حسرتون!!......
ڪو به وقت مقرر نه ھو ھن جو ڪال تي ڳالھائڻ جو ، سڀ گھر جا ڀاتي واقف ھا ته ڪنھن سان ٿي ڳالھائي ، پر ڪو به ھن جي مسئلي ۾ دخل نه ڏيندو ھو ، ڇو ته سڀني کي منھنجي تنبيهه ٿيل ھئي ته ، مومل جي ذاتي مسئلي ۾ ڪو به دخل نه ڏئي ، سندس جي مرضي !
مومل مونکي دل کان عزيز ھئي، ھو ڪير آ ڪنھن سان ٿي ڳالھائي ان سان مونکي ڪو مطلب نه ھو ، بس ايترو ته مومل ان سان ڏاڍي خوش رھندي ھئي ، ڪيڏي ڪيڏي مهل ٽھڪ ڏئي کلي پوندي ھئي ته ، ڄڻ منھنجي من جو چمن مھڪي پوندو ھو.
ننڍپڻ کان ئي بيمار رھي، کائڻ پيئڻ گھٽ دوائون گھڻيون استعمال ٿينديون ھيون. شگر ھيپاٽائيٽس جهڙا موذي مرض ھن جي وجود جو حصو بڻيل رھيا. ھر انگل پورو ڪندو آيس ڪڏھن به ھن جي اکين ۾ اکيون ملائي ڏسي نه سگھيس
حيلا بھانا ڪندو رھيس ته من ھن جي منھن تي مرڪ اچي، ڪڏھن ڪڏھن کن پل لاءِ مرڪي پوندي ھئي ، ڄڻ منھن تي موتيا ٽڙي پوندا ھجن ، جلدي ئي منھن جي مکڙي ڪومائجي ويندي ھئي.
ڏاڍو اداس ٿي پوندو ھوس.
پوري ڳوٺ مان ھن لاءِ ڪو به رشتو نه آيو ، سندس چاچا جي پٽ مير به شادي ڪرڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو. ھڪ ڏينھن چيائين:
’’بابا منھنجو گھوٽ مونکي وٺي ويندو، پوءِ منھنجي ياد ايندئي !؟
ھن جي اهڙي سوال تي ڄڻ مان پاتال ۾ گوتا کائڻ لڳس!!
چيم تون ته منھنجي وجود جو حصو آھين ، تون منھنجو روح آھين ، ڀلا روح ڪڏھن جسم کان جدا ٿيو آ!!
ماٺيڻي به ھئي ته چيڙاڪ به....
ٿوري ٿوري ڳالهه تان به جلدي ڪاوڙ اچي وڃيس!!
ڪجهه ڏينھن کان ماءُ سان ضد ڪرڻ لڳي ته ، رڳو بھانا ٿا بڻايو ، منھنجي شادي ڪرايو، مون پنھنجو گھوٽ ڳولي ڇڏيو آھي !
مومل جون حسرتون ڏسي مونکي شاھ صاحب جو بيت دل تي تري آيو
الله ڏاھي م ٿيان ، ڏاھيون ڏک ڏسن
ـــــــ اڄ چوٿين رات آ، پيٽ ۾ داڻو به نه کاڌو اٿس، کٽ تي ستي مونکي گھوريندي رھي ـــــ
مون تي الھام ٿي چڪو ته ، اڄ رات مومل جي آخري رات آھي.
الاءِ ڇو اڄ به مان مومل جي اکين ۾ اکيون وجھي ڏسي نه سگھيس
ڌيان مٽائيندي نظرون ديوار تي ٽنگيل گھڙيال تي وڌم رات جا 4 پئي ٿيا. غمن جا گوتا پاتال ۾ پئي پاتم ـــ رات جي گھري خاموشي ــــــ
اڄ جي رات دل ماتم ڪدا ھئي!!
ھڪ نظر مومل تي وڌم. ھن پنھنجون نماڻيون اکيون ٻوٽي ڇڏيون.
دم پرواز ڪري چڪو! ھن پنھنجا سارا خواب ميڙي ورتا ــــ
منھنجي وجود مٿان ساڪتي جي حالت طاري ٿي. اوچتو موبائيل جو رنگ ٽون وڳو ، منھنجو ڌيان ٽٽو. پھريون دفعو مون مومل جي موبائيل کنئي نالو پڙھيم سيوو ٿيل ھو ...
’’منھنجا راڻا‘‘
مون رنگ ڪٽي! منھنجي دل تي شاھ صاحب جو بيت تري آيو
راڻا! تنهنجي راڄَ ۾ مونکي چوڏهين چنڊ ٿيو،
نڪي داڻو پيٽ ۾، نڪي اکين ان ڏٺو،
ھاڻ راڻي کي چئجو ته، مومل رات مري وئي.
ــــ ۽ منھنجي اکين جا بند ٽٽا. ٻه گرم ڳوڙھا ڳلن تان ٿيندا، سندس ڳلن تي وڃي ڪريا...!