ڪھاڻيون

ڪيڏارو (ڪھاڻي ڪليات)

نورالھدا شاھہ حاضر دور ۾ ننڍي کنڊ ۾ بحيثيت ڪھاڻيڪار ڪماليت جي درجي تي پھتل ليکڪا آھي. ڪيڏارو سنڌ خاص ڪري حيدرآباد ۾ ٿيل لساني فسادن جي پسمنظر ۾ لکيل افسانو آھي جنھن کي شاھڪار افساني جي حيثيت حاصل آھي. ھي ڪھاڻي ڪليات نورالھدا شاھہ جي ٽيھہ سالا ادبي سفر جو ثمر آھي. سندس ڪُل ڪھاڻين جي ھن مجموعي ۾ سندس ڪھاڻي ڪتابن ”جلاوطن، ڪربلا، رڻ ۽ رڃ جو اتھاس ۽ ڪيڏارو“ ۾ شامل 43 ڪھاڻيون شامل آھن. 

Title Cover of book ڪيڏارو (ڪھاڻي ڪليات)

هڪ گناهه جي پُڄاڻي

جڏهن انڌي، زال جي پِنڻ واري راءِ رد ڪئي هئي ته زال هن آڏو ٻيو خيال اُهو رکيو هو ته ڇو نه ساران جو سنڱ ڪنهن کي پئسن جي عيوض ڏجي. ائين جيئن هوءَ پاڻ، يارهن هزارن ۾ انڌي جي زال ٿي آئي هئي. انڌي کي اهو خيال پسند آيو هو.
اتفاق جي ڳالهه هئي ته ساران يعني انڌي جي ڀيڻ، هڪ صابرين ڇوڪري هئي، جنهن زندگيءَ جون ستم ظريفيون، صبر سان سَٺيون هيون، پر هن دفعي، هن ۾ ايتري همٿ الائي ڪٿان آئي جو اُن وڪامجڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو هو. ساران جي انڪار ڪرڻ تي پهريائين ته هو چُپ ٿي ويو هو، پر پوءِ زال جي چوڻ تي هن جي رويي ۾ سختي ايندي وئي.
جڏهن انڌي جي زال، سٺ سالن جي سيٺ جوسي کان ساران جي سڱ جا پنجويهه هزار روپيا وٺي، رخصتيءَ جي تاريخ طئي ڪري ڇڏي هئي، تڏهن به ساران پنهنجي انڪار تان انچ به ڪانه هٽي هئي، هوءَ ڀاڄائيءَ سان ڪنهن به معاملي تي وچڙجڻ ڪونه چاهيندي هئي. البت ڀاءُ کي هن واضح نموني ڌمڪي ڏئي ڇڏي هئي ته جيڪڏهن اُهي کيس وڪڻڻ تي ائين بضد رهيا ته هوءَ گهر ڇڏي، مرشدن جي حويليءَ تي وڃي پناهه وٺندي. افسوس جو ساران کي اهو اندازو ڪونه هو ته سندس ڌمڪيءَ جو انڌي ڀاءُ جي سختي ۽ ضد تي ڪهڙو اثر پوندو شايد اُهو سومر جو ڏينهن هو. رخصتيءَ ۾ اڃا چار ڏينهن باقي هئا جو ڀاءُ، ساران کي راضي ڪرڻ جي آخري ڪوشش ڪئي، پر بجاءِ راضي ٿيڻ جي، هوءَ پنهنجو پورو اڻپورو سامان سهيڙي، حويليءَ تي وڃڻ جي تياري ڪرڻ لڳي. دکيءَ دل سان هوءَ ڀاءُ کي ڪاوڙ ۽ غم ڀريل اهڙا ڏوراپا ڏيڻ لڳي، جن جو تعلق گهڻي ڀاڱي سندن ننڍپڻ سان هو.
پر ساران جا سمورا ڏوراپا، غم ۽ ڪاوڙ اڻپورا ئي رهجي ويا. هن جي ڀاءُ، پنهنجي زال سان گڏجي، ساران کي بيدرديءَ سان گهُٽا ڏئي ماري ڇڏيو.
ساران جي مرده جسم کي خبر ڪونه هئي ته واردات مٽائڻ لاءِ سندس ڀاڄائي، بيرحميءَ سان هن جو مرده جواڻ جسم استريءَ سان جلائيندي، پر پوءِ به پوليس، اصل حقيقت تائين پهچي ويندي، جنهن ڪري ڀاڄائنس کي عمرقيد ۽ ڀاڻس کي ڦاسي جي سزا ملندي.
۽ اُن ڦاسيءَ جي سزا تي عمل درآمد جو وقت، جيل جي کوليءَ ۾ اڄ هن جي انڌي انتظار کي ڪُتري رهيو آهي.
انڌو هوندي به هُن کي خبر آهي ته جيل جي اُن عمل جي اچڻ جو وقت ويجهو اچي پهتو آهي، جيڪي کيس ڦاسي گهاٽ تائين وٺي ويندا. ڪهڙو فرق ٿو پوي جو هن کي اکيون ڪونهن. وقت جي انوکي آواز کي ڏسڻ لاءِ اکين جي ضرورت ڪونه هوندي آهي.
هو بي نور اکين سان، لمحو لمحو پنهنجي ماضيءَ مان گهميو آهي. شايد ڀيڻ جي قتل تي هو پڇتائڻ چاهي ٿو. پر ڦاسيءَ جو خوف، هن کي ايتري مهلت ڪونه ٿو ڏئي. ڪجهه دور کان ايندڙ ڳورن قدمن جو آواز هن کي پنهنجي ڦاسيءَ جو يقين ٿو ڏياري ۽ هن جو هانءُ ڦاٽي ٿو پوي.
هن کي جيڪو عملو ڦاسي ڏيڻ لاءِ وٺڻ اچي ٿو، تن کي کوليءَ ۾ فقط انڌي جو لاش ملي ٿو.