ارپنا
جنهن جي هڪڙي ڀاڪر زندگي جا سمورا ٿـَڪَ لاهي ڇڏيا، درد ۽ تڪليف جو معراج به ڏيکاريو ته وري ذلتن جي پاتال ۾ به ڌڪي ڇڏيو...
خود داريءَ جا رستا به ڏيکاريا ته ڪنڌ کڻي جيئڻ به سيکاريو، اونداهي راتين ۾ روئندڙ اکين ۽ سڏڪندڙ وجود جو ساٿ به ڏنو ته هن ڀريءَ دنيا ۾ تـَنـها به ڪري ڇڏيو...
پنهنجو هي پورهيو ان ئي محبت جي نانءُ:
جنهن ٻه اڌ ٿيل وجود کي ريزا ريزا به ڪري ڇڏيو ته وري انهيءَ ٽٽل وجود کي ڪنڊن سان پـَوئي، پيرن ڀر بيهاري مڙسي سان جيئڻ به سيکاريو ۽ اندر ۾ اڌما هوندي چپن تي مرڪ سجائي رکڻ جو فن به سيکاريو...
هن خاڪ ٿيل وجود تي محبت جا ڪروڙين احسان، جو اڄ منهنجي وجود مان تخليق جا گلاب ڦــُـٽـِي نڪرن ٿا...
نهايت عقيدت ۽ احترام سان هن پنهنجي پورهئي سميت رنگريز جو هي شعر به انهيءَ محبت جي نانءُ:
ڪـي درد هــئــا جــن ڏات ڏهــوڻــي ڪــئــي،
تـنـهـنـجا تـه پــريـن احـســان لـکـيـن آهـن...
“رنگريز”