اڌ ۾ رهجي ويل ڪالم....
سنڌُ حڪومت ڪراچيءَ ۾ قلم هڪ سؤ چئو تاليهه لڳائڻ جي چڪرن ۾، مُلڪي اعليٰ ادارا ۽ سياسي جماعتون آمريڪا بهادر جي دٻڙاٽَ هيٺان دٻيل، مَسيحا جو ڏيکُ ڏيندڙ ذوالفقار مرزا جي ماٺ ۽ گمنامي..... هاءِ ڙي سنڌُ!..... ۽ سنڌ واسي ويچارا.... ”ايڌي“ الائي ڪٿي پيو وسي.... ”ڇيپا“ الائي ڪٿي ڇُپيل؟.... ”ايشيا جي وڏي ۾ وڏي ادبي تنظيم“ جي اڳواڻن کي وري ادبي بورڊ جي سيڪريٽريءَ واري ڪُرسي ۽ ”ڪاميٽي ميمبري“ جي فڪر اچي ورايو آهي. بورڊ ملازمن کي پنهنجيون باهيون، اديبن کي پنهنجي اُڻ تُڻ.... هوڏانهن سيلاب ۾ لڙهندڙ سنڌ جي پيش منظر ۾ اٽي جي ٿيلهيُن تي بُکايلن جا حملا ۽ مڇرن هٿان روڙجندڙ اڌ اگھاڙا ٻارَ ئي ڏسي سگهجن ٿا.
ايڪويهين صديءَ جي سِنڌُ ڪاڏي وڃي رهي آهي؟! سنڌي ماڻهو ڇا ٿو سوچي؟ ڪا خبر نه ٿي پَوي!!. هِڪَ عجيب فرسٽريشن جو جھنگل آهي، جنهن ۾ هر ڪوئي بنان ڪنهن سبب ۽ بنان ڪنهن direction جي ڊوڙي رهيو آهي. ساٿُ نڀائيندڙ سنڌي، سِرُ ڏيندڙ سنڌي.... پَرَ افسوس جو انهن جو ساٿُ ڏيڻ ۽ انهن لاءِ سِرُ ڏيڻ وارو ڪو به نه آهي.
گذريل سال ريڊيو خيرپور تان ٻوڏ هٿان مُٺل ماڻهن لاءِ خاص نشريات ۾ لائيو پروگرام ڪندي جڏهن منهنجي ڪال ٽوڙي بند جي بي واجبيءَ هٿان ٽُٽل ۽ چچريل هڪ جھونڙي سان ڪنيڪٽ ٿي هُئي، تڏهن هُو موبائيل فون تي اوڇنگارون ڏئي روئي پيو هو ۽ اسان کي ريڊيو جي اسٽوڊيو ۾ ويٺي ٻيو ڪُجهه ڪونه سُجھيو هو، بس عابده پروين جي آواز ۾ ”نالي الک جي ٻيڙو تار منهنجو“ پلي ڪري ڇڏيو هو.
....هيلَ جيڪا حالت آ، اُها اڳي کان به وڌ آهي ــ دلين جا غورابَ غرق لڳا پَيا آهن. رُوحَ جون ٻيڙيون تختا تختا ٿي چُڪيون آهن.
جلا هي جسم جَهان دل ڀي جل گيا هوگا
ڪُريدتي هو جو راک جُستجو ڪيا هي؟
....پَرَ چوڻ وارا چون ٿا ته خطرناڪ مايوسيءَ واري ڪيفيت مان اُميدَ ڀڙڪو ڏئي جاڳي پوندي آهي. مايوسيءَ جي ملبي کي هِڪَ اُڇلَ سان هَٽائي جڏهن قومن جو گڏيل شعور جاڳي پوندو آهي، تڏهن تبديليءَ جي تابناڪي اجھاڻل اکين سان دوبدو ٿيندي آهي.
ڪاش! ايئن ٿي پوي ــ سهميل سنڌُ ڪي صدائون ٿي پوي ۽ انهن صدائن جون ادائون ايندڙ وقت ۾ هڪ نئين سنڌ جي اڏاوت لاءِ راههَ جوڙي وٺن.
اسان جيڪي هميشه Optimistic رهيا آهيون، اسان کي ته اُها به پَڪَ آهي ته سنڌ هيءُ ڪڙو وقت به ڪاٽي ويندي، هي سُور به سهائي ويندي، پَــرَ هِڪَ عوامي شاعِرَ جي اِها سِٽَ ”وقت ويندو آهه گذري، ويلَ رهندي ياد آ“ الائي ڇو مَنَ ۾ ڪنهن ڇيتَ جيان چُڀي رهي آهي!!.
وقت برابر گذري ويندو، پر سنڌُ کان هيءَ ويلَ وسرڻي ناهي، ۽ وسرڻ به نه گهرجي....