وڻجاري
شايد اھو جنوري جو مھينو ھو ، دخل تان اخبار کڻي ٿڌ کان بدن سيڪڻ لاءِ پرتي پيل بينچ تي وڃي ويٺو ھوس. پارڪ واري ھوٽل تي روز اچي اخبار پڙھندو آھيان ۽ ٿڌ ۾ چانهه جون چسڪيون ڀريندو آھيان. مان مين خبرون پڙھان ڪونه ، اندريون پرچو ڦلورڻ لڳم. ڪجهه ڪالم مضمون ڏسڻ لڳس. ايتري ۾ آواز آيو.
’’صاحب خير ڏي‘‘
بنا ڏسڻ جي چيم، ’’معاف ڪر‘‘
وري اخبار کي لڳي ويس.
ٻيھر چيائين ’’صاحب خير ڏي‘‘
ڪاوڙ لڳم ’’ھڪ دفعو ڪونه ٻڌئي...چيم نه .....‘‘
نظر کڻي مٿي ڏٺم. اڳتي لفظ چئي نه سگھيس. تجسس مان ھن کي ڏسندو رھيس.
نيڻ نقش گول مٽول ڳٽا ڊگھي ڳچي سنھڙي چيلهه اڀريل ڇاتي سانورڙو رنگ ڄڻ ڪنھن مصور جي شاھڪار تخليق. اھڙي تخليق جنھن ۾ ھن ست ئي رنگ ڀري ڇڏيا ھجن. منھنجون نظرون ھن جي پوري جسم جو طواف ڪرڻ لڳيون، اڃان نظرون ھن تي کتل ئي ھنيون ته ھن وري چيو ’’صاحب خير ڏي نه!‘
مون کيسي مان ڏهه روپيا ڪڍي تري تي رکي ڇڏيا. ڪجهه چوان، ان کان اول ھوءَ ھلي وئي. ڪافي دير تائين ھوٽل تي ويٺو رھيس، پر ھيءَ موٽي ڪانه آئي.
اھو ڏينھن ڪيڏو وڏو ٿي پيو ھو. ڏينھن سال صدين جا سفر باسڻ لڳو ھو. ڪيڏي مھل سج لٿو، ڪيڏي مھل رات ٿي. سال صدين جا ليکا ڪير ڪري! اھا رات مون کي ننڊ نه آئي، سڄي رات ھن جو چھرو، نيڻ نقش قد بت سڀ ڪجهه دل تي ترندا رھيا.
ڪيڏي مھل ننڊ آئي، صبح ٿي ڪا خبر ڪانه پئي. اک کلي ته صبح جا ست پئي ٿيا. تڪڙو تڪڙو تيار ٿي وڃي پارڪ واري ھوٽل تي ويٺس. شدت سان ھن جو انتظار ڪرڻ لڳم. مونکي ڄڻ پڪ ھئي، ھوءَ ضرور ايندي، خبر ناھي گھڻي دير تائين ويٺو ھوس، ڪانئون ڪوپ پي ويٺو ھوس. انتظار جي پلن جو اڳ ڪڏھن احساس ڪونه ٿيو ھو. ڪيڏي مھل پري کان ھن کي ايندو ڏٺم.
گڏ ٻي ڄڻي به ھيس، ڪجهه ساهه سانت ۾ آيو. ڀر ۾ اچي خير گھريائين. منھنجي دل وس ۾ نه ھئي، بي قابو ٿي پيس. زري گھٽ جھڻڪ ڏيندين چيم ’’دير ڇو ڪئي !؟‘‘
مون ڄڻ ھن تي پنھنجو حق جتايو. ٿوڙي حيران ٿي، ٻيھر خير گھريائين. مون پرتي نظر ڪئي، ھن مھل ھوٽل تي ڪافي ماڻهو چانهه پي رھيا ھئا. ٻانھن مان پڪڙي ڀر ۾ ويھاريومانس. ھن ڪو تجسس نه ڏيکاريو.
’’گڏ ڀيڻ اٿئي ؟‘‘
’’نه... سھيلي آ.‘‘
’’پر ٻي ڳوٺ ۾ رھندي آ، ٿوري گھرين مائٽيارين به ٿئي‘‘
’’ڪلهه توسان گڏ ڪانه ھئي ؟‘‘
’’ھا ڪلهه سوير ھلي وئي ھئي نه ته روز مون سان گڏ ھوندي آھي‘‘
’’ويھارينس.‘‘
مان سرڪي ٿورو اڳتي ٿي ويٺس. ڀر ۾ ويھي رھيس
’’نالو ڇا اٿس ؟‘
’’نمارين‘‘
’’نماڻين؟‘‘
’’ھا نمارين!‘‘
’’ڀلا تنھنجو نالو ؟‘‘
’’شالي‘‘
’’شالي! ڀلا تو واري سھيلي گونگي آھي ڇا، ڳالھائي ڪانه ٿي‘‘
مون مذاق ڪئي. ٽھڪ ڏئي کلي پئي، ھن جو ٽھڪ ائين ٻريو ڄڻ ڪائنات جون خوشون ھن جي ٽھڪن ۾ رقص ڪنديون ھجن.
’’نه ھي ٻين سان گھٽ ڳالھائيندي آھي، رڳو مونسان ڳالھائيندي آھي ـ بس‘‘
’’شالي! ڀلا تون رھين ڪٿي ؟‘‘
’’ڇو ٿو پڇين!‘‘
’’بس ائين ئي مان خراب ماڻهو ناھيان تون گھٻراءِ نه !‘‘
’’صاحب اسان به مارھون مارھون کي سڃارون
تون خراب ناھين...‘‘
’’پوءِ ٻڌاءِ نه ڪٿي رھندين آھين ؟‘‘ مون سوال ورجايو
’’صاحب اسان جو ھڪرو ٺڪارون ڪونھي، شھر شھر رليا آھيو
ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي‘‘
’’مطلب گھاٽ گھاٽ جو پاڻي پيتو اٿئي؟‘‘
’’صاحب پڇ ڪھري گھاٽ جو پارين ناھي پيتو!‘‘
’’ڀلا شھر سٺو ڪھڙو آ ؟‘‘
’’شھر سڀ سٺا آھن... مارھون سٺا ڪونھن‘‘
’’ٺيڪ آ ٺيڪ آ، پر ٻڌائي ته ڪونه ڪٿي ٿي رھين‘‘
’’پُل جي پريان جھوپريون آھن نه ـ اتي، ھارين اتان به اٿارين ٿا‘‘
’’ڪير ٿو اٿاري؟!‘‘ مون تڪڙو سوال ڪيو!؟
’’آفيسر مارھون آھن چون ٿا پرايو پلاٽ آ ھتي جايون ٺھنديون
جيترو جلدي ٿي سگھيو ھتان لڏو کرون، ڪجهه سرون بجري به لاھي ويا آھن.‘‘
’’پر ھر ڳالهه تون ڇو ٿو پڇين، اڄ تائين اھريون ڳالھيون ڪنھن به ناھن پڇون‘‘
’’ھارين خير ڏي ته اسين وڃون‘‘
چيم ’’ترس ته ڪاڏي ويندين!؟‘‘
’’صاحب شھر رلرون آ تنھنجي خير تي ٻئي ڄريون گھر پادر کائينديون سين‘‘
چيم ’’خير نه گھرندي ڪر، مونکان خرچي گھرندي ڪر‘‘
مرڪي پئي، ’’چڱو صاحب خرچي ڏي...‘‘
مون پنجاھ روپيا ڪڍي تري تي رکي ڇڏيا، اکين ۾ چمڪ اچي ويس
’’صاحب! ھاررن اسان وڃون‘‘
’’ڀلي پر سڀاڻي پڪ ايندين نه !؟‘‘
’’ھا ضرور اينديون سين‘‘
ٻئي ڏينھن جڏھن آئي، الف کان ي تائين پورو قصو ڪري ٻڌايائين
’’صاحب! سال ٿيو آ جو ھتي آيا آھيون. اول سکر رھندا ھا سين، اتان لڏي ڪوٽري آيا سين. وري اتان لڏي حيدرآباد ويا سين، ھاررن ھتي ٿا رھون. اصل اسان بلوچستان جا آھيون، ھارين ھتان به اٿارين ٿا. وڏرا چون ٿا واپس بلوچستان ھلنداسين، ڪجهه ڏينھن ۾ شايد واپس ھليا وڃون‘‘
چيم ’’واپس چري آھين ڇا؟‘‘
’’توسان نه ملندس ته پوءِ ڪئين رھي سگھندس.‘‘
مرڪي پئي، ’’صاحب! ھڪري ڳالهه پڇان‘‘
چيم، ’’پڇ‘‘
’’توکي وران ٿي!؟‘‘
چيم، ’’ڏاڍي‘‘
’’ڪيتري ؟‘‘
چيم، ’’بيان کان مٿي جتي لفظ پورا ٿي وڃن، ان کان اڳتي منھنجي محبت جي شروعات ٿي ٿئي.‘‘ فلسفو سمجھي ڪانه سگھي
’’معنا توکي گھرين ٿي وران‘‘
’’ڪٿي مون سان پيار ته نه ٿو ڪرين !؟‘‘
چيم، ’’دل تي وس ناھي، الاءِ ڪئين اچانڪ محبت ٿي ويندي آ‘‘
’’ھا توسان محبت ٿي وئي آ‘‘
’’صاحب! سڀارين جي توسان نه ملان، اسان اجنبي مارھون .... اچانڪ ھليا ويا سين ته پوءِ .......!؟‘‘
مون جواب ۾ ڪجهه ڪونه چيو.
ڪجهه ڏينھن کان يڪو شالي ڪانه آئي.
ڏاڍو اداس ٿي پيس.
ھڪ ڏينھن پري کان نماڻي کي ايندو ڏٺم. ڇڪي ڀر ۾ ويھاريومانس، پڇيم، ’’نماڻي ! يڪو شالي ڪانه ٿي اچي!‘‘
اداس ٿي پئي، ’’ صاحب! شالي وارا لڏي ويا‘‘
’’لڏي ويا پر ڪاڏي !؟‘‘
’’صاحب! بلوچستان‘‘
کن پل ۾ من ڌرتي تي ڪئين زلزلا آيا ـ گذري ويا
ھُن کي ويندي ڪو عرصو ٿيو ـــ
پر اڄ به مون کان وسري ناھي !