”مَـڙد جو حياءُ“
هُن چيو: هاڻي رات جو ننڊ نٿي اچي پاسا ورائي ورائي ٿي
ٿڪجان!
مون چيو: ڇو؟
هن چيو: اکيون ٿي پوريان ته هو هليو ٿو اچي!
مون چيو: ڇا ٿو ڪري تو کي؟
هن چيو: صرف ڏسندو رهي ٿو.
مون چيو: اڙي! پوءِ ڏسڻ ۾ ڇا آهي؟
هن چيو: مون کي حياءُ ٿو ٿئي!
مون چيو: هُن کان حياءُ ڇا جو؟
هن چيو: بس مون کي سمجھ ۾ نٿو اچي!!
مون چيو: آخر تو کي ڏسي ئي ته اٿو، پر جي ڪجھ ڪيائين به ته تو کي ڀاڪر ۾ ڀريندو، جي تو کي ڀاڪر ۾ به ڀريائين ۽ هڪ مٺي به ڏنائين ته تنهنجي ڪوسن چپن تي لعاب جي چاشني آڻيندو ۽ جي اها چاشني تو چکي ته، چري! اهو حياءُ پيار ۾ بدلجي ويندو!
هن چيو: ته اهو پيار آهي!!
مون چيو: ٻيو نه ته!
هن چيو: ته پوءِ اهڙو حياءُ هن کي به ٿيندو هوندو!
مون ڪجھ به نه چيو، مون وٽ ڪو به جواب نه هو، ڇو ته مان مڙد نه هيس!