گنـــــــــــاهه
’’بيهه ٿوڪا! توکي ڏسان ٿي...‘‘
ساجن ڊوڙ پاتي ٻاھر گھٽي ڏي. ڪاٺ جو در ٺڙاڪ سان بند ڪري گھٽي ۾ ڀڄي ويو
سدوري ڪاوڙ منجھان پويان در تائين ڊوڙ پاتي. در جي اوٽ بيھي ساجن کي گھروڙي بجو ڏنائين
’’اچ ٿوڪا ... تنھنجون ٽنگون ٿي ڀڃان....‘‘
گھٽي ۾ ٻيا ٻار راند کيڏي رھيا ھئا. ٻهه ڳڀرو جوان گھٽي مان گذريا ٿي. ساجن پري کان سدوريءَ کي گار ڏني....
’’خبر آھي ٿلھي خالد ي … ھ ….ن … د ..و.. اٿئي‘‘
سدوري ڦڪي مٺي ٿي پئي. لڄ کان در جي اوٽ بيهي رھي. نوجوان در جي اوٽ کي گھوريندا، ٽھڪ ڏيندا گھٽي جي موڙ کان لڙي ويا.
سدوري جي چھري تي مصنوعي ڪاوڙ تري آئي.
’’گاريون ٿو ڏئين... اچ امان کي دانھن ٿي ڏيان...‘‘
در جي اوٽ کان منھن ڪڍي گھٽي جا ٻئي رخ جاچيا. ٻارن اڃان راند پئي ڪئي.
در ٻيڪڙي موٽي. ساجن جي گار تي ھن جا سوين ارمان جاڳي پيا. جيڪي ارمان ھر ڪنواري ڇوڪري ڪنوار جي صورت ۾ ساڀيان ٿيندي محسوس ڪندي آھي.
تڪڙي تڪڙي سڌو ڪمري ۾ آئي، صبح جي ٽائيم به گرمي شدت جي ھئي. ھي ڇت جي پکي ھيٺان ليٽي ٿي پوي. ساجن جي معصوميت مان ڏنل گار ڪنن ۾ ٿي گونجي.
’’خبر آ ٿلھي خالد ............ اٿئي‘‘ ھن جا ارمان ويتر اڌما ٿا کائن.
خالد سئوٽ آھي، سندس ڌارين مان شادي ٿيل آھي. ھر ٻئين ٽئين رات خالد زال کي وٺي ڪمري ۾ ويندو آھي. ڪجهه دير کان پوءِ ڪمري جو در بند ٿيندو آھي ۽ جڏھن ڪمري ۾ لائٽ ٻرندي آھي ته ڪاٺوڙي در جي سيرن مان ايندڙ روشني سدوري جي ارمانن کي چڻنگ بڻجي پئي دکائيندي آھي. اھو ھر ٻي ٽئين رات جو معمول آھي ۽ جڏھن ڪافي دير کان پوءِ روشني بند ٿيندي آھي ته خالد ۽ ھن جي زال اچي کٽ تي ليٽي پوندا آھن. سدوري جا ارمان به سھڪي سھڪي نيٺ ساڻا ٿي پوندا آھن.
تڏھن کان سدوري خالد کي اڃان به گھڻو وچڙڻ لڳي آھي، آھاني بھاني مشڪري مذاق جا پئي وجهه ڳوليندي آھي. اڪثر عورت جي اڪسائڻ تي مرد به بي قابو ٿي پوندو آھي ۽ ان ڏينھن جڏھن سڀ گھر جا ڀاتي اسپتال ويل ھئا. گھر خالي خالي ھو. سندس ماڻھس خالد جي گھر واري کي به اسپتال وٺي وئي ھئي، تقريبن اھو ٻن پھرن جو ٽائيم ھو. شدت جي گرمي ۾ خالد ڪمري ۾ گوڏ ٻڌل پٺي اگھاڙو پکي ھيٺان کٽ تي ستل ھو. سدوري جا ارمان جاڳي ٿا پون.
چپ چاپ ھيءَ خالد جي ڪمري ۾ داخل ٿي ٿئي. بي قابو ٿي خالد کي ڀاڪر پائي چمبڙي ٿي وڃي. اول ته خالد ڇرڪي ٿو پوي پر خالد کي به انھي وقت جو گھڻي ٽائيم کان انتظار ھو.
ٻئي وقت جي وھڪري ۾ وھي ٿا وڃن، جيڪو وھڪرو جواني ۾ سيلاب بڻجي ايندو آھي، جتي جواني عظيم گناھ ڪري وجھندي آھي ۽ اھو گناھ جڏھن ھڪ ڪنواري ڇوڪري جي جسم مان نسري پڌرو ٿي پوندو آھي ته معاشري ۾ ھڪ گار بڻجي پوندو آھي.
نيٺ ان ڳالهه جي ڀڻڪ سدوري جي والدين کي پئي
سندس پوڙھي امڙ معاشري جي بدنامي کان بچڻ لاءِ شھر اچي ميڊيڪل اسٽور تان اسٽور واري کان ڳجهه ۾ ٻار ڪيرائڻ جو گوريون ورتيون. اسٽور وارو ڦڪي مرڪ مرڪي گورين جي استعمال جو طريقو سمجھايو. ھيءَ گوريون وٺي اسٽور تان لھي ٿي وڃي. پويان اسٽور وارو پنھنجي همراهه سان ڀڻڪي ٿو.
’’مائي ڌوتي ھوندي، نه ڄاڻ ڪيترن جا گھر برباد ڪيا ھوندس، اھڙين پوڙھين جا وڏا ڪم ھوندا اٿئي...‘‘
سندس ماڻھس گھر پھچي سدوري کي گوريون ڏئي ٿي. ماڻھس جو غمگين چھرو... گھنجل چھري تي ڏک غم ۽ پڇتاءَ جا آثار.
’’ڇوري! ڪجهه ته پيءُ جي اڇي ڏاڙھي جو خيال رکين ھا، اڇي مٿي ۾ مونکي اھڙا ڏينھن ڏسڻا ھا... خبر ھجي ھا ته ڄم مھل گھٽو ڏئي ماري ڇڏيون ئي ھا.‘‘
سدوري ھڪ ساھي ۾ ٻه ٽي گوريون ڦڪي ڇڏيون مٿان پاڻي جو گلاس ڏوگھي پاڻ کي کٽ تي اڇلي ڇڏيو. ڇت ۾ اکيون اٽڪائي ڇڏيون.
سوچي ٿي
’’ ھن گناھ ۾ عورت مرد برابر جا شريڪ آھن ته پوءِ معاشري جي نظر ۾ رڳو عورت گنھگار ڇو ! ڄڻ ھي گناھ صرف عورت ڪيو ھجي. ڀلا ھي معاشرو ائين ڇو نه ٿو سوچي ته انھي گناھ ۾ گنھگار مرد فقط ۽ فقط مرد آھي. اھو گناھ صرف عورت سان منسوب ڇو آھي؟ شايد عورت ڪمزور آھي انھي ڪري ۽ ھو مرد آھي تڏھن ! ھن سمجھي ورتو، ھي معاشرو ۽ ھن معاشري جو قانون صرف مردن جو جڙيل آھي جيڪو صرف ۽ صرف مردن جي حقن جي پاسداري ٿو ڪري !!