ڌرتي
جنهن ڌرتيءَ مون کي پاليو آ،
جنهن منهنجو ساهه سنڀاليو آ،
تنهن ڌرتيءَ کي مان ڪيئن ڇڏيان؟
هن کان ته ٻڏي مان ڇو نه مران.
هيءَ ڌرتي ناهي جنت آ،
هي ڌرتي رب جي رحمت آ،
هيءَ ڌرتي منهنجي سنڌڙي آ،
هيءَ سنڌڙي منهنجي جندڙي آ،
هيءَ ڌرتي سهڻي سائي آ،
هيءَ جهونجهار جاڳائي آ،
هيءَ ڌرتي منهنجي چادر آ،
هن ڌرتيءَ کي مان ڪيئن ڇڏيان؟
هن کان ته ٻڏي مان ڇو نه مران.
هيءَ ڌرتي آهه ڀٽائيءَ جي،
هيءَ ڌرتي ساجن سوائي جي،
هيءَ ڌرتي درازن واري جي،
هي ڌرتي مست قلندر جي،
هن ڌرتيءَ تي ٿا رنگ رچن،
هن ڌرتيءَ تي ٿا ميڙ مچن،
هن ڌرتيءَ تي ٿا انب پچن،
هن ڌرتيءَ تي ٿا مور نچن،
هن ڌرتيءَ کي مان ڪيئن ڇڏيان؟
هن کان ته ٻڏي مان ڇو نه مران.
هن ڌرتيءَ تي ٿا ڪانگ لون،
هن ڌرتيءَ تي ٿا نيڻ ٺرن،
هن ڌرتيءَ تي ٿا ڄام ڄمن،
هيءَ ڌرتي ساري سوني آ،
شربت کان مٺو هت پاڻي آ.
هت سڀ سان مولا ساڻي آ،
هيءَ ڌرتيءَ آهي دودن جي،
هيءَ ڌرتي آهي جوڌن جي
هيءَ ڌرتي آ شهزورن جي،
هن ڌرتيءَ کي مان ڇڏيان؟
هن کان ته ٻڏي مان ڇو نه مران.
ماهوار ” ڪوٽو موٽو“
شهداد ڪوٽ مارچ 2000ع