صبح جو پهر ، مهارت لاءِ حيرت ۾ وجهندڙ ڪارنامو
A bizarre adventure into morning mastery
صبح جو پهر ، مهارت لاءِ حيرت ۾ وجهندڙ ڪارنامو
“Everyone holds his fortune in his own hands, like a sculpture the raw material he will fashion into a figure…. The skill to mold the material into what we want must be learned and attentively cultivated.”
–Jahann Wolfgang van Goethe
”هر ماڻهوءَ جي قسمت ان مجسمي ساز /نقاش وانگي هن جي پنهنجي هٿ ۾ آهي، جيڪو ڪچي مٽيءَ مان مجسمو ٺاهيندو. البته اها مهارت/اهو هنر جڏهن هوان خام مال کي مروڙي جيڪو ٺاهڻ چاهي، اهو فن اسان کي سکڻ ۽ استعمال ڪرڻ گهرجي“.
جوهانن وولف گينگ وان گوئٽي
”جيڪڏهن توهان ٻئي ان ڳالهه ۾ دلسچپ آهيو ته“، بي گهر شخص چيو. ”پنهنجي سمونڊ جي ڪناري سان گڏ ڪمپائونڊ ۾ ڪجهه صبح توهان جي سکيا لاءِ صرف ڪرڻ تي مون کي خوشي ٿيندي. مان توهان کي ٻڌائيندس ته مان توهان کي پنهنجي ذاتي صبح بابت ڄاڻ ڏيندس ۽ اهو سمجهائيندس ته پنهنجي انفرادي ڪمالِ مهارت ۽ غير معمولي ڪاروباري ڪارڪردگي لاءِ پنهنجي ڏينهن جي شروعاتي پهرئين هڪڙي ڪلاڪ کي سڀني کان مٿين سطح تي گذارڻ ڇو ضروري آهي. مون کي ائين ڪرڻ جو موقعو ڏيو. توهان جون زندگيون، تمام گهٽ وقت ۾، چمڪڻ شروع ڪنديون/شاندار نظر اينديون. مون سان گڏ توهان جو سفر انتهائي مزي وارو گذرندو. جيتوڻيڪ هي سفر سدائين آرام وارو ته نه هوندو، جيئن هن پوڙهي ماڻهوءَ کي توهان اسٽيج تي ٻڌو، پر قابل قدر، منافع بخش ۽ خوبصورت ضرور هوندو. ممڪن آهي ته اهو سسٽين چپل Sistine Chapel جي ڇت کان به وڌيڪ دلڪش هجي“.
”جڏهن مون پهريون دفعو اها ڇت ڏٺي هئي ته مون روئي ڏنو هو“. آرٽسٽ پنهنجي ڏاڙهي جي وارن کي هٿ لڳائيندي چيو.
”مائيڪل اينجلو Michelangelo خراب دوست هيو. منهنجو مطلب سُٺي پاسي /رخ سان آهي“. بي گهر شخص به مٽي لڳل ڏاڙهي کنيندي چيو. پوءِ هن پنهنجي قميص، پنهنجي پيٽ جي يوناني خدا /ديوتا کي ڏيکارڻ لاءِ مٿي کنئي. هو پنهنجي هٿ جي آڱر مسلز جي اڀري آيل نسن تي ائين ڦيري رهيو هو، جيئن برسات ۾ پاڻيءَ جا ڦڙا ور وڪڙ ٿي ڪنهن گلاب جي ڏانڊيءَ تان ڪرندا آهن.
”مون کي لٺ سان ماري ڇڏيو“. آرٽسٽ انتهائي جوش ۾ رڙ ڪندي چيو، جيئن ڪنهن ٻلي کي طوطي جي دڪان تي ڇڏيو ويو هجي. جي پڃري مان ڪڍي آزاد ڪيو ويو هجي،”اڙي، هي توکي هي ڪيئن مليا ؟“.
”هي مون پلاسٽ ايب مشين سان نه ورتا آهن. مون اهي رات جو دير سان ٽي وي شو تان خريد ڪيا. ان جي مون کي پڪ آهي/ منهنجي ڳالهه جو يقين ڪجو. مون هن تي تمام گهڻو ڪم ڪيو آهي. پنهنجي خاص ساحل/سامونڊي ڪناري تي بيشمار، پش اپسpush-up ، پل اپس pull-up، ويهڪون planks، سٽ اپس sit-ups ۽ انتهائي شديد پگهر ڪڍڻ واريون ۽ دل کي ڌڙڪائي ڇڏيندڙ ورزشون“. بي گهر شخص چمڙي جو هڪڙو بٽون ڪڍيو ۽ پوءِ احتياط سان ان مان پلاسٽڪ جو هڪڙو ٽڪرو الڳ ڪيو، جنهن تي هڪڙي ڊرائنگ ٺهيل هُئي. ڪاروباري ۽ آرٽسٽ ان خاڪي کي غور سان ڏسڻ لڳا. جيڪو ڪجهه هن ريت هيو :
انهن ٻنهي ٻڌندڙن کي ڪنهن به قسم جي موقعي ڏيڻ بنا، اهو وکريل/ پريشان وارن وارDisheveled ، خانه بدوشdrifter ڳالهائيندو رهيو./پنهنجي ڳالهه جاري رکي.
”عزم Commitment ، نظم و ضبط discipline ، صبر patience ۽ محنت work هي اُهي قدر آهن جن تي اڄڪلهه آڱرين تي ڳڻڻ جيترا ماڻهو يقين رکن ٿا. جتي اسان مان ڪيترائي ماڻهو، استحقاقي ذهنيت entitlement mentality، ڏيکاءُ واري سوچ رکن ٿا. اميراڻو/شاهاڻو، پيداواري، مفيد/ گهڻي ڪارڪردگي واري ۽ ڀرپور زندگيءَ جي توقع ڪن ٿا. صرف ان ڪري ته هڪ ڏينهن پاڻ کي اهڙي جهرڪي جيان پيش ڪري سگهن، جيڪا بهار جي موسم جي شروعات ۾ نظر ايندي آهي ۽ پنهنجي چوڌاري موجود ماڻهن کان اها توقع /اميد ڪري ٿي ته هن جي پاران ٻيا ماڻهو ڪوشش ڪن. اهڙي قسم جي زندگيءَ ۾ ليڊرشپ ڪٿي ٿي ملي؟.
”مون کي ڪڏهن ڪڏهن هي دُنيا/معاشرو اهڙن ماڻهن سان ڀريل نظر ايندي/ايندو آهي، جنهن ۾ وڏا بگڙيل ٻارن جيان هوندا آهن، اهي مشاهدو نه ٿا ڪن پر رڳو ڳالهيون ڪندا آهن. ڪا شڪايت نه ڪندا آهن، رڳو رپورٽنگ ڪندا آهن. دوستو! مان توهان کي هڪڙو نقطو سمجهائڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهيان. ته،”انهن ماڻهن لاءِ ڪا شي اثر نه ٿي رکي، جيڪي پاڻ ڪم نه ٿا ڪن. ڳالهيون گهٽ ڪيو ۽ ڪم وڌيڪ ڪيو، جيڪو مان چوان ٿو ۽ ٿورو هن کي به ته ڏسو“.
هي سنياسي مڙيو، پنهنجي ٽنگ پروڻ ٿيل شرٽ جا بٽڻ کوليا، هن جي پُٺي تي هڪڙو نشان ٺهيل هو، جنهن ۾ لکيل هو،”جن گهڻيون تڪليفون ڏٺيون آهن، اهي تفريح پسند ڪندا آهن ۽ جڏهن ته وري فاتح ماڻهو تعليم کي پسند ڪندا آهن“.
مون سان گڏ، شاندار سمونڊ جي وچ ۾ منهنجي ننڍڙي جادوئي ٻيٽ تي هلو، جيڪو ڪيپ ٽائون Cape Town جي سامونڊي ڪناري کان پنجن ڪلاڪن جي پنڌ تي آهي“. هن ڪاروباري عورت کي هڪ پلاسٽڪ جو ڪارڊ ڏنو، جنهن تي سامونڊي ڪناري جو منظر ٺهيل هيو،”هي منهنجون ڊالفن آهن“، هن هٿ سان ٺهيل هڪ تصوير ڏانهن خوشيءَ مان اشارو ڪندي چيو.
”هي سفر تمام گهڻو فائديمند هوندو“، هن پنهنجي ڳالهه جاري رکندي چيو،”زندگي هڪ ائڊونچر آهي. يقينن اُتي توهان پنهنجي زندگي جا ڪجهه اهم ۽ يادگار لمحا گذاريندو. توهان کي مون سان چهل قدمي جي ضرورت آهي مان توهان کي اُهي سڀ ڳالهيون سيکاريندس جن سان توهان جي صبح جو وقت زبردست بڻجي سگهي ٿو. مان توهان ٻنهين کي فائيو اي ايم ڪلب جو ميمبر بڻجڻ ۾ مدد ڪندس. توهان باقائدگي سان صبح سوير جلدي جاڳڻ سکي ويندو. تنهنڪري توهان منجهند تائين هيئنر کان به وڌيڪ ڪم ڪرڻ جي قابل ٿي ويندو، جيڪي ماڻهو هفتي ۾ ڪم ڪندا آهن. توهان جي صحت، خوشي ۽ سڪون سڀني ۾ بهتري ايندي. دنيا جا بيشمار عظيم فاتح هن سبب جي ڪري صبح جو سوير اٿندا آهن.... هي پوري ڏينهن جو سڀ کان خاص حصو هوندو آهي. مان توهان کي ٻڌائيندس ته مون ڪيئن پنهنجي رياست تعمير ڪرڻ لاءِ هن انقلابي طريقيڪار کي اختيار ڪيو ۽ ياد رکجو رياست جا ڪيترائي قسم هوندا آهن... معيشت انهن مان هڪ قسم آهي. توهان ڪنهن به قسم جي رياست تعمير ڪري سگهو ٿا... فن جي رياست، ڪارڪردگي، انسانيت، فلاح و بهبود، شخصي آزادي، ايتري قدر جو روحانيت جي رياست. منهنجي استاد مون کي جيڪي شيون سيکاريون، انهن جي ڪري منهنجي زندگي بدلجي وئي. مان اهي سڀئي شيون توهان کي سيکاريندس. توهان گهڻو ڪجهه دريافت ڪندو. توهان هڪ گهري سطح تائين پهچي ويندو. توهان بلڪل نون شين جي مدد سان دنيا کي ڏسڻ جي قابل ٿي ويندو. توهان کي بهترين کاڌا کائڻ لاءِ ملندا ۽ سج لهڻ جا بهترين منظر ڏسڻ لاءِ ملندا. توهان سمونڊ ۾ تري سگهو ٿا، ڊولفن سان وهنجي سگهو ٿا ۽ منهنجي هليڪاپٽر جي پرن سان گڏ رقص به ڪري سگهو ٿا. ڇا توهان ٻئي دل جي اٿاهه گهراين سان ڏنل منهنجي دعوت قبول ڪندو. مان توهان ٻنهين کي عرض ڪيان ٿو ته مون وٽ اچو“.
”او خدايا! توهان مون سان ڀوڳ/ مذاق ڪري رهيا آهيو؟ ٺيڪ آ؟“ آرٽسٽ جو آواز تيزي سان نڪتو. اها ڳالهه وڌندي واضح ٿيندي پئي وڃي ته، ٻين ڪيترن ئي ماڻهن جيان هي ماڻهو به پنهنجي شعبي ۾ جذباتي، تمام ننڍين شين تي به چوڪس ۽ لڪل درد مان جنم وٺندڙ حساسيت، جو حامل هو. اهي ماڻهو جيڪي اڪثر ماڻهن کان وڌيڪ محسوس ڪندا /ڪرڻ وارا هوندا آهن. سي ماڻهو سمجهندا آهن ته انهن تي ڦٽڪار آهي. دراصل انهن وٽ هڪ عجيب نعمت هوندي آهي/تحفو هوندو آهي، اها خاصيت جن جي انهن کي خبر پئجي ويندي آهي، ته ٻين ۾ ڪهڙي کوٽ آهي، اهي اهڙين خوشين جو تجربو ڪندا آهن، جن کي ڪيترا ٻيا ماڻهو نظر انداز ڪري ڇڏيندا آهن، جي ها، اهڙا ماڻهو تمام جلد تڪليف ۾ اچي ويندا آهن. ان ڪري اهي شاهڪار تخليق ڪندا آهن. اکين کي حيرت ۾ وجهندڙ عمارتون تعمير ڪندا آهن ۽ بيمارن جي بيماري جو اعلاج ڳولي لهندا آهن. ٽالسٽاءِ Tolstoyهڪ دفعو اها ڳالهه نوٽ ڪئي هُئي ته،” صرف اهي ماڻهو جيڪي حد کان وڌيڪ محبت ڪرڻ جي اهليت رکن ٿا، اهي ئي انتهائي ڏک ۽ تڪليف مان گذري سگهن ٿا/اهي ئي ڀوڳين ٿا“. جڏهن صوفي شاعر روميRumi لکيو،”جيسيتائين توهان جي دل وڏي /ڪشادو نه ٿي ٿئي، تيسيتائين توهان کي اها ٽوڙڻي پوندي“ آرٽسٽ ۾ ڪجهه اهڙيون ئي علامتون نظر اچي رهيون هيون.
”نه نه، مان بلڪل سنجيده آهيان دوستو“، بي گهر شخص پُرجوش انداز ۾ چيو،” منهنجو گهر سوليٽيوڊ (تنهائي)/خلوت solitude نالي ڳوٺ کان گهڻو پري ناهي ۽ مون تي يقين ڪريو ته انهن هن ڳوٺ جو نالو صحيح رکيو آهي. اهو تڏهن ٿيندوآهي جڏهن توهان گوڙ ۽ عوامي آزار/بيزاري/پريشاني nuisance کان پري هوندا آهيو ۽ ان خاموشي ۽ سڪون واري حالت ۾ هجو/رهو/ٿيو، جيڪا توهان کي ياد ڪرائي/ڏياري ٿي ته توهان کي حقيقت ۾ ڇا ڪرڻ گهرجي/ڪرڻو آهي. زندگي کي ڀليڪار چئو ۽ اچو، هي ڪم ڪري وڃو. جيئن اڳ ۾ پليٽفارم تي هُن استاد/گُرو چيو،”جيڪڏهن توهان خوفناڪ موقعن مان، جيڪي بظاهر اتفاق سان توهان جي رستي ۾ ايندا... فائدو وٺڻ شروع ڪندو ته اوهان جي سامهون جادوئي شيون ٿيڻ لڳنديون/ ٿينديون. توهان اها راند کٽيءَ ئي نه ٿا سگهو، جيڪا توها ن نه کيڏو. ٺيڪ؟ حقيقت اها آهي ته زندگي توهان کي سنڀالي چڪي آهي، ڀلي توهان کي اهو نظر نه اچي پر توهان کي پنهنجي حصي جو ڪم ڪرڻو پوندو ۽ موقعن جون جيڪي دريون کلن انهن ۾ داخل ٿيڻو پوندو... ۽ جيڪڏهن توهان سمونڊ ڪناري تي ٺهيل منهنجي گهر ايندو ته مان توهان کان صرف اهو چاهيندس ته توهان ايترو عرصو ته مون وٽ ترسو جنهن ۾ مان توهان کي اهو فلسفو ۽ طريقڪار سيکاري سگهان، جيڪو منهنجي همراز صلاحڪار مون سان شيئر ڪئي. فائيو اي ايم ڪلب ۾ شامل ٿيڻ لاءِ ڪجهه وقت ضرور لڳندو“.
بي گهرشخص وڌيڪ ڪجهه چوڻ کان پهريان ٿورو ترسيو ۽ وري چيائين،”مان توهان جو سڄو خرچ برداشت ڪندس/ڀرڻ وارو آهيان، جنهن ۾ سمورو خرچ اچي وڃي ٿو. جيڪڏهن توهان چاهيو ته مان پنهنجو پرائيوٽ جيٽ جهاز به توهان کي کڻي اچڻ لاءِ هتي موڪلي ڇڏيان“.
ڪاروباري عورت ۽ آرٽسٽ هڪٻئي ڏانهن ڏٺو ۽ سوچڻ لڳا، پريشان ٿي ويا ۽ بلڪل غيريقيني ڪيفيت ۾ اچي ويا.
”منهنجا ڀاءَ، جيڪڏهن توهان کي برو نه لڳي ته هيءَ ۽ مان ٻئي ڪجهه وقت الڳ رهي/ پنهنجي منهن سان ڪو صلاح مشورو ڪري وٺون؟“. آرٽسٽ درخواست ڪئي، جنهن هٿ ۾ اڃان به هڪ نوٽ بوڪ پڪڙي رکيو هو.
”ڪو مسئلو ناهي، ضرور، توهان کي جيترو وقت کپي/ چاهيو ڀلي وٺو، مان تيسيتائين پنهنجي سيٽ تي وڃي پنهنجي ايگزيڪيوٽو ٽيم کي فون ڪندس“. بي گهر شخص چيو ۽ اُتان هليو ويو.
”مون کي ته تمام گهڻو بيڪار لڳو، بيوقوف“. آرٽسٽ ڪاروباري عورت کي چيو، ”مان تو سان ان ڳالهه تي بلڪل متفق آهيان ته هن ۾ ضروري ڪا خاص ڳالهه آهي، ٿي سگهي ٿو ڪو جادو وغيره جو معاملو هجي. مون کي خبر آهي ته اها ڪيڏي نه چريائپ آهي ۽ مان هن جي استاد جي باري ۾ تمام گهڻو تجسس ۾ آهيان. هو جنهن استاد جو ذڪر گهڙي گهڙي ڪري رهيو آهي. هن جو اهو استاد اڄ جي جديد دور جو ماهر لڳي ٿو. مان اهو مڃيندس ته هن رول ماڻهو کي وڏي پرک آهي، پڪ سان. پر ٿورو هن کي ڏس ته سهي!، هي ماڻهو صفا ڪنگلو ۽ بکايل ٿو لڳي، مڪمل تباه حال. مون کي ته اهو به يقين ناهي ته هن کي وهنجدي به ڪافي هفتا ٿي ويا هوندا. هن جا ڪپڙا ڦاٽل آهن. هي چريو نه ٿو لڳي پر ڪڏهن ڪڏهن هي بلڪل ئي بيوقوفن واريون ڳالهيون شروع ڪري ٿو ڏيئي. اسان کي صفا خبر ناهي، ته هي ڪير آهي؟ هي ماڻهو خطرناڪ ٿي سگهي ٿو. هن سان گڏ وڃڻ خطري کان خالي ناهي“.
”ها، ڏاڍو عجيب ماڻهو آهي، هتي اڄ جيڪو ڪجهه ٿيو اهو سڀ ڪجهه ڏاڍو عجيب آهي“. هن جي ساٿي عورت آرٽسٽ جي ڳالهه جي تصديق ڪئي. ڪاروباري عورت جو سنهڙو چهرو ٿورو نرم ٿي ويو، هن جي اکين مان، جيتوڻيڪ، اڃان به ڏک جهلڪي رهيو هو. ”مان هن وقت پنهنجي زندگي جي ان موڙ تي بيٺي آهيان جتي مون کي ڪجهه وڏين تبديلن جي ضرورت آهي. هن چوڻ شروع ڪيو. ”مان وڌيڪ هن طرح سان زندگي نه ٿي گهاري/ گذاري سگهان. توهان جيڪو ڪجهه چئي رهيا آهيو، اهو مان ٻڌان پئي. جڏهن مان يارنهن سالن جي عمر جي مس ٿي هيس، تڏهن منهنجو پيءَ مون کان وڇڙي ويو /جدا ٿي ويو هو. تڏهن کان مان هر فرد ۽ هر شيءَ کي شڪ جي نگاهه سان ڏسندي آهيان/انهن جي باري ۾ شڪ ۾ رهندي آهيان. هڪ ٻارڙي جيڪا پنهنجي پيءَ بنا پلي وڏي ٿي هجي، اها تمام گهڻي ڊنل ٿي سگهي ٿي. ايمانداري سان چوان ٿي/سچ ته اهو آهي ته منهنجي اندر ۾ اڄ به ڪيترائي جذباتي زخم موجود آهن. مان روزانو هن جي (پنهنجي پيءَ جي) باري ۾ سوچيندي آهيان. منهنجا ڪجهه تجربا تمام گهڻا تلخ رهيا آهن. مان گهٽ سيلف ورٿ سان گهڻي محنت ڪئي ۽ مون جيڪي به تعلقات ٺاهيا، انهن ۾ تمام خطرناڪ چونڊ ڪئي.
ذري گهٽ هڪ سال پهريان مون هڪ ٿيراپيسٽ کي ڏيکارڻ شروع ڪيو هو، جيڪا منهنجي ان ريي کان واقف هئي ۽ هن مون کي ٻڌايو هو ته منهنجو اهڙو رويو ڇو آهي؟“. ڪاروباري عورت پنهنجي گفتگو جاري رکي. ”نفسيات جا ماهر ان کي فادر ليس ڊاٽر سنڊروم يعني” بنا پيءَ واري ڌيءَ جي بيماري “ fatherless daughter syndrome چوندا آهن. هن زخم جي ڪري منهنجي اندر جي گهرائي ۾ حد کان وڌيڪ خوف ۽ انتهائي حد تائين تحفظ جي احساس جي به اڻاٺ آهي. ها، ان ڪري مون سان اهو ضرور ٿيو آهي ته ظاهري طور تي مان گهڻي سخت ٿي وئي آهيان ۽ ڪافي حد تائين بي رحم به ٿي وئي آهيان. منهنجي ڪلهن تي منهنجي والد جي وفات کان پوءِ جيڪو بار پئجي ويو، ان مون کي گهڻو اڳتي وڌايو ۽ ڪامياب پڻ بڻايو. ان سان گڏوگڏ ان نقصان مون کي اندران کوکلو به ڪري ڇڏيو. مون کي ائين لڳي ٿو ته هن خال جي ڪري، جيڪو منهنجي پيءَ جي وفات سان پيدا ٿيو، مان اهو سمجهڻ لڳس ته جيڪڏهن مان پاڻ کي تمام گهڻو ڪم ۾ مصروف ڪري تمام گهڻي ڪامياب ٿي وڃان ته مون کي منهنجو وڃايل پيار ٻيهر ملي ويندو. مون پنهنجي ان جذباتي خال کي، وڌ کان وڌ دولت جي پويان ڊوڙي ڀرڻ جي ڪوشش ڪئي، جيئن ڪنهن هيرون جي نشئي کي سُئي جي ضرورت هوندي آهي، مان سوشل اسٽيٽس ۽ صنعتي مشهوري جي مون کي بک رهي آ. مان آن لائن تفريح جي آسان موقعن کان پري رهي آهيان، جيتوڻيڪ مان اهو سولائي سان ڪري سگهان پئي. جيئن ته مون اڳ ۾ به چيو ته مون محسوس ڪيو ته منهنجي ڊپ جو گهڻو حصو، ننڍي عمر جي عورت سان گهڻو ڳنڍيل آهي. مان ان وقت تمام گهڻي متاثر ٿيس، جڏهن اسپيلبائينڊر چيو ته ڪڏهن پئسن لاءِ ڪجهه به نه ڪيو، پر ان جي بدران اعليٰ ترين ليڊر ۽ فرد بڻجڻ جي ڪوشش ڪريو ۽ ان عمل مان ملندڙ موقعي کي دنيا بدلائڻ لاءِ ڪتب آڻيو. هن جي انهن لفظن منهنجي اندر ۾ تمام گهڻي اميد پيدا ڪئي. مان اهڙي ئي زندگي گذارڻ چاهيان ٿي، جهڙي هن ٻڌائي. پر مان هن جي ڏسيل جاءِ تي ڪٿي به پاڻ کي بيٺل نه ٿي ڏسان ۽ تازو ئي منهنجي ڪمپني مون کي بلڪل پوئتي ڌڪي ڇڏيو آهي. مان اڄ ڪلهه زندگيءَ ۾ ڪجهه به نه ڪري رهي آهيان. مان هن پروگرام ۾ صرف ان ڪري آيس جو منهنجي ماءُ مون کي مفت ۾ هن جي ٽڪيٽ ڏني هئي. مان تبديلي لاءِ تمام گهڻي فڪرمند آهيان.“
ڪاروباري عورت ٿڌو ساهه کنيو،”معاف ڪجو“. هن معافي گهري، هوءَ ان وقت لڄي(شرمندو) ٿي رهي هئي،”مان توکي گهڻو نه ٿي سڃاڻان، پر خبر ناهي ته اهو سڀ مون تو سان ڇو بيان ڪيو. منهنجي خيال ۾ مون کي تو سان گڏ تحفظ جو احساس پيدا ٿيو آهي. خبر ناهي ڇو ۽ جيڪڏهن مون ڪجهه وڌيڪ به ڳالهايو هجي ته مان ان لاءِ تو کان معافي گهران ٿي.“
”ڪا ڳالهه ناهي“، ”آرٽسٽ چيو، هن جي باڊي لينگويج مان لڳي رهيو هو ته هو پوري طرح ڌيان سان ٻڌي رهيو آهي ۽ هاڻي هو ڏاڙهي ۽ وارن سان به نه کيڏي رهيو هو.
”اسان ٻئي ايڏا ايماندار/مخلص آهيون جو اسان جڏهن ٽيڪسي ڊرائيور ۽ ٻين ماڻهن سان ڳالهائيندا آهيون پر اسان انهن کي نه پيا سڃاڻون، ها نه؟“. ڪاروباري عورت گفتگو جو سلسلو جاري رکيو“.
” مان صرف اهو چوڻ چاهيان ٿي ته مان تبديلي لاءِ تيار آهيان ۽ منهنجي دل ٿي چوي ته هي اجنبي ڄٽ جيڪو اسان کي صبح جا اهڙا معمول سيکارڻ چاهي ٿو جن سان تخليقي عمل، ڪارڪردگي، پيسي ۽ خوشي سان ڀرپور رياست تعمير ڪري سگهجي، واقعي ئي مون لاءِ مددگار ثابت ٿي سگهي ٿو. هي شخص اسان جي مدد ڪري سگهي ٿو“.
” ۽....“. هن عورت پنهنجي ڳالهه ۾ اضافو ڪيو،” هن جي واچ ياد ڪر“.
”مون کي اهو شخص سٺو ٿو لڳي“، آرٽسٽ چيو. ”هي هڪ ڪردار آهي. هو جهڙي نموني ڪڏهن ڪڏهن شاعراڻي طريقي سان ۽ ڪڏهن وري جُوش ڀري لهجي ۾ ڳالهائي ٿو، مان ان کان تمام گهڻُو متاثر ٿيو آهيان. هو تمام واضح طور تي سوچي ٿو ۽ جارج برناڊ شا George Bernad Shaw جا قول ته ائين ٻڌائي ٿو، ڄڻ هن جي زندگي انهي تي ئي دارومدار رکي ٿي. تمام بهترين. پر اڃان به مون کي هن تي يقين نه ٿو اچي“. آرٽسٽ مُڪ پنهنجي تري تي هڻندي چيو، ”ٿي سگهي ٿو ڪنهن بيوقوف امير کان هن اها واچ ڦٻائي ورتي هجي“.
”ڏسو، مان سمجهي سگهان ٿي ته توهان ڪيئن محسوس ڪري رهيا آهيو“، ڪاروباري عورت جواب ڏنو. ” مان به گهڻي حد تائين ائين ئي محسوس ڪري رهي آهيان. تون ۽ مان ته بلڪل هاڻي ٿوري دير اڳ ۾ مليا آهيون/ اسان ٻنهي کي ملئي به گهڻو وقت نه ٿيو آهي. مان نه ٿي ڄاڻان ته تو سان ان سفر تي وڃڻ مون لاءِ ڪيئن رهندو. مون کي اميد آهي ته توهان اها ڳالهه دل ۾ نه ڪندو. اوهان چڱا ماڻهو لڳو ٿا/نظر اچو ٿا ۽ ڪجهه کرا به/ سواءِ چند شين جي ۽ مان سمجهي سگهان ٿي ته ائين ڇو آهي. جيتوڻيڪ طبيعت ۾ نفيس انسان آهيو، مون کي خبر آهي“.
آرٽسٽ ٿورو خوش نظر آيو. هن بي گهر شخص ڏانهن نهاريو جيڪو هڪ پلاسٽڪ جي ٿيلهي ۾ ۾ رکيل ناشپتي جا ٽڪرا کائي رهيو هو.
”مون کي آفيس کان ٿورو پري رهي، ڪجهه وقت ڪڍڻو پوندو، ته جيئن اسان هن سان ڪجهه گهِڙيون گهاري سگهون،“. ڪاروباري عورت بي گهر شخص ڏانهن اشارو ڪندي چيو، جيڪو ان دوران ڪجهه چٻاڙيندي هڪ هٿ سان فون تي ڳالهائي رهيو هو ۽ ان سان گڏ ڇت ڏانهن پڻ تڪي رهيو هو. ”مون کي اهو خيال سُٺو لڳي رهيو آهي ته ساليٽيوڊ نالي ڳوٺ جي ويجهو سامونڊي پٽي تي وقت گذارجي، شاندار کاڌا کائجن ۽ ڊولفن سان گڏ پڻ ترڻ جو مزو وٺجي. مون کي ائين لڳي رهيو آهي ته اهو ڪم تمام دلچسپ ۽ مزي وارو پڻ هوندو. مان هن وقت پاڻ کي ٻيهر زنده محسوس ڪري رهي آهيان“.
”تو جيڪا ڳالهه جهڙي نموني سان ڪئي/ چئي، مون به سٺي لڳي رهي آهي،“. آرٽسٽ چيو، ” مان سوچي رهيو آهيان ته انهن سڀني ڳالهين ۾ هڪ عجيب بي وقوفي آهي، هڪ نئين حقيقي ڪائنات تائين پهچڻ جو خاص موقعو. ممڪن آهي ته اهو تجربو منهنجي آرٽ لاءِ به ڏاڍو خوبصورت شي رهي. اها ڳالهه مون کي ڪجهه اهڙي ئي سوچ ڏيئي رهي آهي، جيئن مصنف چارلس بوڪوسڪي Charles Bukowski چيو ،” ڪجهه ماڻهو ڪڏهن به چريائپ تي ناهن لهندا/ڪڏهن به چريا ناهن ٿيندا، اهي ڪيڏي نه هيبتناڪ زندگي گذاريندا آهن “. ۽ اسپيلبائينڊر به اسان کي پنهنجي عام زندگي جي حدن مان نڪرڻ جي سوچ ڏني آهي ته جيئن اسان پنهنجي اندر ۾ موجود فطري تحفن، صلاحيتن ۽ نعمتن مان فائدو حاصل ڪري سگهون. ڪجهه اشارا به مون کي اهو ڪرڻ جو چئي رهيا آهن، ان لاءِ جيڪڏهن تون وينديئن، ته مان به هلندس“.
” ٺيڪ آهي، پر ڇا توهان ڄاڻو ٿا ته مان اُتي پاڻي ۾ تمام وڏو ٽپو ڏينديس؟ اهو طئي ٿي ويو، مان تيار آهيان، هلو ته هلون.“ ڪاروباري عورت وڏي آواز ۾ چيو.
”مان به تيار آهيان“، آرٽسٽ راضي ٿي ويو.
اهي ٻئي اٿي بيٺا ۽ بي گهر شخص ڏانهن ويا، جيڪو ان وقت اکيون ٻوٽي ويٺو هو.
”توهان هن وقت ڇا پيا ڪريو؟. آرٽسٽ آهستي پڇيو.
”انتهائي گهري تصور ڪاري! ته مان ڇا ٿيڻ چاهيان ٿو ۽ ڪيئن هڪڙي بهترين ٿانيڪي زندگي تخليق ڪرڻ جي خواهش رکان ٿو. ترڪي جي هڪ فائٽر پائليٽ هڪدفعي مون کي ٻڌايو هو ته پنهنجي هر اڏام کان اڳ ۾، هو هڪڙي اڏام وٺي ٿو. ٻين لفظن ۾ هو اهو ٻڌائڻ چاهي پيو ته هو ۽ هن جي ٽيم جنهن به مقصد لاءِ ويندا آهن ان کان اڳ ۾ پنهنجي مشين کي ڪمال جي حد تائين مڪمل ڪرڻ جو تصور ڪندا آهن. ته جيئن حقيقت ۾ به ايتري ئي مهارت سان ڪم ڪري سگهن. توهان جو مائنڊ سيٽ عظمت، تمام بهترين ڪارڪردگي ۽ هڪ تخليقي فتح جو طاقتور اوزار آهي. جنهن سان گڏ توهان جو هارٽ سيٽ، هيلٿ سيٽ ۽ سول سيٽ به شامل آهن. توهان جيڪڏهن منهنجي دعوت قبول ڪندو ته مان توهان کي اهي سڀ حيرت ۾ وجهندڙ تصور پڙهائيندس. بهرحال ان ئي سبب جي ڪري مون پنهنجون اکيون بند ڪري ڇڏيون هيون. تقريبا هن صبح جو مان پنهنجي سموري ڏينهن جي مثالي ڪارڪردگي جو تصور ڪندو آهيان. ان سان گڏ اُهي جذبا به محسوس ڪيان ٿو ته جيڪي ڪم مڪمل ڪرڻ کان پوءِ محسوس ڪيان ٿو، جنهن جي منصوبه بندي مون هينئر ئي ڪئي هُئي. مان پنهنجي پاڻ کي انتهائي بهترين جذبن جي اهڙي ڪيفيت ۾ سمائي ڇڏيان ٿو، جتي ڪنهن ناڪامي جو شڪ به نه وڃي. پوءِ مان اتان ٻاهر اچان ٿو ۽ مثالي ڏينهن گذارڻ کان پوءِ، پنهنجي منهن سان بهترين ڪم ڪندو آهيان.“
”بهترين“، ڪاروباري عورت کي اها ڳالهه پسند آئي.
”هي منهنجا ڪجهه ايس او پيز (ايس او پي: اسٽينڊرڊ آپيريٽنگ پروسيجر) طور طريقا آهن، جيڪي مان پاڻ کي بهترين بڻائي رکڻ لاءِ استعمال ڪندو آهيان. سائنس به هاڻي اهو ثابت ڪري رهي آهي. ان مشق سان مون کي اُن جينز کي متحرڪ ڪرڻ ۾ مدد ملندي آهي، جيڪو ان کان اڳ ۾ ستل هوندا آهن. توهان جو ڊي اين اي توهان جو مقدر نه آهي ۽ توهان کي ان ڳالهه جي خبر به آهي. توهان کي ان ڳالهه جي باري ۾ پريشان ٿيڻ جي ضرورت به نه آهي. جڏهن توهان سمونڊ جي ڪناري تي هوندو ته توهان برتوليدي (اپيجينيٽڪس) دريافتن جي باري ۾ توهان کي خبر پوندي. توهان نيورو سائنس جي باري ۾ به سکندو ته منتشرتوجهه کي برباد ٿيڻ کان ڪئين بچائجي. مان توهان کي اهي سڀ گُر سيکاريندس، جيڪي مون پنهنجن منصوبن ۾ ڪتب آندا، اهي ڪيترن ئي نسلن جي نگاهن کان ڪوهون ڏور هُئا. توهان پنهنجي ذهني توجهه ۽ جسماني توانائي کي بحال ڪرڻ جا شاندار طريقا به سکندو. توهان کي اها به خبر پوندي ته دنيا جا بهترين ڪاروباري انسان ڪئين شاندار ادارا قائم ڪن ٿا. توهان اهو نظام سکندو جنهن جي ڪري هن سياري ۾ رهندڙ سڀني کان خوش انسان هر صبح پنهنجي زندگي کي سحر انگيز بنائڻ جو ڪم وٺن ٿا. توهان حيران نه ٿيو، ان سڀني جو ايس او پي آهي. هي هڪ اصطلاح آهي جيڪو اڪثر ڪري منهنجو خاص صلاڪار ڪتب آڻيندو هو ۽ جڏهن هو زندگي کي عاليشان بنائڻ لاءِ روز مرهه جي بناوت جي ڳالهه ڪند و هو. منهنجي خيال ۾ ته توهان ٻئي به هلو ٿا نه؟“.
”جي ها، اسان ٻيئي هلون ٿا“. ناقابل شڪست لهجه ۾ ڪاروباري عورت خاطري سان ها ڪئي.”توهان جي دعوت جي مهرباني“.
”جي توهان جي وڏي وڏي مهرباني“. آرٽسٽ اضافو ڪندي چيو، جيڪو هاڻي اڳ کان به وڌيڪ پراعتماد/مطمئن composed لڳي رهيو هو.
”مهرباني ڪري“، عورت سنجيدگي واري لهجي ۾ چيو،” اسان کي اهي سڀ شيون سيکارجان جيڪي تون انتهائي متاثر ڪندڙ ليڊرن ۽ ڪامياب ڪاروباري ماڻهن جي باري ۾ ۽ پرڀات جي معاملن جي باري ۾ ڄاڻين ٿو. مان پنهنجن ڪمن ڪارن کي بهتر بنائڻ جي باري ۾ بيچين آهيان. پنهنجي زندگي جي نئين سر سان شروعات ڪرڻ لاءِ به مون کي توهان جي مدد جي ضرورت آهي. مان ايمانداري سان چوان ٿي ته مان اڄ جيترو پاڻ کي توانو ۽ ڦڙتيلي ڀانئي رهي آهيان، ان ڪيفيت ۾ مان پاڻ کي وڏي عرصي کان پوءِ محسوس پئي ڪريان. پر مان اڄ به بهترين جاءِ تي نه آهيان“.
”ها ادا!“ آرٽسٽ چيو،”اسان کي پنهنجي عظيم صبح جا اهي راز ٻڌاءَ جن مان مون کي بهترين فنڪار ٿيڻ ۾ مدد ملي سگهي... ۽ مان ائين ٿي سگهان ٿو“. ائين چئي هن پنهنجو نوٽ بوڪ هوا ۾ مٿي اڇليو. ”پنهنجو جهاز موڪلي ڇڏ، اسان کي پنهنجي ڳوٺ وٺي وڃي، اسان کي ڪجهه ناريل کارائجانءِ، ڊولفن جي سواري ڪرائجانءِ ۽ اسان جي زندگيءَ کي بهتر ڪجانءِ! اسان تيار آهيون“.
”توهان کي اُتي جيڪو ڪجهه ملندو، اها ڪا تحريڪ يا وري موٽيويشن نه هوندي“. ان مرجهايل روح ڪنهن حد تائين سنجيندگي سان چيو. جيڪا ڪيفيت هنُ، اِن کان اڳ ۾ ظاهر نه ڪئي هُئي. اُتي سڀ ڪجهه تبديلي جي حوالي سان هوندو ۽ اها سڄي مڪمل ڄاڻ، جديد ترين تحقيق ۽ ڀرپور عملي مشقن تي مشتمل هوندو، جن کي هن صنعت جا استاد شديد جنگي بنيادن تي جاچي چُڪا آهن. دوستو هڪ اهڙي ايڊوينچر لاءِ تيار ٿي وڃو، جنهن جو توهان سان واسطو، هن کان اڳ ۾ ڪڏهن به نه پيو هوندو“.
”تمام بهترين“، ڪاروباري عورت ظاهر ڪيو، جيئن هو اجنبي جي چمڙي جي پٽي سان ويڙهيل ٻانهن سان هٿ ملائڻ لاءِ اڳتي وڌي. ”مون کي اها ڳالهه مڃڻ جي ضرورت آهي ته اهو سڄو مانڊاڻ اسان ٻنهين لاءِ انتهائي منفرد/عجيب آهي پر ڪنهن به ڪارڻ جي ڪري، ....هاڻي اسان توتي ڀروسو ڪيون ٿا ۽ ها اسان هن نئين تجربي جي لا ءِ بلڪل تيار آهيون“.
”توهان اسان لاءِ جيڪو ڪجهه ڪري رهيا آهيو، ان لاءِ اسان توهان جا شڪرگذار آهيون“. آرٽسٽ چيو. هن جي لهجي مان به احسانمندي جهلڪي رهي هُئي. هو پنهنجي ان احسانمندي مان ڪنهن قدر حيرت ۾ پئي لڳو.
”زبردست، توهان صحيح فيصلو ڪيو “. بي گهر شخص گرم جوشيءَ مان جواب ڏنو،”مهرباني ڪري، سڀاڻي صبح جو هن ڪانفرنس هال جي ٻاهران اچي بيهي رهجو. ڪجهه ڏينهن جا ڪپڙا به پاڻ سان کڻي اچجو. بس اهو ئي ڪافي هوندو. جيئن مون چيو،”باقي مان توهان جون مڙئي گهرجون پوريون ڪرڻ جو پابند آهيان. سڄو خرچ مون تي آهي/مڪمل منهنجو خرچ آهي. ان تي مان توهان جو شڪر گذار آهيان“.
”توهان اسان جو شڪريو ادا ڇو ٿا ڪيو“ ڪاروباري عورت حيرت مان چيو.
بي گهر شخص نرمي سان مسڪرايو ۽ پنهنجي ڏاڙهي کي سوچڻ واري انداز ۾ کنڻ لڳو. ”مارٽن لوٿر ڪنگ جونيئر Martin Luther King Jr. کي جڏهن ماريو ويو هو، ان کان اڳ ۾ هن پنهنجي آخري خطاب ۾ چيو هو، ”هر فرد عظيم بڻجي سگهي ٿو، ڇو ته خدمت ته ڪو به ڪري سگهي ٿو،خدمت ڪرڻ لاءِ توهان کي ڪنهن ڪاليج جي ڊگري جي ضرورت نه آهي. خدمت ڪرڻ لاءِ توهان کي فاعل ۽ فعل کي متفق ڪرڻ جي به ضرورت ناهي، توهان کي افلاطونPlato، يا وري ارسطو Aristotle جي باري م ڄاڻڻ جي به ضرورت نه آهي.خدمت ڪرڻ لاءِ توهان کي آئنسٽائن Einstein’s جي نظريه اضافيت Theory of Relativity باري ۾ ڄاڻڻ جي ضرورت نه آهي. بس توهان جي دل احساس سان ڀريل هُجي ۽ ان کان علاوه هڪڙو روح جنهن جو تخليقار محبت هجي“.
هن ناشپتي جي هڪڙي ڦاڪ کي پنهنجي وات وٽان صاف ڪيو ۽ پوءِ هن پنهنجي اها ڳالهه جاري رکي.
”هڪڙي اهم ڳالهه جيڪا مون سالن ۾ مس وڃي سکي، سا اها ته ٻين ماڻهو کي تحفو ڏيڻ، اصل ۾ توهان پاڻ کي ڏيندا آهيو. ٻين لاءِ لطف/مزي ۾ اضافو ڪيو/وڌائڻ جا ڪارڻ بڻجو ته توهان کي به وڌيڪ مزو ايندو. پنهنجن ساٿين/ ڪم ڪندڙن جي حالتن کي بهتر ڪيو، ته فطري طور تي توهان جي پنهنجي حالت به بهتر ٿيندي/مٿي ويندي. ڪاميابي سٺي ڳالهه آهي، ان جي اهميت Rad آهي. سخاوت هجي.... ڪنجوسي نه...انهن مڙني مردن ۽ عورتن جي خوبي آهي، جن هن دنيا کي بهتر کان بهتر بڻايو ۽ اسان کي ليڊرن جي، خاص ڪري خالص رهنمائن جي، اڳ جي ڀيٽ ۾ تمام گهڻي ضرورت آهي... نه ئي وري ان خودغرض ماڻهن جي، جيڪي فقط پنهنجي ذاتي مفادن خاطر ڪم ڪندا آهن“.
بي گهر شخص آخري ڀيرو پنهنجي گهڙي تي نگاهه وڌي، ”جڏهن توهان مري ويندو ته توهان پاڻ سان نه پنهنجو ٽائٽل کڻي ويندو، نه دولت، نه ئي وري بهترين رانديڪا توهان سان گڏ هوندا. اها ڳالهه ته توهان ڄاڻو ٿا نه“. مون کي ته اڃان اها گاڏي به ڏسڻي آهي جنهن ۾ لاش کي دفنائڻ کڻي وڃبو آهي“. هن مسڪرايو. ٻئي ٻڌندڙ به وات پٽي کليا.
ته هي خزانو آهي“. ڪاروباري عورت سُس پُس ڪئي.
”زبردست“ آرٽسٽ ڳالهه مڃي.
” هر هر زبردست لفظ جي لانڍ نه هڻو“. ڪاروباري عورت چيو،” ان سان مون کي گهٻراهٽ ٿئي ٿي/اهو لفظ مون کي چيڙائي ٿو.
آرٽسٽ ان تي ڪجهه حيران ٿيو. ”ٺيڪ آ“.
”توهان جو جو به مسئلو زمين تي آخري ڏينهن ۾ ٿئي ٿو، هي اهو پوٽينشل هوندو آهي/ اها سورمائي هوندي آهي، جنهن جو توهان مظاهرو ڪيو، اهي انساني جيوت جن تي توهان رحم کاڌو“. بي گهر شخص فصاحت سان ڳالهائيندي چيو. پوءِ وري هو خاموش ٿي ويو ۽ پوءِ هن وڏو ساهه کنيو/ ڀريو. ”بهرحال اها ڳالهه تمام سُٺي آهي ته توهان اچي رهيا آهيو. ڏاڍو مزو ايندو.
”ڇا مان پنهنجو رنگ ڪرڻ وارو/مصوري وارو برش به پاڻ سان آڻي سگهان ٿو“. آرٽسٽ نهايت ئي نرم لهجي ۾ پڇيو.
”فقط ان صورت ۾ ته توهان جيڪڏهن جنت ۾ پينٽ ڪرڻ چاهيو ته“. بي گهر شخص جهٽ پٽ جواب ڏنو.
”سڀاڻي صبح جو هن جاءِ تي ڪيڏي مهل توهان سان ملون؟“. ڪاروباري عورت پنهنجي ڪمزور ڪلهي تي پنهنجو پرس رکندي سوال ڪيو.
”صبح جو پنجين وڳي. 5. اي ايم 5.AM“. بي گهر شخص هدايت ڏني. ”پنهنجي صبح جا مالڪ بڻجو، پنهنجي زندگي کي تمام گهڻو بلند ڪيو“.
پوءِ هو غائب ٿي ويو.