بابا...!
پوءِ به، هن جنهن اوسيئڙي کي وقت جي چادر ۾ ويڙهي جيڪو ڊگهو انتظار ڪاٽيو هو، ان جي تڪميل جي پڄاڻي کي يقين ۾ بدلائي پڪ ئي سمجهيائين، ته ٽرين ليٽ ئي صحيح، ضرور ايندي!
هو، ان طرف نهارڻ لڳو، جنهن ڏسا کان گاڏيءَ کي اچڻو هو. سرد موسم، نينگر کي ڏڪائي ڇڏيو. هن پنهنجا ٻئي هٿ ڪوٽ جي کيسي ۾ وڌا، کيسي بک جو احساس ٿيو.
سوچيائين، کيسي ۾ ڏهه روپيه باقي آهن، جنهن مان بسڪيٽ يا چپس وغيره ملي وڃن ته بهتر آهي، اهو سوچي هو پٿر جي بئنچ تان اٿي پليٽ فارم جي ڀرسان ٽين مان ٺهيل ڪيبن ڏانهن وڌيو، پر اها هاڻي بند ٿي چڪي هئي، بک جي احساس کان بچڻ لاءِ ڪيبن ويجهو ئي ٺهيل سيمينٽ جي ٽانڪيءَ مان پاڻي پيتائين، منهن تي پيل پاڻي جي ڇنڊن کي قميص جي پلئه سان اُگهي وري چهل قدمي ڪرڻ لڳو. اسٽيشن جو ماحول سرد هوائن جي خنڪي ۾ ويڙهجي ڪنهن اڻ ڄاڻ اداسيءَ کي پکيڙي ڇڏيو هو. چند ماڻهو، آهستگيءَ سان ائين ڀڻ جهڻ ڪري رهيا هئا، متان سندن ڀڻڪو ڪو ٻيو نه ٻڌي وٺي. سندن چهرن مان ڏک ۽ اداسي بکي رهي هئي، نينگر جي سمجهه ۾ ڪجهه به نه آيو.
سج، هاڻي زرد روشنيءَ جا پن ڇاڻيندي شام جي پاڇن کي وسعت ڏيئي رهيو هو، نينگر کي اوسيئڙي بيقراري ۾ وجهي ڇڏيو، هن ڏٺو ته اسٽيشن جي عملي جا ماڻهو هاڻي ڪمرن مان نڪري پليٽ فارم تي اچي بيهي رهيا آهن ۽ ان طرف نهاري رهيا آهن، جنهن طرف کان ٽرين کي اچڻو آهي، نينگر، آهستگيءَ سان وڌندي ويجهو ٿيو، خبر پيس ان عملي سان گڏ هڪ اسٽيشن ماسٽر آهي، سندس هٿ ۾ لک پڙهه جا ڪي ڪاغذ آهن.
ٽرين جو دونهون ۽ آواز ويجهو پوندو ويو، نينگر ۽ عملي جا ملازم اتاولا ٿي گاڏيءَ جي پهچڻ جو انتظار ڪاٽڻ لڳا.
گاڏي اسٽيشن تي پهتي ۽ آهستي آهستي ٿي هڪ جهٽڪي سان بيهي رهي. نينگر جي دل جي ڌڙڪن تيز ٿي ويئي، هن خوشيءَ ۽ تجسس ۾ ويڙهجي هيڏانهن هوڏانهن ڏنو ۽ پوءِ سندس وکون تيز ٿينديون ويون ۽ ڊوڙندي ٽرين جي آخري ڇيڙي تائين پهتو، آس ۽ نراس جي پل صراط تان هاڻي هو هڪ ڇيڙي کان ٻئي ڇيڙي تائين ڊوڙي ۽ سهڪي رهيو هو. اوچتو هن ڏٺو ته ٽرين جي وچين گاڏي مان ڪپڙي جي ڳٺڙيءَ ۾ ويڙهيل هڪ رت هاڻي لاش کي پليٽ فارم تي لاٿو ويو آهي، ويجهو پهچي محسوس ٿيس ته لاش مان رت ۽ بارود جي گڏيل بوءِ اچي رهي آهي، سڃاڻپ لاءِ اسٽيشن ماسٽر ٻين ماڻهن جي اڳيان جيئن ئي لاش جي باقي بچيل چهري تان ڪپڙو هٽايو ته نينگر کان اڀ ڏاريندڙ دانهن نڪري ويئي. ”بابا!“...
***