ورهه جا روڳ
اجرڪ ۾ اوڍيل چاندي جي وارن ۾ مينڌي لڳل ھئس، جتان سر جي سينڌ سنڌو جي باريڪ وھڪري جيئان چٽي نظر ٿي آئي ۽ پرتي نيڻ نھار تائين سنڌو جي پيٽ مان واري ٿي اڏاڻي.
ھڪ ٻئي جو ھٿ ھٿن ۾ جھلي گھڻو گھڻو پنڌ ھلندا رھياسين.
ڊگھي ساھي کان پوءِ چيم؛
’’سنڌو! ماڻھو ملڻ لاءِ ڪيڏا نه جتن ٿو ڪري پر تقدير آھي، جيڪا صدين جي فاصلن جون ديوارون کڙيون ڪري ٿي ڇڏي. ائين ٿو ڀايان ڄڻ عمرين جا جوڳ ڪٽي توتائين پھتو ھجان. نه ڄاڻ ماڻهو وصال کان فراق جي لمحن ۾ ڪئين جيئندا مرندا ھوندا. مان ته نه جيئڻ جھڙو رھيو آھيان نه مرڻ جھڙو !
زندگي سڄي سنجوڳ آ، ۽ عمرين تائين رڳو فراق جا پنڌ ئي پنڌ آھن. ڪا ساھي ڪانھي ! ماڻهو ويچارو انھي پنڌ جو مسافر آھي. ڪٿي ڪا پل جي ساھي ھجي ٿي ۽ وري مسلسل برپٽ صحرائن جا پنڌ ئي پنڌ، زندگي سڄي رڃ ئي رڃ.....‘‘
سنڌو منھنجو ھٿ پنھنجي ھٿ ۾ ڀڪوڙي ڇڏيو.
’’سارنگ! تنھنجي منھنجي ھٿن جون لڪيرون ڪڏھن به ڪنھن به موڙ تي جڙيون ناھن. تدبيرون تقديرن جون محتاج ھونديون آھن، تقديرن جا ليڪا آسمانن جي بادشاھ اڳئي ئي پائي ڇڏيا آھن، جنھن ۾ صدين جا روڳ ماڻهو کي ڀوڳڻا ٿا پون..‘‘
سنڌو جي چھري تي ڦڪي مرڪ تري آئي.
’’ڏس نه سارنگ! ھاڻ تنھنجي به ڏاڙھي چٽڙي ٿي وئي آھي، ڇو نه ٿو پنھنجي زندگي آباد ڪرين !؟‘‘
’’اھو ماڻهو وري به جِي ويندو آھي، جنھن کي ڪو سھارو ملي پوي... مان ته ٿيس عورت، نيٺ گھر آباد ڪيم پر تون ....
سچ پڇين ته اڄ به تنھنجن اکين ۾ گھوري نه ٿي سگھان. نظرن جي گھور جا پنڌ ساڻا ٿي ٿا پون پر تون اڄ به برباد حال آھين... ايڏي تنھائي ! تنھنجو سڄو من مڪلي موھن جو دڙو ٿي ڀايان، جنھن ۾ حسرتون خواب انھن اڻ چٽيل حرفن جھڙا آھن، جيڪي موھن جي دڙي جي آثارن مان کوٽي ڪڍيا ويا آھن، جن جي معنا کي دنيا جا آرڪيالاجسٽ به اڄ سوڌو سمجھي ناھن سگھيا. آخر تون پنھنجي زندگي آباد ڇو نه ٿو ڪرين !؟‘‘
مون مٿي آسمان ڏي نھاريو. چيم؛
’’سنڌو! توبن منھنجي تقدير سکڻي آھي.‘‘
اکين ۾ پاڻي ڀرجي آيس، اجرڪ جي پلوَ سان اکيون اگھي ورتائين.
’’سارنگ! وچن ٿي ڪيان. ٻيو جنم صرف تنھنجي لاءِ وٺندس.‘‘
’’نه سنڌو نه ! مون ھن جنم ۾ ئي جنم جنم جا عذاب ڀوڳي ورتا آھن، مونکي جنمن جا ويساھ نه ڏي....!ڇا خبر اڳلو جنم تنھنجي ساھن جي سرھاڻ کان به پري پري ڀٽڪندو رھجي وڃي. گھٽ ۾ گھٽ ھن جنم ۾ تنھنجي ساھن جي سرھاڻ ته محسوس ڪيان ٿو!
’’ياد اٿئي! پھريون دفعو ھتي سنڌو جي ماٿري تي، تون پنھنجي قدمن جا نشان ڇڏي وئي ھئين. مان اڄ به تنھنجي قدمن جي نشانن جو پانڌيئڙو آھيان، ۽ باقي زندگي تنھنجي قدمن جي نشانن تي ھلندي گذاري ڇڏيندس...‘‘
سنڌو آخري دفعو منھنجي اکين ۾ گھوريو، لڙڪ زار قطار لڙي پيس
ھن پنھنجو ھٿ منھنجي ھٿ مان ڇڏائي ورتو، چپ چاپ پوئتي موٽي.
ان ويل سنڌو ماٿري تي زيوس جي مجسمي جيئان بي جان بت بڻجي پيس. سنڌو کي ويندو ڏسندو رھيس ۽ سنڌو پنھنجي قدمن جا نشان سنڌو ماٿري تي ڇڏيندي گھڻو گھڻو پرتي وڃي چڪي ھئي ...........
نوٽ؛ زيوس يوناني قوم جو ديوتا آھي، جنھنجو مجسمو يوناني قوم سمنڊ ڪناري ھڪ پھاڙي جي چوٽي تي تراشي ڇڏيو ھو !