تنھنجون يادون
وسندڙ تيز مينھن ۾ گھر واري گھٽي کان تون ڀت جي اوٽ بيٺي ھئينءَ. توکي ڏسي ڀِڄندو ڀڄِندو اچي ڀر ۾ بيٺو ھوس. ڀت کي ٻنھين ترين جي ٽيڪ ڏئي توکي ٻانھن جي وچ ۾ سوڙھو ڪري ورتو ھو. تو ديوار سان پنھنجي پٺي ٽڪرائي ڇڏي ھئي.
بارش اڃان تيز وسڻ لڳي ھئي. ان مھل تنھنجا احساس اڀامڻ لڳا ھا. مون ھڪ گھري چمي تنھنجي چپن تي ڏني ھئي. تنھنجا گرم ساھ منھنجن ساھن سان ٽڪرائڻ لڳا ھا. ساھن وچ ۾ ڄڻ جنگ ڇڙي پئي ھئي. اھا جنگ جيڪا ڪڏھن به فتح نه ٿي ڪري سگھجي.
ڪڏھن به نه !
جسم محض معرفت ھوندا آھن، محبت ته ٻن آتمائن جي ٿيندي آ.
ان ڏينھن کان پوءِ ھي وجود مسلسل رڻن ۾ رلندو رھيو آھي. زندگي ڄڻ پلصراطي پيچرن تي ھلندي ھجي. نڪي پنڌ کٽڻو آ، نه ڪي منزل ملڻي آھي. سڄو وجود پراڻي ويران ان کنڊر جيئان ٿي پيو آ، جنھن ۾ چٻرا ۽ چمڙا اچي واھيرا ڪندا آھن، ورھ پڄاڻا وجود رڻن ۾ رلندو رھيو آ
کن پل جي ڪا ساھي ڪانھي، چپ سڪي ٺوٺ ٿي پيا آھن.
ڏارون ڏارون ـــــ
جڏھن به ڦڪي مرڪ مرڪڻ جي ڪوشش ڪئي آ ته خشڪ چپن مان رت سيمون ڪري ٽمي پيو آھي. ھن شعر ۾ شاھ صاحب الاءِ ڪھڙي ماجرا بيان ڪئي آ
گوليان گوليان م لھان ـ شال م ملان ھوت
بس ايترو سمجھي سگھندو آھيان ته دردن جو ڪو انت ڪونھي ! منھنجي بدنصيبي منھنجي غربت ھئي ۽ تنھنجي مائٽن کي تنھنجي لاءِ ڪو سکيو ستائبو گھر کپندو ھو.
ـــ ۽ جڏھن تنھنجو رشتو پڪو ٿيو ھو، تڏھن من ڌرتي تي ڪئين ايٽم بم ڪريا ھا. من سڄو ھيرو شيما ناگا ساڪي بڻجي پيو ھو. من ڌرتي تي اميدن جا سلا اڄ تائين آباد ناھن ٿي سگھيا.
ھڪ ڏينھن ڄڃ تنھنجي در تي آئي ھئي، شرناين جا آواز منھنجي بيوسي تي پار ڪڍي روئڻ لڳا ھا. گھوٽ ڀاڪر ۾ ڀري توکي ڪار ۾ وڃي ويھاريو ھو، تڏھن ڄڃ جي ڀيڙ مان ڪي آلا نيڻ حسرتن سان توکي تڪيندا رھجي ويا ھا
تون ھلي وئين ھُن پار ....
ورھ پڄاڻا من جي مندر ۾ اڄ به تنھنجي يادن جا جھيڻا ڏيئا ٽمٽمائي رھيا آھن ـــــــ