منَ جي ڊيسڪ تان: مان جو تنهنجي دور جو آئينو آهيان
منهنجي ڪهاڻي جا ڪردار حقيقي ۽ معاشري ۾ موجود آهن، جيڪي اٿندي ويهندي مان ۽ توهان به ڏسي سگهون ٿا. فرق رڳو ايترو ئي آهي جو منهنجي ڪهاڻيڪار جي اک ائين ته Focus ڪري ٿي جو اهي منهنجي ذهن جي Screen تان ٿيندا ڪوري ڪاغذ تي هوبهو پنهنجي ڪردار پٽاندر حرڪت ڪرڻ لڳن ٿا. منهنجي ڪوشش رهي آهي ته منهنجو پڙهندڙ منهنجي ڪهاڻين مان بيزار نه ٿئي، پر ٿورن منٽن ۾ ڪهاڻي کي پڙهي پورو ڪري ته ڪڏهن ٿڌو ته ڪڏهن گرم شوڪارو ڀري ۽ سوچڻ تي مجبور ٿئي ته، هي اسان جي سماج ۾ ڪهڙا ڪردار ڪيئن ڪيئن گذاري رهيا آهن. منهنجي ڪهاڻي لکڻ جو مقصد سماج ۾ موجود ڪردارن جي گڻ ۽ اوگڻ کي توهان اڳيان پيش ڪيان ۽ اتفاق سان اهو ڪردار توهان جو به ٿي سگهي ٿو. منهنجي لکڻ جو پنهنجو انداز/ اسلوب/ Diction آهي. مون ان کي ڪهاڻي جو نانءُ ڏنو آهي، ڪوئي ان کي ڪهاڻي نه ٿو مڃي ته اهو ان جو مسئلو آهي. ڪهاڻي کي ڪنهن به هڪ Form ۾ قيد نه ٿو ڪري سگهجي، جيئن دنيا ۾
Theories تبديل ٿي رهيون آهن، تيئن ڪهاڻي جي Form ۽ Technic ۾ تبديلي اچڻ ڪا خراب ڳالهه نه آهي. توهان ڪهاڻي کي هڪئي Technic ۾ قيد ڪري صرف ختم ئي ڪري سگهو ٿا، پر کيس ترقي ۽ واڌ ويجهه نه ٿا ڏئي سگهو. ڪهاڻي کي آزاد فضا ۾ ڇڏي ڏيو، جيئن هو فطري انداز ۾ لکي وڃي ۽ واڌ ويجهه ڪري سگهي.
سنڌي ادبي سنگت شاخ جيڪب آباد جو دل سان ٿورائتو آهيان، جنهن منهنجو ٻيو ڪهاڻي ڪتاب ”مقدس مٽي“ پڌرو ڪيو آهي. ان سان گڏ سائين اخلاق انصاري جوبه ٿورائتو آهيان جنهن منهنجي ڪهاڻي ڪتاب جو مُهاڳ لکيو. ان سان گڏوگڏ ڪامريڊ حاڪم مڱريو، سومرو شبير احمد، عاجز شهزاد، عمران جمالي، هاشم ساغر، انتظار ڇلگري، سردار خان لاشاري وڪيل، مشتاق ڪلوڙ، سڄڻ سائين، سيد ذوالفقار علي شاهه، خان محمد ڪيهر، س ب کوسو، عبدالحق آزاد، استاد بابو عبدالستار سومرو، انور علي سومرو ناظم، شفيع محمد ”مصري“ سومرو، ماما غلام نبي سومرو ۽ بابا رسول بخش سومرو جن جو ساٿ مون کي ٺاهڻ ۽ سڌارڻ ۾ مدد ڪندو رهيو آهي. انهن هر موڙ تي مونکي پنهنجو ڪيو آهي.
هتي آئون انهن سڀن هٿن جوبه دل سان ٿورائتو آهيان، جن ڪنهن نه ڪنهن طرح سان هن ڪتاب لاءِ پورهيو ڪيو آهي. آخر ۾ هي ته ”هي اڄوڪو سج جيئن ئي لهي ويندو ته سڀاڻي ان اميد تي وري ضرور اڀرندو ته هن کي نئين ولولي ۽ سچائي سان پنهنجي روشني پکيڙڻي آهي ۽ وري نئين صبح ۾ پاڻ گڏ هونداسين.“
عباس سارنگ
جيڪب آباد
2673303-0334