي پٽڻ جي لاءِ بيٺو. ان مهل کيس وڻن جي پويان ٻن ڄڻن جي ڳالهائڻ جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو. ان سان گڏ هن جو تجسس پڻ جاڳي پيو. شايد ان ڪري به ته هو هاڻ آزاد شخص هو. هن پهريون ڀيرو ان خيال کان سوچيو ته ڀلا ٿامسن کي هيڏي وڏي رقم جي گهرج ڇو پئي. هن پنهنجا سرڪاري وسيلا استعمال ڇو نه ڪيا؟ هو نه هٿين خالي هو ۽ نه ئي وري بي اختيار هو. هوريان هوريان دٻيل قدمن سان اڳيان وڌيو. هن وڻن جي اوٽ مان جانچيو. هو ٻيئي کائنس مشڪل سان ٽيهن فوٽن جي فاصلي تي هئا.
لالٽين جي روشنيءَ ۾ هو کليل سوٽ ڪيس تي جهڪيا پيا هئا. لالٽين ٿوري ڊگهيرڙي همراهه جي هٿ ۾ هئي. هن چيو. “مسٽر رامن هاڻ ته تون گهڻو امير ماڻهو آهين.” هن جو لهجو چٽو هو.
هن جي ساٿيءَ اسپيني لهجي واري انگريزي ۾ چيو. “شٽ اپ فرنانڊس.” پوءِ هن ڪنڌ مٿي کنيو ۽ اسپيني ۾ ڪجهه چيو. لالٽين جي روشنيءَ ۾ هن جي چهري جو هڪ نقش ڊونالڊ کي صاف نظر آيو. هاڻ آهي ٻيئي اسپيني ۾ ڳالهائي رهيا هئا. ڊونالڊجي لاءِ هاڻي وڌيڪ بيهڻ بيڪار هو. جيتوڻيڪ هن جي تجسس جي اڃ اڃا به نه اجهي هئي. اهو مونجهارو به هئس ته هو انهن اسپيني نسل جي ماڻهن کي ڪڏهن به ايف بي آءِ جو ايجنٽ مڃڻ جي لاءِ تيار نه هو. ان صورتحال ۾ سوال اهو ٿي پيدا ٿيو ته ايف بي آءِ جي ڊائريڪٽر ٿامسن جو انهن سان ڪهڙو لاڳاپو هو.
ٿوري دير ڀٽڪڻ کانپوءِ کيس رستو لڀجي ويو ۽ هو ڪنڌيءَ ڏانهن هلڻ لڳو. کيس هاڻ ٻيو سڀ ڪجهه وساري فقط پنهنجي مستقبل جي باري ۾ سوچڻو هو. ٻيڙيءَ ۾ ويهي، مياميءَ جي ساحل تي لهڻ کانپوءِ هن پاڻ کي هوائن جيان آزاد محسوس ڪيو. پر هڪدم کيس خيال آيو ته هڪ مرحلو اڃا رهيل آهي. کيس پنهنجي هوٽل جي ڪمري ۾ ڊاڪٽر گريشيا سان ملي پنهنجو چهرو تبديل ڪرائڻو هو. ان ملاقات جي لاءِ سوا ڏهين بجي جو وقت مقرر ٿيل هو. پر ٻي طرف کيس سخت بک به لڳي رهي هئي. ماني کائڻ جي صورت ۾ کيس ڪجهه دير ٿي پي سگهي، پر ان سان ڪو به فرق نه ٿي پيو. فرق پوندو به ڪيترو وڌ ۾ وڌ پندرنهن منٽن جو. تنهنڪري هن هڪ سٺي هوٽل جو رخ ڪيو. ٽي سال جيل جي ماني کائڻ کانپوءِ سٺي ماني جو تصور به کيس وڏي عياشي محسوس ٿي رهي هئي.
پر ماني کائڻ جي سلسلي ۾ هن جو اندازو غلط ثابت ٿيو. پندرهن منٽن جي بدران کيس منو ڪلاڪ لڳي ويو. يارهين بجي هو ٽيڪسي ڪري هو “بيامو” هوٽل واري رستي تي پهتو ته اتي ميڙ لڳو پيو هو. هن ٽيڪسي روڪائي ۽ لهي پنڌ هوٽل طرف روانو ٿي ويو. هن جي دل ڌڙڪي رهي هئي. هوٽل جي ڀرسان پهچي هن اندازو لڳايو ته سڀني جو ڌيان بيامو هوٽل طرف آهي. فائر مين هوز پائيپ گهيريندي پي ڦريا. هن کي اهو سوچي جهٽڪو لڳو ته هن جو پنهنجو ڪمرو به ٽئين ماڙ تي هو. هن پنهنجي ڀر ۾ بيٺل تماشائيءَ کان پڇيو. “ڇا ٿيو، ڪهڙو چڪر آهي.”
“اڌ ڪلاڪ اڳ ٽئين ماڙ تي ڌماڪو ٿيو ۽ باهه لڳي ويئي. چار پنج ڪمرا تباهه ٿي ويا آهن. ڪنهن ٻڌايو پي ته هڪ ماڻهو مئو آهي ۽ ڪجهه زخمي به ٿيا آهن.” جواب مليو.
ڪجهه پرڀرو، ڪجهه صحافي ۽ ڦوٽو گرافر بيٺا فائر مين سان ڳالهائي رهيا هئا.
ڊونالڊ ميڙ مان جاءِ ٺاهيندو انهن ڏانهن وڌيو.
“هڪ ماڻهو مئو آهي. ڪمري ۾ ڌماڪو ٿيو آهي. ان مان لاش مليو آهي. جيڪو سڙي چڪو آهي. سڃاڻپ جو ته ڪو سوال ئي پيدا نه ٿو ٿئي. پر هوٽل جي رجسٽر موجب فوتيءَ جو نالو هر برٽ ملر هو.”
ڊونالڊ کي پنهنجي پيرن هيٺان زمين کسڪندي محسوس ٿي. ٻي صحافيءَ سوال ڪيو، ڌماڪي جو سبب ڪهڙو هو؟ گيس جو ليڪ ٿيڻ يا بم رکيو ويو هو؟”
“في الحال ته ڪجهه چوڻ ڏکيو آهي. سڀاڻي تائين صورتحال چٽي ٿي سامهون اچي ويندي.”
ڊونالڊ تي ڏڪڻي طاري ٿي وئي. هو تکو تکو هجوم مان ٻاهر نڪتو، هن جي لاءِ سوچڻ ڏکيو ٿي پيو هو. هڪ ئي هفتي ۾ پنهنجي موت جون ٻه خبرون پڙهڻ ڪو خوشگوار ڪم ته نه هو. ٿامسن، ڊونالڊ ڪرينڊن کي ماري هر برٽ ملر تخليق ڪيو هو. ۽ ساڍا ست لک ڊالر ملڻ کانپوءِ هربرٽ ملر کي به ٺڪاڻي لڳائڻ جي ڪوشش ڪئي هئي. ڪوشش ڇا ڪئي هئائين. سرڪاري طور تي ته ماري ئي ڇڏيو هئائين. ڊونالڊ دل ئي دل ۾ کيس گاريون ڏيندو رهيو. پر ان سلسلي ۾ هو عملي طور تي ڪجهه به نٿي ڪري سگهيو. نه اڄ نه ئي وري آئنده ڪڏهن. هاڻ هو جيئرو هو. پر نالي ۽ شخصيت کان محروم هو. پهريون ڀيرو کيس احساس ٿي رهيو هو فقط وجود، اثبات وجود ڪڏهن به نه هوندو آهي. پوءِ کيس خيال آيو ته جيڪڏهن هي ڊونالڊ ڪرينڊن ۽ هربرٽ ملر جي حيثيت سان نه سڃاتو وڃي ته هو محفوظ رهندو. ان سلسلي کيس احتياطي تدبيرن جي گهرج هئي ۽ ان جي لاءِ کيس هڪ پلاسٽڪ سرجن جي گهرج هئي. ويچارو، ڊاڪٽر گريشيا ته هن جي حصي جي موت قبولي سڃاڻپ کان ٻاهر ٿي چڪو هو. هونئن به آمريڪا ۾ هن ويچاري جي ڪابه سڃاڻپ نه هئي.
في الحال کيس لڪڻ جي لاءِ جڳهه گهربل هئي ۽ ڪو اهڙو شخص، جنهن تي مڪمل طور تي ڀروسو ڪري سگهي. پر اهڙو ڪير هو...... اڍائي لک ڊالرن ياد اچي ويس. هو ميامي ايئرپورٽ ڏانهن روانو ٿي ويو. اڍائي لک ڊالرن واري سوٽ ڪيس جي اهميت ويتر وڌي وئي هئي.
•