سفرناما

هوائيءَ جي هوائن مان

هن سفرنامي جو ليکڪ ناميارو پبلشر ۽ ليکڪ قربان منگي آهي. هو لکي ٿو:
”اوهان جي هٿن ۾ موجود هي سفر نامو ”هوائيءَ جي هوائن مان“ منهنجي آمريڪا جي ٻئين سفر جي ڪٿا آهي. آمريڪا ۾ رهي مون اتان جي سماجي لقائن کي جيئن ڏٺو انهن کي تيئن ئي قلمبند ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. مون هي سفرنامو لکندي ڪٿي به ڪنهن مبالغي يا وڌاءَ کان ڪم ناهي ورتو. اُميد ته اوهان پڙهندڙ منهنجي گذريل سفرنامن جيان هن سفرنامي کي به دل جي ويجھو جاءِ ڏيندؤ.“
  • 4.5/5.0
  • 2407
  • 684
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • قربان منگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book هوائيءَ جي هوائن مان

بينڪ جو اعتبار، موالي نوجوان ۽ “متبرڪ بيچ”

ڪالهه رات دير تائين جاڳڻ جي ڪري، اسان اڄوڪو سمورو ڏينهن ننڊ ڪندي گذاريو. شام جو چئين بجي اسان ننڊ مان جاڳياسي، تيار ٿي سڌو ريسٽورينٽ آياسي جتي ناشتو ڪيوسي. راجا چيو ته اڄ شامَ شهر ۾ آواره گردي ٿا ڪريون. ان ارادي سان جيئن ئي نڪتاسي ته عليءَ راجا کي ڪجهه پئسا ڏيندي چيو ته بينڪ ۾ ڊراپ ڪندا وڃجو. اسان سڌو “First Hawaian Bank” آياسي. راجا هِڪ سوراخ مان ٿيلهيءَ ۾ ويڙهيل رقم بينڪ ۾ ائين اڇلائي جيئن گهر جو دروازو بند ڏسي، پوسٽ مئن خط اڇلائي ويندو آهي. مون کي اها ڳالهه سمجهه ۾ نه آئي بينڪ جو ٽائيم به اوور ٿي چڪو هو منهنجي پڇڻ تي راجا ٻُڌايو ته بينڪ ٽائيم ۾ ته رقم اڪائونٽ ۾ ئي ڊپازٽ ڪرائبي آهي جڏهن ته بينڪ بند ٿيڻ کان پوءِ هن طريقي سان رقم ”ڊراپ“ ڪبي آهي. بينڪ مان ئي اڳواٽ احاصل ڪيل شاپر (ٿيلهي) ۾ رقم وجهبي آهي ان جي هڪ ڪنڊ تي پنهنجو اڪائونـٽ نمبر ۽ پئسن جو تفصيل لکي اُها شاپر سوراخ مان اندر اڇلائي ڇڏبي آهي. صبح جو لاڳاپيل بينڪ عملو پاڻ ئي اهي پئسه اڪائونٽ ۾ جمع ڪري ڇڏيندو آهي. مون راجا کان پُڇيو ته جيڪڏهن بينڪ عملو پئسه نه باسي يا وري اڪائونٽ هولڊر شاپر ۾ موجود رقم کان وڌيڪ جي دعويٰ ڪري ته پوءِ؟ تنهن تي راجا ٻُڌايو ته هتي هڪ ته ڪئمرائون لڳل آهن جن ۾ پئسن ڊراپ ڪرڻ جو عمل رڪارڊ ٿيندو آهي ٻيو ته بينڪ عملي ۽ اڪائونٽ هولڊر وچ ۾ قائم اعتبار ئي سڀ کان وڏي شيءَ هوندي آهي جنهن ڪري اهڙي قسم جي ڪائي به گڙٻڙ پيش ناهي ايندي. بهرحال اها ڳالهه منهنجي لاءِ تعجب جوڳي هئي. بينڪ ۾ پئسه ڊراپ ڪري اسان شهر آياسي شهر هڪ ننڍي ڳوٺ وانگر هيو پر ويڪرا رستا ۽ ٽريفڪ جو اعليٰ نظام نظر آيو. قدم قدم تي ٽريفڪ سگنل ۽ قدم قدم تي ٽريفڪ جي اصولن جا سائن بورڊ نظر آيا نه صرف ايترو پر هر ڪوئي انهن جي تعميل به ڪندي نظر آيو، مون کي پنهنجو شهر خيرپور ياد اچي ويو، جتي ضلعي هيڊڪوارٽر هئڻ جي باوجود ٽريفڪ جو نظام سدائين درهم برهم هوندو آهي. خيرپور ۾ ڪٿي به ڪوئي ٽريفڪ سپاهي نظر نه ايندو ۽ جيڪڏهن نظر ايندو به ته گاڏين وارن کان اوڳاڙي ڪندي نظر ايندو. اسان وٽ ٽريفڪ جا سپاهي قانون ٽوڙن جا اجازت نامه هڪ ”اسٽيڪر“ جي صورت ۾ پاڻ پئسن عيوض گاڏي ڊرائيورن ۾ ورهائيندا آهن. ٿي سگهي ٿو اِها ڳالهه پڙهندڙن کي سمجهه ۾ نه اچي پر اها حقيقت آهي ته ٽريفڪ عملي وارا هر مهيني هڪ نئين سلوگن وارو اسٽيڪر ڇپرائيندا آهن انهن تي هر مهيني هڪ نئون جُملو لکيل هوندو آهي جيئن
”ماں کی دعا جنت کی ہوا“ ، ”نصیب اپنا اپنا“، ”نہ چھیڑ ملنگا نوں“ وغيره. اهي اسٽيڪر قانون ٽوڙيندڙ گاڏين خاص ڪري شهر جي اندروني روڊن تي ايندڙ هيوي ويٽ گاڏين کي ڏئي انهن کان ڀتو وصول ڪيوويندو آهي ۽ اُهي گاڏين وارا اسٽيڪر ڏيکاري ڪنهن نئين سامهون ايندڙ ٽريفڪ عملدار کان پنهنجي جان آجي ڪرائيندا آهن.
شهر ۾ گهمندي اسان مختلف شاپنگ سينٽرس تي وياسي اڪثر ڪائونٽرن تي خوبصورت ڇوڪريون ويٺل نظر آيون. پر اهي سڀئي خوبصورت ڇوڪريون جسماني طرح ڪمزور ۽ جهڙوڪر نشي ۾ ٻُڏل نظر آيون. راجا مون کي چيوته اِهي اٿئي ”ڪونا“ جي نوجوانن جا حال اِهي نوجوان اڪثر ”ڪونا“ ۾ مقامي طور پيدا ٿيندڙ ڪوئي نشو واپرائيندا آهن جيئن اسان وٽ موالي ”ڀنگ“ جو استعمال ڪندا آهن، شهر جا مختلف روڊ رستا، بازارون شاپنگ سينٽر گهمندا اسان رات جو گهر موٽياسي. گهران پاڻيءَ جون ٻَه خالي گهگِهيُون کڻي راجا ۽ مان ڀرڻ لاءِ وري گهران نڪتاسي. ”ڪونا“ جي مختلف جاين تي واٽر ٽينڪ ٺهيل هُئا. جن ۾ 35 سينٽ وجهڻ کان پوءِ بٽڻ دٻائڻ سان هڪ گيلن صاف پيئڻ جو پاڻي حاصل ٿي رهيو هو. اسان ٻئي گهگِهيُون ڀري واپس گهر آياسي، رات جو راجا چيو ته اچ ته عليءَ سان سندس گهر ۾ ڪچهري ڪريون.عليءَ وٽ پهتاسي ته هُو نيٽ تي پنهنجين گرل فرينڊز سان چيٽنگ ۾ مصروف مليو. شايد پنهنجي لاءِ ڪائي نئين جيون ساٿڻ ڳولڻ جي چڪر ۾ هُيو، ڇاڪاڻ ته هُو اڄڪلهه اڪيلو هيو. عليءَ سان ڪجهه دير اوڀاريون لهواريون ڪري اسان واپس پنهنجي گهر ۾ اچي آرام ڪرڻ لاءِ سمهي پياسي. ٻئي ڏينهن صبح سان راجا جي ڊيوٽي هُئي ان ڪري هُو سوير مونکي ستل ڇڏي پاڻ تيار ٿي ڊيوٽيءَ تي هليو ويو ٿوري وقت کان پوءِ مان به ننڊ مان اٿي تيار ٿي چانهه پي راجا وٽ ويس پَر مونکي ننڊ اچي رهي هئي ان ڪري ٿوري دير ويهي کائي پي واپس گهر هليو آيس ۽ اچي وري لت ڏئي سمهي پيس. شامَ جو علي آيو ۽ چيائين ته اڄ مان واندو آهيان اچ ته گڏجي گهمڻ هلون. عليءَ چيو اڄ مان توکي مختلف بيچز گهمائيندس. مون ٽي شرٽ ۽ شارٽ ساڻ کنئين ۽ نڪري پياسي. هڪ بيچ کي ”متبرڪ بيچ“ چيو پئي ويو ۽ ان ڏانهن وڃڻ لاءِ هڪ چيڪ پوسٽ قائم ٿيل هُئي جتي انٽري ڪرائڻ کان پوءِ ئي اوڏانهن ڇڏيو پئي ويو، اُها مڪمل طرح آتش فشان جي سڙيل بيچ هئي. چوڌاري حد نظر تائين رنگين سڙيل پٿر ۽ انهن پٿرن کي ٽُڪي ئي مختلف پيچرا ٺاهيا ويا هئا. هتي مون کي ڀُورا تتر جام نظر آيا پَر انهن کي مارڻ وارو ڪوئي ڪونه هو. ماڻهو هڪ مذهبي تقدس سان هن ٻيٽ ۾ گهمي رهيا هئا. گهمندا ڦرندا اسان هڪ ٻي بيچ تي پهتاسون جنهن جو نالو هو ”ميجڪ سينٽ بيچ“، هن جي وري هڪ خاص خُوبي هئي ته هتي سال جا ڇَهه مهينا واري وڇائجي ويندي آهي جڏهن ته باقي ڇهه مهينا اها واري گم ٿي ويندي آهي. هِن خوبصورت بيچ کي ڏسي وائسي اسان ”علي ڊرائيو“ تي آياسي ۽ اُتي ”علي“ جي نالي سان منسوب مختلف جايون گهمي واپس پنهنجي ريسٽورينٽ “Denny’s” هليا آياسي. جتان راجا کي کنيوسي ۽ پوءِ رستي ۾ بينڪ تي پئسا ڊراپ ڪندا اسان گهر موٽي آياسي. گهر پهچي اسان ٿوري دير آرام ڪيو، تازا توانا ٿياسي ۽ پوءِ راجا چيو اَڄُ پاڻ سئينما هلنداسون فلم ڏسڻ. اِها ڳالهه مون کي وڻي ڇاڪاڻ ته ايترا ڏينهن گذرڻ باوجود مان هتان جو ڪوئي سئنيما هائوس ڏسي نه سگهيو هئس. راجا ۽ مان تيار ٿي سئنيما هائوس آياسي. پر سئنيما ڪجهه مختلف قسم جي هُئي سئنيما جو مُک دروازو ته هڪ ئي هو، جتان هڪ فلم جي ٽڪيٽ به خريد ڪئي سون، پر جڏهن اندر پهتاسون ته خبر پئي ته هِتي نَوَ سئنيما اسڪرين موجود هُيون، جتي نَوَ مختلف فلمون لڳل هُيون هاڻي اهو اسان تي هُيو ته اسان ڪهڙي فلم ٿا ڏسؤن. راجا ۽ مون گڏجي “Pride & Glory” نالي فلم ڏٺي فلم ڏسڻ کان پوءِ واپس راجا جي ريسٽورينٽ هليا آياسي. اَڄُ راجا جي ڊيوٽي نه هُئي. سندس آف هئڻ سبب ”امينڊا“ نالي هڪ خوبصورت خاتون انچارج مئنيجر طور ڪم ڪري رهي هئي. اسان ٻنهي ماني کاڌي. ماني کائيندي مون کي ياد آيو ته عليءَ سان گڏ گهمندي ”ميجڪ سينٽ“ بيچ تي مون کي جهرڪيون ۽ نورَ تمام گهڻي تعداد ۾ نظرآيا هُئا. مون راجا کان ان جو سبب پُڇيو ۽ راجا ماني کائيندي وراڻيو ته، چون ٿا ته جڏهن اِهو ٻيٽ نئون نئون آباد ٿيو هو ته اتي نانگ تمام گهڻا هئا. جن کي مارڻ لاءِ وري هٿرادو طرح گهڻي مقدار ۾ نور ڇڏيا ويا هئا ڇاڪاڻ ته نانگن مان انسانن کي خطرو هُيو ۽ پوءِ ائين ٿيو ته نانگ ته مري ويا پَر نور وڌندا ويا. بهرحال، اسان ٻنهي جي ماني کائڻ کان پوءِ راجا ڪائونٽر تي بل ادا ڪيو. منهنجي تعجب مان پڇڻ تي هن چيو ته هتي مُنهنجي لاءِ کاڌو پيتو تڏهن مُفت آهي جڏهن مان ڊيوٽيءَ تي موجود هجان. اڄ جيئن ته مان ڊيوٽيءَ تي موجود نه آهيان اُن ڪري مون کي بل ادا ڪرڻو پوندو ۽ جيڪڏهن مان بل ادا نه ڪندس ته اها وقتي انچارج مئنيجر ”امينڊا“ جي نا اهلي قرار ڏني ويندي، بجاءِ ان جي جو مان ڪجهه پئسا بچائڻ لاءِ پنهنجي ساٿي مئنيجر جي ساکَ کي متاثر ڪيان، بل ادا ڪرڻ ئي بهتر آهي . قاعدن ۽ ضابطن جي پاسداريءَ جو اِهو احوال راجا کان ٻڌي اسان گهر هليا آياسون.