اجنبي ڪير هو ...؟؟؟
’’ڀائو! ترس...‘
مون پوئتي ڏٺو. عجيب لڳو، ڪارو ڪٺ ، بت جو ٿلهو ايترو به نه پر هٽو ڪٽو ٿي لڳو.
مان بيھي رهيس. تکو تکو اچي ڀر سان پهتو.
’’ماچس اٿئي ...!؟‘‘
’’نه .... مان موالي ناهيان !‘‘ مون بي رخي اختيار ڪئي.
’’شهر ٿو وڃين!؟‘‘
’’ها ...!‘‘
’’مان به شهر ٿو هلان ، گڏيا ٿا هلون‘‘
دل ۾ سوچيم اڙجي ويس. سڄي واٽ بيزار ڪندو هلندو.
’’ڪم ڪهڙو ڪندو آهين !؟‘‘
’’واندو آهيان !‘‘
’’ڪم جي تلاش ۾ آهيان...‘‘
’’ڪم !‘‘ مرڪي پيو
’’کلين ڇو !؟‘‘
’’مڙئي...‘‘
’’ڀلا تون ڪهڙو ڪم ڪندو آهين ؟‘‘ مون اجايو سوال ڪيو
’’ڪو به نه ! پر مون لاءِ ڪم گهڻا آهن .... ڪرڻا ڪونه ٿا پون !‘‘
هن جو جواب عجيب لڳو. سوچيم؛ ’’اهڙو ڪم اسان کي به ملي پوي‘‘
’’ڪونه ڪري سگهندين‘‘
ڄڻ هن منهنجي دل جي ڳالهه ٻڌي ورتي.
حيران ٿيس.
’’تو ڪئين ڄاتو !؟‘‘
’’تنهنجو مزاج ٿو ٻڌائي .. مون توکي پڙهي ورتو!‘‘
سوچيم؛’’ ڪٿي ولي ته ، ناهي !‘‘
ٻيهر مرڪي پيو.
’’نه ...!‘‘
مان تجسس ۾ پئجي ويس.
’’اهو ڪئين ڀلا !؟‘‘
’’جهڙي نوعت جو تون ڪم ٿو چاهين، اهڙو ڪم توکي ملندو ڪونه ، ۽ جيڪو توکي ڪم ملي ٿو، اهو تنهنجي مرضي جي خلاف هوندو آهي. ڪو به ڪم ڪري سگهين ها ته تون ڪامياب هجين ها...‘‘
’’هووووووون ......‘‘
پڇيم؛ ’’ ڀلا تنهنجي تعريف...!؟‘‘
’’تعريف ان خدا جي... جنهن شيطان کي تڙيو.‘‘
’’شيطان آهي؟!‘‘ مون سوال ڪيو .
’’آهي! ‘‘
’’پوءِ ڪڏهن نظر نه آيو آ!؟‘‘
’’نظر ڪئين ايندو ! ماڻهو پنهنجي من ۾ جهانڪي ته ، نظر اچي..‘‘
’’نه... نه... شيطان ماڻهو جي اندر ۾ ناھي. ھُو ته خود ماڻهو کي گمراھ ڪندو آ...‘‘
’’توکي ڪڏهن گمراھ ڪيو اٿس !؟‘‘ هن عجيب سوال ڪيو.
’’شايد! ‘‘
’’پر ماڻهن کي ته گمراھ ڪري ٿو نه !‘‘
’’پوءِ مالي جاني گمراهي ۾ ماڻهو ڇو نه ٿا اچن‘‘
’’نه... هو آخرت جي گمراهي ڏيندو آ...‘‘
’’آخرت جي گمراهي....؟‘‘
’’جن کي آخرت جو خوف آ .... تمام مسڪين غريب يتيمن جا حق به اهي ڦٻايو ويٺا آهن ۽ آهن به امير ... شيطان انهن کي گمراھ نه ٿو ڪري ... اچي اچي تو جهڙن سڃن اٻوجهن جي پٺيان ٿو پوي ...اهڙن مان حاصل ڇا ٿيندس ....‘‘
هن جي ڳالهه ۾ وزن لڳو.
’’پر .....‘‘
’’پر ... مان ٿو توکي ٻڌايان...ٻُڌ !
’’رڳو الزام شيطان تي آ ... باقي ڪرتوت سڀ پنهنجا اٿوَ. عجيب لڳندو آ، جڏهن ملان چوندو آ، ’شيطاني تڙجي ويو....‘ اهو به الزام شيطان تي ....
’’ڀلا پڇ ملان کان ڪڏهن شيطان توکي لت وهائي ڪڍي آ... تريون ڀر وڃي فرش تي ڪريو هجين ...باقي شيطان جو ملان سان اڳيان نڪاح ٿوڙئي پيل آ...‘‘
هاڻ مون کي هن جون ڳالهيون بڪواس ۽ بور ڪرڻ لڳيون هيون. سوچيم؛ ڪو لنگهه ڪو گٽ گهيڙ اچي ته هن کان جان ڇڏائي ٽٽي وڃان.
چيم؛ ’’تون ته شيطان واريون ڳالهيون ٿو ڪرين ...ڪٿ شيطان ته ناهين!؟‘‘
وڏو ٽهڪ ڏنائين.
’’توکي لڳان ٿو !؟‘‘
’’پر ڳالهيون ته شيطان واريون اٿئي...‘‘
’’توکي لڳيون !؟‘‘
’’ڪجهه ڪجهه‘‘
وري کلي پيو.
’’چڱو ٻُڌ .... دراصل شيطان هڪڙي خطا ڪئي. آدم کي سجدي کان انڪار ڪيائين. عمر ڀر لاءِ تڙجي ويو. انسان ھيتريون ساريون خطائون بخشرائي ويندو... ڀلا پنهنجون خطائون بخشرائي به وڃي... يزيد جي بخشش لاءِ به وس ٿو ڪري ...يزيد جي به بخشش ممڪن آ !؟؟‘‘
چيم؛ ’’ مون کي مذهبي ڄاڻ ڪانهي...!‘‘
’’ چڱو ٻُڌ ؛ مان اجنبي آهيان ،منهنجون ڳالهيون به عجيب لڳندئي
پر آخري ڳالهه ٻُڌ: سڀ عمال انسان جا پنهنجا اٿئي، سڀ ڪرتوت توهان جا پنهنجا آهن. جيڪڏهن توهان جو ايمان پختو آهي ته پوءِ شيطان تي الزام ڇا جو !؟ پر توهان خود گمراهي جي دڳ تي آهيو، چوندا آھن پنڌ پاڻ کان ڪونه پڄي، ٿڪ لعنت گوڏن تي ....!‘‘
هي تڪڙو تڪڙو وکون کڻي اڳتي نڪري ويو.
مان سوچيندو رهيس.
اجنبي ڪير هو.....!؟‘‘