زندگي جي موجن جي رهنمائي ڪرڻ
Navigating the tides of life
زندگي جي موجن جي رهنمائي ڪرڻ
“The best and most beautiful things in this world cannot be seen or even heard, but must be felt with the heart”. Helen Keller
”دنيا جون سڀئي حسين شيون ڏسي ۽ ٻڌي نه ٿيون سگهجن. پر انهن کي دل سان محسوس ڪري سگهجي ٿو“. هيلن ڪيلر
ڪاروباري عورتءَ ننڍپڻ ۾ ئي ٻيڙي هلائڻ سکي هئي، چهري تي لوڻ وارين ڦڙين جي آواز جو شور ۽ وسيع سمونڊ جي وسعت واري آزادي جو احساس هن کي تمام گهڻو پسند آيو. هو حيرت ۾ هئي ته هن ٻيڙي هلائڻ ڇو ڇڏي ڏني هئي، ان گهڙيءَ هوءَ ان تي ئي غور ڪري رهي هئي ته هن اهڙا ڪيترائي ڪم ڇڏي ڏنا هُئا، جن جي ڪري هن جي زندگي ورن وڪڙن جو شڪار ٿي ويئي هئي ۽ هاڻي جڏهن هو بي ڪنار بحر هند جي پاڻي ۾ هڪڙي ننڍڙي ٻيڙي ۾ هئڻ جو لطف وٺي رهي هُئي، ان گهڙي هن کي اهو احساس ٿي رهيو هو ته هو واقعي ئي زنده آهي.
”اسان جو معاشرو اسان جي ڪاميابي جو تعين ان ڳالهه سان ڪري ٿو ته اسان جو ڪلچر ۽ پيسو ڪيترو آهي، اسان ڪيتريون شيون حاصل ڪري سگهيا آهيون ۽ هيل تائين ڪيترن تي اسان جو اثر ٿيو آهي“. عورت سوچيو. ”جڏهن ته اسپيل بائنڊر ۽ مسٽر رائلي ان ڳالهه تي متفق آهن ته جيتوڻيڪ اهي شيون به ضروري آهن ۽ انهن ان جي باري ۾ منهنجي حوصلا افزائي ڪئي آهي ته مان جهڙي سٺي انداز ۾ پنهنجي زندگي گذاري رهي آهيان، پنهنجي فطري قوت سان گڏ رهي، پنهنجي شخصيت ۽ هن دنيا ۾ ٻنهين جي تڪميل ڪري سگهان ٿي ۽ ان سان گڏو گڏ سڪون به حاصل ڪري سگهان ٿي“.
اسپيلبائنڊر جي ڪانفرنس ۾ شرڪت ڪرڻ کان وٺي هيل تائين هن عاليشان جزيري تي جيڪو وقت گذريو، انهن اجنبي دوستن سان پرخلوص ملاقاتيون، انهن سڀني هن کي حقيقي جوش ۽ جذبي سان همڪنار ڪيو ۽ پوءِ ننڍي ۽ وڏي تبديلين هن جي بهترين زندگيءَ کي سمجهڻ ۾ مدد ڪئي.
ڪاروباري عورت اهو محسوس ڪري رهي هئي ته هن جي مشيني زندگي ۾ گهڻي حد تائين ڪمي آئي آهي ۽ هوءَ هاڻي انسانن جيان زندگي گذارڻ لڳي آهي. هو جڏهن پنهنجي ٽيڪنالاجي وارن اوزارن کي ملسل چيڪ نه ڪري سگهندي هُئي پر هو زندگيءَ ۾ حيرت ۾ وجهندڙ تمام گهڻن ڪمن تي گهڻو توجهه ڏيندي هُئي. هو زندگي کي ڪڏهن به روزانو ايتري دلچسپيءَ سان نه گذاريندي هئي ۽ هن کي ياد ٿو اچي ته هو ڪڏهن ايتري ٿورائتي ٿي هجي، ٿي سگهي ٿو ته ڪڏهن ڪڏهن زندگي جو شڪر ادا ڪيو هجي ته ٻي ڳالهه آهي. هن ٻڌايو ته هن جي زندگي جي سخت حالتن هن کي مضبوط ڪيو ۽ هو وڌيڪ سوچڻ سمجهڻ، شين ۾ دلچسپي وٺڻ ۽ ڏاهپ وارا ڪم ڪرڻ جي قابل ٿي. هو اهو نڪتو سمجهڻ لڳي ته ڪيترن ئي زخمن جي باوجود هن جي زندگي ڪيتري شاندار ۽ حسين آهي.
هن پاڻ کي اهو سمجهايو /واعدو ڪيو ته پنهنجي سرمائيدارن جي ڪري، هن کي جن حالتن کي منهن ڏيڻو پوي ٿو، هوُ هن چيلينج کي پنهنجي جرئت ۾ اضافي جي لاءِ، استعمال ڪرڻ سان هن جو شوق اڃان به وڌي ويو آهي. هن جي اداري تي قبضي جي ڪوشش اصل ۾ هن جي اندر ۾ لڪل فطري خوف جو هجڻ آهي. جيڪو زندگي گذارڻ سان گڏو گڏ، خوف beneath the layers of fear, insecurity and limitation ، عدم تحفظ ۽ محدوديت جي تهن جي هيٺان ڪٿي دٻجي وڃن ٿيون. انهن سرمائيدارن جو ورتاءَ هن کي اڃان به وڌيڪ بهادرbrave، بهتر better ۽ نفيس more decent بنائڻ لاءِ آهي. اڪثر ڪري هڪڙو خراب مثال اسان کي ڪنهن سُٺي مثال کان وڌيڪ سٺو سيکاري/ بڻائي ڇڏي ٿي. هن دنيا ۾ اهڙا لاتعداد بي حس ماڻهو ملي ويندا، جيڪي پنهنجي اصلي ۽ سچي فطرت کي وساري ويٺا.
عورت ۽ آرٽسٽ جڏهن ڪاٺ جي ٻيڙي تي صاف شفاف پاڻيءَ تي سفر ڪندي اڳتي وڌي رهيا هيا، پر عورت اُن خشڪ ٽڪري جيڪا سامهون هئي، ان کي خطرناڪ محسوس ڪري رهي هئي ۽ سوچي رهي هئي ته جيڪڏهن هنن جي ٻيڙي ان ٽڪري سان ٽڪرائجي وئي ته پوءِ ڇا ٿيندو. هي اها جاءِ هئي، جنهن تي مسٽر رائليءَ ٻنهي نون محبت ڪرڻ وارن کي پڪنڪ ملهائڻ لاءِ موڪليو پئي ويو.
هن عورت جا جذبا پنهنجي پاسي ۾ ويٺل مرد لاءِ وڌي چڪا هُئا، جيتوڻيڪ اهي ٻيئي مختلف دنيا سان تعلق رکن پيا پر انهن جي جسماني ڪيمسٽري بنا ڪنهن مغالطي جي بلڪل مختلف هُئي، اهو سمجهو ته ڄڻ ٻه ڪهڪاشائون پاڻ ۾ ٽڪرائجي ويون هجن. جيتوڻيڪ انهن ٻنهين جو طريقيڪار بنهه هڪٻئي کان مختلف هيو، پر جيڪا شي گڏيل نظر اچي رهي ئي، اها هن عورت، هن کان اڳ ۾ ڪڏهن به محسوس نه ڪيو هو.
هن جي ساٿيءَ جون موهيندڙ خوبيون هن جي دل کي موهي وڌو هو. آرٽسٽ جي پنهنجي زندگي ۾ عظيم بڻجڻ واري جيئڻ جي خواهش ظاهر ڪري هن کي پاڻ ڏانهن ڇڪي ورتو هو. آرٽسٽ جي ڪڏهن ڪڏهن سخت لهجي هن کي چيلينج پڻ ڪيو هيو. آرٽسٽ جي کل ڀوڳ واري طبيعت به هن کي پاڻ ڏانهن راغب ڪيو هو ۽ ان جي ڪري عورت دلي طور تي زخمي ٿي چڪي هئي ۽ هن جي تيز ڪارن اکين ته هن کي ميڻ ڪري وڌو هو.
”اها هڪڙي سُٺي سوچ هئي/اسان جو اهو فيصلو ته اسان هتي اچي پڪنڪ ملهايون، درست هيو“. آرٽسٽ ٻيڙي کي مهارت سان هڪڙي پاسي موڙيندي عورت کي چيو. صبح جي پهر ۾ ملاح مڇي مارڻ ۾ محو هيا. ” هر شيءَ کي ڇڏي، هتي پري نڪري اچي ڪري، مون کي سکڻ واري عمل ۾ ڪجهه وقفي ڪرڻ جي ضرورت آهي. هي سڄي ڄاڻ مون کي تمام سُٺي ٿي لڳي. مسٽر رائلي کان تمام گهڻو فائدو ٿي رهيو آهي. هو اصل ۾ تمام وڏو خزانو آهي. پر منهنجو دماغ خراب ٿيڻ لڳو آهي، مان چاهيان ٿو ته مان ڪجهه گهڙين لاءِ بلڪل نه سوچان. مان ڪجهه گهڙين لاءِ زندگي مان لطف اندوز ٿيڻ چاهيان ٿي.”تو سان گڏ هتي اچڻ، خاص ڪري توهان سان گڏ رهڻ مون کي خاص لڳي رهيو آهي“.
”مهرباني“ عورت سادگي سان هٿ لوڏيندي جواب ڏنو ۽ هن جون نظرون مسلسل وهندڙ پاڻيءَ تي کُتل رهيون.
”مون جڏهن کان توکي ڪانفرنس ۾ ڏٺو آهي، تڏهن کان تون ڏاڍي خوش نظر اچي رهي آهين“. آرٽسٽ سوچيو. هن پنهنجو هڪڙو هٿ عورت جي هٿ تي رکيو. عورت ڪنهن به رد عمل جو اظهار نه ڪيو. ان جي برعڪس هن سمونڊ تي ترندڙ ٻيڙيءَ تي ٺهيل نقش و نگار تي پنهنجي نظر ڄمائي ڇڏي. ٿوري دير ۾ اهو ننڍڙو جزيرو، جيڪا هنن جي منزل هئي، هنن کي صاف نظر اچڻ لڳو.
”سيٺ جي ٽيم هتي اسان جي ضرورت جو مڙئي سامان ميڙي رکيو آهي. ته جيئن اسان هڪڙي سُٺي پڪنڪ جو مزو وٺي سگهون“. عورت ڌيان ڇڪايو. ”ڇا خيال آهي، جيڪڏهن اسان هن کليل علائقي ۾ پڙ لڳايون ۽ منجهند جي ماني هن سفيد واري تي ئي ويهي کائون“.؟
هي جزيرو بلڪل ويران/سُنسان نظر اچي رهيو هيو، جتي ڦڪي رنگ جا چهنب وارا سفيد پکي مڇيون پڪڙيندي نظر اچي رهيا هُئا. ان سان گڏ وري وڏيون وڏيون ڪميون، سمونڊ تي ائين مستيءَ سان ريڙهيون پائيندي نظر اچي رهيون هيون ڄڻ ته هنن جي هتي بادشاهي هجي.
”واهه واهه. مون کي ته تمام سٺو لڳي رهيو آهي“. آرٽسٽ چيو ۽ بي خيالي ۾ پنهنجي قميص لاهي پاڻي ۾ ٽپو ڏنو.
مزيدار ۽ لذيد کاڌو هن صحرا لاءِ گڏ کنيو ويو هو، جنهن ۾ ڀُڳل کيکڙا ۽ انهن تي وري تازي انبن جو سلاد سجايو ويو هو. ان سان گڏ قيمتي پنير جا وڏا وڏا ٽڪڙا به رکيا ويا هُئا، جيڪي اڄ صبح جو ئي اٽليءَ کان هتي پهتا هئا. گدرو، اناناس، ڪيوي جي مڪس چاٽ به موجود هئي. جڏهن آرٽسٽ ۽ عورت مزيدار کاڌو کائي بس ڪيو ته عورت پنهنجي عاليشان ڪاروبار جي ڪهاڻي ٻڌائڻ شروع ڪئي. هن ان خواهش جو اظهار به ڪيو ته هو پنهنجي ڪمپني کي دنيا جو هڪ حقيقي ادارو بنائڻ جو خواب دل ۾ رکي ٿي ۽ پوءِ وري فلاحي ڪمن لاءِ رٽارئٽمينٽ وٺي ۽ پوءِ اوري ابيزا جي سمونڊ ڪناري زندگي جا باقي ڏينهن گهاري سگهي. هن پنهنجي ننڍپڻ جون ساروڻيون به ٻڌايون، ته ڪيئن هن جي والدين جي وچ ۾ طلاق ٿي، هو انتهائي گهري نفسياتي اذيت کان گذري ۽ پوءِ ان جي پياري والد جو وڇوڙو ٿيو. هنُ اهو به ٻڌايو ته هن جي پنهنجي ازدواجي زندگي ناڪام ويئي ۽ جيسيتائين ڪاروبار اڳتي نه وڌيو، تيسيتائين هن پنهنجي زندگي جو گهڻو وقت تنهائي ۾ ئي گذاريو.
”اصل ۾ اها تعلقاتن جي ناڪامي نه هُئي،“ آرٽسٽ هلڪي آواز ۾ چيو، پر ان سان گڏ وري تون اها بڻجي ويئن، جيڪا تون آهين/يعني ان مان توکي خبر پئي ته تون ڪير آهين، ٺيڪ؟ آرٽسٽ گدري مان مزو وٺندي چيو ۽ تون ڪير به هجين، پر مون کي ته وڻين ٿي نه“.
هن جهڪي ڪاروباري عورت کي چمي ڏني. He leaned over and kissed the entrepreneur
”اها ڳالهه چوڻ ۾ توکي ايترو عرصو ڇو لڳو“. هن پڇيو. What took you so long to say that? She asked
”مون کي خبر ناهي، وڏي عرصي کان وٺي منهنجي همت ڏاڍي ڪمزور هُئي“.آرٽسٽ اعتراف ڪيو.
”پر اسپيلبائنڊر کي سيمينار ۾ ٻڌڻ ۽ تو سان ملڻ ۽ تو لاءِ پنهنجن دلي جذبن کي محسوس ڪرڻ تائين.... ان دوران مون کي ٻيهر پنهنجي اعتماد کي وڌائڻ جو موقعو مليو. منهنجو خيال آهي ته انهن مڙني شين سان مون کي ٻيهر پنهنجي زندگي ۾ ڀروسو ڪرڻ ۾ مدد ملي. ڪنهن ٻئي سان دل جو ڳالهيون ڪرڻ ۾ مزو اچي رهيو آهي. اڄ مون کي ڪا تصوير ٺاهڻ گهرجي. ڪا خاص شي ڏيکارڻ تي دل ٿي ڪري، ...مون کي خبر آهي....“.
”ها، توکي ضرور تصوير ٺاهڻ گهرجي“. ڪاروباري عورت هن جي حوصله افزائي ڪئي، ” مون کي به ائين لڳي ٿو ته توهان هڪ ڏينهن ضرور ڪامياب ويندو ۽ هڪ مشهور مصور ٿيندو“.
۽ پوءِ هڪ وڏي وقفي کان پوءِ عورت ڳالهايو، ”هون ته تون به مون کي وڻين ٿو“. And then, after a lengthy pause, she added, “I love you, too, by the way”.
فائيو اي ايم ڪلب جي هنن ٻنهين معتبر ميمبرن جي پيار ڀرين ڳالهين ۾ ان وقت هڪدم رخنو پئجي ويو، جڏهن هنن کي ڪٿان کان تيز /پاپ موسيقيءَ جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو. سامهون پاڻي مان ڪڏهن زگ زيگ ۾ ته ڪڏهن سڌو ڪو ماڻهو هنن ڏانهن تيزيءَ سان ايندي نظر اچي رهيو هو. جلدي ۾ ئي خبر پئجي وئي ته اهو اڻڪوٺيو حملي آور ڪير آهي؛ اسٽون رائلي، جنهن کي مٿي تي ٽوپلو /ٽاپ هيٽ پاتل هو. جنهن کي ويجهڙائي کان ڏسڻ مهل هن جي کوپڙي تي هڏين جي ڪراس جي نشاني نظر اچي پئي جيئن سامونڊي ڌاڙيلن جي جهنڊي ۾ لڳل نظر ايندو آهي.
اهو ماڻهو جلدي ئي سامونڊي ڪناري تي هنن وٽ پهچي چڪو هو. ان ماڻهو هنن ٻنهي سان هٿ ملايو ۽ پوءِ هو هنن سان گڏجي ماني کائڻ ۾ لڳي ويو. هي ماڻهو به ڏاڍو عجيب قسم جو هو، مطلب ته ڪو سورمو پئي لڳو. عورت ۽ آرٽسٽ هڪٻئي ڏانهن ڏٺو، ارب پتيءَ سان گڏجي، هنن ٽنهين پنهنجا مٿا لوڏيا ۽ پوءِ ٽپو ڏيئي هڪ ٻئي سان تاڙا مليا ۽ وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳا.
”ڀائرو!، ارب پتيءَ تيز موسيقي ءَ جي آواز کان به وڌيڪ تيز ڳالهائيندي چيو.” توهان ٻيئي ڏاڍا ياد آيا. مان توهان ٻنهين جي پڪنڪ جي دوران ڪباب ۾ هڏي بڻجي ويو آهيان ۽ اميد آهي ته مون کي معاف ڪري ڇڏيندو“. هو ڳالهائي رهيو هو، ان سان گڏ، هو وات ۾ گرهه به چٻاڙي رهيو هو. ڪنهن جواب جي انتظار ڪرڻ بنا، هو گيت سان گڏ پاڻ به وڏي آواز سان ڳائي رهيو هو.
انهن ٽنهي ساٿين منجهند جو وقت، ڳائيندي، خوش ٿيندي، وهنجدي ۽ ڳالهيون ڪندي گذاريو. ان رات ساحل تي ارب پتيءَ هنن لاءِ خاص قسم جي طعام جو انتظام ڪيو هو. چئني پاسن کان لالٽينون ۽ هزارين ميڻ بتيون ٻري رهيون هيون.
”ڪيڏي نه پياري موسيقي آهي، آهي نا“؟ مسٽر رائلي وڏي توانائي استعمال ڪندي چيو.
”ٿي سگهي ٿو“ آرٽسٽ غير ارادي طور چيو. ”منهنجو مطلب آهي ته ”يقينن“ هن هڪدم هاڪار ڪئي.
ڪاٺ جي هڪڙي وڏي ميز تي وڏي اهتمام سان تيار ڪيل کاڌا سجايا ويا هُئا. ان کاڌي تي اسپيل بائنڊر به موجود هو ۽ ارب پتيءَ کي ڪهاڻيون ٻڌائي رهيو هو. جڏهن ته مسٽر رائلي جا ڪجهه ٻيا دوست، اُتي مانيءَ کان پوءِ، بونگو کيڏڻ لڳا.
جيتوڻيڪ انتهائي ماهر نوڪرن کي به چيو ويو ته اهي به هن تقريب ۾ شامل ٿي وڃن. اهو سڀ ڪجهه تمام حقيقي ۽ خاص هو.
مثال جي طور، عورت پنهنجي والد جو هڪڙو قول ٻڌايو، جيڪو هن پنهنجي گهر جي فرج تي لڳائي ڇڏيو هو. هي سيلف هليپ self-help جي مصنف ڊيل ڪارنيڪي Dale Carnegie جي ڪتاب مان ورتل هيو. هن پڙهيو؛ انساني فطرت جي سڀ کان وڏي الميئ جيڪو منهنجي علم ۾ آهي، اهو آهي ته اسان سڀ جيئڻ ڇڏي ڏيندا آهيون. اسان سڀ پنهنجي دريءَ مان ٻاهر خوبصورت گلن سان پيار ڪرڻ جي بجاءِ، ڪنهن جادوئي گلاب جا خواب ڏسندا هوندا آهيون“.
“One of the most tragic things I know about human nature is that all of us tend to put off living. We are all dreaming of some magical rose garden over the horizon instead of enjoying the roses that are blooming outside our windows today”.
عورت پاڻ تي کلي، هن کي لڳو ته هاڻي ڪڏهن به نيم زندگي نه گذاريندي، ڇو ته هن جي هاڻي هڪ سٺي انسان سان محبت ٿي چُڪي آهي، هُن زندگي جي تجربي مان تمام گهڻو مزو وٺڻ شروع ڪري ڏنو هو.
ٻي ڏينهن صبح جو پنجين وڳي هيليڪاپٽر جي چڀندڙ آواز ننڊ ڦٽائي ڇڏي، جنهن جو آواز فقط ڏينهن جو ئي ٻڌڻ ۾ ايندو هو. عورت ۽ آرٽسٽ سمنڊ تي انتظار ۾ بيٺا هُئا، ڇو ته انهن ارب پتيءَ کان ان جو واعدو ورتو هو. هو هٿ ۾ هٿ ڏيئي، اڳين سبق جو انتظار ڪري رهيا هُئا. جيڪو ارب پتي کي بيان ڪرڻو هو. پر هن جو ڪٿي به ڪو اتو پتو ئي نه هو.
ارب پتي جي هڪڙي عورت ملازمه /مددگار جنهن کي نيري رنگ جي قميص ۽ پاجامو پاتل هو، پيرن ۾ سينڊل پاتل هئس، رئيس جي گهران تڪڙي اچي نڪتي.
هن اچڻ سان سلام پيش ڪيو ۽ هنن ٻنهين کي چيو،”مسٽر رائلي گذارش ڪري رهيو آهي ته توهان ٻنهين کي هيلي پيڊ تائين وٺي وڃان. هُن وٽ توهان ٻنهين لاءِ تمام گهڻا تحفا آهن. توهان ٻنهين کي جلدي ڪرڻي پوندي. اسان وٽ وقت تمام گهٽ آهي“.
اُهي ٽيئي سمونڊ جي ڪناري تان، گهاٽن وڻن تان، رستي ۾ ايندڙ جڙي ٻوٽين جي هڪڙي باغ منجهان اڳتي وڌندا رهيا. جنهن ۾ ڪٿي ڪٿي ڪاٺ جا تختا لڳل هُئا ۽ انهن تي مشهور ليڊرن جا قول لکيل هئا. ان سان گڏو گڏ هڪڙو خوبصورت چراگاهه به هيو.هنن جي سامهون هڪڙو هيلي ڪاپٽر بيٺو هو، ۽ هنن جي پرن تي صبح جي هلڪي روشني پئجي رهي هئي.
هيلي ڪاپٽر جي اندر هڪڙو پائليٽ ويٺل نظرآيو ۽ هوائي جهاز لاءِ مخصوص چشمو، بيس بال جي ٽوپي ۽ ڪاري رنگ جي يونيفارم ۾ هيو. جڏهن جهاز ۾ مسافر اندر داخل به ٿي ويا، تڏهن به پائلٽ خاموش رهيو. ڪنٽرول بورڊ کي ڏسندي ۽ ڪجهه تفصيلي چيڪ لسٽ تي لکندو پئي ويو، هن جي مٿان کان هڪڙو ڳاڙهي رنگ ۾ هي جملو لکيل هو؛ ”اٿو ۽ چمڪي پئو ته جيئن توهان شرمندگي کان بچي وڃو“. هن جملي جي هيٺان هڪڙو مسڪرائيندڙ ايموجي موجود هو.
“Rise and shine so you’ll escape the misery of mediocrity”
”صبح جو سلام“ عورت جوش مان پائليٽ کي سلام ڪيو. ”مسٽرا رائلي ڪٿي آهي“.
پائليٽ ڪو به جواب نه ڏنو. هن هڪڙو ڊائل ڦيرايو، هڪڙو بٽڻ دٻايو ۽ سفيد ڪاغذ تي هڪڙو ٻيو اوڪي جو نشان لڳايو.
”خير سان سفر ڪيو، دعا آهي ته توهان جو سفر خير سان گذري“Good luck and have a safe flight, you two, مددگار هنن کي سيٽ بيلٽ ۽ هيڊ فون ۽ ان تي لڳل مائڪرو فون کي درست ڪندي چيو.
”اسان آخر وڃي ڪاڏي رهيا آهيون“ آرٽسٽ هڪڙي ڪاوڙيل ماڻهوءَ وانگي ضد ڪندي پڇيو. ٻي پاسي کان ڪو به جواب نه آيو ۽ ٺڪ جي آواز سان دروازا بند ٿي ويا.
انجڻ جي آواز ۾ تيزي اچڻ لڳي ۽ پرن جي رفتار وڌندي وئي، ڪر ڪر....ڪرڪر....ڪرڪر... جو آواز وڌي ويو...پائلٽ ڪنهن سوچ ۾ منجهيل پئي لڳو ۽ دوستي جهڙو ماڻهو به نه هو. جهٽڪي سان هن جهاز کي مٿي کنيو. گاهه جي ميدان ۾ هيلي ڪاپٽر مٿي ٿيندو ويو. يقين ئي نه هو، ته اوچتو هيلي ڪاپٽر کاٻي پاسي کان جهڪي ويو ۽ هو تڪڙي هيٺ ٿي ويو، جيئن ڄڻ ته هو زمين تي ڪِري رهيو هجي ۽ هڏڪيون کائيندو ويو هجي پر پوءِ وري هڪدم جهٽڪي سان مٿي ٿي ويو.
”مري وياسين“، آرٽسٽ رڙ ڪري چيو. ”هي پائليٽ اناڙي آهي، مون کي هن کان نفرت آهي“. “Total disaster, shouted the artist. “This pilot is incompetent. I hate him”.
”ساهه کڻو، سڀ ڪجهه ٺيڪ ٿي ويندو“ عورت دلاسو ڏنو. هوءَ پرسڪون ۽ بلڪل پُر اعتماد نظر پئي اچي. هن جي صبح واري ورتل تربيت ڪم اچي رهي هُئي. هن آرٽسٽ کي ڇڪي ويجهو ڪري ڇڏيو. ”مان جو آهيان، اسين محفظو ظ آهيون، هي هينئر ٺيڪ ٿي ويندو“.
She looked relaxed, secure and in complete control. Her morning training was working. She pulled the artist closer to her. “ I’m here. We’ll be safe. This will end well”.
ٿوري دير ۾ ئي هيلي ڪاپٽر آسمان جي بُلندين ۾ هو ۽ وڏي رفتار سان اڏامي رهيو هو. پائليٽ پنهنجن ڪنٽرول ڪندڙ بٽڻن سان رڌل هيو ۽ ظاهري طور لڳي رهيو هو ڄڻ ته هن کي پنهنجي جهاز ۾ ويٺل ٻن مسافرن جي ڪا خبر ڪانهي.
” مون کي لڳي ٿو ته مان هي گهڙي/واچ اڳ ۾ ڪٿي ڏسي چڪو آهيان“. آرٽسٽ پائلٽ جي سنهڙي ڪارائي تي ٻڌل گهڙي تي جاسوسن واري نگاهه وجهندي چيو.
”اسپيل بائنڊر جي پريزينٽيشن ۾ مسٽر اسٽون جي هٿ ۾ به اهڙي ئي گهڙي هُئي. مون کي ته ڪجهه دال ۾ ڪارو ٿو لڳي“ آرٽسٽ ڏڪندڙ آواز ۾ چيو. فنڪار ان وقت ايڏي پگهر ۾ شل هو جو جيئن ڪو برفاني رڇ ڪنهن گرم علائقي ۾ ڦاسي پيو هجي.
”پنهنجي صبح جا مالڪ ٿيو، پنهنجي زندگي کي اڳتي وڌايو“، Own your morning. Elevate your life. جي آواز سان ئي هيلي ڪاپٽر جي اڳين حصي کان گنگنائڻ جو آواز اچڻ لڳو.
”ها، ڀائرو! خوش آمديد، فائيو اي ايم ڪلب جي ميمبرن کي اڄ مزو آيو“؟ هن چيڙائيندي انهن ٻنهين کان پڇيو. ”ها ڀائرو، ٻڌايو، مزو آيو نه هن تجربي مان. مان توهان کي هڪڙو سرپرائيز ڏيڻ وارو آهيان توهان کي مزو ايندو. نامور شخصيتن جي صبح جي باري ۾ هڪڙو ٻيو سبق ۽ هڪڙو ٻيو ملڪ“.
پائليٽ پنهنجو ڳاٽو پوئتي ورايو، پنهنجو چشمو لاٿو ۽ پوءِ پنهنجو مشهور رواجي وڏو ڏاڪار ڏنائين.
هي ارب پتي هو.
”ها دوستو، منهنجو مقصد ڪڏهن به توهان کي ڊيڄارڻ جو نه هو. ڇا توهان کي خبر آهي ته مون وٽ منهنجي هيلي ڪاپٽر هلائڻ جو لائيسنس آهي.“. مسٽر رائلي وڏي پيار منجهان بلڪ وڏي حد تائين معذرت ڪندي چيو.
”جي بلڪل“ آرٽسٽ چيو، جيڪو اڃان تائين چڱي طرح هوش ۾ نه آيو هو.
”مون وٽ هي ڪيترن سالن کان آهي“، ارب پتي ڳالهه جاري رکي. ”هيلي ڪاپٽر انتهائي بهترين سواري آهي، پر، پنهنجي ڪاروبار دوران مان هن کي نه ٿو هلائي سگهان، غلط اڏام ڪرڻ جي مان توهان کان معاف ٿو وٺان، منهنجي خيال ۾ ته مون کي وڌيڪ مشق جي ضرورت آهي“.
”ته پوءِ اسان هينئر ڪاڏي پيا وڃون“، ڪاروباري عورت پڇيو، جيڪا ان وقت آرام سان چمڙي جي سيٽ تي ويٺي هُئي.
”آگره“ Agraارب پتيءَ جواب ڏنو.
”ڇا مطلب؟“ آرٽسٽ پڇيو،”آگره ڇا آهي“؟
”دوستو، مان توهان کي واپس هوائي اڏي وٺي پيو وڃان“، ارب پتيءَ چيو. ”اسان زندگيءَ جي واحد ايڊوينچر ۾ هڪڙو ٻيو سفرشامل ڪرڻ وارا آهيون“.
”ڇا اسان ماريشيس کي ڇڏيون ٿا“، عورت مايوسي مان پڇيو. جڏهن هو اهو پڇي رهي هئي ته هن جا بريسليٽ پاڻ ۾ ٽڪرائجي رهيا هُئا.
”ته انهن سڀني ڳالهين جو ڇا ٿيندو، جيڪو توهان کي اڃان اسان کي ٻڌائڻيون آهن“. آرٽسٽ پڇيو. ”توهان اڃان اسان کي ويهه ويهه ويهه 20x20x20 جو فامولو به ناهي ٻڌايو،جنهن جي باري ۾ توهان چيو هو ته اسان جي زندگين ۾ انقلاب آڻي ڇڏيندو. توهان ته چيو هو ته اهو فائيو اي ايم فارمولا جو بنياد آهي. مان ته ان فارمولي جي باري ۾ سکڻ لاءِ ماندو آهيان.“ آرٽسٽ پنهنجي هٿ ۾ مڪ هڻندي چيو، ”۽ مون کي ماريشيس ڏاڍو گهڻو وڻيو آهي، مان ته ان کي ڇڏي وڃڻ نه ٿو چاهيان“.
”مان به نه ٿي چاهيان“، عورت به متفق ٿي. ”توهان ته اسان سان واعدو ڪيو هو ته جڏهن اسان صبح جو پنجين وڳي اٿڻ شروع ڪنداسين ته توهان اسان کي ان جي باري ۾ تفصيل ٻڌائيندو ته ان وقت اسان کي ڇا ڪرڻ گهرجي ۽ اسپيل بائينڊر جي ڪانفرنس ۾ توهان واعدو ڪيو هو ته توهان ڪاڪردگي وڌائڻ لاءِ ڪجهه عملي چالون ٻڌائيندوته جيئن مان اهي ڪتب آڻي پنهنجي ڪاروبار ۽ زندگي کي بهتر بڻائي سگهان ۽ اسان ٻنهين نه فقط هڪڙي پڪنڪ گڏجي ڪئي آهي ۽ ان ۾ توهان پنهنجي بيڪار موسيقي سان اسان ٻنهين جي وچ ۾ ٽنگ اڙائي، اسان کي ذهني منتشر ڪيو“.
ڪجهه ٽائيم ته ڪنهن به نه ڳالهايو. پوءِ هيلي ڪاپٽر ۾ موجود سڀني وڏا ٽهڪ ڏيڻ شروع ڪيا.
”آرام سان ڀائرو“، ارب پتي ڳالهايو،” منهنجو گهر توهان جو گهر آهي، توهان جڏهن به چاهيو ته ٻيهر ماريشيس اچي سگهو ٿا، مان توهان سان واعدو ڪيان ٿو ته توهان لاءِ اهو ئي ساڳيو ڊرائيور ۽ اهو ئي جيٽ جهاز موڪليندس، ته جيئن توهان کي ٻيهر به بلڪل ائين ئي محسوس ٿئي، پريشاني جي ڪابه ڳالهه ناهي، مون کي ماڻهن جي مدد ڪري خوشي محسوس ٿيندي آهي. ....هميشه“.
هن ڪجهه چوڻ کان اڳ ۾ هڪڙو ٻيو ڊائل ڦيرايو. ”هڪڙو جهاز رن وي تي اسان جي اوسيئڙي ۾ آهي. توهان ٻيئي انتهائي بهترين شاگرد آهيو. واقعي. توهان ٻنهين اسپيلبائينڊر جي تعليم کي دل سان سکيو آهي. توهان هر صبح جو سج اڀرڻ کان اڳ ۾ جاڳيو، وقت تي پهتو. مون توهان جي دلچسپي ڏٺي. ان ڪري مون اڄ توهان کي تمام وڏو تحفو ڏيڻ پئي چاهيو“.
”تحفو“؟ آرٽسٽ سوال ڪيو. ”مون کي جيترو جلد ٿي سگهي پنهنجي گهر وڃڻو پوندو. اُتي منهنجي هڪڙي ڊرائنگ اڌوري پئي آهي، ان کي مڪمل ڪرڻو آهي ۽ ڪجھه ٻيا ڪم به ڪرڻا آهن“.
”مون کي به جيترو جلدي ٿي سگهي پنهنجي ڪمپنيءَ ۾ وڃڻو پوندو “، عورت چيو. هوءَ جڏهن اهي لفظ چئي رهي هُئي، هن جي منهن تي ڳڻتيءَ جا ڪجهه گهنج پيشاني تي پئجي ويا هئا، جيئن فائي اي ايم ڪلب ۾ شرڪت ڪرڻ مهل هن کي پئجي ويا هئا.
”اڃان نه....اڃان نه دوستو“! ارب پتيءَ وضاحت ڪئي، ”اسان هينئر آگره وڃي رهيا آهيون“.
”مون کي خبر ناهي ته هي ڪٿي آهي“، عورت پڇيو.
”آگره هندستان ۾ آهي“ Agra is in Indiaارب پتيءَ واضح ڪيو. ”مان توهان کي اُتي دنيا جا ست عجائب The seven wonders of the world ڏيکارڻ وڃي رهيو آهيان ۽ ها، فائيو اي ايم The 5 AM Methodجو اڳيون ميٿڊ سکڻ لاءِ تيار ٿي وڃو. توهان هيل تائين جيڪو ڪجهه سکيو آهي، اهو اصل ۾ هن حصي جي تياري هُئي، تمام اهم ڪارڪردگي، وڌيڪ ڪم ڪار، ليڊر شپ جا ڪارڻ ۽ بهترين زندگي گذارڻ جي مدد لاءِ، اڳواٽ ڄاڻ لاءِ تيار ٿي وڃو. اهو انتهائي عملي معلومات جيڪو توهان صبح جي ڄاڻ جي باري ۾ ڪڏهن به نه ٻڌي هوندي، توهان کي ملڻ واري آهي“.
ارب پتيءَ پنهنجو هيلي ڪاپٽر شاندار نجي جيٽ جي ويجهو لاهي ڇڏيو، جنهن جا ٽربائن هلي رهيا هُئا. اڳين جيٽ جي ڀيٽ ۾ هي هوائي جهاز صفا ڪاري رنگ جو هو. اڳيئن جهاز جيان هن جي پڇ تي به 5 اي سي جا لفظ نارنگي رنگ جي اکرن ۾ لکيل هُئا.
”اچو ته انڊيا هلون“. ارب پتيءَ جوش مان اعلان ڪيو.
”ٺيڪ آ، هلو ته هلون“، عورت آرٽسٽ جواب ڏنو.
اسٽون رائلي، جادوئي شخصيت واري ماڻهو مسٽر رائلي سان گڏ هنن جو هڪ انتهائي غيرمعمولي ۽ بلڪل اهم تجربي وارو سفر شروع ٿيڻ وارو هو.