سفرناما

هوائيءَ جي هوائن مان

هن سفرنامي جو ليکڪ ناميارو پبلشر ۽ ليکڪ قربان منگي آهي. هو لکي ٿو:
”اوهان جي هٿن ۾ موجود هي سفر نامو ”هوائيءَ جي هوائن مان“ منهنجي آمريڪا جي ٻئين سفر جي ڪٿا آهي. آمريڪا ۾ رهي مون اتان جي سماجي لقائن کي جيئن ڏٺو انهن کي تيئن ئي قلمبند ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. مون هي سفرنامو لکندي ڪٿي به ڪنهن مبالغي يا وڌاءَ کان ڪم ناهي ورتو. اُميد ته اوهان پڙهندڙ منهنجي گذريل سفرنامن جيان هن سفرنامي کي به دل جي ويجھو جاءِ ڏيندؤ.“
  • 4.5/5.0
  • 2407
  • 684
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • قربان منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book هوائيءَ جي هوائن مان

“وينچُورا” ڏي پنڌ ۽ “هالي ووڊ” سان هيلو هاءِ

صبح جو اُٿي تازا توانا ٿي، اسان ناشتو ڪرڻ لاءِهڪ ٻئي پاڪستاني هوٽل ”بلال“ تي آياسي جتي حلوو، پوريون ۽ ڇولا ناشتي ۾ ملي رهيا هئا. اسان ٻنهي جي ناشتي جو بل 12 ڊالر يعني تقريباً هڪ هزار روپيه آيو. راجا ٻُڌايو ته آمريڪا ۾ مالي بحران شدت اختيار ڪري ويوآهي انهيءَ ڪري هتان جو عوام به پريشانيءَ ۾ وڪوڙجي ويو آهي. راجا هوائيءَ کان لاس اينجلس پنهنجي گاڏي بحري جهاز ۾ بُوڪ ڪرائڻ ۽ پنهنجي ڀاءُ جي گهران پنهنجا سوٽ ڪيس کڻڻ آيو هُيو. ناشتي مان فارغ ٿي اسان ”وينچورا ڪائونٽي“ روانا ٿياسي جيڪو لاس اينجلس کان تقريباً سٺ ڪلوميٽرن جي فاصلي تي هُيو. راجا جو ڀاءُ، ”وينچورا ڪائونٽي“ ۾ پنهنجي گهر واريءَ سان رهندو هُيو، جنهن جي سندس زال کان تازو ئي علحدگي ٿي وئي هُئي، جنهن ڪري هُو ٻئي گهر خالي ڪري هليا ويا هُئا. گهر جي گئريج ۾ راجا جا سوٽ ڪيس رکيل هُئا ۽ گئريج جي دروازي جو رموٽ راجا وٽ هُيو. راجا انهيءَ آسري تي ”وينچورا ڪائونٽي“ هلي رهيو هو ته مَنَ رموٽ ذريعي گئريج جو دروازو کُلي پوي ۽ هُو پنهنجا سوٽ ڪيس کڻي اچي. اسان انهيءَ رستي تي سفر ڪري رهيا هئاسي جنهن رستي مان هڪ رستو وري سن فرانسسڪو نڪري رهيو هو ۽ سن فرانسسڪو اُتان کان تقريبن چار سو ميلن جي فاصلي تي هُيو. ”وينچورا ڪائونٽي“ هڪ ڳوٺ جو ڏيک ڏئي رهيو هو، چوڌاري اسٽرابيريءَ جا خوبصورت ۽ وسيع باغ نظر اچي رهيا هئا. راجا جي ڀاءُ جي خالي ڪيل گهر پهچي، راجا گئريج جي دروازي کولڻ جي ڪافي ڪوشش ڪئي پر دروازو نه کلڻو هيو سو نه کليو. گهر مالڪن شايد دروازي جو رموٽ بدلائي ڇڏيو هُيو. نيٺ مايوس ٿي اسان شامَ جو لاس اينجلس واپس موٽي آياسي. واپسيءَ تي اسان راجا جي هڪ انڊين دوست جهانگير خان جي ”پيزا شاپ“ تي آيا سي، ساڻس ڪچهري ڪئي، هُنَ اسان جي لاءِ اسپيشل پيزا ٺهرايا، گڏجي کائي، گهر واپس آياسي، گهر ۾ ٿورڙي دير آرام ڪري، رات جو تيار ٿي اسان ٻئي گهمڻ ڦرڻ لاءِ نڪتاسي. اسان جو رُخ هالي ووڊ طرف هيو. جي ها سموري دنيا جي فلمي صنعت تي راڄ ڪندڙ ”هالي ووڊ“ جا رنگ پسڻ لاءِ اسان ٻئي وڃي رهيا هئاسين.
اسان مان اڪثر جي ذهنن ۾ اهو هوندو آهي ته شايد ”هالي ووڊ“ اها جاءِ هوندي جتي وڏي پئماني تي اسٽوڊيوز هوندا، جتي ڏينهن رات هالي ووڊ جي فلمن جي رڪارڊنگ جو ڪم ٿيندو هوندو پر هتي اهڙي ڳالهه ڪونه هئي. اصل ”هالي ووڊ“ هڪ علائقي جو نالو آهي ”هالي ووڊ“ جي علائقي ۾ داخل ٿيندي هڪ خاص روڊ نظر آيو، جتي هڪ تمام وڏو چائنيز ٿيٽر واقع هيو. ٿيٽر جي ٻاهران ڪيترائي سيمينٽيڊ بلاڪ نظر آيا، جن بلاڪن جي خاص خوبي اِها هئي ته انهن جي مٿان هاليووڊ جي ڪيترن ئي اداڪارن جي هٿن ۽ پيرن جا نشان ۽ سندن ئي اڱر سان لکيل سندن نالو ۽ انهن جي صَحي اُڪرل نظر آئي ۽ هيٺان وري اُن ڏينهن جي تاريخ جنهن ڏينهن تي انهن اداڪارن انهن بلاڪن تي پنهنجي اِها يادگيري ڇڏي هُئي. اهڙن سيميٽيڊ بلاڪس تي مون کي سو سال پراڻا اُڪريل ڇاپا به نظر آيا ۽ اهو سلسلو هتي اڃا سوڌو جاري آهي. مون کي اها ڳالهه ڏاڍي وڻي. پنهنجي ثقافتي هيروز جي ياد کي ان انداز ۾ محفوظ ڪرڻ جو اهو هڪ سُهڻو انداز هُيو. پَر هڪ ڳالهه جيڪا مون محسوس ڪئي اُها اِها ته بلاڪس تي پيرن جا نشان بُوٽ سميت نظر آيا جيڪڏهن انهن اداڪارن کان بُوٽ لهرائي سندن اگهاڙن پيرن جا نشان محفوظ ڪيا وڃن ها ته اڃا به بهتر ٿئي ها. خبر پئي ته جڏهن به ڪوئي اداڪار هتي اچي پنهنجي ياد جا نشان بلاڪن تي ڇڏيندو آهي ته هتي هڪ تقريب منعقد ٿيندي آهي ۽ انهيءَ پروقار تقريب ۾ ئي اهو بلاڪ نصب ٿيندو آهي تقريب کان پوءِ وري ڀرسان ئي واقع فوٽ پاٿ ۾ ستاري جي شڪل جي ٺهيل بلاڪس ۾ به اُن اداڪار جي نالي جو بلاڪ شامل ڪيو ويندو آهي. هالي ووڊ جي علائقي ۾ سوين دُوڪان ۽ سووينئر شاپ نظر آيا. اهڙن دوڪانن تي هالي ووڊ فلمي صنعت سان لاڳاپيل اداڪارن ۽ اداڪارائن جون تصويرون،انهن جي نالن ۽ تصويرن سان سينگاريل ٽي شرٽون، ڪي چين ۽ ٻيون يادگار شيون وڪامي رهيون هيون. هالي ووڊ جي فلمن جي رڪارڊنگ وارن اسٽوڊيوز جي باري ۾ پڇا ڪرڻ تي خبر پئي ته اهي ٻئي هنڌ آهن.
هالي ووڊ مان واپسيءَ تي مون موبائيل فون جي هڪ دوڪان تي موبائل خريد ڪرڻ لاءِ پڇا ڪئي. ٻُڌايائون ته ٻن سالن جي پئڪيج ۾ توهان کي فري موبائل ڏنا ويندا، جڏهن ته پاڪستان ڳالهائڻ لاءِ پري پئڊ لاءِ ٻَه ڊالر ۽ ٻاونجاهه سينٽ في منٽ تي خرچ ٿيندا، يعني في منٽ ٻَه سو روپين کان به مٿي، مون موبائل وٺڻ کان ئي توبهه ڪئي. رات جو گهر ڏانهن واپس ورندي رستي ۾ هڪ ”نيوڊ ڪلب“ پئجي رهي هئي. راجا مون کي هن ڪلب ۾ ڇڏي چيو ته: ”تون گهمي ڦري وٺ مان ٻن ڪلاڪن کان پوءِ توکي هتان کڻان ٿو“ کيس ڪوئي ڪم هيو. مان ٻن ڪلاڪن تائين هِن ڪلب کي ڏٺو. بي لباس نارين جو مدهوشيءَ جي عالم ۾ رقص ۽ ڏسڻ وارن پاران مٿن نوٽن جي برسات، بهرحال راجا جي واپسيءَ تي اسان گهر هليا آياسي ان وقت رات جو تقريباً هڪ ٿي رهيو هو. اسان ٻئي ٿڪل به ڏاڍا هياسي ان ڪري جلدئي سمهي رهياسي.