گوهر جي شاعريءَ ۾ ٻارن لاءِ وندر
اچو اوهان کي سير ڪرايان،
شڪارپور جو شهر گهمايان،
***
هي آهي ”ديوان“ جو هوٽل،
ٿڌڙي قلفي کائون هل، هل.
***
”اَٺَ دَرَ“ ۽ ”نائين آ دري“،
قديم تاريخ سان پئي آ ڀري.
***
”دائود پوٽن“ هي شهر اڏايو،
”شڪارگاهه“ مان شهر بڻايو.
حقيقت هي آهي جنهن ۾ شخص سنڌ جي هن تاريخ شهر جو اوج ڏٺو هوندو ان کان اهو صدين تائين نه وسرندو، هونءَ به تاريخ جا ورق سندس سونهن ادبين ۽ شاعرن جي علمي ادبي ذخيري سان ڀريا پيا آهن، ڪاش اهو وقت وري اچي.
ڪتاب ”جاڳ او ٻالڪ جاڳ“ ۾ گوهر ٻارڙن سان هم ڪلام ٿيندي چوي ٿو.
جاڳ او ٻالڪ جاڳ،
خوشين ۾ سنڌ ساري رهندي،
دنيا ۾ سوڀاري رهندي،
سهڻو پنهنجو ماڳ،
جاڳ او ٻالڪ جاڳ.
ڀلو تنهنجو ڀاڳ.
گوهر پنهنجي نظم ۾ قومي ٻولي سنڌي ٻولي بابت ڪيترا نه سهڻا خيال لکيا آهن.
سنڌي ٻولي سهڻي ٻولي،
جنهن ۾ ماءُ ڏني آ لولي،
گڏجي ڳايو هڪ ٿي ٽولي،
سمجهو ۽ سمجهايو ٻارو.
هي وقت آهي ٻوليءَ بچائڻ جو سمجهڻ ۽ سمجهائن جو، ها پيار ورهائڻ جو.
آءُ ته جڳ ۾ پيار ورهايو،
قرب وڌايون ڀاڪر پايون،
پاڻ ته سڀ برابر آهيون،
ويڇن جي ديوار کي ڊاهيون،
آءُ ته جڳ ۾ پيار ورهايون.
حقيقت پيار ئي زندگيءَ کي سنواري ٿو، سينگاري ٿو، پيار ئي عبادت آهي، پيار ئي راحت آهي.
پيار بنا انسان آ ڪهڙو،
ماکيءَ بن ماناري جهڙو.
(غازي)
گوهر سنڌي سنڌ ڌرتيءَ بابت هيئن پيو چوي:
دنيا کان آ پياري سنڌ،
سونهن سراسر ساري سنڌ،
چمڪي چنڊ جي چوڏهين وانگر،
روشن جَلونِ واري سنڌ،
قادر رَک تون قائم هن کي،
پَرتي توکي پياري سنڌ.
شاعرن جي سرتاج شاهه لطيف به پنهنجي سنڌ لئه ائين ئي دُعا گهري آهي.
سائيم! سدائين ڪرين مٿي سنڌ سڪار،
دوست مٺا دلدار، عالم سڀ آباد ڪرين.
هر انسان تي فرض آهي ته پنهنجي ديس سان گڏ پوري عالم لاءِ دعا گهري، خوشحاليءَ، امن آجپي لاءِ دعا آهي ته گوهر جي علم ۾ اڃان به وڌيڪ اضافو ٿيندو. رهندو ۽ ٻارڙن لاءِ خوبصورت گيت لکندو رهندو.
غلام محمد ”غازي“ (عبدو)