Transcendental Meditation
Natural
Easy
Effort less
طريقو اندر وڃي ان روحاني خزاني Supreme consciousness کي جاڳائڻ ٿا، جن کي اَمر ربي آتما يا روح چئجي ٿو. ان سان اندر علم، سانت ۽ الاهي قوت جاڳي ٿي، جا خوشي، تخليقي قوت، يادگيري جا سڀ سرچشما کولي ڇڏي ٿي، ٻاهرين جسماني بيمارن کان آجو ٿي، جسم توانو ۽ روح منور ٿئي ٿو. هي رڳو ڳالهيون نه آهن. ان تي سائنسي ليبارٽرن ۾ وڏي ريسرچ Analysis & Met Analysis ٿئي پئي ته ثابت ڪجي اها دعوا صحيح آهي يا غلط.
650 سائنسي ريسرچ ڪيون ويون آهن.
250 يونيورسٽن ۾ اها ريسرچ ٿي آهي جي.
33 ملڪن ۾ رائج آهن.
دماغ جي ڪم ڪرڻ جو ڏانءُ، ان جي جوڙ ۽ ربطه ۾ فرق ۽ ڌيان مراقبي ۾ TM دوران ڪهڙيون مثبت تبديليون اچن ٿيون ان جا گرافڪ ثبوت دنيا جي مڃيل سائنسي سينٽرز مان ملن ٿا. سڄي مڪمل ڪار ڪردگي Holistic Improvement ۽ دانشورانا صحت Intellectual Performance جنهن مان تناؤ گهٽجي ٿو Decreased Anxiety ۽ بهترين تعليمي حاصلات ملن ٿيون Increased Academic Achievments.
هن عمل سان انفرادي، اجتماعي، قومي ۽ بين الاقوامي امن، خوشحالي، ترقي ۽ عالمي امن، ڀائيچارو ۽ پيار پيدا ٿئي ٿو. هي اڄ جي وڳوڙ ڀريل، دهشت واري دنيا جو واحد حَلُ آهن، سائنسي تصوف ۾TM – Transcendental Meditation ته اها چيتنا، ڦوڪيل روح، آتما يا Supreme Consciousness ئي انسان جي علم ۽ ارادي جي سگهه آهي، علم، ارادي، خودمختياري جو مرڪز اهو روح سدا الاهي روح سان جڙيل رهي ٿو. ۽ ان ڳانڍاپي کي الڳ نٿو ڪري سگهجي، جنهن لاءِ صوفين پاڻ پڙهڻ، سينيء جو علم يا علم لُدني چيو يا آتم گيان ۽ خودشناسي اهو علم ويدن جي علم، ڪتابي علم کان اوچو آهي، اهو حق جو علم آهي الف جو پڙهڻ آهي ۽ الف جي اوڙهنڊائڻ جو لطيفي سڏ، اهو ئي آهي.
هنڊائج هينئين سان الف سندي اوڙ
ته ڪتابن جي ڪوڙ منجھان تو معلوم ٿئي.
حضرت عنايت خان چئي ٿو ته انسان جي روح جي اصليت اها ئي آهي جيڪا الله جي روح جي آهي، ته ڇا آهي انسان ۽ ڇا آهي الله؟؟ جي جواب ۾ چئي ٿو ته روح پنهنجي محدود سرت سان انسان آهي ۽ روح لامحدود سرت سان الله آهي. هر انسان جي سرت آدم آهي ۽ انسان جي اعليٰ سرت الله آهي (حضرت عنايت خان، صوفي ميسيج، ص:1:44) جيئن ته شڪتي Energy پنهنجي Nature ۾ وڌندڙ آهي ۽ ڦهلبي رهي ٿي ته الله جي ذات به لامحدود ڦهلجي ڪائنات ٿي پئي آهي.
وحدت تان ڪثرت ٿي، ڪثرت وجدت ڪل
حق حقيقي هيڪڙو، ڀول نه ٻي ڪنهن ڀُل
هي هلاڇو هُل، باالله سندو سڄڻين.
جيڪو به ظهور آهي سا دويت ۽ ڪثرت آهي ۽ دويت ئي ادويت، وحدت آهي، (حضرت عنايت خان، صوفي ميسيج، ص:11:51).
ته ان اصل کي سمجھڻ روح کي ڄاڻڻ وارو آتم گيان آهي ته اسان اول به هئاسي هاڻي به آهيون پوءِ به رهنداسي، Energy ته ڪڏهن ناس نه ٿيندي آهي ته لطيف سرڪار چيو.
نڪا ابتدا عبد جي، نڪا انتها
جن سڃاتو سپرين سي وڃڻ کي ويا.
مري به نٿا مرن، جو روح/آتما ته امر آهي، ان کي سڃاڻڻ وارو موت کي اورانگهيو اڳتي وڃي (وڃڻ کي ويا)، ته هن بيت ۾ عبد جسِم نه روح جو ذڪر آهي جو اصل الله جي روح جو حصو آهي جنهن لاءِ کيس “روحي” به سڏيو ويندو آهي.
مٿين حوالو ڏنل آيت ڪريم 38:72 ٻڌايو ته رب پنهنجي قوت Faculty وجھي انسان ۾ سموري ڄاڻ Knowledge ۽ ارادو خود مختيار Will independent وڌو، ماڻهو ان استعمال سان اشرف ۽ اُتم آهي. سندس سائنسي مراقبو اڄ جي دنيا ۾ TM ئي سندن مادي ۽ موجوده اقتصادي ترقي، واڌاري ۽ خوشحالي جو خزانو آهي. The only worldly progress, prosperity, coherence, brotherhood and world peace is established if such centres are established in nook and cranny of all countries, esp Asia & South Asia, I stress and emphasize. هي آهي روحاني ۽ مادي ترقي جو معجزو. انسان جنهن کي مڪمل تڪميل لاءِ ٻنهي طرف وڌڻ گهرجي، روح جو ميلاپ يا يوگ، رب سان عشق ۽ انسان جي خدمت ۽ مادي ترقي ۾ نهايت سجاڳ، ڄاڻو ۽ ذهين ٿي مادي ترقيءَ ۾ به اڳتي ڪري پاڻ کي مڪمل مطمئن، خوش خرم ۽ سڀ جو ڀرجهلو، سهارو ۽ مددگار ٿي سگهي ٿو! ته اڄ جي 21 صدي ۾ تصوف جو ڪارج ٻٽو ۽ ٻه رخيو آهي، هن دهشت، وحشت، بيزاري، بي قراري ۽ خودڪشين جو جواب بس اهڙو تصوف آهي جو روحاني ۽ مادي ترقي جو موجد آهي. صوفي کي سمجھڻ لاءِ، سندس فڪر ۽ رويو ڄاڻڻو پوندو ته ڪهڙي طرح سوچي ٿو. آءُ هتي وحدت الوجود جي باني بزرگ شخصيت ابن العربي شيخ اڪبر جو هڪ نظم ترجمو ڪري پيش ڪيان ٿو.
Alone with Alone
هِڪ سان هِڪُ:
مان ئي عالمن جو سچ آهيان،
هن جنسار جو خالق آهيان،
مان ئي جز ۽ مان ئي ڪُل آهيان،
مان ئي لامڪان جو مڪان، زمين جنت وچ ۾ قائم دائم آهيان،
مون تو ۾ سمجھ، ان سمجھ لاءِ وڌي ته،
تون مون کي سمجھي سگهين،
جڏهن تون مون کي سمجھين ٿو ته پاڻ کي سڃاڻي ٿو،
پر تون، مون کي پاڻ انڀؤ ڪري ڪو نه سگهندين،
فقط منهنجي اکين سان ئي تون مونکي پسي سگهندين،
۽ پاڻ کي ڏسي، سڃاڻي سگهندين،
تون هن پنهنجي اکين سان ته مونکي بنهه ڪو نه ڏسي سگهندين،
مون ته تو کي گهڻي ئي دفعا پاڻ پسايو آهي،
پر تون مونکي پسي ڪو نه سگهيو آهين،
مون ڪئي دفعا پاڻ کي سڳنڌ ڪيو آهي،
پر تو مونکي نه سنگهيو آهي،
خوش ذائقه کاڌا کائي به تو مونکي نه چکيو آهي،
آخر تون مون تائين پهچي ڇو نٿو سگهين؟
جن شين کي ڇهين ٿو؛ جن سرهاڻ کي تون واسين ٿو،
هن سرن سنگيت ۾ به تون منهنجو انڀؤ نٿو ڪرين؟
تو لاءِ منهنجي خوشي، سڀني آنندن کان انوکي آهي،
مان سڀني حسين نظارن کان وڌيڪ خوبصورت آهيان،
آءُ رحمتن جو جمال آهيان، مونکي پيار ڪر،
فقط مونکي چاهه، پنهنجو پاڻ کي به مون ۾ چاهه، فقط مون ۾،
پاڻ کي بس مون سان ڳنڍي ڇڏ،
ٻيا توکي پنهنجن غرضن لاءِ چاهن ٿا،
پر مان تو کي تنهنجي لاءِ چاهيان ٿو،
۽ تون، تون مونکان ڏور ڀڄين ٿو.
پيارا پرين! تون مون سان سٺو نٿو هلين،
جي تو مونڏي اچين، پاڻ گڏين،
ته مون کان وڌيڪ ته توسان ڪوئي گڏ ناهي.
مان ته تو کي توکان به وڌيڪ ويجھو آهي،
تنهنجي ساهه پساهه کان ويجھو، تنهنجي روح جي قريب ترين،
ڪير آهي جو مخلوق ۾ توسان وڌيڪ وڙ ڪري،
مان توکان ريسارو آهيان،
چاهيان ٿو ته ٻيو ڪنهن جو به نه ٿيءَ،
ويندي پنهنجو به نه – بس منهنجو،
مون لاءِ جوتون مون ۾ آهين پر توکي اها ڃاڻ ناهي،
پيارا پرين! اچ ته وصل جي طرف وڌون،
پر جي وڇوڙو واٽ تي آيو ته جدائي جلائي ڇڏينداسي،
اچ ته هٿ ۾ هٿ ڏئي هلون، سچ جي حضور ۾ گهِرون،
ته هو پنهنجو قاضي ٿي، اسان مٿان پنهنجي مُهر هڻي،
اسانجي وصل کي هميشه لاءِ امر ڪري ڇڏي!!..
جان جان طالب مسجد منبر ڪين ڪرين ويرانا
تان تان راهه قلندر واري ڪين ملي مردانا
ڪشف قلوب قبور سڀيئي، هي پڻ ڌوڙ ديوانا
مرد سچا جي محبت وارا، سولي سر سمانا
ٻاجھوہ راهه عاشقي سچا، ٻيا سڀ ڪوڙ ڪرانا
قلندر دارمي رقسم!