7. هيروازم

اسان وٽ هڪ وڏو خطرناڪ ڪلچر هيرو هيروئن جو ڦهليل آهي، جنهن ۾ افلاطوني پيار اهم آهي. انهن جو الميو سڄي دنيا جو الميو آهي. اسان جون فلمون، اسان جا ڊراما، اسان جون ڪهاڻيون، ناول، شاعري اهڙا هيرو پيش ڪندا، جيڪي عشق جي انوکي ڪيفيت ۾ ورتل آهن، ٻيا سڀ سائيڊ ڪردار آهن، يا وِلن آهن، هيرو اهم آهي، جيڪو وڏو سورمو آهي، اهو عشق ۾ سچو آهي، سندن محبت پاڪ آهي، وري جديد دور ۾ اسان جا ڊراما، جيڪي وڏا الميا پيش ڪندا آهن، اهي ڪنهن ڇوڪريءَ جو ڇوڪري سان عشق هوندو، هوءَ انهيءَ ۾ چري هوندي، ڇوڪري جي شادي ٻئي سان پئي ٿئي، سڄو ڊرامو اهڙي دنيا ڏيکاريندو، جنهن ۾ دنيا جو وڏو مسئلو ڇوڪريءَ جو عشق آهي، دنيا جي وڏي ٽرئجڊي عشق آهي. اسان جي نوجوانن جي لاشعور ۾ اهڙا ڪردار کين محدود ڪري ڇڏين ٿا، جن جي زندگيءَ جو وڏو مسئلو ۽ زندگيءَ جو اهم جوهر عشق ڪرڻ ۽ انهيءَ کي حاصل ڪرڻ هوندو آهي. وري اسان جي جديد ميڊيا نوجوان پريمي جوڙا متعارف ڪرايا، جيڪي سماج جا وڏا واقعا ڪري پيش ڪيا ويا. موسيقيءَ ۾ آوارگي، ڇڙواڳي، پروگرامن ۾ اڌ گابرا اردو ۽ سنڌي جملا، فحش نگاري اهڙن اينڪرپرسن کي جنم ڏنو، جن کي ماڻهو گهر ويٺي هيرو سمجهڻ لڳا. اهي ماڻهن جو آئيڊيل بنجي ويا، ماڻهو سٺا ڊاڪٽر ڪٿان ٿيندا؟ سٺا انجنيئر ڪٿان ٿيندا؟ سائنسدان ڪٿان پيدا ٿيندا؟ سٺا ايماندار واپاري پيدا ڪونه ٿيندا، سٺا استاد پيدا ڪونه ٿيندا، سٺا انسان پيدا ڪونه ٿيندا، هن وقت جو ميڊيا ۽ ادب ٻڌائي ٿو ته دنيا جو وڏو مسئلو ته عشق آهي، اهو به ڇوڪري جو ڇوڪريءَ سان، ان ۾ هو چريا هجن، اها ئي وڏي ٽرئجڊي آهي، ته پوءِ جيڪڏهن مقابلي جو امتحان پاس ڪري اسان ڊپٽي ڪمشنر به ٿياسين ته ڇا ڪنداسين؟ ڪنداسين ته عشق نه، نه ته هيرو نٿا ٿي سگهون. ٻئي طرف موبائل ڪلچر ۽ انٽرنيٽ جي وسيلي، اسان جا گهر ۽ اسان جي ذاتي زندگي عيان ٿي ويئي آهي، جيڪي شريف گهر هئا، جن جون نياڻون ڪڏهن ٻاهر به نه نڪتيون، اهي اڄ موبائل ذريعي عشق ۾ مبتلا ٿي ڀڄي رهيون آهن، طلاقن جو سيڪڙو وڌي رهيو آهي، بزرگي ختم ٿي رهي آهي، ڇيڳرپڻو وڌي رهيو آهي.
ٻارن کي ننڍي هوندي کان جنسي سرگرميون، جنسي رانديڪا، گڏين جو لباس جيڪو جنسي نمائش ڪندو هجي، ڪارٽونن ۾ جنسي ڏيکاءُ، ننڍي هوندي کان ٻارن جي ذهنن ۾ جنس جو اتساهه ويهاري ڇڏي ٿو. ٻار ننڍي هوندي ئي اسڪول ۾ يا خاندان ۾ گرل فرينڊ يا بواءِ فرينڊ ٺاهڻ شروع ڪري ٿو. يعني مڪمل لاشعوري طور مارڪيٽ جي گرفت ۾ اچيو وڃي، نتيجو اهو ٿو نڪري جو ماڻهو صرف روبوٽ بنجي جيئي ٿو. هو اهو ئي ڪجهه ڪري ٿو، جيڪو سندس لاشعور ۾ مارڪيٽ وجهي ڇڏيو آهي، تنهن ڪري توهان کي اهڙا هزارين ڪردار ملندا، جيڪي ڪنهن مثبت ڪم جا ناهن، رڳو پاڻ وڻائڻ، پاڻ پڏائڻ، ٻئي جي گلا ڪرڻ، صبح جو گهر کان نڪرندا رڳو دنيا کي آزارڻ لاءِ وري بستري تي ڊهندا ٻئي کي آزارڻ لاءِ. مطلب ته تعميري ڪم جا ماڻهو نه رهيا آهن. هڪ نسل رڳو آوارگي کي زندگي سمجهي ٿو، اُهي فاسٽ فوڊ کائيندي، جنسي حرڪتون ڪندي، روڊن تي گاڏين کي ڊوڙائيندي زندگي گذارين ٿا.
نيورو لينگوئسٽڪ پروگرامنگ جڏهن منفي انداز سان ڦهلايو وڃي ته ماڻهو سڀني انساني روين (سماجي، تعميري، صبر، برداشت، ڪهل، پيار، ڀائپي، عزت ڏيڻ،) کي ڇڏي خونخوار بنجي جيئندو، جيڪو هر طرح سان ماڻهن کي آزاريندو، ڪرپٽ به ٿيندو، حاسد، گلا خور، مَ سهپ، تنگ نظر، ڏهاري ذهنيت رکندڙ ٿيندو.

مختلف موضوع

سنڌي سماج: نفسياتي اصطلاحن جي آئيني ۾