موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي
اجرڪ پٽڪو پهراڻ سنڌ جو،
موجن ۾ وهي مهراڻ سنڌ جو،
هر هڪ سنڌي سڄاڻ سنڌ جو.
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
صدين جي آ تهذيب پراڻي،
ست هزارن کان آهي شهاڻي،
قوم جنهن جي ڏاڍي سياڻي،
دنيا ۾ جنهن آ مشهوري ماڻي،
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
انگريزن جڏهن کوٽائي ڪئي،
تاريخ صدين جي ظاهر آ ٿي،
نڪتا، هار ۽ مورتيون، مجسما،
مهرون، زيور، ٿانوَ ٺڪر جا،
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
پڪن سرن جون جايون جڙيل،
سڌريل ملڪن جيان اڏيل،
”ناچڻي“ جو هڪڙو محل به هو،
”ڪنگ پريسٽ“ بادشاهه هِنُ جو،
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
کوهه، ناليون ۽ حوض ٺهيل ها،
غسل خانه ۽ بورچي خانه ها،
سڌريل هئا هي ڏاڍا سياڻا،
جڳ سڄي جا هئا راڄ جا راڻا،
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
ڊگهيو ڳليون هِن ڏسڻ جهڙيون،
اڄ ڀي آهن گهمڻ جهڙيون،
هٿيارن سواءِ اناج مليا،
سون ۽ سڪن جا تاج مليا.
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
ڦيٿو هنن ئي ايجاد ڪيو،
شاندار تهذيب کي آباد ڪيو،
سڀ عورتون مرد مٿير هُيا،
داناءَ دلبر هي دلير هيا،
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.
موهين دڙي ۾ ميوزم ٺهيل،
تاريخي شيون تنهن ۾ رکيل،
”گوهر“ ٿو سنڌ جي تاريخ ٻڌائي،
ٻارن کي ٿو سچ سڻائي.
موهين دڙي جي ٻڌو ڪهاڻي،
اها آ، ٻارو ڌرتي اباڻي.