هندن جا وڏا ڏينھن
پھريون منڻ:
اهو سنسڪار فقط هندو قوم ۾ باقاعدي ۽ قدرتي قانون موجب ڪيو ٿو وڃي. ڪو ماڻھو سوال پڇي ٿو سگهي تہ ننڍن ٻارن جي وارن ڪوڙائڻ ۾ ڪھڙو وگيان اچي ڦاٿو آهي. اهڙي سوال ڪندڙ ماڻھن کي اسانجو فقط اهو جواب آهي تہ گرڀ ۾ ٻار جي مٿي تي جيڪي وار ڄمن ٿا اهي ڪمزور ٿين ٿا انھن ۾ ٻار کي ٿڌ ۽ گرميءَ کان بچائڻ جي طاقت موجود نٿي ٿي، انھيءَ ڪري هندن جي ودوان بزرگن دماغ کي زور وٺائڻ ۽ ان کي گرمي سرديءَ کان بچائڻ لاءِ ننڍپڻ ۾ منڻ جو سنسڪار مقرر ڪيو.
جيڻو:
جڻئي جي سنسڪار جي خوبيءَ کان هر هڪ واقف آهي هيءُ اهو سنسڪار آهي جنھن جي پوري ڪرڻ بعد هڪ هندو ٻالڪ پنھنجيءَ ٻاراڻيءَ ۽ بي جوابداريءَ جي حالت مان نڪري دنيا جي ميدان ۾ قدم ٿو رکي، دنيا ۾ هندن کانسواِءِ ٻي ڪا بہ قوم نہ آهي جنھن انساني زندگيءَ کي برابر نموني ورهائي انکي مقصد تائين پھچائڻ جو رستو گهڙيو هجي. مگر هندوجاتيءَ جي ودوانن هر هڪ هندوءَ لاءِ سندس زندگيءَ جي بنياد ۽ ڇوڙ جو نڇيرو ڪري ڇڏيو آهي، ۽ انھن جو بنياد تي مٿي ذڪر ڪيل جڻئي جي سنسار تي بيٺل آهن. هڪ هندو ٻالڪ جڻئي جي سنسڪار بعد هڪ ڪامل رهبر گروءَ جي رهبريءَ هيٺ دنيا جي ڪرم کيتر ۾ پير پائي ٿو ۽ آخر دنيا جا ڀوڳ ولاس ڏسي زندگيءَ جي آخرين درجي تي دنيا کي ترڪ ڪري ايشور ۽ است ٿي ٿو وڃي.