ڪونا ۾ آخري ڏينهن
اڄ به ائين ئي ٿيو هو. عليءَ، راجا کان گاڏي گُهري ورتي هُئي، گڏوگڏ عليءَ اٽڪل سان وڏي امينڊا جي مڙس جيڪو “Denny’s” تي بورچي هيو کي پنج ڪلاڪ هوسٽ طور اوور ٽائيم جي آفر ڪئي هُئي. راجا جو خيال هو ته علي، امينڊا جي مڙس کي هتي پنج ڪلاڪ سُڪ ڪري گاڏيءَ ۾ امينڊ کي کڻي موج مستيون ماڻڻ هليو ويندو. بهرحال شامَ جو چئين بجي مون پنهنجو سامان پئڪ ڪيو ۽ راجا سان گڏ ريسٽورينٽ واري پراڻي گاڏيءَ ۾ ريسٽورينٽ هليو آيس. گڏو گڏ مون فريد ڀٽو کي فون پڻ ڪري ڇڏيو ته مان شڪاگو اچي رهيو آهيان. شڪاگو ڏانهن منهنجي فلائيٽ رات جو ڏهين بجي هُئي. مون سوچيو ته مان اٺين بجي ايئرپورٽ پهچي ويندس.
منهنجي “Denny’s” تي آخري شامَ هُئي. الائي ڇو ايترا ڏينهن هتي گذارڻ جي ڪري منهنجي هتان جي ڪم ڪندڙ سڀني دوستن سان عجيب اُنسيت پيداٿي وئي هُئي. اَڄُ شام ننڍي امينڊا پنهنجي ڊيوٽيءَ کان ڪلاڪ اڳ پهچي وئي، کيس خبر هئي ته مان وڃي رهيو آهيان ان ڪري پورو ڪلاڪ مون سان ويهي ڪچهري ڪيائين ۽ پوءِ يونيفارم پائي ڊيوٽي تي لڳي وئي. اڄ ريسٽورينٽ تي معمول کان وڌيڪ رش هئي، راجا بي انتها مصروف نظر اچي رهيو هو، مٿان وري علي به ڪونه هُيو. پوءِ به اٺين بجي ڌاران راجا منهنجي لاءِ برگر پارسل ڪرائي ملازمن کي هدايتون ڏئي مون کي ايئرپورٽ ڇڏڻ هليو.
ايئرپورٽ تي مون راجا کان جلدي موڪلائي کيس واپس ورڻ لاءِ چيو، ڇاڪاڻ ته مون کي خبر هئي ته پوئتي هُو ڪم اڌ ۾ ڇڏي آيو آهي. هتي مون کي ٻَه بورڊنگ ڪارڊ مليا هڪ ڪونا کان لاس اينجلس ۽ ٻيو لاس اينجلس کان شڪاگو لاءِ. مون کي ٻُڌايو ويو ته منهنجي سامان جي ايگريڪلچر ڊپارٽمينٽ جي ڪائونٽر تي چيڪنگ ٿيندي، اصل ۾ ڪونا هڪ فاريسٽ وارو علائقو آهي۽ ٻاهران آيل ماڻهن جي واپسيءَ وقت انهيءَ لاءِ چيڪنگ ڪئي ويندي آهي ته ڪٿي هوڪوئي ڪاٺ يا ڪا جهنگلي جيوت ته نه کڻي وڃي رهيا آهن.
ايئرپورٽ تي مون کي جهونن فنڪارن واري گروپ جي هڪ ميمبر شيدياڻي ملي وئي، جنهن مون کي چيو ته چيڪنگ ڪرائي لائونج ۾ اچ ته ملون ٿا. مان چيڪنگ ڪرائي، اميگريشن وارن وٽ ويس، هُو منهنجو پاسپورٽ کڻي ويا ۽ ويهه منٽن ۾ چيڪ ڪري، موٽائي ڏنائون. مون محسوس ڪيو ته شايد هُنن ڪونا جي پوليس کان ڪليئرنس پئي ورتي. مونکي آمريڪن ايئرلائينز جي فلائيٽ نمبر 246 ذريعي ڪونا کان لاس اينجلس وڃڻو هيو. اِهو پنج ڪلاڪن جو سفر هيو. مان ڪليئرنس وٺي لائونج ۾ آيس ۽ اچي جهوني فنڪاره کي ڳولڻ لڳس پر مون کي هوءَ نظر ڪونه ائي. ٻَه وڏي عمر جون آمريڪي عورتون مليون، جن سان تعارف ٿيو، هنن ٻُڌايو ته سندس اسلام آباد ۾ ڪائي خاتون دوست آهي. جڏهن کين خبر پئي ته مان ليکڪ آهيان تڏهن هنن مون کان پڇيو ته ”اسان کي خبرآهي ته پاڪستان عوام آمريڪي حڪومت کان نفرت ڪري ٿو، تُنهنجو پنهنجو آمريڪا جي ماڻهن متعلق ڪهڙو خيال آهي؟“ مون کين چيو ته آمريڪي ماڻهو ته ڏاڍو محبت ڪندڙ ۽ تعاون ڪندڙ آهن باقي حڪومتي پاليسن سان ته پاڪستانين کي مختلف حوالن سان اختلاف هوندا آهن. رات جو ڏهه لڳي ڏهن منٽن تي اسان کي بورڊنگ لاءِ سڏ ڪيو ويو. مان جيئن ئي جهاز ۾ چڙهيم، پوڙهي ڳائڻي مون کي شروعاتي سيٽن تي ويٺل نظر آئي. منهنجي سيٽ پوئتي هئي. ڏهه لڳي پنجويهه منٽن تي جهاز اڏاڻو ۽ ٽي لڳي پنجويهه منٽن تي لاس اينجلس پُهتو.