حيرت ۾ وجهندڙ اجنبي سان اوچتو ٽڪرائجي وڃڻ
An unexpected encounter with a surprising stranger
حيرت ۾ وجهندڙ اجنبي سان اوچتو ٽڪرائجي وڃڻ
“Do not live as if you have ten thousand years left. Your fate hangs over you, while you are still living, while you still exist in this Earth, strive to become a genuinely great person.” …Marcus Aurelius, Roman emperor.
”ائين نه جيو /ايئن زندگي نه گذاريو جو ڄڻ توهان کي اڃان ڏهه هزار سال وڌيڪ جيئڻو هجي. توهان جي قسمت توهان جي مٿان لامارا پئي ٿي ڏيئي(توهان جو ڀاڳ توهان جي اوسيئڙي ۾ آهي)، جنهن دور ۾/جيسيتائين توهان زنده آهيو، جيسيتائين ڌرتيءَ تي توهان جو وجود برقرار آهي، توهان حقيقي طور تي /دل سان هڪ غيرمعمولي انسان/عظيم انسان ٿيڻ جي جستجو/ ڪوشش ڪيو”!.
...مارڪس اوريليس، رومي بادشاه
ڪاروباري عورت (entrepreneur) سيمينار ۾ ايندڙ ماڻهن سان ڪوڙ ڳالهايو هو، ته هو اسپيل بائينڊر جي طرفان پيداواري صلاحيت ۽ شخصي مهارت جي هيٺيان، نيورو سائنس جي محرڪن جي حوالي سان شاندار فارمولا سکڻ آئي هئي. هوءَ خوش ٿي ۽ هن کي اها توقع هئي ته گرو جي مشورن تي عمل ڪري پنهنجي فرم کي ٻين مخالفن جي ڀيٽ ۾ وڌيڪ بهتر ڪري سگهي ٿي يا مٿي/اڳتي آڻي سگهي ٿي ۽ پنهنجي ڪاروبار کي غير متنازعه طور تي تيزيءَ سان اڳتي وڌائي سگهي ٿي، توهان کي هن جي اُتي موجود هجڻ واري اصل ڪارڻ جي خبر آهي. (هن کي هن جي ماءُ ٽڪيٽ ڏيئي هتي موڪليو هو، ڇاڪاڻ ته هوءَ خودڪشي ڪري رهي هئي). هن کي پنهنجي اميد کي ٻيهر بحال ڪرڻ جي ضرورت هئي ۽ پنهنجي زندگيءَ کي بچائڻ چاهي پئي.
آرٽسٽ (نالو آهي هڪڙي ماڻهوءَ جو/هڪڙو ڪردار آهي) هو ان تقريب ۾ ان ڪري آيو هو ته هو سمجهڻ چاهي پيو ته ڪيئن پنهنجي تخليق کي ٻارڻ مهُيا ڪري ۽ پنهنجين صلاحيتن کي ٻيڻو ڪري ۽ ان کي چار چنڊ لڳائي سگهي، ته جيئن هو پنهنجن پينٽنگز وسيلي پنهنجي سڃاڻپ ٺاهي سگهي.
۽ بي گهر شخص(Homeless man) (هي به هڪڙو ڪردار آهي) ان وقت ڪانفرس هال ۾ ماڻهن کان لڪندي ائين اچي داخل ٿيو هو جو هن کي ڪنهن به نه ڏٺو هو.
ڪاروباري عورت ۽ آرٽسٽ ٻئي ان پروگرام ۾ تماشائين ۾ گڏ ويٺل هُئا. اهي هڪ ٻئي سان پهريون دفعو مليا هيا.
”توهان سمجهو ٿا ته هي مري چڪو آهي“. هن آرٽسٽ کان پڇيو، جيڪو باب مرلي جي اسٽائيل جهڙن پنهنجن وارن سان کيڏي رهيو هو.
ڪاروباري عورت جو منهن ڊگهو ۽ بيضوي (angular)وي شيپڊ هيو ۽ هو پريشان هُئي. هن جي پيشاني تي ڪيترائي گهنج پئجي ويا هُئا. جيئن ڪو هاري زمين ۾ هر ڏيندو ويو هجي ۽ زمين تي کيڙيون نڪرنديون ويون هجن. هن جا وچ وارا ڊگها ڀورا وار هُئا ۽ هڪڙي خاص نموني سان سيٽ ٿيل /ٺهيل هُئا. جن مان ائين لڳي پيو/اهو پيغام ملي پيو ته ”بس مان پنهنجي ڪم سان ڪم رکان ٿي ۽ مون ۾ دلچسپ وٺڻ جي همت نه ڪيو“. هو هڪ سنهي عورت هُئي، جيئن ڪنهن طويل مفاصلي جي ڪا ڊوڙ واري رانديگرياڻي. سنهڙيون ٻانهون ۽ ڦڙتيليون ٽنگون. هن جي اکين ۾ پراڻو ڪو درد جو سمونڊ هيو، جنهن جو ڪو ڪنارو ئي نه هيو ۽ هن جي ويجهڙائي واري مسئلي جي ڪري ، هن جي پياري ڪمپني تي خراب اثر ٿي رهيو هو.
”ڪجهه چئي نه ٿا سگهون. هي وڏي عمر جو ماڻهو آهي، هن کي تڪليف ٿي آهي ۽ هن کي درد محسوس ٿيو. ائين مون هن کان اڳ ۾ ڪنهن به شي کي ڪڏهن به ائين نه ڏٺو“. آرٽسٽ پنهنجي ڪن ۾ پيل والي کي هلڪڙو ڇڪيندي، پريشاني واري حالت ۾ چيو.
”مون لاءِ هي نئون ڪم آهي. منهنجو اهڙن ڪمن سان واسطو نه پيو آهي“. ڪاروباري عورت سمجهايو. هو پنهنجا هٿ ڪريم ڪلر جي چولي مٿان مسلسل هڪٻئي تي رکي اُتي ئي ويٺل رهي. هن جي گلي ۾ ڪاري رنگ جي بو ٽاءِ به ٻڌل هئي. ”پر اڄ جي هن مشيني دور ۾ ، پيداوري صلاحيت تي هن جي ڄاڻ تي گهڻو سوچيان ٿي. جيڪا اسان جي گهرائي ۾ سوچڻ جي صلاحيت ۽ توجهه کي تباهه ڪري رهي آهي. هن جي ڳالهين مون کي سوچڻ تي مجبور ڪري ڇڏيو/مون کي احساس ٿيو ته مون کي پنهنجي ذهني اثاثي جي تحفظ يا حفاظت لاءِ اڃان به بهتر نموني سان ڪم ڪرڻ گهرجي“. هن پنهنجي ڳالهه عام رواجي انداز ۾ جاري رکي. هن کي ان ڳالهه سان ڪا به دلچسپي نه هُئي ته هن سان جيڪو ڪجهه گذري رهيو آهي، ان جي باري ۾ هو ٻين سان گفتگو ڪري ٻين کي ٻڌائي. پر هو پنهنجون صلاحيتون، ڪاروباري جي حيثيت سان اڃان به نمايان ڪرڻ چاهي پئي، ڇو ته هو پنهنجي ڪاروبار کي اڳتي وڌائڻ لاءِ تيار هُئي.
”ها، اِها ڳالهه ته آهي/هن جو انداز بيان اثرائتو آهي“.آرٽسٽ چيو. هو گهٻرايل نظر پئي آيو. هن منهنجي تمام گهڻي مدد ڪئي ، مون کي يقين نه ٿو اچي ، اهو ڇا ٿي ويو، حيرت ۾ وجهندڙ آهي نه“.
هو هڪ مصور هو، جيئن ته هو پنهنجي فنپارن سميت، پنهنجي ذاتي زندگي کي بهتر بنائڻ چاهي پيو. هن اسپيلبائنڊر جي ڪم جي پيروي ڪئي، پر ائين لڳي پيو ته هن جي اندر جو شيطان ڪنهن نه ڪنهن ڪارڻ ، هن جي عظيم فطرت تي رنڊڪ بڻيل رهيو آهي. ان ڪري هو پنهنجي جبل جيڏي شوق ۽ حيرت ۾ وجهندڙ خيالن کي تباهه ڪري رهيو هو.
آرٽسٽ ٿلهي قسم جو ماڻهو هو. هن جي کاڏي تي ڏاڙهي نمايان نظر اچي رهي هُئي. هن کي ڪاري رنگي جي ٽي شرٽ ۽ وڏو پاجامو پاتل هو. جيڪو هن جي ٽڻين کان به هيٺ پئجي رهيو هو. هن کي ڪاري رنگ جا جوتا پاتل هئا. جن جا ترا رٻڙ جا هُئا.آسٽريليا جا ماڻهو اهڙو لباس پائيندا آهن، ائين هن جو سمورو لباس تخليقي هيو. موهيندڙ آبشارن جا ٽيٽو ڏنڀ جيان نشان(Tatoos) هن جي ٻنهي ٻانهن ۽ سڄي کاٻي ٽنگ تي ٺهيل هيا. هڪڙي ماڻهو چيو،”امير ماڻهو جعلي/ ڌوڪي باز هوندا آهن“. ڪنهن ٻي وري مشهور هسپانوي آرٽسٽ سلوادر ڊالي ((Salvador Dali جو هي جملو چورايو،” مان نشو نه ڪندو آهيان، مان ته سڄو ٺهيل ئي نشي جو آهيان“.
”اي مَردو!“، بي گهر شخص اڻوندڙ لهجي ۾ رڙ ڪئي، جيڪو ڪاروباري عورت ۽ آرٽسٽ جي پويان قطار ۾ بيٺو هو. آڊيوٽوريم ان وقت به خالي ٿي رهيو هو، ائين آڊيو وزيوئل وارا وڏي گوڙ سان اسٽيج کي ختم ڪري رهيا هيا. ڪجهه عملو وري فرش صاف ڪيو ۽ پس منظر ۾ اڃان به هلڪي موسيقي هلي رهي هُئي. انهن ٻنهين نون ماڻهن پوئتي مُڙي ڏٺو، ته هنن جي نظر هڪ اهڙي ماڻهوءَ تي پئي، جنهن جا گدلا وار، مٽي سان ڀڀوت هئا، هن جي چهري مان ئي لڳي پيو ته هن سالن کان وٺي ڏاڙهي نه ٺاهي آهي، يعني شيوو وغيره نه ڪئي آهي. ۽ انتهائي پراڻا، ڦاٽل، داغ لڳل ڪپڙا پاتل هئس.
”جي“ ڪاروباري عورت هلڪي آواز ۾ جواب ڏنو ، ”ڇا مان توهان جي مدد ڪري سگهان ٿي؟“.
”يار! ڇا ڳالهه آهي“. آرٽسٽ وڌيڪ همدردي واري آواز ۾ هن کي چيو.
بي گهر شخص، خاموشي سان اٿيو، اُنهن ماڻهو جي ويجهو ويو ۽ انهن ٻنهين جي ويجهي ويهي رهيو.
”ڇا هي مري ته نه ويو آ“، هن پنهنجي ڪارائي تي کنيدي /رهڙيندي چيو.
”يقين سان ڪجهه به نه ٿا چئي سگهون“. آرٽسٽ چيو ۽ وري ڪجهه دير کان پوءِ چوڻ لڳو، ”ڪا اُميد به ناهي“؟.
”ڇا توهان کي سيمينار پسند آيو؟، منهنجو مطلب آهي ته هن پوڙهي جيڪو ڪجهه چيو. هن بدتميز اجنبي پنهنجي ڳالهه جاري رکندي چيو.
”زبردست /شاندار“. آرٽسٽ چيو، ”مون کي هن جو ڪم تمام گهڻو پسند آهي، مان تمام ڏکيو وقت گذاري رهيو آهيان، پر هن جيڪو ڪجهه چيو ان ۾ تمام گهڻي گهرائي ۽ اثرائتو آهي“.
”مان نه ٿي سمجهان“، عورت چيو، ” مون جيڪو ڪجهه اڄ ٻڌو آهي، اهو مون کي تمام سُٺو لڳو، پر ڪيترن ٻين ڳالهين کان متاثر نه آهيان. انهن ڳالهين لاءِ اڃان ڪجهه وڌيڪ وقت کپي“.
”هي ناياب ماڻهو آهي“. بي گهر شخص ڏاڪار ڏيندي چيو. منهنجو ڀاڳ ڀلو ٿيو. مان اسپيلبائنڊر جي ڏنل ڄاڻ جو شڪر گذار آهيان. ڇو ته هن جي ڪري ئي مون ورلڊ ڪلاس زندگي گذاري. ڪيترن ئي ماڻهن جي خواهش هوندي آهي ته انهن جي زندگين ۾ ڪي حيرت ۾ وجهندڙ ڪارناما ٿين ۽ سڀني کان وڏي ڳالهه ته هن مون کي اهو فلسفو سيکاريو ته ڪيئن مان پنهنجن خوابن جي تعبير ڪري سگهان. بلڪه هن مون کي اها ٽيڪنالاجي، اوزار ۽ اهڙيون ٽيڪنيڪيون به سيکاريون جن جي مدد سان مان پنهنجي معلومات کي نتيجن ۾ بدلي سگهان ٿو. هن جي انقلابي بصيرت اها هُئي ته ڪئين تخليقي صبح جي پهر ۾ انتهائي فائديمند روٽين بڻائڻ لاءِ، هن جي انقلابي مشورن جي ڪري مون کي مارڪيٽ ۾ تمام گهڻو فائدو ٿيو.
بي گهر شخص جي پيشاني تي، هن جي ساڄي پاسي واري اک جي بلڪل مٿان هڪڙو زخم جو نشان هو. هن جي وحشتناڪ ڏاڙهي سرمئي رنگ جي هُئي. هن کي ڳاٽي ۾ موتين وارو هڪڙو مڻيادار هار پاتل هو. جيئن انڊيا جي درويش جوڳين جهڙن ماڻهن کي ڳچي ۾ پاتل هوندو آهي. جيتوڻيڪ هن حد کان وڌيڪ تعريف هن کي غير مستحڪم ڪري ڇڏيو ۽ هن جي حليي مان اهو لڳي پيو ته هي سالن تائين گهٽين ۾ رهيو هوندو ۽ هن جي آواز مان لڳو ته هن وٽ ڪنهن به اختيار جو شعور نه آهي ۽ هن جي اکين مان شينهن جهڙي جرئت چمڪي رهي هئي.
And his eyes revealed the confidence of a lion.
”هي ته نيم پاڳل (crackpot) ٿو لڳي“.واپاري عورت آرٽسٽ جي ڪن ۾ سُس پُس ڪئي. ”جيڪڏهن هن جو ڀاڳ ڀلو آهي / خوش قسمت انسان آهي ته پوءِ مان ته مڌر ٽريسا ٿيس نه“.
”جي بلڪل، توهان صحيح سمجهيو، مون کي به مجذوب ٿو لڳي“.
آرٽسٽ عورت کي جواب ۾ چيو. ”پر هن جي ٻانهن ۾ ٻڌل ايڏي وڏي گهڙي ته ڏس“.
بي گهر شخص، جيڪو عمر جي 60 سالن جي ڏهاڪي ۾ هو، ان جي کاٻي ڪارائي تي اهڙي قسم جي تمام وڏي گهڙي ٻڌل هئي. اهڙي قسم جي گهڙي برطانوي عهديدار، جڏهن به ڪنهن وهانءَ، شادي مرادي ۾ شرڪت ڪرڻ ويندا هُئا ته اهي، ماڻهن تي پنهنجي شان شوڪت، روب، دٻدٻو جتائڻ لاءِ پائيندا هُئا. ان گهڙي جو ڊائل ريوالر جي اسٽائيل جو هو ۽ اُن جي چوڌاري زنگ نه لڳڻ واري اسٽيل جو فريم هيو. واچ جي سُئي ڳاڙهي رنگ ۽ منٽ جي سوئي نارنگي رنگ جي هُئي.جنهن تي مان وارو بيج ڪاري رنگ جي پٽي سان ٻڌل هو/ لڳل هو، جنهن مان هڪڙو ناقابل بيان احساس پيدا پئي ٿيو، بلڪ ائين کڻي چئجي ته اهو تاثر ملي پيو ته اها گهڙي پائڻ وارو معاشري جو هڪڙو انتهائي اهم ترين فرد آهي/وڏو ماڻهو آهي/خوشحال زندگي گذارڻ وارو ماڻهو آهي.
”گهٽ ۾ گهٽ اها هڪ سو گرانڊ *(grand) جي ته مزي سان ٿيندي“. عورت محتاط انداز سان چيو. ”گهڻن ماڻهن، ان جهڙيون، ان سان ملندر جلندڙ گهڙيون، اسان جي * IPO کان پوءِ، دڪان مان خريد ڪيون آهن. بدقسمتي سان اسان جو شيئر پرائيز گهٽ ٿي ويون، پر ان جي باوجود انهن پنهنجون بيهودا گهڙيون پوءِ به ڪاراين تي ٻڌل رکيون“.
”ته توهان کي اسپيلبائنڊر جي گفتگو جو ڪهڙو حصو سڀني کان وڌيڪ بهتر لڳو“.ان رولاڪ پوڙهي پڇيو، پر اڃان به هو پنهنجي ڪارائي کي کني رهيو هيو.
’’ڇا اها سڄي معلومات، جنهن سان هن شروعات ڪئي، نفسيات جي باري ۾ هئي؟ يا وري پيداواري صلاحيت جي باري ۾، جن مالڊز تي هن ارب پتي ماڻهن کي سبق پڙهايا. ممڪن آهي توهان جي اها نيورو بالاجي ڪنوٽرول ڪندي هجي، جيڪا تمام وڏي چوٽيءَ جي ڪارڪردگي تخليق ڪندي هجي. يا وري توهان هن نظرئي جي لهرن جي وسيلي، انسانيت جي بهتري لاءِ، ڪردار سان گڏ عظمت جي منزل تائين پهچندا آهيو، جيڪو توهان جي پڄاڻي کان اڳ ۾ اسان تائين پهچندي آهي؟‘‘ پوءِ بي گهر شخص پنهنجون اکيون ڇنڀيون ۽ هڪ نظر پنهنجي وڏي گهڙيءَ تي وڌي.
”دوستو! اهي سڀ ڳالهيون تمام مزيدار ٿي سگهن ٿيون. پر انساني زندگيءَ ۾ جيڪا شيءَ مون سکي آهي، ان ۾ سڀ کان اهم شيءَ ”وقت“ آهي. مون بليِٽ پروف کان سکيو آهي. وارن بفيٽ *Warren Buffet جنهن جو شمار دنيا جي ذهين ترين سرمائيدارن ۾ ٿئي ٿو، هن چيو هو ته امير ماڻهو” وقت“ ۾ سرمايو لڳائي ٿو the rich invest in time . ۽ جڏهن ته غريب ماڻهو وري ”پئسي“ جي سيڙپڪاري ڪري ٿو.( the poor invest in money) ان ڪري مان توهان سان گهڻو وقت بيهي نه ٿو سگهان. منهنجي جيٽ جهاز ۽ رن وي وارن سان ميٽنگ آهي. توهان سمجهو ٿا ته منهنجي چوڻ جو مطلب ڇا هي؟
”مون کي ته هي وڏو ڪو ڌوڪيباز delusional لڳي ٿو“. ڪاروباري عورت سوچيو.
”بفيٽ Buffet اهو به چيو،” مان مهانگا ڪپڙا خريد ڪندو آهيان، هي مون تي سستا لڳي رهيا آهن“. ممڪن آ ته توهان کي هي قول ياد هُجي ۽ هُن ڳالهائڻ شروع ڪيو،”اصل ۾ مان نخريباز (rude) ٿيڻ جو ارادو نه ٿي رکان، پر مون کي پڪ نه آهي ته توهان هتي ڪيئن پهتو ۽ مون کي اها به خبر ناهي ته توهان وٽ اهڙي قسم جي ڳري گهڙي ڪٿان آئي ۽ توهان ڪهڙي جيٽ جهاز جي باري ۾ پيا ڳالهايو. مهرباني ڪري پنهنجين ڳالهين کي مقرر جيان اثرائتو بنائڻ جي ڪوشش نه ڪر. صفا سڌي ۽ سوَلي ڳالهه ڪر. اها ڪا ڀوڳ چرچي جي ڳالهه نه آهي. مان بلڪل سنجيده ٿي ڪري اها ڳالهه ڪيان ٿي مون کي پڪ ناهي ته هو ماڻهو اڃان تائين ساهه کڻندو هجي.
”بلڪل سچي ڳالهه آ“، آرٽسٽ پنهنجي ڏاڙهي تي هٿ ڦيرائيندي چيو. ”تنهنجي گفتگو آرام سان نه آهي. تون سرفر (surfer) جيان ڳالهائي رهي آهين“.
”ڀاءَ، آرام سان“، بي گهر شخص چيو.” سڀ کان پهرئين ته مان هڪ سرفر آهيان. مون پنهنجو ننڍپڻ ماليبو * Malibuجي جي ساحل تي گهاريو آهي. اڪثر ڪري ان پوائنٽ کان سواري ڪندو هئس، جتي لهرن ۾ چمڪندڙ لهرون آهن. هاڻي مان تمارين بي*Tamrain Bay جي ننڍڙين لهرن تي سرفرنگ ڪندو آهيان. اهو علائقو ٿي سگهي توهان ڪڏهن نه ڏٺو هُجي“.
”واقعي مون ان جاءِ جي باري ۾ ڪڏهن به ناهي ٻُڌو. توهان ته ڏاڍا عجيب ماڻهو(outrageous) آهيو“. ڪاروباري عورت بي رخي سان چيو.
بي گهر شخص ڪنهن جي روڪ کان مٿي هو.( اُتي نه بيٺو ۽ ڳالهائيندو رهيو).
”۽ ٻي ڳالهه ته مان ڪاروباري دنيا ۾ تمام ڪامياب ماڻهو رهيو آهيان. مان اهڙيون ڪيتريون ئي ڪمپنيون ٺاهيندو رهيو آهيان، جيڪي اڄ جي دور ۾ اربن جي ڪمائي ڪري رهيون آهن. پر انهن وٽ ڪجهه به نه آهي. ڪيڏو نه ڀوڳ آهي. دنيا مندي جو شڪار ٿيڻ واري آهي. انتها جي لالچ ۽ ٽڪي جو به عقل نه، ٽين ڳالهه اها ته .....“. اها ڳالهه چوندي ، هن جي ڏڪندڙ آواز ڀاري ٿيڻ لڳو. ” منهنجو جهاز انتظار ۾ آهي، ڪجهه ئي مفاصلي تي آهي، هتان کان پري ناهي. انڪري، ان کان اڳ ۾ جو مان هليو وڃان، مان اوهان ٻنهي کان ٻيهر پڇندس......، ڇاڪاڻ ته مان اهو ڄاڻڻ چاهيان ٿو ته توهان ٻنهي کي اسپيلبائنڊر جي پريزنيٽيشن جو ڪهڙو حصو سڀني کان وڌيڪ سُٺو لڳو؟“.
”سموريون ڳالهيون سُٺيون هيون، “، آرٽسٽ جواب ڏنو،” مون کي هن جون سڀ ڳالهيون ايتريون ته پسند آيون جو مون هن عظيم پوڙهي ماڻهو جو هر لفظ رڪارڊ ڪيو “.
” اهو غيرقانوني آهي“، بي گهر شخص خبردار ڪيو. هن جي ٻانهن کي وچان ٽپائيندي چيو، ” ائين ڪرڻ سان توهان کي ڪو هوشيار وڪيل به ڪرڻو پئجي ويندو“.
”اهو قانون جي خلاف آهي “، ڪاروباري عورت به ان جي حمايت ڪئي، ” توهان اهو ڇو ڪيو؟“
” ڇاڪاڻ ته منهنجي دل چوي پئي. مان جيڪو چاهيندو آهيان اهو ڪندو آهيان، قانون ته ٽوڙڻ لاءِ ئي ٺاهيا ويندا آهن، ڇا توهان کي خبر ناهي؟، پڪاسو Picasso چيو، ” ته توهان کي قانون ماهرن وانگر سکڻ کپن ته جيئن توهان انهن کي آرٽسٽ وانگي ٽوڙي سگهو. پاڻ کي پنهنجي پاڻ جي ٿيڻ جي ضرورت آهي. اهڙي رڍ ٿيڻ جو ڪهڙو فائدو، جيڪا ڌڻ ۾ ٻين کَسي رڍن جي پويان پويان هلي رهي هُجي ۽ کيس خبر نه هجي ته وڃڻو ڪاڏي آهي؟. تمام گهڻا ماڻهو خاص طور تي جن وٽ پئسو هوندو آهي، اُهي سواءِ ڌوڪي جي اهڃاڻ جي، ڪجهه به نه هوندا آهن“. آرٽسٽ وضاحت ڪئي، ”اها بلڪل ساڳي ڳالهه آهي جيڪا اسپيلبائنڊر چوندو آهي ته ” يا ته توهان ان ۾ سمائجي وڃو، يا وري دنيا بدلائي ڇڏيو. اوهان کي ٻئي ڪم ڪرڻ جي ضرورت نه آهي، ان لاءِ مون سڀئي ڳالهيون رڪارڊ ڪري ڇڏيون. هڻو مون کي گولي ۽ جيڪڏهن جيل هليو ويس، ته به اها مون لاءِ هڪ سٺي/دلچسپي واري جاءِ هوندي ڇاڪاڻ ته اتي منهنجي ڪيترن ئي ٿڌي دماغ وارن/سٺن ماڻهن سان ملاقات ٿي سگهندي.“
”چڱو، ٺيڪ آهي“، بي گهر شخص چيو. ”مان توهان جي فيصلي کي پسند نه ٿو ڪيان، پر مون کي اوهان جو جذبو سٺو لڳو. انڪري اڳتي وڌو. ان کي هلايو. سيمينار جو اهو حصو هلايو /وڄايو جنهن توهان کي جوش ڏياريو.“.
” مون جيڪو ڪجهه رڪارڊ ڪيو اهو توهان جي دماغ کي ڌوڏي ڇڏيندو“، آرٽسٽ اهو چوندي پنهنجي ٻانهن هوا ۾ مٿي ڪئي ته جيئن هو توهان کي ٻانهن تي ٺهيلJimi Hendrix جي گٽار جو نشان/ٽيٽو نمايان ڪري ڏيکاري سگهي. جنهن تي اها چوڻي لکيل هُئي ته ”جڏهن محبت/پيار جي طاقت، طاقت جي محبت/پيار تي غالب ٿي وڃي /حاوي ٿي ويندي، ته دنيا کي اُمن جي سُڌ پئجي ويندي
“when the power of love overcomes the love of power, the world will know the peace”.
اهو مئل سپراسٽار جي منهن تي ظاهر هيو.
”ها، اڳتي ٻڌايو ۽ اهي حصا هلايو/وڄايو جيڪي توهان کي وڻيا. ڪاروباري عورت هن جي همت افزائي ڪندي اٿي بيٺي.
هن کي يقين ته نه هيو پر خبر ناهي ڇو، پر هميشه کان ائين آهستي هن جي اندر ۾ ڪا شي داخلي ٿي رهي هئي. ” ٿي سگهي ٿو/ممڪن آهي ته زندگي مون کي ٽوڙي رهي هجي“. هن سوچيو. ”ان ڪري مان ان ۾ ڪا پيش رفت ڪري سگهان ٿي“.
ان پروگرام ۾ اچڻ، آرٽسٽ سان ملڻ، اسپيلبائنڊر جا الفاظ ٻڌڻ، جيتوڻيڪ هن کي کوڙ ڳالهين سان اختلاف هيو، جيڪو هن چيو هو، پر تنهن هوندي به انهن شين هُن کي يقين/احساس ڏياريو ته جيڪو تجربو هو پنهنجي فرم ۾ ڪري رهي هئي، اهو مممڪن آهي اهو ڪنهن تياري جو ڪو نمونو هجي، جيڪا هن جي عظمت جي گهرج هجي. واپاري عورت اڃان به ٻڏ تر ۾ هئي، پر هاڻي هن کي اهو لڳي رهيو ته هو کلي/ ٽڙي رهي آهي ۽ شايد اڳتي وڌي رهي آهي. ان لاءِ هن پاڻ سان واعدو ڪيو ته هو جنهن طريقي تي هو پهريائن عمل ڪري رهي هئي ۽ ان مان کيس گهڻو فائدو نه ٿيو هو ان ڏانهن پوئتي هٽڻ بجاءِ، هن عمل کي جاري رکندي. پر هاڻي تبديلي جو وقت اچي ويو هو.
ڪاروباري عورت ٿيوڊور روزويلٽ Theodore Roosevelt جو اهو قول جيڪو هن کي وڻندو هو، ياد ڪيو، ” اهو نقاد ناهي جيڪو اندازو لڳائي، نه ئي وري اهو ماڻهو جيڪو اهو ٻڌائي ته طاقتور ماڻهو ڪيئن ٿو ٿاٻڙجي يا وري ڪم جو ڪندڙ، ان کي تمام بهتر/ سٺي نموني سان ڪرڻ گهربو هو. اهو سڄو ڪريڊٽ ان ماڻهوءَ ڏانهن وڃي ٿو، جيڪو اصل ۾ ميدان ۾ لٿل هوندو آهي. جنهن جي منهن تي ڌوڙ، پگهر ۽ رت آهي. جيڪو بهادري ڏيکاري ٿو، جيڪو غلطي ڪري ٿو، جيڪو ٿوري دير لاءِ هر هر اچي ٿو، ڇاڪاڻ ته غلطي ۽ خامين کان سواءِ، ڪا به ڪوشش ڪامياب نه ٿي ٿئي، تمام وڏي قرباني اها آهي جيڪو ماڻهو پاڻ کي ڪنهن تمام وڏي مقصد لاءِ وقف ڪري ٿو، جيڪو سڀني کان بهترين آخر ۾ وڏي ڪاميابي جي فتح جي باري ۾ ڄاڻي ٿو ۽ جيڪو تمام بدترين آهي، جيڪڏهن هو ناڪام ٿئي ٿو، يار وري وڏي همت کان پوءِ ناڪامي هن جي نصيب ۾ اچي ٿي، تنهن ڪري هن جي جاءِ ڪو به اهڙو شخص نه ٿو ڀري سگهي يا وٺي سگهي، جيڪو نه فتح کان ۽ نه ئي وري شڪشت کان واقف هجي“.
هن به اهو به جملو ياد ڪيو، جيڪو هُن اسپيلبائنڊر جي خطاب ۾ ٻڌو هو... جيڪو ڪجهه ريت هيو،” جنهن گهڙيءَ توهان اهو محسوس ڪيو ٿا ته هاڻي ڇڏي ڏجي، هي اها گهڙي آهي، ته اُن ئي گهڙي توهان کي اڳتي وڌي ان کي تلاش ڪرڻ گهرجي.“ تنهنڪري ڪاروباري عورت پنهنجي اندر ۾ جهاتي پاتي۽ پاڻ سان اهو عهد ڪيائين ته پنهنجن جوابن جي تلاش جاري رکندي، پنهنجن مسئلن جا حل ڳوليندي ۽ گهڻي بهتر زندگي گذاريندي ۽ تمام سٺن ڏينهن جا وڏا تجربا ڪندي. هن جي اُميد آهستي آهستي وڌڻ شروع ٿي ۽ هن جون پريشانيون آهستي آهستي گهڻي قدر گهٽجي رهيون هيون. هن جي بهترين اندر ۾ هلڪو ۽ خاموش آواز سس پس ڪرڻ شروع ڪئي ته ڪو خاص ايڊوينچر هاڻي شروع ٿيڻ وارو آهي.