بڪواس عشق
’’ عشق پيار محبت سڀ بڪواس آهي... عورت کي روز نئين بستر وانگي استعمال ڪجي ، ذهن ۽ جسم ٻئي تندرست رهندا آهن.‘‘
پر سندس دوست محسن وري سچي محبت تي يقين رکندو آهي.
’’محبت صرف هڪ سان ڪجي ٿي، مرڻ گهڙي تائين اها ئي چاھت هجي ٿي. حاصلات محبت جو انت آهي.‘‘
اڄ به صنم سان عشق مجنون وارو ٿو ڪري، هزارين حيلا هلايائين وس ڪيائين پر محبت ۾ ناڪام رهيو. الاءِ ڪئين هيتري عرصي ۾ پهريون دفعو صنم هن وٽ آئي.
گهر بلڪل اڪيلو هو. سڀ گهر جا ڀاتي ڪنهن ويجهي مائٽ جي شادي تي ويل ها. اڄ محبت جو اظهار ڪرڻ ۽ دل جون ڳالهيون اورڻ جو پورو موقعو مليو هو. ڪمري ۾ صنم سامهون کٽ تي ويٺي هئي.
’’ٻڌاءِ ڇا مرضي آ .... ڇا ٿو چوڻ چاهين؟ يڪو منھنجي ڪڍ پيو آھين ڪو مقصد !؟‘‘
هن من پاتال مان لفظ پئي ڳوليا. سمجهه نه پئي آيس ڇا چوان؟ پنهنجي پيار جو اظهار ڪئين ڪيان؟ شروع ڪٿان ڪجي؟دل دڙڪي رهي هئي. لفظن ۾ گهٻراهٽ ڀرجي آئي.
’’صنم! مون توکي دل سان چاهيو آهي، منهنجي من ۾ ڪائي مير ڪونهي. مون روح تائين توکي چاهيو آهي .... تنهنجي خوبصورتي.... تنهنجي جسم سان مونکي ڪا غرَض ڪانهي. منهنجو توسان تعلق، من سان من جو آهي. جيڪڏهن تون مون سان شادي ڪندين ته ، منهنجي زندگي جو سفر صفل ٿي پوندو. ها مان توکان سوا ڪجهه به ناهيان...سواء هڪ جسم جي ، ۽ هن جسم جو روح تو ۾ آهي..... جي تون ها ڪرين ته مان تنهنجي مائٽن کي به مڃائي وٺندس.‘‘
ھي يڪ ساهي سڀ چئي ويو. صنم ٻانهن مان جهلي ڀر ۾ ويهاريس
’’۽ محبت کان اڳ !؟‘‘
صنم جا جذبات اڀامڻ لڳا. محسن ٿورڙو سرڪي پوئتي ٿي ويٺو.
’’شادي کان اڳ ان نيت ساڻ توکي ڇوهڻ به مون لاءِ گناھ آهي...‘‘
صنم ٻيهر سرڪي ويجهي ٿي.
’’شادي کان اول به ته محبت ۾ ڪجهه ڳالهيون جائز آهن !‘‘
صنم گهڻو وچڙڻ جي ڪئي. هن جي دل جي رفتار وڌي وئي. کٽ تان اٿي بيھي رهيو. صنم کان جذبات قابو نه پئي ٿيا. اٿي ڀاڪر پاتائينس.
’’تڏهن جون ڳالهيون تڏهن ڏسبيون ...هن مهل مونکي پيار ڏي.‘‘
صنم چھٽي پيس.
هن صنم جون ٻانهون ڇڏائي ورتيون.
چيم ’’نه ، نه ! اهو سوچڻ ئي گناھ ٿو سمجهان ... جي مان تنهنجي جسم جو پياسو هجان ها ته ، ايترو وقت تنهنجي پٺيان نه لڳان ها ...تنهنجي رخ نه ڏيڻ تي ڪڏهوڪو توکي ڇڏي ڏيان ها...‘‘
صنم بي رخي اختيار ڪئي.
’’ چڱو ... مان هلان ٿي. دير پئي ٿئي. امان جاچ ڪندي ڪاڏي گم ٿي وئي...‘‘
’’ڀلي ۔۔۔۔ پر مون کي تنهنجي جواب جو انتظار رهندو.‘‘
صنم ڪمري مان ٻاهر نڪتي تڪڙي تڪڙي هلي وئي.
۽ ان کان پوءِ جڏهن محسن صنم کي گهٽي ۾ مليو يا گهر جي دروازي تي ڏٺو ته ، صنم بنا ڪجهه ٻڌڻ ڳالهائڻ جي مسلسل محسن کي نظر انداز ڪندي رهي.هن کي ڪجهه به سمجهه ۾ نه ٿي آيو ته آخر صنم هن سان ائين ڇو ٿي ڪري. هن جي تڙپ ڏينهون ڏينهن وڌندي ٿي وئي. ڪٿي ڪو چين سڪون نه ٿي مليو. بس هر گهڙي اها سوچ ذهن تي حاوي هئي ته ، هڪ دفعو صنم موقعو ڏئي ته پڇي وٺيس ته ، ايڏي بي رخي جي وجهه ڇا آهي.
من کي ريجهائڻ لاءِ وڃي اقبال وٽ نڪتو. ٻنهين جا مزاج الڳ آهن پر دوستي ۾ سواءِ منافقت جي باقي سڀ ڪجهه ڪار آهي. حجت ۾ هڪ ٻئي کي گار به ڏئي وٺن،
’’مجنون تنهنجي حالت سمجهان ٿو...صنم تم نهين تو ڪوئي اور سهي. هي عشق بشق سڀ بڪواس آهي .مون توکي اول به سمجهايو هو...مان توکي هاڻ به چوان ٿو ڪهڙي دور ۾ ٿو رهين...هت ڇوڪريون روز ڇوڪرا مٽائينديون آهن... اڄ هڪڙي سان، سڀاڻي ٻئي سان ...پر ڪو تو وانگي ڪپڙا ڦاڙي مجنون ڪونه ٿو لڳي وتي..‘‘
اقبال جي ڳالهه ناگوارا لڳس.
’’ها مان ڪجهه نه ٿو ڄاڻان...مونکي محبت جي باري ۾ ڪا خبر ڪونهي پر هن وقت مان واقعي پريشان آهيان ته ، آخر صنم مون سان اهڙو رويو ڇو ٿي رکي...؟ڳالهه ڇا آهي !؟‘‘
’’ڳالهه ڪجهه ناهي ... چوندو سانءِ سچ... پوندين چڙي ...هن کي تومان ڪجهه حاصل ڪونه ٿيو ...تنهنجي پٺيان لڳي ته ڇو لڳي!؟‘‘
اھڙي ڳالهه تي ڪاوڙ لڳس. ’’نه صنم هرگز اهڙي ناهي، هوءَ ٻين ڇوڪرين جهڙي ناهي....‘‘
’’پر جي اهڙي ڇوڪري هجي ته ۔۔۔۔!!‘‘ قبال خار کاڌي.
محسن کي اقبال جون ڳالهيون زهر لڳڻ لڳيون.
’’جي اھڙي آھي ته توکي اجازت آ...‘‘
’’مطلب چلينج آ...‘‘
’’ھا! ڀلي زور لڳائي ڏس...‘‘
’’چڱو چيلينج قبول آ... صرف تنهنجي ڪري صنم کي ڇڏي ڏنو هيم نه ته گھڻا ڏينھن اگھاڻي وڃي ھا...‘‘
توسان وعده آ تنهنجي خاطر صنم کي هٿ به نه لاهيندم ۽ اهو ڪجهه ڪري ڏيکاريندو سانءَ جو تعجب لڳندئي ۽ ان وقت زھر جو ڍڪ اوتڻو پوندئي زھر جو ڍڪ!
ياد رکجانءِ .... هي عشق ٻشق وارا چڪر اسان گھڻو اڳئي ڇڏي چڪا آهيون ، تون پهريون مجنون ڪونه آهين او پاڳل !
’’جي واقعي به تو ائين ڪري ڏيکاريو ته منهنجي توتي ڪا ميار نه هوندي... مان سمجھندس ته مان غلط تون سھي....‘‘
’’ٺيڪ آ‘‘
’’ٺيڪ آ....‘‘
وقت گذرندو رهيو.
مهينو يا ڏيڍ مهيني کان پوءِ محسن کي اقبال جي ڪال آئي.
’’ڪٿي آهين...!؟‘‘
’’ڇو؟ پنهنجي دڪان تي ويٺو آهيان...‘‘
’’ٻيو ڪير آ؟‘‘
’’ننڍو ڀاءُ اصغر ....‘‘
’’اصغر کي ويهار دڪان تي ... منهنجي گهر اچ ، پر تڪڙو.‘‘
’’ڪا خاص ڳالهه آ ڇا !؟‘‘
’’خاص ڳالهه آهي ... تون تڪڙو اچ.‘‘
محسن ٽائيم ڏٺو اڍائي پئي ٿيا. دڪان جي ڳلي تي بيھي ٻاهر نظر ڪيائين. گرمي انتها جي هئي ، ڪانوَ جي اک پئي نڪتي. هي تجسس ۾ هو ته هن مهل اقبال جو ڪهڙو ڪم هوندو! گهٽين کان ٿيندو سڌو اقبال جي گهر وٽ پهتو. اقبال در تي بيٺو هو، هٿ جو اشارو ڪيس، جلدي جلدي اچڻ جو.
’’گهر ڪير ناهي... تون اندر هل. مان در بند ڪري اچان ٿو.‘‘
محسن اڳيان ٿيو، هن ٻاهريون در بند ڪيو. محسن کي حيراني ٿي،
’’ ڳالهه ڇا آهي ٻڌاءِ ته ....‘‘
’’تون اندر هل ته سهي سڄي خبر پئجي ويندئي...‘‘
محسن وڌيو ، ڪمري جو اچي در کوليائين، جئين سامهون نظر پيس
هن جي پيرن هيٺان زمين نڪري وئي. پاڻ کي ڪنهن گهري کاهي ۾ ڪرندو محسوس ڪيائين. اهڙي گهري کاهي جنهن کاهي جي پاتال قيامت تائين ختم نه ٿيندو هجي.
کٽ تي صنم بنا ڪپڙن جي ستي پئي هئي. محسن تي نظر پيس ڇرڪي پئي.
اقبال، محسن جي ڪلهي تي هٿ رکي مرڪي پيو؛ ’’هن جا ڪپڙا مون صرف چيلنج ڪري لهرايا آهن ...باقي مون تنهنجي صنم کي ڇهيو به نه آهي ... مان چاهيان ها ته ڪجهه به ڪري پئي سگهيس پر منهنجو توسان واعدو ٿيل هو ، هاڻ تون ڄاڻ هيءَ ڄاڻي .... مان ٻاهر انتظار ڪيان ٿو
محسن حقارت مان صنم ڏانھن گھوريو. ٻئي ساھي صنم کان نظرون ڦيرايون. تجسس ۽ معني خيز نظرن سان اقبال ڏي نهاريو
اقبال جي ڪلھن تي ھارايل جواري جيئان ٿڦڪي ڏني .
’’تو کٽيو .... مون هارايو...‘‘
۽ هي ٿڙندڙ ٿاٻڙندڙ قدمن سان گهر جي در کان ٻاهر نڪتو.....