اَ – وشواس
پنهنجي پاڻ کان
پنهنجي اندر کان
پنهنجي هئڻ کان.
شروع ۾ مون کي محسوس ٿيندو هو ته مان وڙهڻ چاهيان ٿي/وڙهي سگهان ٿي.
گهڻو اڳتي هلي هوريان هوريان منهنجا هٿ ويڙهه جي انهيءَ ڀاونا/ويساهه تي ڍرا پوڻ لڳا.
وڙهي ئي نٿو سگهجي.
بلڪل به نه.
سمجهوتن جا ڪيترا ئي بلينڪ پيپرز مون کان سائن ڪرايا ويا آهن – جن تي شرطن جي فهرست لکڻ وارا ٻيا آهن.
رشتا/ناتا – اهم/غير اهم
سماج
سرڪار
مها سرڪار/سپر پاور.
(اها هڪڙي ئي چين آهي اُها، جيڪا شخصي/گڏيل سطح تي ماڻهوءَ کي/ماڻهن کي ٻوجهه ڍوئيندڙ جانورن جيان انهيءَ هڪ ئي ڏسا ڏي هڪليندي ٿي رهي، جنهن ڏانهن ويندي هن کان/هنن کان منظر سمورا الوپ هجن).
شرط مون مڃيا آهن زندهه رهڻ جي فطري خواهش هيٺ نه، پر زندهه رهڻ کان سواءِ ڪو رستو ئي ڪونهي، ان ڪري.
جيتوڻيڪ زندهه رهڻ لاءِ مان ٻن نتيجن تي پهتل آهيان.
1. سماجي/سرڪاري طرح سان مون کي زنده رهڻ جو آرڊر ڪونهي/ذاتي سطح تي مان زندهه رهڻ افورڊ ڪري نٿي سگهان/خدا مون کي محض زنده رکڻ لاءِ زندگيءَ ۾ ڦٽي ڪري ڇڏيو آهي.
2. مون کي محسوس ٿيندو آهي ته جنم کان ئي مون کي بنا ڪنهن مختارنامي جي موڪليو ويو آهي محض بي وسيءَ جو تجربو ڪرڻ لاءِ/جنم کان پوءِ زندگيءَ جي ڪنهن اسٽيج تي مون کان مختارنامو ڦريو ويو آهي محض بي وسيءَ جو تجربو ڪامياب بنائڻ لاءِ.
انهن ٻنهي نتيجن کان هٽي ڪري جيئڻ لاءِ ڪيترا ئي ڪارڻ گهڙي وٺبا آهن، پر هر ڪارڻ جي پويان جيڪو ڪارڻن جو اننت سلسلو آهي، اُهو تهائين گهڻو ڊگهو ۽ ٿڪائيندڙ آهي ۽ آخر ۾ اهو ويساهه به ته جيئڻ پنهنجي اندر آ – ڪارڻ آهي.
اهو سمورو احساس شروع کان ناهي – اهو وڃائجي وڃڻ کان پوءِ جو آهي ۽ اهو احساس منهنجي اندر تڏهن جنميو هو، جڏهن مان اهو ڄاڻي سگهي هئس (۽ اها ڄاڻ سرڪار/سماج جي گهاڻي ۾ پيڙهجڻ کان پوءِ ئي ماڻي سگهجي ٿي) ته جيئڻ معنيٰ محض ساهه کڻڻ ئي ٿي نٿو سگهي.
جيئڻ معنيٰ:
پنهنجي شخصي سوچ ۽ اُن جي سگهه ۽ اُن جي آزاد اظهار جي اندر ماڻهوءَ جو جياپو ڪنڌ کڻي هلي سگهي.
سوچ!!؟
ان جي سگهه!!؟
اُن جي اظهار جي آزادي!!؟
پوءِ مان ٻن حصن ۾ ورهايل. اڌ حصو عورت جي خاني ۾ پيل - پئي پئي بوءِ ڏيندڙ ۽ ٻيو اڌ حصو انسانن جي خاني ۾ پيل ۽ مري مري به جيئندڙ پر!!
نتيجي ۾ مليل شڪست ۽ مسلسل شڪست کان پوءِ
هاءِ بلڊ پريشر/لو بلڊ پريشر.
ڊاڪٽر همدرديءَ وچان اکين ۾ اکيون وجهي چيو:
”اهو سڀ ذهني دٻاءَ ۽ ڇڪتاڻ جي ڪري آهي – ڪارڻ؟ عورتن ۾ عام طرح اها ڪيفيت ڪنهن اندروني جسماني بيماريءَ ڪارڻ ٿيندي آهي. مثلاً: يوٽريس ۾ انفيڪشن وغيره – ٿي – سگهي – ٿو – ته –
چڱو ڀلا تون ڪنهن سٺي گائناڪالاجسٽ کي ڏيکار.“
ڪيترا ٽيسٽ ۽ رپورٽون
آخر ۾ گائناڪالاجسٽ جي راءِ (ڪاروباري نوع ۾).
”يو آر نارمل – دراصل اسان جي سماج ۾ عورتون اڪثر اپ سيٽ رهنديون آهن. انهن ويچارين جو ڏوهه به ڪونهي. مڙد جي ذهني ۽ جسماني domination ان کي به ذهني ۽ جسماني طرح سان ٿڪائي وڌو آهي. دنيا جي بدلجندڙ سماج ۾ هوءَ عورت جي آزادي ڏسي وڌيڪ depress ٿي وڃي ٿي. منهنجو خيال آهي ته تون ڪنهن سائيڪا ٽرسٽ کي ڏيکار.“
”چرئين جي ڊاڪٽر کي!!؟“
”ها – ان ۾ برائي ڪهڙي آهي!؟ اسان جي ملڪ ۾ ٽي حصا ماڻهو ذهني طرح سان وکريل/بيمار آهن.“
”پوءِ ذهني طرح سان صحت مند ڪير آهي!؟ باقي اُهو چوٿون حصو جيڪو سماجي/سرڪاري سطح تي حڪومت ڪري ٿو بيمار ذهنن تي!؟“
ڊاڪٽر جو ٽهڪ – رسمي
”بهرحال، مون کي وومن لبريشن جو احساس بيماريءَ جي صورت ۾ ناهي. مان ته ان کي پنهنجو حق سمجهي اون ٿي ڪريان، وومن لبريشن جي ڪائي موومينٽ جوائن ڪرڻ کان سواءِ. باقي اها الڳ ڳالهه آهي ته مون تي اها بيماري مڙهي مون کي وري به مڙد کان الڳ ٻئي درجي جو فرد ثابت ڪيو وڃي ۽ مان سماج جي سيڪنڊ ڪلاس ڪمپارٽمينٽ ۾ سفر ڪرڻ لاءِ مجبور ئي رهان/رهندي ٿي اچان.“
”تڏهن پوءِ تون ڇا ٿي محسوس ڪرين!؟“
”مون کي ائين ٿو محسوس ٿئي ڊاڪٽر! ڄڻ/پڪ ته مان وڃائجي وئي آهيان، پنهنجي پاڻ کان/پنهنجي اندر کان/پنهنجي هئڻ کان.“
”اڇا!!؟“
عينڪ جي پويان گائناڪالاجسٽ جي اکين ۾ همدردي/رحم.
”پوءِ تون سائيڪاٽرسٽ کي ضرور ڏيکار – گاڊ بليس يو.“
رات جو
بستري ۾
اکيون ڇت تي لفظ لکڻ جي ڪوشش ڪن ٿيون
لفظ، جيڪي ڏينهن جو اُچاري نه سگهبا آهن. سماج جو کاڄ بڻجي ويل لفظ. پاڻ ۾ رل مل ٿي وڃائجڻ لڳن ٿا.
مون کان/پنهنجي پاڻ کان.
پاسو ورائي ڀت ڏانهن منهن ڪرڻ ۾ ئي في الحال پناهه ٿي محسوس ٿئي.
ڀت ۾ پناهه!!؟
اوچتو پٺيءَ تي هن جي هٿ جو ڇهاءُ – مان ڇهاءُ کان ڇرڪان نٿي. عادي ٿيڻ کان پوءِ ماڻهو ڇرڪي نٿو ۽ اهو به پنهنجيءَ نوع جو Compromise آهي.
هڪڙو سرد ڪمپرومائيز
برف.
”چپ ڇو آهين؟“
”ڳالهائڻ کان سواءِ ڇا تون مون کي نٿو سمجهي/محسوس ڪري سگهين؟“
”ڇا سمجهان توکي؟“
”مان – مان – ٿوم – بصر ۽ ڪچي گوشت جي اگهن کان هٽي ڪري ٻهاري جي دز ۽ چلهه مان اٿندڙ دونهين منجهان نڪري، ڪجهه ٻيو/ڪجهه مٿانهون محسوس ڪرڻ ٿي چاهيان – ڪجهه اهڙو، جنهن ۾ مان پنهنجو پاڻ پائي سگهان. رڌڻي کان بيڊروم تائين – بيڊروم کان رڌڻي تائين – جي – اها – زندگي –“
ڳلي ۾ ڪجهه (الاءِ ڇا!!؟) ڪڙو، تز ۽ چڀندڙ اٽڪي پوي ٿو. ان کان پوءِ مان چُپ ۽ هن جي اکين ۾ حيرت جا ڀاوَ. سمجهي سگهان ٿي ته هو مون کي نه پيو سمجهي سگهي – بس اچرج مان ڪيل هڪڙو سوال.
”تڏهن؟“
”مون ۾ پگهر جي بوءِ ئي ته باقي رهجي وئي آهي، جيڪا منهنجي هئڻ جو احساس ڏياري ٿي مون کي به/توکي به. رڌڻي جو پگهر – بستري جو پگهر – ڳالهائڻ لاءِ مون وٽ مهانگائي، نوڪرن جا مسئلا، ٻارن جون ضرورتون ۽ لوڪ کي اهو ويساهه ڏيارڻ کان سواءِ ته پنهنجي گهرو زندگي ڪيڏي خوشگوار آهي – ٻيو ڪجهه به ته باقي ڪونهي.“
”پر ڇا! اهو سچ ناهي ته اسان جي گهرو زندگي خوشگوار آهي!!؟“ اکين ۾ اکيون وجهي ڪيل سوال.
شڪ
اکين ۾ به
سوال ۾ به
نڄاڻ پنهنجي لاءِ!؟ نڄاڻ منهنجي لاءِ!؟
”ها سچ آهي پر اهڙو سچ، جنهن کي اسان ڪنهن ساهه کڻندڙ جيوَ جيان نه پر روبوٽ جيان نڀائي رهيا آهيون.“
ان کان پوءِ
ڪنهن تلخ احساس هيٺ
هو چپ
مان به چپ.
۽ چپ کي پنهنجي پيڙا ٿيندي آهي ۽ ان پيڙا جي ري ايڪشن ۾ يا اُن پيڙا مان نڪرڻ لاءِ لائف بوٽ جيان هڪ ٻي جو استعمال.
ڀاڪر
چُمي
نهار
بي ذائقي هئڻ جو احساس
Tasteless
وچ وچ ۾ ٽٽي پيل تعلق
بنا حواس جي مشيني انداز
بي حس
ٿڪائيندڙ.
ريل جا ٻه الڳ الڳ پٽا ساڳي ڏسا ڏي ويندڙ ۽ اُنهن مٿان ٿڪل ۽ بيمار پوڙهيءَ جيان هلندڙ ريل ۽ خالي ڪمپارٽمينٽ ۾ ويٺل ٻه اجنبي.
ان منجهند مان مين روڊ ڪراس ڪرڻ لڳي هئس. ڪجهه بدليل هو جنهن روڊ جي روزاني روٽين کي به بدلائي ڇڏيو هو. گهٽ ٽريفڪ ۽ پوليس جا جٿا گشت ڪندڙ، بند ٿيل دڪانن يا تيزي سان بند ٿيندڙ – آنسو گيس جا ڇڏيل شيل ۽ اکين ۾ لڙڪ.
مان بيهي رهان ٿي. سامهون نيڻ نهار جي حد کان اورتي، ايندڙ جلوس – ڪارا ڳاڙها بينر، نعره، ڳاڙها ٽامو ٿيل چهرا – جلوس ويجهو ايندڙ ۽ گشت ڪندڙ پوليس جي اکين ۾ لٿل رت.
ڪلهه يونيورسٽيءَ جا ڪجهه شاگرد پوليس جي گولين جو کاڄ بڻجي ويا هئا. اڄ اُن جو ري ايڪشن هو ٻنهي ڌرين ۾. صبح مارجي ويلن جا فوٽو ڇپيا هئا اخبار ۾. ٽيبل تي ناشتو ڪندي، اخبار جي اُن حصي تي اکيون اُٿندي ئي ڪوسي چانهن جو ڍُڪ نڙيءَ ۾ اٽڪي پيو هئم.
کن لاءِ من ۾ واڪا ڪندڙ خواهش: ٽيبل تي رکيل ٽي سيٽ پٽ تي اُڇلي ڀڃي ڀور ڪري ڇڏڻ جي. اکين ۾ لهندڙ لڙڪ ۽ ٻي پل سڀ ڪجهه بي معنيٰ بڻجي ويل گهر جي هنگامي ۾.
”جلدي چانهن ڏي – آفيس کي دير ٿي ٿئي.“
”منهنجا شوز نٿا لڀن.“
”بٽڻ ته ٽانڪي ڏي.“
هوشوءَ جي هوم ورڪ ڪاپي گم.
سپيءَ جو لنچ باڪس اڃا تيار ڪونهي
مسلسل وڄندڙ فون
۽ سمورو هنگامو پڄاڻيءَ تي پهچڻ کان پوءِ،
مان
تنهائي
چانهن جو ٿڌو ٿيل ڪوپ
ٽي سيٽ
۽
اخبار.
هينئر جلوس منهنجي ويجهي کان ٿو لنگهي. هٿ وڌائي ڇُهڻ چاهيان ته ڇُهي سگهان پر ڇُهان نٿي. چهرا منهنجا ڏٺا وائٺل. مارجي ويل چهرا به اهڙا ساڳيا. اهڙا ساڳيا ڳڀرو.
گذريل انيڪ ڏينهن کان مان ۽ اخباري خبرون هڪٻئي سان وڙهي رهيا آهيون.
جيڪي ڪجه ٿي رهيو آهي اُن تان.
هي نياءِ آهي.
هي انياءِ آهي.
عين اُن پل، جنهن پل هن مون سان هم بستري ٿي ڪئي، عين اُن پل رت جو درياهه وهي نڪتو هو اِن ساڳي ڌرتيءَ تي – عين اُن پل سرڪار آرڊر جاري ڪيو هو قتل عام جو. عين اُن پل انسانن جو هجوم توپ جي کلي ويل منهن اڳيان اچي ڇيهون ڇيهون ٿي/پرزا پرزا ٿيندڙ.
عين اُن پل
عين اُن پل
عين اُن پل بستري ۾ اسان جي مٿان ڳجهن جا لامارا. اخبار جي پنن جي ڦڙ ڦڙ ۽ مري ويلن جا انگ اکر ڀت تي لکجندا ٿا وڃن. ڪراهت جو احساس جڪڙي ٿو وٺي مون کي – هم بستريءَ کان، اُن مان ماڻيل لذت کان. پنهنجي جسم مان/هن جي جسم مان ايندڙ رت جي ۽ سڙندڙ ماس جي بوءِ. پاڻ ڇڏائي اُٿي بيهي ٿي رهان.
”ڇو؟“
”ان کان اڳتي به ڪجهه آهي.“
”مطلب؟“
”ان – کان – اڳتي – ان – کان – اڳتي – عورت جو مڙد لاءِ استعمال نه – نه – پر – ماڻهوءَ جو ماڻهوءَ لاءِ استعمال – صرف انسان جي حيثيت ۾ - ان لذت کان اڳتي – اڳتي – ڪجهه ٿيڻ/محسوس ڪرڻ ته ڏي مون کي – ماڻهو – مري – رهيا – آهن – فار گاڊ سيڪ – اسٽاپ اٽ – ماڻهو – م – ر – ي – ر – هه – ي – ا – ا – ا –“
ان کان پوءِ مان ڄڻ هسٽريا جي ڌٻڻ ۾ لهندي ٿي ويس.
سڏڪا
اوڇنگارون
پوءِ ٽٽي، ڇڄي پيل دانهون.
گائناڪالاجسٽ ڇا سچ چيو هو ته مان ڪنهن سائيڪا ٽرسٽ کي ڏيکاريان!؟ ڇا منهنجي پيڙا رڳو سائيڪاٽرسٽ پائي سگهندو!!؟ ڇا سچ پچ هن ملڪ جا ٽيون حصو ماڻهو ذهني مريض آهن يا ڪيا ويا آهن!؟.
جلوس: مارجي ويلن جون تصويرون هنن جي هٿن ۾ - رڙيون، دانهون، نعرا، احتجاج احتجاج احتجاج – اچانڪ ڪجهه وراڪا ڏئي وڄ جيان منهنجي اندر گهڙي آيل ۽ ڪجهه دکي پيل. هوريان هوريان رکندڙ آڱرن مان جيئن اوچتو ڀنڀٽ ٻري پوندو آهي. آسمان کي ڇهندڙ اُلا. مان اُنهن ۾ گڏجڻ چاهيان ٿي. وک کڻڻ چاهيان ٿي/کڻان ٿي ۽ بيهجي وڃان ٿي ڄڻ – ڪنهن حڪم هيٺ.
ٻه ٿا ٿين
ٻار اسڪول کان موٽندا هوندا!
هو به اچڻ وارو هوندو!
بک کان اصل هنگامو کڙو ڪري ڏيندا.
چلهه تي رکيل منجهند جي ماني!؟
۽ هتي – هيءَ – نياءِ ۽ انياءَ جي ويڙهه – منهنجي اندر دُکي پيل احتجاج ۽ احتجاج ڪري نه سگهڻ جي پيڙا!!؟
ٻه واٽو
۽ ٻه واٽي مان ڦٽي نڪتل ڪيترا ئي ٻه واٽا/ٽه واٽا/چؤواٽا – زندگيءَ جا
آتما جا
احساسن جا.
پنهنجي پاڻ ڏانهن ويندڙ راهه انهن ٻه واٽن/ٽه واٽن/چؤواٽن ۾ وڃائجي وئي آهي ڄڻ. يا هيئي ڪانه يا منهنجي اکين تي ڪوهيڙو چڙهي ويو آهي؟
اها منهنجي شخصي بي وسي آهي
۽ اُن سان مٿو ٽڪرائيندڙ اُن قوم جي گڏيل بيوسي، جنهن منجهان مان آهيان.
اُن کان پوءِ منهنجو جسماني روبوٽ گهر واري راهه ڏانهن مڙي وڃي ٿو.
انڌو
گونگو
ٻوڙو
روبوٽ.