ناچڻي
مان راڳ روپ ۾ دلچسپي صفا ڪونه رکان پر رئيس امير کي جواب به نه ڏئي سگھيس. رات وڃي اوطاق تي نڪتس، پوري ڳوٺ جا مرد ننڍا وڏا اوطاق تي موجود ھا. اوطاق تي لائٽنگ جو پورو بندوبست ھو، سڀني کي راڳين جو انتظار ھو. کٽون ۽ ڪرسيون ڀريون پيون ھيون، سامھون وي آءِ پي ڪجهه ڪرسيون رکيل ھيون. ڪيڏي مھل امير اوطاق ۾ داخل ٿيو. مون تي نظر پيس، اشارو ڪيائين، سامھون ڪرسي تي ھلي ويهه.
ڪمدار ميرل کان پڇيائين ’’سازندا ڪھڙي ٽائيم تي پھچندا؟‘‘
ميرل ترت جواب ڏنو ته، ’’سائين 11 ٿيا آھن، 12 بجي تائين پھچي ويندا...‘‘
ماڻھن ۾ ڪجهه خوشي ڪجهه بي چيني ھئي، ڪيڏي مھل اوطاق جي در وٽ ھڪ ڪار پھتي، ڪمدار ميرل در ڏانھن وڌيو. ڪار مان سازندا لٿا. ڪار جي پوئين در کان ھڪ پدمڙي وارن کي ڇنڊوڪو ڏئي لٿي. کاٻا وار ڪلھن تي ڇوڙي ڇڏيا، ساڄي ھٿ سان چھري جا وار ساڄي ڪلھي تي ورائي ڇڏيا. چھرو چنڊ جيئان ٻريو ٿي، اڳيان سازندا پويان ھيءَ قدم قدم در کان اندر داخل ٿي، تمام دلين جو ڌڙڪنون وڌي ويون.
ڪمدار ميرل سازندن کي اوطاق جي ڪمري ۾ وٺي ويو. سازندا ماني ٽڪي جي وقفي کان پوءِ ٻاھر نڪتا، ناچڻي جي پيرن ۾ اوڏي مھل پازيب پاتل ھئي. سڀني جو ذھن پايل جي ڇم ڇم جي آواز ڏانھن متوجهه ٿيو.
سازندن ساز ڇيڙيا، ۽ ناچڻي پيرن جي پايل کي ڇمڪائڻ لڳي. ھر طرف کان نوٽن جي بارش وسڻ شروع ٿي. نوٽ زخمي ڪبوترن وانگي ڦڙڦڙائيندا ڪلابازيون کائيندا زمين تي ٿي ڪريا، جيڪي سازندن جا ناچو ڇوڪرا ميڙيندا رھيا.
رئيس امير مونکي پاڻ سان گڏ ڀر واري ڪرسي تي ئي ويھاريو ھو، جتي ناچڻيءَ ھر ھر ڦيرو پئي پاتو، ۽ ھر ڦيري تي امير نوٽن جي ائين ورکا ٿي ڪئي، جئين ساوڻي جو مينھن....
رات 3 بجي تائين راڳ روپ ھليو. راڳ ختم ٿيو، سڀني گھرن ڏانھن رخ ڪيو، پر سازندا اتي ئي رات رھي پيا.
جڏھن مون اٿڻ جي ڪئي ته رئيس امير منھنجو ھٿ پڪڙي ورتو.
’’ترس، ناچڻي سان رات روح رھاڻ ڪري پوءِ وڃ..‘‘
مون اسرار ڪيو، ’’نه، مان وڃان ٿو‘‘
’’ائين ڪئين ڪھاڻيڪار...! اڄ اِھا به ڪھاڻي لکج . ترس‘‘
پوئين رات رئيس امير شراب جي نشي ۾ ڌت ھو، ھن ناچڻيءَ کي ڪمري ۾ گھرايو. رئيس امير منھنجو تعارف ڪرايو ناچڻي سان
’’ ھي آھي ڪھاڻيڪار... چيو اٿمانس، ھڪ ڪھاڻي توتي به لکي.‘‘
ناچڻي مرڪي پئي، ڄڻ مون تي ٺٺول ڪئي ھجيس.
’’توھان ڪچھري ڪيو... تيسيتائين مان گھران ٿي موٽي اچان ٿو.‘‘
رئيس امير اِھو چئي گھر ھليو ويو.
ناچڻي مون سان مخاطب ٿي.
’’ڪھاڻيڪار ته احساسِ مرحومي جو شڪار ھوندا آھن..‘‘
مون اعتراض واريو، ’’ائين ناھي! توکي جنھن حسن تي ناز آ، اھو حسن ھڪ ڏينھن وگھري وڃڻو آ... ائين جئين ٻرندڙ شمع جي ميڻ، ۽ شمع اٿپ ۾ ڏاڍي وڻندڙ ۽ روشن ھوندي آ پر جڏھن ميڻ ھوريان ھوريان وگھرڻ لڳندي آ ته ، روشني به جھيڻي ٿيندي ويندي آ ، تا جو ميڻ پوري وگھري ويندي آھي ۽ شمع آخري سسڪي ڀري فنا ٿي ويندي آھي ! ۽ ھي جسم محض خاڪي آھي، ھڪ ڏينھن فنا ٿي ويندو، دفن ٿي ويندو مٽي جي ڍير ۾ ... آخر توکي غرور ڇاتي آھي، جواني تي يا حسن تي ، تون آخرت جو عذاب پئي ميڙين، ٻيو ڪجهه نه !‘‘
وڏو ٽھڪ ڏئي کلي پئي
’’آخرت جو عذاب! ڪڏھن اچ توکي ڏيکاريان.. ڪئين نمازي مسلا ويڙھي مون وٽ ايندا آھن، جنت جو سير ڪرڻ ... ڪڏھن اچ توکي به ان جنت جو سير ڪرايان، پر تون شرمسار آھين ، خود جي مردانگي کان، ڪھاڻيڪار ھوندا ئي احساس مرحومي جو شڪار آھن!
جڏھن انھن کي ڪنھن به خوبصورت عورت جو پيار نصيب ناھي ٿيندو ته ھو پنھنجي احساسِ مرحومي جي پناهه پنھنجن ڪھاڻين ۾ وٺندا آھن ... اچ توکي ڏسيان ته عورت جي جسم جو ڇھاءُ ڇا ٿيندو آ.‘‘
ھن منھنجو ھٿ پڪڙي ورتو ۽ منھنجي ھٿن تي پنھنجا چپ رکي ڇڏيا. ’’محسوس ڪر ... عورت جي چپن جو ڇھاءُ...‘‘
مون ھن جي چپن جي ڇھاءَ جو احساس روح تائين محسوس ڪيو. ھن منھنجو ھٿ نه ڇڏيو، مون کي ڀاڪر ۾ ڀري ورتو.
ڪمري جو در بند ڪري ڇڏيائين، ھن جسم تان پورا ڪپڙا لاھي ورتا. مونکي پيل بيڊ تي ڌڪو ڏنو، منھنجي مٿان آھلجي پئي. ھن پنھنجي ڇاتي منھنجي ڇاتي مٿان تاڻي ورتي. ذلفن کي چھري مٿان ڦيري ڇڏيو، چپن تي چپ رکي ڇڏيا.
کن پل لاءِ ھن جا ذلف ساوڻي جا بادل ڀايم، ھن جي ڇاتي جو ڇھاءَ ۾ ململي سرور باسيم. ھن جي چپن جو رس کير ماکي جون نديون ڀاسيم. ھن جي جسم جي خوشبو عطر امبر وانگي منھنجي ساھ جي رڳ رڳ ۾ سمائجي وئي. ڪي پل ڀايم ڪنھن جنت ۾ ھجان، پر اصل ۾ ان مھل مان ھڪ ناچڻي جي ڀاڪر ۾ ھيس ......