سفرناما

هوائيءَ جي هوائن مان

هن سفرنامي جو ليکڪ ناميارو پبلشر ۽ ليکڪ قربان منگي آهي. هو لکي ٿو:
”اوهان جي هٿن ۾ موجود هي سفر نامو ”هوائيءَ جي هوائن مان“ منهنجي آمريڪا جي ٻئين سفر جي ڪٿا آهي. آمريڪا ۾ رهي مون اتان جي سماجي لقائن کي جيئن ڏٺو انهن کي تيئن ئي قلمبند ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. مون هي سفرنامو لکندي ڪٿي به ڪنهن مبالغي يا وڌاءَ کان ڪم ناهي ورتو. اُميد ته اوهان پڙهندڙ منهنجي گذريل سفرنامن جيان هن سفرنامي کي به دل جي ويجھو جاءِ ڏيندؤ.“
  • 4.5/5.0
  • 2407
  • 684
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • قربان منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book هوائيءَ جي هوائن مان

انڊيانا رياست جو احوال ۽ “ڪُتن جو هوٽل”

آمريڪا ۾ عام اخلاقيات ۽ تڪلف جو تمام گهڻو خيال رکيو ٿو وڃي. انهيءَ ڳالهه جو احساس مون کي ان وقت به ٿيو جڏهن نئين ڏينهن تي مان فريد سان گڏ صبح جو تيار ٿي سندس آفيس آيس. فريد هتي هر هڪ اسٽاف ميمبر کي الڳ الڳ ”گڊ مارننگ“ چيو. فريد جي آفيس ۾ ويٺوئي هُيس جو خيرپور کان پروفيسر غلام قادر ڦلپوٽو جو فون اچي ويو. سائينءَ مون کان سفر جا حالَ احوال ورتا. سائين غلام قادر ڦلپوٽو نائين ڪلاس ۾ منهنجو ڪلاس ٽيچر رهي چڪو آهي ۽ سائينءَ جو مون سان تمام پراڻو ساٿ رهيو آهي. پاڻ ادب سان چاهه رکندڙ هڪ متحرڪ سماجي شخصيت آهي. فريد مونکي ٻُڌايو اڄ ”انڊيانا اسٽيٽ“ هلڻو آهي جتي انڊيانا اسٽيٽ جي شهر “Munster” ۾ پڻ ڊاڪٽر مبارڪ جي هڪ ڪلينڪ موجود آهي. جيڪا نئين نئين قائم ڪئي وئي هُئي. انڊيانا اسٽيٽ ۾ ماڻهن جي آبادي گهٽ آهي جڏهن ته حڪومت پاران هتي ماڻهن کي رهڻ جي ترغيب ڏيڻ لاءِ کاڌي پيتي جي شين تي ٽيڪس ۾ تمام گهڻي رعايت ڏني ويئي آهي. فريد جيئن ئي پنهنجي آفيس جي ڪم مان فارغ ٿيو اسان ٻارهين بجي منجهند جو انڊيانا اسٽيٽ لاءِ روانا ٿياسي. هيءَ اسٽيٽ شڪاگو کان اڌ ڪلاڪ جي ڊرائيو تي آهي اسان ٿوري دير ۾ انڊيانا اسٽيٽ ۾ واقع ڪلينڪ ۾ پهچي وياسي. ڪلينڪ نئين نئين قائم ٿي هُئي. مريضن اچڻ شروع ٿي ويا هئا، پر مريضن کان ڪائي فيس نه پئي ورتي وئي. فريد ٻُڌايو ته هيءَ ڪلينڪ اڃان تائين رجسٽرڊ ناهي ٿي اُن ڪري مريض کان فيس وٺڻ جي مجاز ناهي. آفيس ۾هڪ شيدياڻي ۽ فلپائيني عورتون ڪم ڪندي نظر آيون. جن مان هڪ پنجونجاهه ساله فلپائيني عورت ”سو“ به هئي. ”سُو“ زندگي جو وڏو حصو اقوام متحده ۾ گذاري آئي هئي. هوءَ فريد جي دوست هُئي ۽ مٿس وڏي مهربان هئي. ايتري تائين جو هُن وصيت به ڪري ڇڏي هُئي ته جيڪڏهن هوءَ مري وڃي ته سندس لاش کي فلپائين ۾ سندس گهر تائين پهچائڻ جي ذميداري فريد ڀُٽو جي آهي. فريد ”سُو“ سان منهنجو اڳواٽ ذڪر ڪري ڇڏيو. اُن ڪري هُنَ مونکي به ڏاڍو قرب ڏنو. فريد آفيس ۾ پنهنجو ڪم ڪار اڪلايو ۽ منجهند جو ٻين بجي ڌاران ”سُو“ اسان کي هڪ فاسٽ فوڊ شاپ تي وٺي آئي. جتي اسان مصالحيدار کاڌا کائي پنهنجي مُلڪ جي ياد کي تازو ڪيو. بل ”سُو“ ڀريو ۽ اسان واپس ڪلينڪ تي آياسي. جتي هِڪَ ملازم مون کي ڪجهه رسالا ڏنا ته جيئن مان بورنه ٿيان ۽ويهي اِهي رسالا پڙهان. اوچتو فريد کي خيال آيو ته سندس موبائل ڪٿي رهجي ويو آهي. موبائل تي رنگ به وڃي رهي هئي. پوءِ خبر پئي ته ٻاهر گاڏيءَ مان نڪرڻ وقت سندس موبائل ڪوٽ جي کيسي مان هيٺ ڪري پيو هو، جيڪو اُتي ئي انهن گاڏين جي وچ ۾ پيو هو. بهرحال، موبائل ته ملي ويو ۽ پوءِ اسان انڊيانا ۾ شاپنگ ڪرڻ لاءِ نڪتاسي. انڊيانا ۾ به سخت سردي هُئي. روڊن تي گهمندي ان جو احساس اڃان به وڌي رهيو هو. پر ساڳي ئي وقت آفيسن ۽ شاپنگ سينٽرن ۾ ايئرڪنڊيشنرن جي استعمال سبب ٽيمپريچر مناسب هُيو. مون هڪ دوڪان تان ڊجيٽل ڪئميرا خريد ڪئي جيڪا 126 ڊالرن ۾ملي جڏهن ته ساڻس ويهه ڊالرن جو هڪ گفٽ ڪارڊ به مليو جنهن جي عيوض مان ڪا به شيءِ خريد پئي سگهيس.

شام جو گهر واپس اچڻ کان پوءِ ڪجهه دير آرام ڪيو ۽ رات جو فريد جي ٻارن سان گڏ اسان وري شاپنگ ڪرڻ لاءِ ٻاهر نڪتاسي، فريد مون کي “Pets Mart” نالي هڪ شاپنگ سينٽر تي وٺي آيو. هونئن فريد کي ڪا خاص خريداري نه ڪرڻي هئي پر صرف منهنجي مشاهدي لاءِ هُو هِن مارٽ تي آيو هو. هي اِهو مارٽ هيو جتي مختلف جانور ۽ پکي وڪامي رهيا هُئا. مختلف قسمن جا جانور، مختلف رنگن ۽ نسلن جا پکيئڙا، ايتري تائين جو هتي نورَ، سانڊا، وڇون ۽ نانگ به وڪامي رهيا هئا. جانورن ۽ پکين جي کاڌي پيتي جا دوڪان به هتي موجود هئا. هڪ ڪنڊ ۾ هڪ هيئر ڊريسر شاپ به هُيو جتي ڪُتن جي حجامت ٿي رهي هئي. فريد ٻُڌايو ته هتي ماڻهو پالتو ڪتن سان پنهنجي ٻارن وانگر پيار ڪن ٿا. ڀرسان ئي “Pets Hotel” به موجود هيو جنهن جي سِري تي لکيل هو “All the Comforts of home” يعني ”گهر جهڙيون سموريون سهولتون.“ اوهان کي اهو ٻُڌي حيرت ٿيندي ته اهو ”ڪتن جو هوٽل“ هُيو، هتي ڪوئي به گهر مالڪ يا فئملي جڏهن شهرکان ڪجهه ڏينهن ٻاهر وڃن تڏهن پنهنجا پالتو ڪُتا هِن هوٽل تي ترسائي وڃن. هتي ڪتن جي رهائش ۽ سندن کاڌي پيتي جو بندوبست هوٽل انتظاميه ڪري، مالڪ ڪم ڪاريون لاهي واپس اچي بل ادا ڪري پنهنجا ڪُتا کڻي وڃن. مان ڏاڍو حيران ٿيس. هِن ملڪ ۾ جانورن جو به ايترو خيال رکيوپئي وَيو!!. پاڻ وٽ ته انسانن لاءِ به اهڙي سهولت موجود ڪو نه آهي. مون ڏٺو ان وقت به ماڻهو قطار ۾ بيٺا هُئا سندن بغل ۾ يا ڀرسان سندن پالتو ڪُتا هُئا جن کي هُو هتي ترسائي رهيا هُئا. اسان ٿورو گهمي ڦري واپس گهر هليا آياسون رات جو خيرپور کان محمود سومري جي فون آئي جنهن خيرپور جا حال احوال ڏنا ۽ هتان جا احوال ورتا.