يتيم ٻار
رات ڪاري هئي،
رب جي نانءَ تي ڀروسو ڪونه هو.
ماڻهو ماڻهو نه هو.
ڄڻ ته حيوان هو
پنهنجي انگن ڍڪڻ جو نه دستور هو.
ڪو حيا ڪونه هو
ڪا حليمت ڪونه هئي.
شرم جو ڏس پتو ڪو ڪٿي ڪونه هو.
بي حيائي هئي
هر طرف بس! برائي هئي
ڪابه مادر نه مادر هئي
سر مٿان ڪانه ڪنهن کي به چادر هئي
ڀيڻ جي ڀاءُ کي ڪونه احساس هو
جانور جانور جهنگ ۾ پئي رهيا
ڪانه بستي هئي
شهر ڪوئي نه هو
لاٽ انسان نيت جي روشن نه هئي
سوچ جو سلسلو ڪنهن مغز ۾ ڪونه هو.
لفظ ڪنهن کي اچارڻ به آيا نه ٿي.
خالي چيخون هيون،
خالي دانهون هيون،
باقي سمجهڻ سڻڻ جي نه ڪا ڳالهه هئي
نيٺ چوڏهن صديون کن اڳي،
گل ڦٽو خوبصورت ڪو صحرا
جي ميدان ۾
نور ڦاٽي اٿيو
۽ سموري جهان ۾ ڦهلجي ويو،
جلوا جاڳي پيا
جذبا جاڳي پيا
ماڻهو ” ماڻهو“ ٿيو،
انگ ڍڪجڻ لڳا
ماءُ ٿي ” ماءُ“ وئي
مسجدن ڪر کنيا
پنج ڀيرا نمازن جو دستور ٿيو
ٽيهه روزا مليا.
سنتن جي وسيلي دليون ڌوپجي
نيلوفر گل جيان توانيون پيون
نعرو منبر تان الله اڪبر لڳو،
حمد ڳائڻ لڳيون بلبليون ڪوئلون،
بي زبانن کي ويئي زبان ڄڻ ملي
ڪنڌ ڦيرائي انسانيت هي ڏٺو،
رنگ و بو جهان
ڪير هو؟
جنهن ڏنا سچ جا ڪي سبق
ڪنهن جي آئي ٿيا چوڏهن ئي روشن طبق.
هي يتيم ٻار هو
نانءُ جنهن جو محمد صلي الله عليه وسلم ٿا ٻڌندا اچون.
اڄ به ساڳي سخا
اڄ به ساڳيو اثر
جيستائين آ قائم ” بزمي“ جهان
تيسيتائين اهو نانءُ دلين جي هوندو شفا
( گل ڦل جنوري 1981ع)