شڪاريءَ کي روڪيو!!
ڪمري اندر عمدي پرفيوم جي خوشبوءَ، موسيقيءَ جي هلڪي ڌُن، ساڄي ڪنڊ کان خوبصورت ڊبل بيڊ جي ڀرسان رکيل ٽيبل تي ٽيليفون سيٽ ۽ ايش ٽري، جنهن ۾ سگريٽن جا مروڙيل اڌڙ، خالي پيل شيشي جا گلاس، ٻه وسڪيءَ جون بوتلون، جن مان هڪ خالي ٿي ويل، ان کان سواءِ ڊبل بيڊ تي خوبصورتيءَ سان وڇايل عمدي ڪاٽن جي چادر ۽ نرم وهاڻا، جن سان گڏ چرپر ڪندڙ ٻه جسم.
ٿڌا ساهه....سُرٻاٽ...۽ هلڪيون ۽ سرگوشيون.
”ڊارلنگ!“
”هون!“
”چپ هيڏانهن ڪر!“
”اون هون!“
”ڇو....؟!“
”سگريٽن جي ڌپ نٿي وڻي.“
”ڀلا مان....؟“ هڪ سوال.
”....!“ خاموشي.
”ڀاڪر وجهه!“
”نه......!“
”ٿڪجي پئي آهين؟!“
”نه.“
”ٻيو پيگ ٺاهيون؟!“
”ضرورت ڪانهي.“ رکائيءَ مان جواب.
”مون ڏانهن ڏس!“
”.....“ خاموشي- اکيون بند.
پل لاءِ سانت.... بيڊ تي ڀاڪرن ۾ ويڙهيل ٻه اگهاڙا جسم.
ڪمرو ٽهڪ ٿو ڏي، چيتي جي تصوير چينگهاڙي ٿي. شينهن، شڪارکي چنين، ۾ سوگهو بيڊ ڏانهن گهوري رهيو آهي. مهانگي پرفيوم جي خوشبوءِ تبديل ٿي رهي آھي. وسڪيءَ جي باقي رهيل بوتل، خالي گلاس سان مخاطب آهي.
وارن جي چڳ مضبوط هٿ ۾ ڀڪوڙيل... ڀاڪر وڌيڪ سوڙهو. هلڪي سرگوشي.
”چپن جا بند کول!“ التجا.
”......“ موٽ ۾ خاموشي.
”ناراض آهين!“
”نه.“ مختصر جواب.
”پوءِ ڳالهائين نٿي؟!“ نماڻا لفظ
”تون منهنجي ڳالهه نٿو ٻڌين....!“ سُرخيءَ ۾ ويڙهيل گلابن جي حرڪت.
”ڪهڙيءَ!؟“
”وساري ڇڏيئه!!“
”ياد ڏياريانءِ؟!“
”ها.“
”مان جنهن آفيس ۾ ڪم ڪندي آهيان، اُتي آفيسري کپي!“
هڪ هلڪو ٽهڪ.... ۽ ڪارا چپ گلابي رخسارن تي وڇائجي ٿا وڃن. گهُٽيل لفظ ٻاهر ٿا نڪرن:
”اُها ته معمولي ڳالهه آهي!“
”پوري به ڪندين يا؟!“ غير يقينيءَ ۾ ڦاٿل هڪ سوال.
”تون به واعدو ڪر!“ ريشمي ڄار اُڻڻ جو هڪ گس، واعدي وٺڻ ۾ ڦاسي ٿو پوي.
”ڪهڙو....؟“ گلابي چپن ۾ تجسس ۽ حيرت گاڏڙ سوال.
”جوان جسم ۽ رنگين راتين جي پورائي....!!“ جملو اڻ پورو ڇڏيل.
”مان جو آهيان!“ هڪ بي حجاب آڇ.
”اهو ته وڏو رسڪ آهي، مان اڪيلي سِر...!“ نسواني ڊپ، پاڻمرادو لفظ اڌ ۾ ڇڏائجي ويندڙ.
هڪ وڏو ٽهڪ – بيڊ تي اڇل مضبوط هٿن جي حرڪت سان گشت ڪندڙ جملو:
.تون ڪوبه الڪوو نه ڪر، مان ويٺو آهيان، هن سماج ۾ آخر منهنجي به ڪا حيثيت ۽ طاقت آهي. تنهنجو ته ڪير وارو به وِنگونه ڪري سگهندو....!“
يقين جو ڀرم وڌي وڃي ٿو. گلابي چپن تي مرڪ جا پکي لهي ٿا پون. ڪمري اندر هلڪي موسيقيءَ جي ڌن خاموش ٿي وڃي ٿي ۽ بيڊ تي چرپر وڌي وڃي ٿي.
پل لاءِ سانت..... نشي ۾ وسامي ويل پوڙها طاقتور هٿ ٽيبل تي پيل ٽيليفون ڏانهن وڌن ٿا، ۽ فون ڏڪي ٿو.
*****
آفيس جي ماحول ۾ موت جو راڪاس، سڄو اسٽاف هراسيل، ڊپ ۽ حيرت گاڏڙ نگاهن سان هڪ ٻئي کي اشارا. آهستگيءَ سان گفتگو. ڪال بيل جي رڙ تي تيز قدمن سان ميڊم ڏانهن ڊوڙ. ٽائيپنگ مشين جي اکرن تي تيزيءَ سان حرڪت ڪندڙ آڱريون، فائيلن جي ڏي وٺ ۽ هلڪيون سرگوشيون.
”ڪوبه وقت تي آفيس نه پهتو ته برطرف!“ ميڊم جو حڪم.
ميڊم جي آفيس ۾ پهچڻ تي سڄي اسٽاف کي اُٿي بيهڻو آهي. سلام ڪرڻو آهي، ۽ هيٺ ڪنڌ ڪري ڳالهائڻو آهي. نظم و ضبط جاري.
”ها ته ناانصافي چئبي!“ اسٽاف جي پاڻ ۾ گفتگو.
”پاڻ کي ته نوڪري ڪرڻي آهي، ڏکي يا سکي!“ هڪ صلاح
”پر هن ميڊم ۾ ته ڪا اهليت به نه آهي!؟ هڪ عجيب سوال.
”مٿان کان مقرر ڪيو اٿن، اثر رسوخ رکندڙ آهي. ڀلا پاڻ ڇا ٿا ڪري سگهيون؟!“ حيرت ۾ ويڙهيل جملي ۾ افسوس جو اظهار.
ڪال بيل جي رڙ تي خاموشي، پٽيوالي جي ڊوڙ.
”فوري طور فيميل اسٽاف جي ميٽنگ گهراي وڃي!“ ميڊم جو حڪم. سرڪيولر جاري.
بند هال ۾ ميٽنگ شروع....ميڊم جا ٻٽا رويا، خوبصورت هرڻين جي تلاش....ريشمي ڄار جو وڇائجڻ.
****
ساڳيو ڪمرو ۽ اڌوڙٽ جسم بيڊ تي ليٽيل، هرڻي ڄار ۾ ڦاٿل ڄار جون ڳنڍيون کُلن ٿيون.
”سائين! هي آهي مس عذار، جنهن کي انڪوائريءَ دوران نوڪريءَ مان برطرف ڪيو ويو هو. اهي اوهان جون مهربانيون آهن، جو ٻيهر کيس نوڪريءَ تي بحال ڪيو ويو آهي.“
بليڪ ميلنگ جي انتها تي، درين تي لهرائيندڙ ريشمي پردا ڪنبن ٿا.
ڪمري ۾ شيطاني مرڪ بيڊ تان اڏامي، ميڊيم سان گڏجي آيل مس غدرا جي خوبصورت چهري تي نچڻ ٿي لڳي.
خوبصورت عقابي اکيون، ڊگها ڪارا وار، بيد جهڙي سنهي چيلهه،
ڊگهي ڳچي، سنها گلابي چپ، جاڙا ۽ گهاٽا ڀرون ۽ ڇاتيءَ جا خوبصورت اُڀار!
مس عذرا حيا ۽ شرم ۾ ويڙهجي اکين کي هيٺ جهڪائي، هراسجي ٿي وڃي. اڌڙوٽ جسم تي شينهن جي چرٻي چڙهيل، بصي صبري وڌي ٿي وڃيس. اکين ۾ خونخوار رت جا ڏورا رت جا ڏورا وسڪي جي کيپ ۾ ٻڏل، شهپر ڦڙڪن ٿا ۽ ڪارن چپن ۾ هلڪي لرزش وڌڻ ٿي لڳي. ميڊم شينهن جي بيقراريءَ کي تاڙيندي ڪمري مان نڪري وڃي ٿي.
هرڻي اڪيليءَ شينهن جي چنبن ۾ ڦاٿل، ديوار تي پينٽ ٿيل چيتي جي تصوير چينگهاڙي ٿي. پرفيوم جي خوشبوءِ خون جي بوءِ ۾ تبديل ٿي رهي آهي. موسيقي، ماتمي ڌن ۾ جهيڻي ٿيندي وڃي ٿي.
هڪ هلڪي سرگوشي، اون هون!...نه نه!“
پل لاءِ سانت! شينهن تي نشي جا کيپ وڌڻ لڳن ٿا. ۽ هو گجگوڙ ڪري بيڊ تان اُٿي ٿو.
بيڊ تي زلزلو!!
هڪ اُڇل. ٻي اُڇل!!
بيڊ جي چادر مروڙجي هيٺ ٿي ڪري.
هرڻي جون ڇالون، شينهن جا سوگها چنبا، آنڌمانڌ ۽ پاڻ ڇڏائڻ جا جتن.
عقابي اکين مان پاڻيءَ جا نيسارا، لوڇ پوڇ. پلاند- ٻچن جا واسطا – قسم!!
شينهن جا هانبارا، هرڻي بيوس ۽ بي سڌ، ايئر ڪنڊيشنڊ هوا ۾ گرميءَ جو احساس. بيهوش هرڻي، فرش تي قيمتي قالين جي جهنگ ۾ اگهاڙي ڪريل! شيشي جا گلاس ٽڪرن ۾ ورهايل، گلدستا غمن ۾ ويڙهجي، سجدي ۾ ڪرن ٿا.
هوس جي پورائي، نشي ۾ وسامي ويل شينهن جا ڏڪندڙ چنبا ٽيليفون ڏانهن وڌن ٿا. فون کي ڪنبڻي وٺي ٿي وڃي!!
غريب آباد ڪالوني ماڻهن جا هجوم چهرن تي، لهندڙ سج جهڙو زرد منظر غم، غصي ۽ همدرديءَ جو گڏيل اظهار، راتوڪو واقعو چوٻول.
پاڙي جي شريف نياڻيءَ سان ڏاڍائي، اڻ ڄاتل ماڻهن طرفان کيس بيهوشيءَ جي حالت ۾ گهر اڳيان، اگهاڙيءَ حالت ۾ ڦٽو ڪري وڃڻ!!
عجيب صورتحال! سندن ڪنهن سان به دشمني نه... والدين جي اکين مان نار ۽ سڏڪا نڙيءَ ۾ اٽڪيل... ماڻهن جون همدرديون.
اسپتال ۾ لُٽيل هرڻيءَ جو هوش ۾ اچڻ. ميڊيڪل چيڪ اپ، پڇا ڳاڇا ۽ هرڻيءَ جو ڊپ ۽ هراس انهتا تي پهتل ڪجهه به نه ٻڌائڻ پوليس نامعلوم ماڻهن خلاف ڪيس داخل ڪري ٿي.
نيٺ واقعي جي ڳنڍ کلي ٿي. ٽيليفون رڦڻ شروع ڪن ٿا. ڪئميرائن جا فليش چمڪن ٿا. اخبارون ٽي ڪالمي خبرن جي هيڊنگس ۾ رڙن ٿيون. ماڻهن جا مظاهرا، احتجاج، بک هڙتالون، اصل جوابدار گرفتار ڪرڻ جا مطالبا. مختلف پارٽيون، تنظيمون ٺهراءَ پاس ڪري نالو چمڪائين ٿيون. اخبارن جا اداريا همدرديءَ طور اهڙي واقعي تي پيٽ ڀرين ٿا.
هڪ ڏينهن ٻه ڏينهن هفتا، مهينو آخر مان.......! ڄڻ ڪجهه ٿيو ئي نه هجي! شينهن ۾ اڃا به شڪار جو خمار اوتيل آهي. ميڊيم جو ڄار ٻيهر پکڙجي ٿو. هوءَ روالونگ چيئر تي ٽهڪ ڏي ٿي. خوبصورت هرڻيءَ جي لٽيل عصمت ۽ ڀيلاڙيل بدن ڪير به موٽائي نٿو ڏي. شايد اهڙو ڪوبه ڪونهي، جيڪو شينهن کي قيد ڪري شڪاريءَ کي روڪي سگهي......!!
***