انڌن جي جهوپڙي ۾ ٽمڪندڙ روشني!
سُفيد ڪپڙن ۾ ملبوس هڪ ڊگهو ماڻهو وٽانئس لنگهندي پنهنجي ساءِ ڀڻڪيو.
”غربت جي به انتها آهي- ماڻهو، هيڏي مهانگائيءَ ۾ ڪٿان ته پوري ڪن؟!“ ٻه واٽهڙو ڏانهس ڏسندي، پاڻ ۾ گفتگو ڪرڻ لڳا.
”هيءَ سڀ مسئلا حڪمرانن جا پيدا ڪيل آهن. کين عوام جي ڪا پرواهه ئي ناهي. بس هنن کي پنهنجو بئنڪ بيلنس وڌائڻو آهي.“ ڪامريڊ ٽائپ ٻن نوجوانن هن جي معصوم ٻارن ڏانهن نهاريندي افسوس جو اظهار ڪيو.
”بابا، هيءَ ته ظلم آهي، مجبوريءَ نه هجي ته ڪو پنهنجا لخت جگر وڪڻندو؟!“
هڪ اڌڙ وٽ عمر جو شخص ٻئي شخص سان مخاطب هو.
ڇوڪريءَ، جنهن جي عمر اٺن سالن جي لڳ ڀڳ هئي، هٿن ۾ جهليل سندس سيني اڳيان پوسٽر تي لکيل هو.
”مون کي وٺو، منهنجي قيمت هڪ لک ويهه هزار روپيا.“
پنجن سالن جو هڪ ڇوڪرو، جنهن جي چهري تي عجيب ريکائون ظاهر ٿي رهيون هيون، اُن جي هٿن ۾ جهليل پلي ڪارڊ تي لکيل هو.
”منهنجو بابا غريب آهي، مون کي وٺو، منهنجي قيمت فقط هڪ لک روپيه.“
ٻارڙن جو پيءَ، روئڻهارڪي شڪل سان ميڊيا آڏو پنهنجي اولاد کي وڪڻڻ جو سبب وڏي طمطراق سان ٻڌائي رهيو هو. ميڊيا جا نمائندا هڪ نئين اشو جي ڪورنگ لاءِ کين وڪوڙي ويا هئا. ڪئميرائن جا فليش وڊيو ڪئميرائن جا مُنهن، آڊيو ٽيپس جي يلغار ان اهم اشو کي ڪور ڪري رهي هئي.
”منهنجو گهر ڪرائي تي آهي. ٽن مهينن کان مزدوري ناهي ملي، مالڪ مڪان مسواڙ لاءِ تنگ ڪري رهيو آهي، ۽ ڌمڪيون ڏنيون اٿس ته هڪ هفتي اندر گهر جو ڪرايو ڏي يا گهر خالي ڪري وڃ. زال بيمار اٿم. ڪالهه کان منهنجي ٻارڙن ڪجهه ناهي کاڌو، بک کان مجبور ٿي ٻارن کي وڪڻڻ آيو آهيان.“
ٻنهي ٻارڙن، پڻس جي لفظن کي ساڳئي موقف سان صحافين آڏو دهرايو.
شهر جي مصروف چونڪ تي ٿيندڙ اُهو اِشو باهه جيان پکڙجڻ لڳو.
چئن ڪلاڪن تائين واڪ تي وڪرو ٿيندڙ ٻارن کي خريدڻ لاءِ اڃا تائين ڪنهن به همت نه ڪئي هئي، شهر جا ماڻهو سندن تماشو ڏسندا رهيا. نجي چينلز ان اهم اشو کي سڀني کان اول بريڪنگ نيوز طور هلائڻ لاءِ پنهنجن رپورٽرن ۽ ڪئميرامينن کي فون تي فوري رپورٽ ڏيڻ لاءِ تنگ ڪري رهيا هئا.
ٽيليويزن چينلز تان خبرون هلڻ لڳيون. آن لائين تبصرا- منسٽرن، صلاحڪارن، ڪامورن جا موقف- انساني حقن لاءِ جاکوڙيندڙ تنظيمون ۽ اين جي اوز حرڪت ۾ اچي ويون. ڄڻ ڪو وڏو طوفان برپا ٿي ويو هو.
ٻارڙن ۽ سندن پيءَ جي وڊيو مختلف رخن کان نجي چينلز تان ڏيکاري پئي ويئي.
ٽيليويزن اسڪرين اڳيان ويٺل خلقِ خدا پنهنجي ذهني سوچ آڌار تبصرا ڪرڻ شروع ڪيا.
”هڪ لک ويهه هزار ۾ وڪامندڙ ڇوڪريءَ جوانيءَ ۾ ته گهڻو ڪمائي سگهي ٿي شڪل صورت ۾ به هروڀرو ويل ڪانهي!“
”ڇوڪري تي به محنت ڪئي وڃي ته داڻو سٺو آهي، ڪمائي ڏيندو!“
”توبهه، توبهه جهانَ جي پڇاڙيءَ ائين ئي ٿيڻي آهي. پيءُ، پنهنجي اولاد کي مال جيان ڏوري اچي وڪڻي ته پڪ سمجهو هاڻي آخري وقت آهي.“ سونهاريءَ تي هٿ ڦيريندي ڪنهن عمر رسيده بزرگ موقف اختيار ڪيو.
”سائين! موجوده حڪومت به حد ڪري ڇڏي آهي. تيل جون قيمتون آسمان سان ڳالهيون ڪرڻ لڳيون آهن. اهڙي حالت ۾ مهانگائي جا ماريل ماڻهو آخر ڪيڏانهن وڃن!“
وچولي طبقي سان تعلق رکندڙ هڪ فرد تبصرو ڪيو.
خبرون هلنديون رهيون. خلقِ خدا پنهنجي ذهني سطح تي آڌار خيالن جو اظهار ڪيو.
اوچتو بريڪنگ نيوز ۾ وري وڌيڪ اضافو ٿيو.
”ٻار وڪڻندڙ پيءَ وٽ منسٽر جو صلاحڪار پهچي ويو، کيس ٻن لکن جو چيڪ ڏيئي ٻارڙن کي وڪڻڻ تان هٿ کڻايو ويو آهي.“
منسٽر جي صلاحڪار آڪڙ ۽ ڦونڊ ۾ ڀرجي ٻار وڪڻندڙ مجبور پيءَ کي ڪئميرائن جي فليش آڏو ٻن لکن جو چيڪ ادا ڪيو، جنهن کي نيوز اپ ڊيٽ ۾ بار بار ڏيکاريو پئي ويو.
ٻارن جو پيءَ ٻن لکن جو چيڪ وٺي گهر پهتو.
پنهنجي زال کي ٻن لکن جي خوشخبري ٻڌائي ٻارڙن کي خوشي مان چيائين:
”اڄوڪي اٽڪل ڪامياب ويئي. پاڻ ڇهن ڪلاڪن ۾ ٻه لک روپيه ڪمايا آهن!“
هڪ هفتي کانپوءِ پريس ڪلب اڳيان هڪ ٻيو شخص پنهنجي زال ۽ ٻارڙن کي وٺي آيو. دانهيندي چيائين:
”انتهائي غريب آهيان، منهنجي مدد ڪئي وڃي. ٻي صورت ۾ آئون زال ۽ ٻارن سميت پاڻ کي باهه ڏيئي ساڙي ڇڏيندس!“
سندس هٿ ۾ گاسليٽ جو دٻو ۽ ماچيس هئي. ميڊيا ٻيهر کين ڪَور ڪري رهي هئي.