خودڪشي
’’مٺلا جاچ لڌئي ڇوري ڪير آ !؟‘‘
مٺل بنا ھچڪ جي ڳالھايو،
’’جي وڏا...! پاڻ واري ھاري ڌڻي بخش جي ڌيءُ آ، مومل...‘‘
’’اڇا... جيڪو فارم واري زمين ٿو ڪري...‘‘
’’جي وڏا...‘‘
’’پوءِ ڇا سوچيو اٿئي !؟‘‘
’’جئين چئو وڏا ....
چئو ته ڌڻي بخش کي نياپو موڪليون، ڇوري کي موڪلي حويلي تي ڪم ڪار لاءِ، جواب ڪونه ڏيندو، وڌيڪ پاڻ سنڀالي وٺجو.‘‘
’’نه.... مٺلا نه...‘‘ سائين ڪنڌ ڌوڻيو.
’’حويلي ۾ بابا سائين ۽ ٻارن جي ھوندي، اھو ڪم ڏکيو آ، اھو ڪم مون واري بنگلي تي ٿيندو، ڇا سمجھئي...!؟‘‘
’’سمجھي ويس وڏا....!‘‘
مٺل سائين جو اشارو سمجھي ورتو، مطلب ڇوري کنڀڻي پوندي.
’’ھا پر خيال رھي.... اسان جي پيري مريدي ۾ وڏي ساک آ...‘‘
’’وڏا فڪر نه ڪيو ... جڏھن چئو !‘‘
’’مان ته چوان ٿو اڄ....‘‘ سائين شراب جي حالت ۾ گھڻو اتاولو ٿي پيو هو.
’’ٺيڪ آ وڏا ... ٻي رات ئي تياري ڪريون ٿا....‘‘
’’ته پوءِ دير ڇا جي وڃڻ جي ڪر...‘‘ سائين عالم شاھ مٺل کي وڃڻ لاءِ اشارو ڪيو.
مٺل تکيون تکيون ٻرانگون کڻي اوطاق مان نڪري ويو.
مٺل ڪو سائين عالم شاھ جو ڪمدار ناھي ۽ نه ئي وري منشي، سائين عالم شاھ سان دوستاڻو ماحول آھي. سائين حجت مان سڏيس ’’مٺلا...‘‘ سڀ شوق شڪار سائين سان گڏ ڪيا آھن. يونيورسٽي مان پڙھي اچي سائين جي مريدي ۾ وقت گذاريو، نوڪري جي کيس کي ڪا بک ناھي، سندس به چڱن ڀلن رئيسن ۾ شمار ٿئي ٿو، فقط سائين عالم شاھ جي ڊرائيوري ڪندو آھي ۽ شوق شڪار به، شوق به اُھي جيڪي رئيسن جون عادتون آھن.
سندس ست پيڙھيون سائين جن جون خدمتگذار رھيون آھن، سائين وڏي سائين راشد شاھ محروم بابا سائينداد جي خدمتن جي عيوض جاگيرون دان ۾ ڏنيون ھنيون، کيس مرحوم بابا سائين سڄي عمر سائين وڏي راشد شاھ جي خدمت ۾ گذاري ڇڏي، تمام وفادار شخص ھو، ھر ڳالهه ۾ سائين راشد شاھ جي، جيءَ ۾ جيءُ ملايائين، ڪڏھن به ڪنھن ڳالهه کان انڪار نه ڪيائين. قداور مڙس ھو، سدائين سر تي سورھ سنڌين واري پڳ ٻڌل ھوندي ھئي، لنڊي قميص ۽ گيڙو شلوار، ھٿ ۾ ھميشه نيٽ جو لڪڻ ھوندو ھو. اکيون وڏيون ڳاڙھيون لال، اکين ۾ وڏي ڏِيا رکندو ھو پر سائين راشد شاھ جي سامھون سدائين ڪنڌ جھڪيل ۽ نظرون هيٺ رھنديون ھيون، ڪڏھن به چپن تي مرڪ نه آئي. ماٺيڻي طبيعت ۽ گھٽ ڳالھائو، ڪاوڙ جي حالت ۾ به رڳو اکين جي لالاڻ وڌي ويندي ھئي. تتي اس ھجي يا اڌ رات مڌ رات، ھر گھڙي سائين جو ٻانھن ٻيلي رھيو.
سائين راشد شاھ جو به مٿس ايترو ته ڀروسو ھو، جو اڪثر حويلي جا ڪم ڪار به سائينداد کي چوندو ھو.
....۽ جڏھن سائينداد حويلي ۾ ويندو ھو ته سائين راشد شاھ جون نياڻيون اڳيان ڦري اينديون ھيون، ھزارين کيچلون مشڪري مذاق ڪنديون ھيون، وس ڪنديون ھيون سائينداد کي چيڙائڻ جا پر مجال آ جو سائينداد نظر کڻي سائين راشد شاھ جي نياڻين کي تڪي، جئين ڪنڌ جھڪائي حويلي ۾ داخل ٿيندو ھو، تئين ڪنڌ جھڪائي حويلي مان ٻاھر نڪرندو ھو.
ھڪ دفعي سائين وڏي راشد شاھ جي آڏو عرض رکيائين ته ’’سائين ! حويلي جا ڪم ڪار نه چوندا ڪريو.‘‘
سائين راشد شاھ ذري گھٽ جھڻڪ ڏيندين چيو ھو، ’’ نه .. اوطاقين مان ڪنھن کي موڪليان ٿو...!‘‘
سائينداد ڪڇي ڀت ڪڇي ....
نيٺ حالات مٽيا، رئيسن جا شوق شڪار عادتون مٽيون، چوندا آھن ڪارو ٻڌجي ڪمري سان، رنگ نه مٽائي عادت ضرور مٽائي.
ان ڏينھن جڏھن سائين عالم شاھ مٺل سان گڏ لينڊڪريوزر ۾ فارم واري زمين تي ٿي ويو، رستي جي موڙ کان پاڻي واري بور مشين لڳل آھي، ۽ ان موڙ کان اڳتي سڌو رستي سان سامھون فارم آھي. گاڏي جئين موڙ کان ٽرن ڪيو ته سائين عالم شاھ جي نظر بورنگ واري مشين تي پئي، ھڪ دم مٺل کي بريڪ ھڻڻ جو چيو.
ڪجهه فاصلي تي بلڪل ويجھو، مومل ساھيڙين سان کيچلون ڪندي بورنگ واري پاڻي ۾ وھنتي ٿي. جئين مومل جي نظر سائين عالم شاھ تي پئي ڇرڪي پئي. تڪڙ ۾ ڀڳل چولي کي ٺاھڻ لڳي، پر ڀڳل ڪپڙا ويتر جسم کي ٿي چھٽيا.
مومل ڀڻڪي، ’’ڇوريون! ھلڻ جي ڪيو سائين ننڍو ٿو ڏسي...‘‘
سائين عالم شاھ جي يڪ ٽڪ نظر مومل تي کُپي وئي. ڀڳل چولي پٺيان قيامت جا آثار ھا، سائين عالم شاھ جا ھوش خطا ٿي پيا، سائين عالم شاھ اڳ ڪڏھن حسن جو اھڙو جلوو نه پسيو ھو. سائين جي يڪ ٽڪ نظر اڃان مومل تي کتل ھئي.
مومل ٻيھر ڳالھايو؛ ’’ڇوريون! ھلو ٿيون يا....‘‘ مومل ذري گھٽ ترڪندي بچي ھئي.
مومل ۽ مومل جون ساھيڙيون ھيسيل حالت ۾ تڪڙيون تڪڙيون اڳتي وڌي ويون ........
ٻئي رات مٺل ڪجهه ھٿياربند وٺي ڳوٺ جي ٻاھريان ھڪ ڪلوميٽر جي فاصلي تي، ڪمند جي فصل کان ڪچي دڳ تي جيپ کي بريڪ ڏني. جيپ وٽ ڊرائيور کي روڪي پاڻ ٻن ھٿياربندن سان ڳوٺ طرف وڌيو، ھلڪي چانڊوڪي ۾ ڳوٺ ۾ ڪتا ٿي ڀونڪيا.
ھي ھلندا اچي ڳوٺ کي ويجھو رسيا، منھن مٿان ٻٽون چاڙھي ڇڏيون. گھر کي ويجھو پھچي ھڪ ھٿياربند گھر جي ديوار ٽپيو، اندران دروازي جي ڪنڊي کولي ڇڏي، ھي گھر ۾ داخل ٿيا، مٺل ھڪ نظر گھر ڀاتين تي وڌي، ٽن کٽن جي درميان مومل ستل ھئي.
مٺل مومل طرف وڌيو، مومل جي ٻانھن ۾ ھٿ وڌو، مومل جاڳڻ سان ڇرڪي پئي رڙ ڪري ٻانھن ڇڏائي ڪمري طرف ڊوڙي، مٽن جي گھڙامجي ۾ وڃي ٽڪرائي، پاڻي سان ڀريل مٽ زمين تي ڪريو. مٺل پٺيان ڊوڙ پاتي، شور شرابي تي ڌڻي بخش ڌياڻي جاڳي پيا. ھنن خوف ھراس ۾ دانھون ڪرڻ شروع ڪيون پر ھٿياربندن جي دڙڪن ڌھمانن ۽ تشدد تي ھنن جو احتجاج خاموشي ۾ بدلجي ويو.
مٺل مومل جي ٻانھن پڪڙي زبردستي ٻاھر طرف گھليندو ويو. گڏوگڏ ھٿيار بند دڙڪا ڌھمان ڏيندا مومل کي ٻاھر طرف ڌوڪيندا ويا. ھي گھڻو اڳتي نڪري ويا، پٺيان ڌڻي بخش ڌياڻي جو ڪھرام مچي ويو. ايڏي ھل ھنگامي تي ڪافي ڳوٺاڻا گڏ ٿيا، ڳوٺ کان پري ڪچي دڳ وٽان جيپ اسٽارٽ ٿي ۽ گم ٿي وئي
سائين عالم شاھ جي بنگلي جي ٻاھران مين گيٽ تي جيپ ھيڊ لاٽون ڏنيون، چوڪيدار جوڳي اڳئي الرٽ ھو، ھن مين گيٽ کولي ڇڏيو، جيپ بنگلي ۾ داخل ٿي وئي، ان مھل رات جا تقريبن ٽي پئي ٿيا.
سائين عالم شاھ اڳئي نشي جي حالت ۾ ڌت ھو، ڪجهه گھڙيون مٺل سائين عالم شاھ سان حال احوال اوري، مومل کي کيس حوالي ڪري ساٿين سوڌو جيپ ڪڍي مين گيٽ کان آئوٽ ٿي ويو، چوڪيدار جوڳي مين گيٽ بند ڪري ڇڏيو.
سائين عالم شاھ مومل کي ٻانھن مان جھلي اندر ڪمري ۾ گھلي ويو، پويون پھر رات جي چانڊوڪي جھيڻي ٿيندي وئي. ٻاھر ڪتا ٿي ڀونڪيا، ان مھل مومل جي حالت ان ھيسيل ھرڻي جھڙي ھئي، جيڪا شڪاري شينھن جي چنبي ۾ ھوندي آھي. ٻاھر ڪتن جي ڀونڪڻ جو آواز وڌندو ٿي ويو.
سائين عالم شاھ مومل جي جسم جا ڪپڙا لاھي ورتا. ٻاھر ڪتا اڃان زور زور سان ڀونڪڻ لڳا. سائين عالم شاھ چوڪيدار کي سڏيو، ’’جوڳي ــــ او جوڳي!‘‘
جوڳي تکو تکو اچي در وٽ بيٺو، ڪمري جو در کليل ھو. اندر سائين عالم شاھ پوري ننگي حالت ۾ ھو، ۽ پريان بيڊ تي مومل بنا ڪپڙن جي منھن گوڏن ۾ ڏيو سڏڪي ٿي.
’’جي سرڪار!‘ جوڳيءَ ادب مان هٿ ٻڌا.
سائين عالم شاھ ڌت نشي جي حالت ۾ ڳالھايو؛ ’’ٻاھر ڏس ڪتا ڇا تي ٿا ڀونڪن....‘‘
’’جي سرڪار!‘‘
جوڳي تڪڙو تڪڙو ٻاھر طرف ويو، ڪجهه دير کان پوءِ موٽي آيو.
سائين عالم شاھ ساڳي حالت ۾ ھو.
’’’ سرڪار ڪتا ڪنھن ساسيءَ جو ٻچڙو کڻي آيا آھن، ان تي ٿا ڀونڪن، شايد ٻڪري جو ٻچڙو آھي....‘‘
’’پوءِ وڃ ڇڏائينس...‘‘
’’سرڪار! ڪتن ٻچڙي کي چيري ڦاڙي ڇڏيو آھي ...‘‘
’’تو ـ تو ـ تو ـ تو ــ وڃ ـــ وڃ ـــ وڃ ڪتن کي ڀڄاءِ...‘‘
’’جي سرڪار‘‘. جوڳي موٽي ويو.
ڪجهه دير کان پوءِ بندوق جو ٺڪاء ٿيو. مومل ڇرڪي پئي
سائين عالم شاھ مومل مٿان جھپڪي پيو ....
ھفتو پورو مومل سائين عالم شاھ وٽ قيد رھي. جمع واري ڏينھن سائين عالم شاھ منشي ميرل سان گڏ بنگلي ۾ موجود ھو، جوڳي نياپو کڻي اندر داخل ٿيو.
’’جي جوڳي !؟‘‘ سائين عالم شاھ اول ئي جوڳي کان پڇي ورتو
’’سرڪار! ٻاھر توھان جو ھاري توھان سان ملڻ لاءِ آيو آھي، نالو ڌڻي بخش ٿو ٻڌائي، موڪليانس ؟‘‘
’’ڌڻي بخش ! ڪيڏي مھل آيو آ ؟‘‘ سائين عالم شاھ تعجب مان پڇو
’’سرڪار! اڃان سج ئي ڪونه اڀريو ھو ته پھتو ھو، يڪو ويٺو آھي.‘‘
منشي ميرل چمچاگيري ڪندي وچ ۾ ڳالھايو.
’’ بيوقوف تڙي ڇڏينس ھا‘‘
جوڳيءَ منشي کي کيڪاريو ڪونه. وري سائين عالم شاھ سان مخاطب ٿيو،
’’سرڪار! اول ته مون به تڙڻ جي گھڻي ڪوشش ڪئي پر ضد ڪري ويھي رھيو، چيائين پئي جي سائين عالم شاھ سان نه ملڻ ڏنو ويو ته پوءِ ھو حويلي تي ٻار ٻچا وٺي سائين وڏي ڏي ويندو...‘‘
’’پوءِ تو ڇا چيس؟ ‘‘سائين عالم شاھ پريشاني ۾ پڇي ورتو
’’سرڪار! چيومانس سائين آرامي آ، تقريبن ھڪ بجي ننڊ مان اٿندو. انتظار ڪيو ته ڀلي ڪيو، تڏھن به ويو ڪونه ويھي رھيو، ھن مھل ٻھ پيا ٿين پر اڃان به ويٺو آھي، ھاڻ جئين توھان چئو سرڪار!‘‘
’’ٺيڪ آ، پر اول تون ۽ ميرل مومل کي ڪمري مان ڪڍي تهخاني ۾ بند ڪري اچو، وڃو جلدي ــــ‘‘
جوڳي ميرل ڪمري طرف وڌيا. سائين عالم شاھ پريشاني جي حالت ۾ اڳتي پوئتي چھل قدمي ڪرڻ لڳو
ميرل، جوڳي، مومل کي ڪمري مان ڪڍي تهخاني طرف وٺي ويا. ڪجهه دير کان پوءِ ٻئي موٽي آيا،
’’سرڪار! ڪم ٿي ويو...‘‘ جوڳي چيو، ’’ ھاڻ حڪم ڪيو.‘‘
’’ وڃ ڌڻي بخش کي وٺي اچ...‘‘
جوڳي تڪڙو تڪڙو ٻاھر طرف ھليو ويو، ڪجهه دير کان پوءِ ڌڻي بخش سان موٽيو ٿي، ڌڻي بخش لڪڻ جي ٽيڪ سان ٿي ھليو. سائين عالم شاھ بيڊ واري سيٽ سان ٽيڪ ڏيو ويٺو ھو، ۽ سامھون واري بيڊ تي منشي ميرل ويٺل ھو.
ڌڻي بخش جئين اندر داخل ٿيو، سڏڪا ڀري ٿيڙ کائي سائين عالم شاھ جي پيرن ۾ ائين ڪريو جئين ننڍڙو ٻار بانبڙا پائيندو آھي. ھي زار قطار روئڻ لڳو، ڌڻي بخش لاچاري ۽ بيوسي جي حالت ۾ ڳالھائڻ لڳو.
’’سائين بادشاھ! اسان غريب مسڪين ماڻھن جا ولي وارث توھان آھيو، ھر غريب مسڪين والدين خدا کان صرف ايتري دعا گھرندو آھي ته عزت آبرو جي زندگي گذري بس! ھفتي کان منھنجي نياڻي گھران اغوا ڪري گم ڪئي وئي آھي، ھي ڪورٽ ڪچھريون قانون غريب لاءِ آھن ڪونه ! انھي ڪري توھان وٽ فرياد کڻي آيو آھيان، توھان ئي اسان جي سر جا سائين آھيو، سائين بادشاھ توھان جا ھٿ ڊگھا آھن، توھان ئي ڪجهه ڪري سگھو ٿا، توھان منھنجي نياڻي موٽرائي ڏيو...‘‘
ڌڻي بخش اوڇنگارون ڏئي روئي پيو.
’’ خدا شل ظالمن جي پاڙ پٽي....
بس بس... چپ‘‘
سائين عالم شاھ دلداري جي بجاءِ ڪاوڙ جي حالت ۾ گرم ٿي ويو.
’’ مون وٽ آيو آھين نه بس، ھاڻ مان ڄاڻان منھنجو ڪم ڄاڻي، دلجاءِ رک ، مان ويٺو آھيان نه ، ھاڻ ھلڻ جي ڪر.‘‘
ڌڻي بخش سائين جي قدمن تي ھٿ رکي لڪڻ جي ٽيڪ سان اٿي کڙو ٿيو.
’’ سائين باشاھ ! توھان ئي اسان جي آخري اميد آھيو ....‘‘
’’ٺيڪ آ... ٺيڪ آ‘‘ سائين عالم شاھ ھٿ جي اشاري سان ڌڻي بخش کي آٿت ڏني.
’’جوڳي! ڊرائيور کي چئي، ڌڻي بخش کي گھر ڇڏي آ ....‘‘
’’جي سرڪار!‘‘ جوڳي ڌڻي بخش جي ٻانھن جھلي ڪمري کان ٻاھر وٺي ويو.
سائين عالم شاھ ٿڌو شوڪارو ڀريو. ’’جي ميرل! ڇا صلاح آھي؟‘‘
ميرل انتھائي چالاڪي ۽ چاپلوسي واري لھجي ۾ ڳالھايو.
’’ بادشاھ ! ڇوري کي مائٽن جي حوالي ڪريو، ھڪ ته اڳلي ھفتي حويلي ۾ شادي مرادي جي تقريب آھي، انھي ڪري به ھن جھنجھٽ مان جان ڇڏايو ته بھتر آھي ...
۽ ٻيو غريب زندگي جيئندو ئي عزت آبرو جي سھاري آھي، ھڪ ته ڇوري وات ڪانه کوليندي ... جي ڇوري وات کوليو به ته، ڌڻي بخش لڄ خاطر زھر پي ڇڏيندو پر چپ جو روزو ڪونه ٽوڙيندو...‘‘
’’پر جي ڳالهه اڳتي وڌي ته پوءِ اڃان به وڌيڪ مسئلا کڙا ٿيندا، ڪورٽ ڪچھرين جا چڪر، پوليس جو پيٽ ڀرڻ ۽ ان کان وڌ ساري جڳ ۾ بدنامي الڳ ٿيندي ....
پوءِ جيترا وات اوتريون ڳالھيون، توھان جي مريدن ۾ توھان جي ساک به متاثر ٿيندي .... بھتر ٿيندو ته ڇوري مائٽن کي موٽايو، معاملو اتي ئي دٻجي ويندو ....
ڌڻي بخش مسڪين توھان جو ھاري آھي. مجال آ توھان جي باري ۾ خبر پويس ۽ ٻڙڪ ٻاھر ڪڍي، پر جي واويلا ڪيائين به ته توھان کان ڏاڍو ڪونھي... طاقت جي زور تي آواز دٻائي ڇڏجوس، وڌيڪ پاڻ فيصلو ڪري سگھو ٿا.‘‘
سائين عالم شاھ ڳياڙي کنھي...
’’ميرل! ٺيڪ ٿو چوين! ائين ئي ڪرڻو پوندو.‘‘
۽ ٺيڪ يارھين رات مومل گھر موٽي آئي، آسمان تي ڪارا ڪارا ڪڪر ڇانيل ھا، جيڪي اجھو ڄاڻ وسيا ٿي. مومل جي ٿڪل ٿڪل قدمن جي آھٽ پڻھس محسوس ڪري ورتي ھئي. مومل جي ٻانھن پڪڙي اچي ورانڊي ۾ سندلي تي ويھاري ڇڏيو ، ۽ پاڻ اتي ئي پٽ تي تريون کوڙي گڏ ويھي رھيو.
اوڏي مھل ماڻھس به اچي ڀر ۾ ويٺي ھئي، مومل جي چپن تي ڊگھي خاموشي، چپن تي لرزش ھئي، سسڪيون ۽ سڏڪا ھا.
نيٺ ماڻھس پڇيو؛ ’’ڌيءَ ڇا ٿيو ؟‘‘
مومل بک اُڃ جي حالت ۾ ننڍحال ھئي. ماڻھس ٻيھر پڇيو
’’ڌيءَ! ٻڌائين ڇو نه ٿي، آخر ڇا ٿيو !‘‘
مومل جي چپن جي لرزش وڌي وئي، جي چاھيس پئي اوڇنگارون ڏئي روئي پوي پر ھوءَ بي جان بت جيئان چپ چاپ ويٺي رھي.
’’ڌياڻي! وڃ پاڻي جو گلاس ڀري آ... ڌيءَ کي پيئار، پوءِ سوال ڪرينس .... وڃ ـــ‘‘
مومل من ئي من ۾ ڀڻڪي، ڪاش بابا! مونکي پاڻي جي بدلي زھر پياري ڇڏيو، يا گھٽو ڏئي ماري ڇڏيو ...ڪاش ھن مھل جو ھن مھل مونکي موت اچي وڃي ، ڪاش ـ ڪاش ...‘‘
ڌياڻي پاڻي آڻي مومل کي ڏنو. ’’ڌيءَ ٻه ڍڪ ڀر‘‘ ماڻھس چپن ڏي گلاس وڌايو. مومل ھڪ ڍڪ ڀري اوڇنگارون ڏئي زار قطار روئي پئي.
ماڻھس مومل جو سر پنھنجي ھنج ۾ رکي ڇڏيو، پيار منجھان وارن ۾ آڱريون ڦيرڻ لڳي. پڻھس سرڪي سامھون ٿي ويٺو.
ڌيءَ! سچ پڇين ته تنھنجي خاموشي منھنجو اندر ڪپي ڪوري ٿي، ڌيءَ ٻڌاءِ ...‘‘
مومل جي لرزندڙ چپن مان آواز نڪتو
’’ سائين ننڍي .... سائين ننڍي ... سائين ننڍي عالم شاھ مونکي باندي بڻائي رکيو ھو، ۽ ھر رات منھنجي عزت پائمال .....‘‘
باقي لفظ مومل جي نڙي ۾ گھٽجي ويا، اوڇنگارون ڏئي روئي پئي. ھي سڏڪن جي سمنڊ ۾ لڙھي وئي. ڌڻي بخش تريون ڀر پٽ تي پوئتي آھلجي پيو. ان ويل ھڪ ماءُ پيءُ مٿان قيامت برپا ٿي .....
ڌڻي بخش کي لڳو، اجھو ٿو حضرت اسرافيل قيامت جو آخري سور ڦوڪي ڇڏي .......۽ ٻئي رات مومل زھر پي زندگي جو انت آڻي ڇڏيو، پوڙھي ماءُ پيءُ مٿان ڄڻ قيامت گذري وئي ....
ڪجهه ڏينھن کان پوءِ حويلي ۾ سائين وڏي جي پوٽن جي سنت طھر جي تقريب شروع ٿي چڪي ھئي. سائين عالم شاھ گھڙي گھڙي حويلي جا چڪر پئي ڪٽيا، منشي ميرل جيڪو حويلي جو خاص ماڻھو آھي، سائين عالم شاھ بار بار ميرل کي تمام احتمام جون ھدايتون پئي ڏنيون، منشي ميرل ’’جي ۾ جيءُ‘‘ پئي ملائي. خوشي جي ماحول ۾ اوڙي پاڙي، مٽ مائٽ، سنگتي ساٿين جون تمام عورتون حويلي ۾ شامل ھيون، ھر ڪا ھار سينگار ۾ ھڪ کان ھڪ ٿي لڳي.
سائين عالم شاھ جون شڪاري نظرون ھڪ ھڪ کي ٿي تڪيو، حويلي جي آڳنڌ ۾ ڊيگ جو ميوزڪ ٿي ھليو، ڪجهه الھڙ سندرين گاني جي ڌن تي ناچ گانو ٿي ڪيو.
اڃان سائين عالم شاھ منشي ميرل سان ڳالھين ۾ جھٽ ھيو ته ، اچانڪ سائين عالم شاھ جي نظر سدوري تي پئي، جيڪا سڀني جي درميان منفرد ڊانس ڪري رھي ھئي. سندس ڪارا ڊگھا وار ھر ھر ڪلھن مٿان واسينگ وانگيان الرون پئي پاتيون ... کيس حسن جمال به ڪمال ھو.
ھڪ ئي نظر ۾ سائين عالم شاھ مٿان فدا ٿي پيو. ٻئي نظر ۾ سدوري جي گھور ويتر گھاءُ وڌو، سدوري گھڙي گھڙي اکڙين جا اشارا ڪرڻ لڳي ۽ پنھنجن ادائن سان سائين عالم شاھ جو من موھي وڌو. ھن جي اکڙين جا اشارا سائين عالم شاھ لاءِ ھڪ چيلنج بڻجي پيا. ھن ميرل کي ڀر ۾ سڏي ورتو.
’’ ميرل! جاچ ته لهه اھا ڇوري ڪير آ .... صفا ناگڻ جيئان ڏنگي ٿي، ناگڻ جو زھر چوسڻو پوندو ...نه ته ناگڻ ڏنڀي ڏنڀي ماري وجھندي... وڃ جاچ لهه، حال احوال ته لھي ڏي...‘‘
سائين عالم شاھ صفا ماندو ٿي پيو ھو.
’’ميرل وڃ ... پر خيال ڪج ڪا به ضرورت ھجيس ته فورن پوري ڪجان، ھاڻ وڃ ...‘‘
ميرل جيئڪار ڪري اڳتي وڌي ويو، اھاني بھاني سان اشارو ڏئي سدوري کي پاسي تي گھرائي ورتو، ڪي گھڙيون ميرل سدوري سان حال احوال اورڻ لڳو. پرتي سائين عالم شاھ بي چيني جي حالت ۾ سڀ ڄاڻندي اڻڄاڻ بڻجي ھن ھن کان حال احوال ٿي ورتو.
ڪجهه دير کان پوءِ ميرل موٽي آيو، سائين عالم شاھ جي ڪنن ۾ ڪجهه سس پس ڪئي. سائين عالم شاھ فڪر ۾ پئجي ويو. ڪجهه دير سوچ ويچار کان پوءِ سائين عالم شاھ ڳالھايو.
’’ ٺيڪ آ ميرل پر ڪم ھوشياري سان ڪرڻو اٿئي، ھڪ توکي ٻيو مونکي خبر بس!‘‘
ميرل سوال اٿاريو ’’پر بادشاھ!؟‘‘
’’مون سوچي ڇڏيو آھي، تون فڪر نه ڪر، بس تون رڳو قصي کي ٿوڙو اڳتي وڌا...‘‘
’’’ٺيڪ آ بادشاھ ....!‘‘ ميرل وڏي اعتماد سان وراڻيو.
تقريبن ٽي ڏينھن حويلي ۾ شادي جي تقريب جاري رھي ۽ ٽئي ڏينھن سائين عالم شاھ بار بار حويلي جا چڪر پئي ڪٽيا. گھر جو سڄو ماحول شادي جي خوشين ۾ رڌل ھو. انھي درميان ميرل ٽپالي وانگي ڏينھن ۾ ٽي چار پنج ڇهه دفعا ٽپال پئي پڄائي، نمبر ڏيڻ وٺڻ ۽ سائين عالم شاھ جي پاران سدوري کي مھنگي موبائل گفٽ ڪئي.
ائين پوءِ موبائل تي مڪمل سائين عالم شاھ ۽ سدوري جو ڪانٽيڪ رابطو رھيو.
....۽ ھڪ ڏينھن پوري ڏيهه ۾ ھل ھلي ويو ته سائين عالم شاھ سدوري کي ڀڄائي ڪورٽ ميريج ڪري ڇڏي آھي
اھا خبر جڏھن مٺل کي پئي ته سندس ڀيڻ ڀڄي، ھڪ اھڙي شخص سان نڪاح وڌو آھي، جيڪو ھڪ نمبر جو عياش شخص آھي، جنھن جي تقريبن ھر عياشين ۾ ھي به ڀاڱي ڀائيوار رھيو آھي، سندس غيرت گار بڻجي پئي، ۽ ضمير للڪار بڻجي پيو. کيس ضمير بار بار ملامت ڪرڻ لڳو، ھن لاءِ جيئڻ جا سارا دڳ بند ٿي ويا. سواء خودڪشي ڪرڻ جي.
ھن جو سڄو جسم پگھر مان شل ٿي ويو ۽ ھٿ ڪمبڻ لڳا، ڪرسي تي ويٺي ڪٻٽ جو خانو ڇڪي ورتو . ريوالور ڪڍي گوليون ڀري ورتيون.
ھڪ ئي لمحي سڀ اھي يادون دل تي تري آيون. سدوري سان پيار محبت، شرارتون کيچلون، رساما پرچاما سڀ سلسلا اک ڇنڀ ۾ گذري ويا.
ٻئي لمحي ئي ريوالور جي نلي لوندڙي تي تاڻي ورتي، ھن ٽگر دٻائي ڇڏيو. لوندڙي مان ميڄالو ٻاھر نڪري آيو، ٻي ساھي رت ۾ لت پت ھن جو لاش وڃي پٽ تي ڪريو ....