لاس اينجلس کان هوائي جو سفر

ٻئي ڏينهن صبح جو مان اڃان ننڊ ئي پيو هيس ته راجا تيار ٿي پنهنجي مرسيڊيز گاڏي ڪاهي، شپنگ ڪمپني وارن جي حوالي ڪرڻ ويو ته جيئن هُو گاڏي ”لاس اينجلس“ کان ”هوائي“ موڪلي سگهن. شپنگ ڪمپنيءَ وارا راجا سان ڦڏو ڪري ويهي رَهيا ته جنهن بينڪ مان ليزنگ تي هيءَ گاڏي ورتي اٿئي انهيءَ بينڪ جو ”اين او سي“ کڻي اچ. راجا بينڪ مان ”اين او سي“ وٺي کين ڏنو ته وري چيائونس ته گاڏيءَ جي انشورنس ٿيل ناهي، تنهن تي راجا وري بينڪ مان کين سرٽيفڪيٽ وٺي ڏنو ته هِن بينڪ طرفان ڏنل سڀئي گاڏيون انشورنس ٿيل آهن. تنهن تي وري هڪ نئون ڦڏو پيدا ڪيائون ته هِن گاڏيءَ جي انشورنس آمريڪا جي سڀني حدن لاءِ ته آهي پر سامونڊي حصي لاءِ انشورنس ٿيل ڪونهي! نيٺ تنگ ٿي راجا کين يارنهن سؤ ڊالر ڪرايو ۽ ٽي سو ڊالر انشورنس جا اضافي ڏنا. مان ننڊ مان اُٿي ناشتو ڪري سامان ٻڌي ڪري گهر ۾ راجا جو انتظار ڪري رهيو هيس. ٽن ڪلاڪن کان پوءِ راجا موٽيو. اسان جو سامان تيار هو. راجا جي گهر جي سامهون هڪ بزرگ جوڙو رهندو هو جنهن سان اڪثر واندڪائي جي وقت ۾ راجا، حال احوال ۽ سياسي صورتحال تي ڪچهريون ڪندو رهندو هو. پَر هن کين اِهو ڪونه ٻُڌايو ته هُو مسلمان آهي. جهونن جي جوڙي کي اها خبر هئي ته راجا ڪوئي عيسائي آهي. راجا چيو ته جُهونا پاڻ کي ايئرپورٽ ڇڏي ايندا پَر اتفاق سان ٻئي پنهنجي گاڏي سميت غائب هئا. شايد ڪنهن ڪم ڪار سان نڪتل هُئا. مجبوراً راجا ريڊيو ٽيڪسي وارن کي فون ڪيو جن جو وائرليس ذريعي نيٽ ورڪ جُڙيل هيو. فون کان پوءِ گهربل علائقي ۾ سندن جيڪا به ويجهي ٽيڪسي بيٺل هوندي آهي اُن کي ضرورت واري جاءِ تي موڪلي ڏيندا آهن.ٿورڙي ئي دير ۾ ٽيڪسي اچي وئي، اسان ٽيڪسيءَ ۾ سامان رکي ئي رهيا هئاسي ته جُهونا پاڙيسري به اچي ويا. راجا چيو ڏهه منٽ انتظار ڪريون ها ته ٽيڪسيءَ جو ڪرائو بچي پوي ها. بهرحال هاڻي ته ڪجهه نه پئي ٿي سگهيو اسان راجا جي جُهونن پاڙيسرين کان موڪلائي سامان رکي ٽيڪسيءَ ۾ سوار ٿياسي. ٽيڪسيءَ وارو ايراني هُيو، ساڻس دعا سلام ٿي ۽ پوءِ ڪچهري ڪندا آياسي. مُلڪ جون سياسي حالتون، سندس خاص موضوع هُيو. خير سان ايئرپورٽ پهتاسي ڊرائيور اسان کان رعايتي ڪرائو ورتو. ايئرپورٽ تي راجا هوائيءَ لاءِ بورڊنگ ڪارڊ ورتو ته کائنس سامان جا پندرنهن ڊالر چارج ڪيا ويا، جڏهن ته منهنجي سامان جو ڪجهه به چارج نه ڪيو ويو، ڇاڪاڻ ته مون وٽ انٽرنيشنل ٽڪيٽ هئي ۽ مون کي سامان کڻڻ جي اجازت هئي. اهڙي طرح منهنجا پندرنهن ڊالر بچي ويا. چيڪنگ واري مرحلي دوران سخت چيڪنگ نظرآئي اسان جهاز جي اڏام کان هڪ ڪلاڪ اڳ ۾ ئي لائونج ۾ پهچي چُڪا هئاسي. راجا جو چوڻ هو ته هوائي سفر لاءِ جيترو جلد ٿي سگهي اڳ ۾ پهچڻ گهرجي ڇاڪاڻ ته اهڙي طرح ماڻهو تڙ تڪڙ جي پريشانين کان بچي ويندو آهي. مون هيڏانهن هوڏانهن نظر ڊوڙائي سامهون هڪ گوري آمريڪن ڇوڪري هِڪ ڪاري نوجوان سان قرب ونڊيندي نظر آئي. مون دل ۾ چيو ”واهه ڪارا تنهنجا ڀاڳ“. لائونج ۾ ويٺي راجا ٻُڌايو ته ڪجهه ڏينهن اڳ سندس هوٽل ۾ جتي هُو نوڪري ڪندو آهي، هڪ آمريڪن نيشنلٽي رکندڙ ڪورين ڇوڪري ”هوسٽ“ جي نوڪري ڪرڻ آئي ۽ کيس اِها نوڪري ملي وئي. راجا سان سندس سلام دُعا ٿيڻ کانپوءِ کيس خبر پئي ته اُها ڇوڪري لاس اينجلس ۾ رهندڙ هئي جتي هوءَ پنهنجي بواءِ فرينڊ سان رهندي هئي جڏهن ته هتي هوائي ۾ سندس ماءُ رهندي آهي ۽ هوءَ ماءُ جي ڪري ئي لاس اينجلس مان هوائي آئي هئي. جيئن ته راجا هتي هوٽل ۾ مئنيجر هيو سو هُنَ ڇوڪريءَ سان دوستيءَ جو ناتو جوڙيندي کيس چيو ته تون ۽ مان ٻه ئي ”ڳوٺائي“ آهيون ڇاڪاڻ ته مان به لاس اينجلس مان هتي آيو آهيان. بهرحال ڇوڪريءَ جو راجا سان سلام دُعا وارو رشتو قائم ٿيو ۽ هن ڀيري جڏهن راجا هوائي کان لاس اينجلس اچي رهيو هو ته هُنَ ڇوڪريءَ کي به صلاح ڪئي ته جيڪڏهن هوءَ ساڻس گڏ پنهنجي پراڻي شهر لاس اينجلس هلڻ چاهي ته هو سندس ڀاڙو ڪرائو ڀريندو. اصل ۾ راجا ساڻس واسطو وڌائڻ جي چڪر ۾ اِهي پئسا مٿس سيڙائي رهيو هو. ڇوڪري راضي ٿي وئي ۽ ائين راجا سندس هوائي کان لاس اينجلس جو ڪرائو ساڍا ڇهه سو ڊالر ادا ڪيو. پر لاس اينجلس جي ايئرپورٽ تي لهندي ئي هوءَ ڇوڪري پنهنجي گهر هلي وئي ۽ راجا وري پنهنجي گهر ۽ هينئر جڏهن اسان لاس اينجلس ۾ ايترا ڏهاڙا گذاري هوائيءَ لاءِ اڏام جي تيارين ۾ هئاسي ته هوءَ به ايئرپورٽ تي اچي ظاهر ٿي. جهاز ۾ راجا ۽ ڪورين ڇوڪريءَ کي ٿورو اڳيان واريون سيٽون مليو جڏهن ته مونکي وچ واري حصي ۾ هنن جي ڀرسان هڪ سيٽ خالي هئي پر مان ڄاڻي واڻي اوڏانهن ڪونه ويس، مان پاڻ پرڀرو ٿي ويٺس، ته جيئن ويچارو ساڻس سفر ۾ ڪچهري ڪري سگهي. واپسيءَ جو سفر پنج ڪلاڪن ۽ پنجٽيهه منٽن تي مشتمل هيو. تقريباً ايترو سفر جيترو پاڪستان کان ٿائلينڊ پهچندي ڪرڻو پوندو آهي. جهاز هلڻ شروع ڪيو، لاس اينجلس ايئرپورٽ تي مختلف هوائي ڪمپنين جا ڪيترائي جهاز نظر آيا. جن مان ڏهه، ٻارنهن جهاز ته صرف “Fed Ex” جا نظر آيا. هيءَ ساڳي ڪمپني آهي جيڪا پاڪستان ۾ ڪوريئر سروس پڻ مهيا ڪندي آهي. جهاز جي اُڏام کان ڪجهه دير بعد ئي لاس اينجلس شهر ختم ٿي ويو ۽ شروع ٿي ويو هڪ وسيع، نه کٽندڙ سمنڊ ۽ پوءِ سمنڊ جي اهو سفر هُيو ۽ اسان هئاسي. ايتري تائين جو ”هوائي“ جيڪو اسان جو ماڳ هُيو اهو به هڪ ٻيٽ تي واقع آهي. لاس اينجلس جي هڪ پاسي پهاڙي سلسلو هُيو ته ٻئي طرف سمنڊ. پاڪستان کان دبئي پهچندي ٻَه ڪلاڪ وقت لڳندو آهي، جڏهن تي هتي هڪ اسٽيٽ کان ٻئي اسٽيٽ پهچندي به ساڍن پنجن ڪلاڪن جو سفر طئه ڪرڻو پوي ٿو. جهاز ۾ سفر ڪندي هيڊ فون استعمال ڪرڻ جا الڳ پئسه چارج ڪيا ويا، جڏهن ته انٽرنيشل فلائيٽس ۾ ائين ناهي هوندو. اسان پنج لڳي چاليهه منٽن تي لاس اينجلس مان روانا ٿياسي هوائي پهچڻ وقت اُتان جي وقت مطابق رات جا اٺ لڳي سترنهن منٽ ٿي رهيا هئا. هوائي وقت جي حساب کان لاس اينجلس کان ٽي ڪلاڪ پوئتي اهي. اسان جي فلائيٽ ”هوائي“ جي ”ڪونا بگ آئرلينڊ“ جي انٽرنيشنل ايئرپورٽ تي لٿي. ”هوائي“ جو ايئرپورٽ ڏسي مان حيران ٿي ويس. هيءَ ايئرپورٽ آمريڪا جي منهنجي هيل تائين ڏٺل سڀني ايئرپورٽن کان مختلف هو، جيڪو سمورو جپاني آرڪيٽيڪچر تحت ٺهيل هو ۽ سمورو کليل، بس هنڌين هنڌين ڇپرا ٺهيل هئا ۽ باقي خالي خالي. ايئرپورٽ تي پهچي راجا، پنهنجي ڀاءُ ذوالفقار علي کي فون ڪيو جنهن جو نِڪ نيم ”علي“ هُيو. علي، ساڳي هوٽل ۾ جنرل مئنيجر جي حيثيت سان ڪم ڪري رهيو جنهن ۾ راجا ڪم ڪندوآهي. اسان ايئرپورٽ کان ٻاهر آياسي، راجا جي دوست، ڪورين ڇوڪري به اسان جي ڀرسان ئي بيٺل هُئي، ٿوري دير کان پوءِ سندس ننڍي ڀيڻ ۽ ان جو بواءِ فرينڊ آيا ۽ کيس گاڏيءَ ۾ پِڪ ڪري ويا. ٿوري ئي دير کان پوءِ علي به اچي ويو. اسان گاڏيءَ ۾ سامان رکيو ۽ سڌو “Denny’s” نالي انهيءَ فاسٽ فوڊ ريسٽورينٽ پهتاسي جتي راجا ۽ سندس ننڍو ڀاءُ علي نوڪري ڪري رهيا هيا. عليءَ سان گپ شپ ٿي رات جي ماني گڏجي کاڌي سون. هوٽل ۾ گهرندي ئي ويٽر راجا کي ٻُڌايو ته ”سڀُ ڪراڙا ويٺا آهن“ مان ويٽر جي انهيءَ جملي تي حيران ٿيس ته الائي ڪهڙا ڪراڙا ويٺا آهن؟ اندر گهڙياسي ته ڏهن جُهونڙن فنڪارن جو هڪ گروپ ويٺل نظر آيو. انهن ۾ ڪجهه جهونڙيون هُيون ۽ ڪجهه جُهونا. هي گٽار وڄائيندڙ ميوزڪ گروپ هيو. راجا ٻُڌايو ته هُو هر آئي ڏينهن هتي اچي ڪچهريون به ڪندا آهن ۽ گٽار به وڄائيندا آهن. جڏهن ته خميس جي ڏينهن ته هُو ضرور هتي ايندا آهن. ڇاڪاڻ ته خميس جي ڏينهن هتي سينئر سٽيزنس (جن جي عمر پنجونجاهه سالن کان مٿي هوندي آهي) جي لاءِ خاص رعايت هوندي آهي. راجا ٻُڌايو ته جهونڙن جو هي ميوزڪ گروپ ڏاڍو مشهور ۽ سوشل گروپ آهي جيڪو ”ڪونا بگ آئرلينڊ“ ۾ تمام گهڻو سڃاتو وڃي ٿو ۽ هُو بنا ڪنهن پئسي جي لالچ جي هر جاءِ تي پرفارم ڪرڻ لاءِ تيار رهندا آهن. ڪونا بگ آئرلينڊ، هوائي اسٽيٽ جو هڪ شهر آهي. هوائي اسٽيٽ ٻيٽن تي مشتمل آهي جن مان ”ڪونا“ سڀ کان وڏو ٻيٽ آهي. هي آمريڪا جو آخري ٻيٽ آهي هن ٻيٽ کي “The land of valcino” به چيو ويندو آهي، يعني ”آتش فشان جي ڌرتي“. ڌرتيءَ جي هن حصي تي روز ازل کان آتش فشان پنهنجي ڪرت ۾ مصروف آهي ۽ ان جون حدون وقت سان گڏ وڌنديون ئي رهن ٿيون. ”هوائي“ جي ماڻهن جا مهانڊا مون کي سنڌين سان ملندڙ جلندڙ لڳا. ايتري تائين جو سندن عادتون به مونکي سنڌين سان ميل کائيندڙ لڳيون جن جو ذڪر اڳتي ايندو. ”هوائي“ بنيادي طرح هڪ الڳ مُلڪ هيو جيڪو بعد ۾ آمريڪا ۾ شامل ٿيو. هي ٻيٽ دُنيا جو تمام خوبصورت ٻيٽ آهي. سندس قدرتي حُسن کي لفطن ۾ بيان نه ٿو ڪري سگهجي. منهنجي هِن سفر دوران هتان جون جيڪي جيڪي خوبصورتيون مان ڏسي پَسي سگهيس انهن جو ذڪر مرحليوار ضرور ايندو. اسان رات جو يارهين تائين “Denny’s” ۾ ڪچهري ڪندا رهياسي ننڊ به ڏاڍي اچي رهي هئي. اُن ڪري ڳالهين جي ڳٺڙين کي بند ڪري اسان گهر آياسي، گهر پهچندي ئي مون کي ڀت تي هڪ رنگين ڪِرڙي نظر آئي پُڇا ڪرڻ تي خبر پئي ته انهيءَ گهريلو رنگين ڪرڙيءَ کي “geico lizard” چيو وڃي ٿو. جيڪا هر گهر ۾ ملي ٿي. بلڪل بي ضرر ٿئي ٿي. انهيءَ جو رنگ سائو، پيلو ۽ نارنگي ٿئي ٿو. انهيءَ رنگبرنگي ڪرڙيءَ جي نالي سان هوائي ۾ ڪيتريون ئي ڪمپنيون ڪَم ڪري رهيون آهن جن مان گهڻيون انشورنس ڪمپنيون آهن. ٿورڙي ئي دير کان پوءِ اسان ننڊ جي وادين ڏانهن نڪري وياسي.

سفرناما

هوائيءَ جي هوائن مان