شرڌانجلي
منهنجي شاعري جو ڪتاب “جيون تاءُ تتيء جو” جون 83 ۾ شايع ٿيو هو. جنهن مان آخري صوفي اشعار پيارن پڙهندڙن جي ذوق لاءِ وري دهرايان ٿو. جيئن انگريزي شاعريءَ جو ڪتاب (Life’n dreams) به هن سنڌي ڪتاب سان گڏ ڇپيو آهي. توهان جي پياري مطالعي لاءِ پيش آهي.
دعائون
هي بيت (دوهن) جي شرڌانجلي ڀيٽ ڪريان ٿو پنهنجي سمپورن پتا، وديا جي ڀنڊار
سوامي سندر داسجن کي،
جن جي ستسنگ ۾ مون هندي ديو ماليءَ ڪٿائن کان واقف ٿيس ۽ پنهنجي تڇ سمجھ هوندي کائن سنسڪرت، هندي، پنجابي ۽ ويدانتي ارٿ مان پوري ريت فيضياب ڪونه ٿي سگهيس.
(بيت)
تون ئي پنهنجو ساز آ، تون ئي پنهنجو ناد
تون ئي پنهنجو سوال آ، تون ئي پنهنجو جواب
چکين پنهنجو پاڻ کي، تو ئي منجھ سواد
اصلون آد جڳاد، محبوب تنهنجي من ۾.
محبوب تنهنجي من ۾، تون ئي جمنا گهاٽ
تون ئي تيرٿ ياترا، تون ئي پنهنجي نماز
ڳولين ڇو هر واٽ، مڙهي مندر مسيت ۾؟
مڙهي مندر مسيت ۾؟ ڪونهي پيار ته رڳو اقرار
اصلون عاشقن تي، سدا چڙهيل ويراڳ
ننڊ ۾ ڀي آ جاڳ، دل ۾ ديرو دوس جو.
دل ۾ ديرو دوس جو، روح اندر راڱا
ڀڃي ٿيا ڀاڱا، پيار پچائي پنهنجا.
پيار پچائي پنهنجا، ڪيڏا ڪرين ڪيس
لونءَ لونءَ تو آسيس، آهي سندي سڄڻين.
آهي سندي سڄڻين، لوئي به سائي
ڪبير ذات الاهي، ڳولهي ماڻهوءَ من ۾.
ڳولهي ماڻهوءَ من ۾، هي ٻڌ انهد ڌُن
رب ڪونهي ڪو بن، خالق وسي خلق ۾.
خالق وسي خلق ۾، چيو بابا فريد
تون ئي من مريد، خلق ذات الله جي.
خلق ذات الله جي، پر ڪيئن ڳولهجي ڪنت
پڇيو ڀيڻ نانڪي، اڳيان گرونانڪ سنت
جواب مليو ٽي ويس ڪجن، ڪونه ڪجي ڪا چنت
نوڻ سئه اکر کوڻ گڻ، جھبا مڻيا منت.
ميران جهڙو من هجي، پوڄا جهڙا پيار
چڪور جهڙو چِتُ هجي، ڀل چنڊ وسي ٻي پار
وهه به امرت ڌار، اهڙو چاهه چريو ڪيو.
(بيت)
ڪنهن جي ڪنهن جي سار ڪيان
پن سرءُ جان وڇڙيل پيار.
ننڊ رلي وئي پنبڻيون ڳوريون رات لڙي وئي يار
پوءِ به پيار پچار، جرڪي ٿي هن جيءَ ۾.
مندر مندر ڀٽڪين ڇو ٿو گسائين لِلاٽ
اندر تو چمڪاٽ، جهاتي پاءِ تون جيءَ ۾.
جهنجهرڪي جو جهانجھ جهير وجھي ٿي جيءَ
پل پل تو پڙلاءَ، پلئه پوي تو ريءَ.
اڱڻ اڱڻ ٿو ڀٽڪين، چوڏهين جا او چنڊ
ڏنگيل ٿو ڏسجين، ڪنهن ڏاڍي جي ڏانو جو.
ڳوڙهن ڳوڙهيون ڳالهيون، ساري ڪيئن ساريان
پلٽي پاڻياران، سٽ سٽ تنهنجي سور جي.
ور ور وائي وات، مانيءَ ڀور ڳڀي جي
عشق ڪهڙي ذات، فاقن سندي من ۾!
وڏ ڦڙا وس مينهن، اڃان سڄڻ سار مون
تو ڪنهن لاتو نينهن، رڪجي نٿو رڪجين.
تارن ڳڻين تون، ياد اچين ٿو حرفتي
تو ڪيئن وسريس مون، چوڏهين چانڊوڪين ۾!
(بيت)
مرگهه ترشنا جيئن من، رلي ٿو هن رڃ ۾
پريت سڄي سڃ، پاتي آهي ڪنهن جيءَ ڳري؟
چارئي پهر ميڙي، سنڌيا آئي سانت ٿي
پکي ماڳين موٽيا، مٿان وئي رات ٿي
مندر سنک وڳا، مسجد سمهڻي بانگ ٿي
تن تنهنجي تات ٿي، جانجھ وڄي ٿي جيءَ ۾.
پاڻ ملون ته وقت بيهي، تنهنجو ضد هيو
پر ائين ڪو نه ٿيو، وسري ويس تو وتري.
ڪاري رات اُماس، ڪرشن پک آڌي
جيءَ پنهنجي ڪاتي، ورهه پنهنجو وترو.
ورهه وڃايو سورداس، چت نه آيس چنتا مڻي
تو ڪيئن پرين پاتي، هي هرڌي پريت پڻي.
ڪارا نيڻ ڪٽورا، ڇلڪن ڀرجي نينهن
رشين مُنين مُون وئي، سالن تپسيا ڏينهن
جوڀن ونتيون جوانڙيون، کنوئن سندا انگ
چُک چک منجھ ڏنگ، هئه هئه ڪان قلوب ۾.
نانگ نوڙيءَ تي نينهن، تڳايو تلسيداس کي
گيان بڻايو شينهن، خالق رامائڻ کي.
هرڻ ڀڄي حيران ٿي، خستوري کڻي دُن
اهڙي ساهه سڳنڌ، آهي ڪهڙي بن
ڄاڻي ڪونه ڳهيلو، پاڻ ئي خوشبوءَ ڪن
تيئن ئي ماڻهوءَ من، ڀٽڪي ٿو ڀونءَ ڀونءَ ۾.