”ويساهه جو موت“
”ننڍڙي ڌيءَ! امڙ ائين ڇو پئي روئين....؟“
”بابا! اهو نه پڇ....!“
”وري به امان! خبر ته پئي تون ايترو زارو قطار ڇو پئي روئين.... مون کان ڏٺو ڪو نه ٿو ٿئي!!“
”بابا! مان اجڙيل آهيان، منهنجو ڪو به وارث وغيره ڪونهي منهنجو شهر اوڪاڙه آهي. هاڻي بس هن ٽرين تي چڙهي آهيان، جتي هي ٽرين بيهندي اُها ئي منهنجي منزل هوندي“
”ڌيءَ! تنهنجو وارث وغيره ڪوئي ڪونهي!!.... ڪو ته ضرور هوندو....!!
”بابا! مان سچ ٿي چوان منهنجو ڪو به ڪونهي.... ننڍپڻ ۾ ماءُ پيءُ گذاري ويو، مون کي پنهنجي پڦي پاليو آهي، پر اُها ويچاري به مهينو اڳ گذاري ويئي ڪجھ ڏينهن مائٽن وٽ رهيس پر اُهي مون کان بيزار ٿي ويا.... مان ٻيو ڪو چارو نه ڏسي نڪري پيس.... هاڻي جيڪو به جھڙو به مون کي پنهنجو ڪندو مان ان سان پرڻجي ان وٽ رهندس.“
”عجب زمانو اچي ويو آهي.... هتي ڪوئي به ڪنهنجو نه آهي.... رشتن کي الائي جي ڇا ٿي ويو آهي.... نه رو.... منهنجي امان نه رو.... تون مون سان هل مان ئي ڪجھ ڪيان ٿو....“
”چاچا وريام! مون سان ته ظلم ٿي ويو.....!“
”ڇو ابا! وائي ته سٺي ڪڍ....“
”ڪهڙي وائي سٺي ڪڍان، تنهنجي چوڻ تي ان ڇوڪريءَ سان شادي ته ڪيم اُها ته مون کي برباد ڪري ٻه ڏينهن ٿيندا جو گھر مان شادي ۾ مليل سمورا زيور کڻي ويئي ۽ اڄ اخبار ۾ ان جو ڦوٽو به آيو آهي ته اها ڪورٽ ۾ پيش ٿي آهي ۽ سندس مائٽن جو چوڻ آهي ته اسان هن کي زوري اغوا ڪري هتي کڻي آيا هئاسون.“
”ڇوڪري، مائٽ، شادي، زيور، زوري اغوا ۽ اُهو به اسان....!!“
۽ ايترو سوچيندي چاچي وريام جو وات ئي پٽجي ويو ۽ يقين نه ٿي آيس ته هي دنيا ايتري ڪيئن بدلجندي پئي وڃي....!!!