ٻولي
مٺڙي هيءَ اباڻي ٻولي.
ماءُ ڏني آ جنهن ۾ لولي،
راڻين جي سا راڻي لولي.
ڳالهائڻ سان گل ڦل ٿا ڇڙڪن،
منهنجي گلڙن هاڻي ٻولي.
ڪيئن وساريندو ڪو اهڙو،
پنهنجي ساهه سيباڻي ٻولي.
جنهن کي گهوٽ ڀٽائيءَ پاليو،
سچل وٽ ساماڻي ٻولي.
دنيا جي گولي تي آهي،
شان ڀري شاهاڻي ٻولي.
چنڊ جيان چمڪي ٿي ” بزمي“،
ڏيهن ۾ ڏاڏاڻي ٻولي.
” گل ڦل آگسٽ 1991ع“