دوسو ڇو ٿو نچي!
پر ٽوپي پراڻي آهي، ها. اها اُن وقت جي آهي، جڏهن دوسو نئون نئون پرڻيو هو ۽ اُن خوشي ۾ هو نچيو به هو.
نچندي نچندي اها ٽوپي ڪٿي ڪِري پئي هوس. تڏهن کان دوسوءَ کي پنهنجي زال تي شڪ ٿيڻ لڳو هو.
هاڻي، جڏهن به ڪٿي دُهل وڄي ٿو ته دوسوءَ کي اُن ٽوپي جي ياد ايندي آهي. سندس زال، ڊپ وچان هَڙ ۾ رکيل هڪ پراڻي ٽوپي کڻي کيس پارائيندي آهي ته جيئن دوسوءَ جو شڪ دور ٿئي!!
دوسوءَ، اجرڪ وياج خور پٺاڻ کان اوڌر تي خريد ڪئي آهي ۽ اُن سان گڏ پاڻ سنوارڻ لاءِ هڪ ڦڻي ۽ ننڍڙو آئينو به-!!
بس، هاڻي دوسوءَ کي ٻيءَ ڪابه ڳڻتي ڪانهي. رڳو، ”دُهل وڄي ته دوسو نچي!!“