ٻارن ۾ آ ساهه
مان گيت انهن لئه ڇو نه لکان.
هي ٻارن گلن جا هار اٿئي،
اي دوست! اهي سينگار اٿئي،
هي ننڍڙا نه پر جهونجهار اٿئي،
منهنجي ڪوڙيءَ جا هي وار اٿئي،
مان ڇو نه انهن تان صدقي وڃان،
مان گيت انهن لئه ڇو نه لکان.
پنهنجي ملڪ جو مانُ وڌائيندا،
ويهي پاڻ ۾ قرب ڪمائيندا،
پنهنجي ٻيڙي ڪناري لڳائيندا،
پنهنجي چاهت کي چمڪائيندا،
اهڙي آس ڀلا مان ڇو نه رکان،
مان گيت انهن لئه ڇو نه لکان.
پنهنجي قوم جي خدمت ڇو نه ڪندا،
پنهنجي ظاهر عظمت ڇو نه ڪندا،
پنهنجي روشن قسمت ڇو نه ڪندا،
اهڙي حاصل رحمت ڇو نه ڪندا،
تن کي هر هر ٿو مان دعائون ڏيان،
مان گيت انهن لئه ڇو نه لکان.
پڙهي علم ڏياٽيون ٻاريندا،
پنهنجن بابن جي دل ٺاريندا،
بڻجي گهوٽ وطن ۾ گهاريندا،
پنهنجي سنڌڙيءَ کي پيا سنواريندا،
تن کي سورهيه ” بزمي“ ڇو نه چوان،
مان گيت انهن لئه ڇو نه لکان.
(گل ڦل جولاءِ 1995ع)