کلندا وتو ڪڏندا وتو
شاهه زاد بڻجي پنهنجي شان سان گهمندا وتو،
ڪڏندا وتو.
سوچ ۽ سچ جا ڀري ڀنڊار دلين ۾ رکو،
ادب ۽ اخلاق جا انوار دلين م رکو،
علم جي لاهن تي ادڙو! لڙڪندا وتو،
ڪڏندا وتو.
ملڪ ۽ ملت اوهان جي لاءِ آهن منتظر،
آس پالي ٿي اوهان جي لاءِ هر ڪائي نظر،
نيڪين جي راهه تي ڀڄندا وتو ڊڪندا وتو،
ڪڏندا وتو.
شينهن جي هڪ ڏينهن جي ڀي زندگي آ بهترين
ٻيءَ طرح ڪهڙو گذارو گدڙ جو بر زمين،
نونهالو! هونهارو! اوچ لئه اٿندا وتو،
ڪڏندا وتو.
قوم جي ميراث جا اي وارثو، اي مالڪو،
ٻاٽ ۾ ڪا لاٽ ٻاري پوءِ ٻهڪو ٻالڪو،
هڪ ٻئي منزلن جي رهگذر پڇندا وتو.
ڪڏندا وتو.
پٽ تي پئجي پئجي آخر ڪهڙو لائبو،
جانفشانيءَ سان ئي مقصد دل جو ٻارو! پائبو،
چنڊ کي، تارن کي پنهنجي هٿن سان ڇهندا وتو
ڪڏندا وتو.
سرحدون هن پاڪ ڌرتيءَ جون اوهان ڏي ٿيون تڪن
ڳل ڏسي ڳاڙها اوهان جا پوءِ ٿيون مرڪي پون
پنهنجي جذبن کي وڌائي، سون ۾ ترندا وتو
ڪڏندا وتو
مائرن جي، امڙيُن جي مدعا آهيو اوهين،
ڀينرن جي آرزو جي انتها آهيو اوهين
ٿر جي ٿڌڙي هير وانگر تن مٿان گهلندا وتو،
ڪڏندا وتو
وير ۽ ويڇا وساري پاڻ ۾ گڏجي وڃو،
سينا سينن سان ملائي ٻهڳڻو! ٻکجي وڃو،
ٽُٽَل دلين کي سڪ سان سورهيو! سبندا هلو،
ڪڏندا وتو.
ساهه جي سوغات آهي هي سدوري سنڌڙي،
ننڍڙا اي دوستو! هيءَ سنڌڙي آ جندڙي،
شل جيئي جيئندي رهي ههڙي دعا گهرندا وتو،
ڪڏندا وتو.
شل هجو آباد ٻارو! شل هجو باغ و بهار،
ٻي دعا ڪهڙي ڏئي آخر ڀلا ” بزمي نثار“،
ٻارڙو انسانيت جي پوئتا ڀڄندا وتو،
ڪڏندا وتو.
(گل ڦل اگسٽ 1976ع)