او سنڌڙي
ڀال پنهنجا تون ڀلائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي
تنهنجي بستان مان طوطن جون تنوارون ٿيون اچن،
پاڻ کي ڪيڏو سجائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
تون پراون کي به پنهنجو پيار ٿي ويٺي ڏئين،
ونڊ سڀ ڪنهن ۾ ورهائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
تون جو نياڻي جا ڄڻين ٿي سا ٿئي ٿي مارئي،
ڄڻ ته سونا تاج پاين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
ڳٽڪرون ڳيرن جون تو ۾، سهرا بلبل ٿي چوي،
رنگ ڪيئي تون رچائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
ڌَنَ ڀري آ تنهنجي ڌرتي، ٻک اسان ناهي ڏٺي،
سک تون سانگين کي وٺائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
ٿورڙيءَ ئي ڳالهه تي جيڪو وڃي توکان رُسي،
سڏ ڪري اُن کي ورائين ٿي،او منهنجي سنڌڙي.
هارين جي هونگرون ٻڌ ڪيئن ٿا ” وايون“ چون،
پوک جي لوري لڳائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
مون ڏٺو ڏک ڪونه آهي،وقت ٿو کلندي لنگهي،
مونجهه ” بزميءَ“ جي مٽائين ٿي، او منهنجي سنڌڙي.
( گل ڦل فيبروري 1985ع)