ڳوٺ ۾ ڀلجي ويل اکيون
بس شهر جي ويڪرن رستن تي ٽريفڪ جي سوڙهه ۾ ڦاسندي، ڦٿڪندي ”هارن“ وڄائيندي ٿي هلي ۽ هو ڪنرا هڻندو آواز جهٽيندو ٿو رهي. هن جا سڀ حواس پنهنجي ٺڪاڻي ناهن رهيا. هو جيڏانهن به نهاري ٿو ته اچو ڳوٺ جي گهٽيءَ ۾ نڪري، کيس اعتبار ئي نه ٿو اچي ته هو شهر ۾ آهي.” منهنجي دل سيني ۾ آهي يا اها به اکين سان گڏ ڳوٺ وساري آيو آهيان. “
هو بس ۾ ويٺو آهي پاڻ وڃايو، کيس ياد آيو ته جهرڪين کي ڏسندي سندس اکيون ٽڪ ٻڌي بيهي ٿي رهيون. ڀڳل ڀت تي ڪانءُ لٿو هو. کنياتي جي ٻوليءَ سان هن جي اکين جون ڍنڍون ڀرجي آيون هيون ۽ ساروڻين جا ڪئين اڇا پکي لٿا هئا اکين جي ڀريءَ ڍنڍ تي. ڇوليون ساروڻين جي پکين کي وندرائينديون پي رهيون ۽ هو خدا ڄاڻي پنهنجي ئي اکين جي ڀريءَ ڍنڍ ۾ ٻڏي ٻڏي پي نڪتو.
ننڍپڻ جا سارا منظر رليءَ جي اڻت وانگر هن جي آڏو ايندا، کُلندا، ويڙهبا پيا رهن. هي ڀڄڻ جي ڪوشش ڪري ٿو ته سڀ گهٽيون هن جي ٽنگن ۾ چنبڙي ٿيون پون ۽ هن جا قدم نه چاهيندي به رڪجي ٿا وڃن. جيئن جيئن هو سوچي ٿو پنهنجي اکين جي تار ڍنڍ ۾ ٻڏڻ لڳي ٿو. بس هلندي پئي وڃي اڳتي. شهر ۽ ڳوٺ جي وچ تي پُل جو تصور، سوچ جي دونهين ۾ هن جو ساهه گهٽبو پيو وڃي.
هو گهر پهتو آهي. شهر ۾ شام جا پاڇا وڃن پيا وڌندا. سج لڪي ويو آهي اوچين عمارتن جي هُن پار. سج لٿي کان ئي اکين جي ڍنڍ تي ننڊ جا مهمان پکي ايندا گڏ ٿيندا ٿا رهن. ڄڻ ته ڪو طوفان آيو آهي ۽ هي خُمار جا پيغامبر پرندا پنهنجا آکيرا ئي وڃائي ويٺا آهن. هو پنهنجن حواسن کي سجاڳ ڪرڻ جي ڪوشش ڪري ٿو پر لڳي ٿو ته سندس سڀ ڪوششون اجايون آهن.
هن جي تصور ۾ اچي ٿو ڳوٺاڻي ڪائنات جو هڪ هڪ منظر جنهن جو شهر سان ڪو تعلق ڪونهي. احساسن جو نسرندڙ فصل جهومي رهيو آهي ۽ ننڊ جا مهمان پکي آيا آهن اکين جي ڍنڍ تي تڙڳڻ.
ٻيو ڏينهن
سياري جي سڄي رات هو ننڊ اکين تي کڻي هلندو رهيو. صبح جو هو اٿيو آهي بستري تان.
“کلندو هو رهيو تاڪيو
هئا خواب سوين ٽاڪيل
هڪ راز حياتيءَ جو”
هونيرن ڪئي نه ڪئي جهڙي، نڪري پيو آهي آفيس ڏانهن. اسٽاپ ڏانهن ويندي کيس لڳي ٿو ته وقت بيهي رهيو آهي هڪڙي جاءِ تي يا الائي اسان پاڻ هڪڙي جاءِ تي بيٺا آهيون. هي گهٽيون ۽ سڀ رستا هلي رهيا آهن ۽ ڊوڙندڙ بسون ماڻهو ڳهنديون، اوڳاڇينديون پيون هلن. رستا آفيس جي ويجهو لنگهن ٿا ته اسان پاڻ مرادو هليا وڃون. گذر جي ڪائنات جو تنگ ۽ تاريڪ دروازو سدائين لاءِ هڪڙي ڏنڀيندڙ آواز سان اسان جي آجيان ڪري ٿو ۽ پوءِ.......
هو وڃي پيو آفيس ڏانهن قدم کڻندو ۽ معصوم لمحا هن جي اڳيان اچو کيس ڀنڀلايو وڃن. اکيون کنياتي سان ڳالهائن ٿيون. ڀڳل ڀت تي ويٺل کنياتي سان اکين جو ڄڻ ته صدين کان سٻنڌ آهي. جيڪي ٽڪ ٻڌي ٿي بيٺيون. هو پاڻ موٽائڻ لاءِ ڪوشش ڪري ٿو. ڪمپيوٽر جي اسڪرين تي لفظ ڊوڙندا ٿا رهن ۽ هن جا هٿ ڄڻ ته ”ڪي بورڊ جو حصو ٿي ويا آهن