12. مڙس جو کيسو

مان مڙس جي کيسي ڪتر ڪڏهن به نه ڪئي آهي. کيسي ۾ ڪجهه رکانس ته ڪترڻ جو به سوچيان نه ؟ ويچارو سڄي ڪمائي آڻي مون کي ڏئي. خرچ به پاڻ هلايان، سو سموري ”ڪٽنگ فٽنگ“ اتان ڪيان ڇا؟ خرچ ڪاتر؟ نه نه. ڇا هي جو مان هميشه سياڻي حڪومت وانگر بجيٽ خساري جي پيش ڪندي آهيان. خسارو جو پورو نه ٿئي، امداد جو به آسرو نه هجي سو ماڻهو ڇا ٿو ڪري سگهي؟ ڀائوءَ جو کيسو به ته ڀرڻو آهي. نه ته مڙس چوندو تنهنجو ڀاءُ ڀينگيو آ، جيئن ڪجهه ڏينهن اڳ ۾ ڀائوءَ وارن جي ٽي وي خراب ٿي پئي ته انهن کي ٽي وي نه پيو ڏئي، چيائين پنهنجي نئين ڇو نه ٿا وٺن. هاڻي سوچڻ جهڙي ڳالهه آهي، هو جو نئين وٺن تنهن کان اسان ڇو نه نئين وٺون؟ اسان جي گهر ۾ به نواڻ اچي ويندي ۽ ڀائوءَ وارن جو به مسئلو حل ٿي ويندو. آخر خلق جي خدمت ڪرڻ به ته ثواب جو ڪم آهي. پورو سال ٿي ويو آهي. ڪو نيڪ ڪم ڪندي، جڏهن اديءَ وارن جي فرج سڙي وئي هئي ته اسان واري فرج کڻائي ويا هئا. مون چيو ڪا ڳالهه نه آهي. جهڙو اهو گهر تهڙو هيءُ، پر منهنجو مڙس توبهه اڃا تائين جڏهن به مان پاڙي وارن وٽ ڀاڄي رکرائيندي آهيان يا برف پئسن سان گهرايان ته پيو طعنا ڏيندو. ايڏو ته ڪنجوس آهي منهنجو مڙس جو اڃا تائين مون کي نئين وي سي آر به نه وٺي ڏني اٿائين، چوي ٿو ته مامي وارن کان واپس گهراءِ نه. ڇهه مهينا ٿي ويا آهن، اڃان وي سي آر واپس نه ٿا ڏين، مان ڪيڏو ٿي سمجهايانس ته اهو ڏاڍو خراب ٿو لڳي ته هنن کان اها واپس وٺون، پر هي آهي جو هر دفعي مون کي طعنا ٿو ڏئي ته ٺيڪ آهي وي سي آر ڀلي رکن پر ڪيسٽون تون ڇو نه ٿي گهرائي ڏين؟ هاڻي اوهان سوچيو ته هنن کي ڪهڙي پئي ڪيسٽون گهرائڻ جي. آخر اسان جي ڄاڻ سڃاڻ ڪهڙي ڪم ايندي؟ سندس دوست آخر وڊيو شاپ جو کوليو آهي ته هو اسان کي ڪيسٽون به نه ڏيندو ڇا؟ هو راشن وارو ته ڪيڏو ڀلو آهي. گاڏيءَ تي پاڻ چاچي وارن ڏي راشن پهچائي ويندو آهي. هڪ ڀيري جڏهن منهنجي مڙس سان ملڻ آيو ته مون وات ٽُڪاڻي ڪئي مانس ته ادا جيڪڏهن بار سمجهو ته مان کڻي راشن جا پئسا ڏيان، چيائين ڀاڄائي اوهان سان ڪهڙا ليکا، ڪڏهن ڪو ڪم پيو ته اوهان جي گهر واري جي اڪائونٽ جي خبر اٿم. چڱو جو اهو بار ته لٿو. باقي رهيا لٽا ڪپڙا، سو پاڻ ان ڳالهه جو ڏاڍو شوقين آهي، هميشه سٺو پائيندو ۽ پارائيندو آهي. مان گلا ڇو ڪريانس. آخر ايتري ته پياري هوندي مانس جو ايڏو سٺو ذوق هوندي مون سميت منهنجن مائٽن کي به ياد ڪري ٿو آخرمان به ته سندس زال آهيان. ڪجهه ته خيال مان به ڪيان ائين ته نه جو مڙس چوي ته شاديءَ کي پورا ٻه سال ٿيا آهن ۽ توهان اڃا تائين پنهنجن ڀينرن کي ڪو تحفو نه ڏنو آهي؟ سو ميڪ اپ جا پورا سيٽ رکيا اٿم، ڀينرن کي ڏيڻ لاءِ، ڇا ڪريان هو پنهنجيءَ چمڙيءَ جو خيال به ڏاڍو ڪنديون آهن. بيوٽي پارلر وٺي وئي مان ته ضد ڪري ويٺيون ته ادي سينڊل نه ورتا اٿئي، سو ميڪ اپ سان گڏ سينڊل ورتا مانِ پر انهن سان گڏ ايڏيون ته زبردست پرسون هيون ميچنگ جون ۽ ڪلپ ته مان ڇا ٻڌايان، مان رهي نه سگهيم، نيٺ اُهي به وٺي ڏنا مانِ. ڏاڍا ٿڪجي پيا هئاسين، مٿان بک به تپايو هئو هاڻي ڀينرون به گڏ هيون سو جهڙو تهڙو کائڻ به خراب پئي لڳو، سو ٽيڪسي ڪري وياسين بار بي ڪيو، ايڏو مزو آيو. ايڏو ته سٺو کاڌو، مون ته واعدو ڪيو مانِ ته هاڻي هر مهيني وڌيڪ نه ته هڪ ٻه دفعو ئي ضرور سموريءَ فيمليءَ کي ڊنر اتي ڪرائيندم. دل ۾ سوچيم ته بس هڪ ٻه دفعو ئي ڪافي آهي. آخر مڙس جي کيسي جو به ته خيال ڪرڻو آهي نه...

ڪھاڻيون

تخليق جو انت