ٻارڙن جي ڳالهه
هنن ٽن جي دوستيءَ ۾ ڪونه هو ڪنهن کي به گمان.
پڙهندا گڏ هئا ، رهندا گڏ هئا، کلندا ڪڏندا گڏ هئا،
ياد ڪري پنهنجا سبق هي پوءِ اٿندا گڏ هئا.
سلڇڻا توڙِي سدورا هي هئا معصوم ٻار،
هڪ ٻئي کان ڪونه ٿيندا هئا گهڙي هڪڙي به ڌار.
ڪنن ٻارن وانگي گهٽين ۾ نه هي رلندا هئا،
رات جو ڀي شوق پنهنجي ۾ ويهي پڙهندا هئا.
ڪنهن چين ٻارو! اها تڪليف پيا ڇو ٿا ڪريو،
ڇو نه پنهنجن پيئرن جي مدد ويهي ڪا ڪريو.
ڇوڪرن مان وڏيري ورندي ڏني همراهه کي،
چاچاسائين! ڇو وڃائين ٿو اسان جي چاهه کي.
ڪر دعا، ڪي علم جون جهوليون ڀريون عالم ٿيون،
ڪجهه پرائي قوم پنهنجيءَ کي ڪوئي آڌر ڏيون.
علم جي دولت نه جنهن کي سو وري ڪهڙو بشر،
ڄڻ وڃائي ويٺو پنهنجي زندگيءَ جو هر پهر.
پڙهڻ پرجهڻ جهڙي ڪانهي ڳالهه ٻي سوچي ته ڏس،
علم سان ئي روشنائي جڳ ۾ ٿي سوچي ته ڏس.
ٻارڙن جي ڳالهه چاچي ربنواز سوچي وتي،
پنهنجي ٻارن جي به ٽولي هن اُتي ڪوٺي وتي.
اڄ کانپوءِ هي ٻارڙا منهنجا به گڏجو پاڻ سان،
مان ته غافل هوس ههڙي روشني جي راهه کان.
پوءِ ويا سڀ اسڪول ڏي سڀ مرڪندا هي ٻارڙا،
آسمان جا تارڙا ۽ گلن جا ڄڻ هارڙا.