هر طرف “علي علي” ۽ “هالووين ڊي” جا رنگ

اسان سمنڊ جي ڀرسان واقع مئن روڊ تي ڊرائيو ڪري رهيا هئا سون، هڪ طرف وسيع سمنڊ ۽ هيڏانهن هي ويڪرو روڊ، هن روڊ جو نالو “Alii drive” هيو. راجا ٻُڌايو ته پراڻي دور ۾ ”هوائي“ جا رهواسي پنهنجي بادشاهه کي “Alii” سڏيندا هُئا. مون راجا کي چيو ته اسان ”مولائين“ جو ”بادشاهه“ به ته ”علي“ آهي. راجا چيو بلڪل صحيح ”علي“ ته واقعي اسان جو ”بادشاهه“ آهي بلڪه هو ته ”بادشاهن“ جو به ”بادشاهه“ آهي. هي ڏاڍو خوبصورت روڊ هُيو جنهن جي آس پاس علي پارڪ، علي پلازه، علي گارڊن ۽ ٻيون ”عليءَ“ جي نالي سان منسوب جايون ۽ ماڳ هُيا. مون راجا کي چيو ته ”هتي ته ”علي علي“ لڳي پئي آهي“ جنهن تي راجا مُرڪيو اسان ٻئي ”علي ڊرائيو“ کان ٿيندا آمريڪا جي هڪ وڏي سُپر اسٽور “Costco” تي آياسون هن سُپر اسٽور جي چئن سموري آمريڪا ۾ ڦهليل آهي ۽ هيءَ چئن آمريڪا جي مـشهور “Wall Mart” وانگر تمام وڏي آهي. هن اسٽور مان خريداريءَ لاءِ ميمبر شپ حاصل ڪرڻي پوندي آهي جنهن جي سالياني في هوندي آهي ۽ هتان صرف ميمبر ئي شاپنگ ڪري پئي سگهيا. ميمبرن لاءِ هتي رعايتي پيڪج موجود هئا. گڏوگڏ شاپنگ سينٽر ٻاهران هن ڪمپنيءَ جو پيٽرول پمپ پڻ ميمبرن کي رعايتي اگهه تي پيٽرول فراهم ڪري رهيو هو، راجا ٻُڌايو ته ڪجهه وقت اڳ هن هتان پئڪ ٿيل اڻ پڪل ماني خريد ڪئي هُئي. جيڪا گرم تئي تي رکڻ سان ئي تيار ٿيو پئي وئي، ماني ڏاڍي لذيذ هُئي، ڇو نه اَڄُ به خريد ڪجي. اسان ٻئي اسٽور ۾ وياسي پَر گهڻي ڳولا کانپوءِ به ماني اسان کي نه ملي. شايد ختم ٿي وئي هُئي يا وري اچڻ ئي بند ٿي وئي هئي. اُهو ايڪٽيهه آڪٽوبر جو ڏينهن هيو. جيڪو ڏينهن سموري آمريڪا ۾ “Halloween Day” جي نالي سان ملهايو پئي ويو. اڄوڪو ڏينهن آمريڪين لاءِ خاص تفريح ۽ موج مستين جو ڏينهن هو. هِن ڏينهن تي آمريڪي پوري آمريڪا ۾ شام ٿيندي ئي، روپ مٽائي ٻهروپ ڌاري، روڊن ۽ شاهراهن تي نڪري ايندا آهن. اڄوڪي ڏينهن تي هُو پنهنجي عام جياپي کان هٽي ڪري ڪوئي نئون روپ ڌاريندا آهن. نچندا ڪُڏندا آهن ۽ اهڙي نموني زندگيءَ جي رنگن کي انجواءِ ڪندا آهن. راجا چيو ته اَڄُ سندس ريسٽورينٽ تي تمام گهڻي رش هوندي اُن ڪري هُو پنهنجو وقت ريسٽورينٽ کي ڏيندو. هُنَ چيو ته تون ”علي ڊرائيو“ تي هليو وڃجان ۽ اُتي ٿيندڙ ”هالو وين پريڊ“ کي ڏسجان ۽ پوءِ جلد ئي ريسٽورينٽ تي هليو اچجانءِ جتي مون کي کيس ڪم ڪار ۾هٿ ونڊائڻو هيو. راجا مطابق ”علي ڊرائيو“ تي ٿيندڙ ”هالو وين پريڊ“ کان پوءِ سڀئي ماڻهو اچي راجا وارن جي ريسٽورينٽ “Denny’s” تي پيٽ پُوڄا لاءِ ٽُٽندا. مان شامَ جو ڇهين بجي کان رات جو ساڍي اٺين وڳي تائين ”علي ڊرائيو“ تي ”هالو وين ڊي“ جا رنگ ڏسندو رهيس. مرد، عورتون، ٻارَ، ٻُڍا مختلف ٻهروپ ڌاري هل هنگامي ۽ ڊانس ۾ مصروف هُيا. ڪنهن جِنَ جو روپ ڌاريو هو ته ڪنهن ديو جو، ڪنهن جانور جو روپ ڌاريو هو ته ڪنهن ڇوڪريءَ وري پريءَ جو روپ اختيار ڪيو هو، ڪنهن پنهنجي جسم کي مختلف رنگن سان رنگي ڇڏيو هو ته ڪنهن پنهنجي جسم تي مصنوعي ٽاڪا هڻي پاڻ کي وڍيل ۽ ٽڪيل ظاهر ڪيو هو. ڪنهن وري پنهنجي جسم جي صرف مخصوص عضون کي مختصر پنن سان ڍڪي جهنگليءَ جو روپ ڌاريو هو. ڪن وري پاڻ کي مشهور ڪارٽون ڪردارن ۾ ترتيب ڏنو هو. عجيب رنگ هُيا. مون تمام گهڻي فوٽوگرافي ڪئي ۽ انهن يادگار منظرن کي پنهنجي ڪئميرا جي اک ۾ محفوظ ڪيو. مان شامَ جو پنڌ ئي ”علي ڊرائيو“ نڪري آيو هئس ان ڪري هينئر به هڪ ڇيڙي کان ٻئي ڇيڙي تائين بي فڪريءَ سان پسار ڪري رهيو هُيس. ”علي ڊرائيو“ تي ايندڙ ويندڙ ٽريفڪ بند لڳي پئي هئي مختلف هنڌن تي اسٽيج ٺاهيا ويا هئا جتي گانا پيش ڪيا پئي ويا، ٿيٽر ترتيب ڏنل هئا، ڪنهن جاءِ تي فنڪار يا شوقيه فنڪار ڳائي رهيا هئا، مطلب ته موج مستيءَ جو عجب جهان هُيو. ”هالو وين پريڊ“ ۾ اڃان ٿورو وقت باقي هُيو پَر مان جلد ئي ميلو متو ڇڏي، انهيءَ هُل هنگامي واري جهان مان نڪري ريسٽورينٽ تي هليو آيس ڇاڪاڻ ته راجا مون کي چيو هو ته مهل سان موٽي اچي کيس ڪم ڪار ۾ هٿ ونڊايان. ريسٽورينٽ تي ڪافي رش هئي پر رات ڏهين کان پوءِ اها رش هيڪاندي وڌي وئي. الائي ڪهڙا ڪهڙا ماڻهو مختلف روپن ٻهروپن ۾ خُمارن ۾ ورتل اَچي ڪڙڪيا. راجا مون کي چيو ته تون ريسٽورينٽ جي مئن گيٽ تي بيهي ”هوسٽ“ جي ڊيوٽي ڏي مون کيس چيو ته يارَ مان انهن آمريڪن سان روانيءَ ۾ انگريزيءَ ته ڳالهائي ڪونه سگهندس. جنهن تي راجا ٽهڪ ڏئي ڍيو ته تون صرف گيٽ تي انهن جو آڌر ڀاءُ ڪري کانئن پڇجان ته “How Many?” يعني اوهان ڪيترا ڄڻا آهيو ۽ پوءِ هُو جيترا ڄڻا هجن انهن کي انهيءَ حساب سان اچي ٽيبل تي ويهارجان ۽ کين ”مينو“ ڏجان ۽ بس. باقي ڪم ”سرور“ ۽ ”ويٽر“ سنڀاليندا. ۽ پوءِ ائين ٿيو جو مون اها رات “Denny’s” جي مئن گيٽ تي بيهي ايندڙ گراهڪن کي ”هائو ميني؟“ چوندي گذاري انهيءَ رات ٻه دفعا جهيڙا به ٿي پيا، گراهڪ هڪٻئي سان اٽڪي پيا ڇاڪاڻ ته سڀئي نشي ۾ ڌُت هئا ۽ مجبوراً راجا کي ٻَه دفعا “911” تي فون ڪري پوليس کي گهرائڻو پيو“911” جيڪو هتان جو ترت مدد فراهم ڪندڙ ادارو آهي. جيڪو ضرورت وقت پوليس، ايمبولينس، فائربرگيڊ مُهيا ڪندو آهي. “911” آمريڪن لاءِ عافيت جو اهڃاڻ آهي (۽ ڪيڏي نه عجيب ڳالهه ته دهشتگرن آمريڪا جي ورلڊ ٽريد سينٽر کي تباهه ڪرڻ لاءِ جنهن ڏينهن جو انتخاب ڪيو اهو ڏينهن به ”نائين اليون“ جو ڏينهن هُيو). هتي ”ڪونا“ ٻيٽ تي عام طرح ڏوهه ڪونه ٿين ان ڪري هتان جا ٿاڻا شام جو پنجين کان پوءِ بند ٿيو وڃن. سويرَ جڏهن راجا ٿاڻي جي پوليس کي گهرائڻ لاءِ فون ڪئي ته اُتان ڪمپيوٽر تان کيس اِهو ئي پيغام مليو ته هتي پوليس ڪونهي توهان “911” تي ڪال ڪري اُتان مدد وٺو.
“911” جي سروس چوويهه ڪلاڪ ئي موجود رهندي آهي. هتي پوليس وٽ ڪي خاص موبائيل گاڏيون نظر ڪونه آيون. پوليس آفيسرن کي ذاتي گاڏيون هيون جن ۾ هو گمهي رهيا هُئا، ها باقي انهن جي مٿان نيري رنگ جو گلوب ضرور نظر آيو. جنهن مان ظاهر پئي ٿيو ته اِها پوليس جي گاڏي آهي.
ريسٽورينٽ تي رش جو اِهو سلسلو صبح جو سوا ڇهين بجي تائين جاري رهيو. اڄوڪي رات جي رش سبب ڏاڍي گهما گهمي ۽ افراتفري نظر آئي. انهيءَ رش ۾ٻن ويٽرن جي ٽڪرجڻ سبب ٿانوَ ڪري پيا. راجا جلدي اچي ويٽرن کي چيو ته اوهان هتي نه بيهو جلدي ٻيا ٿانوَ کڻو مان پاڻ ئي صاف ڪري ٿو وٺان ۽ ائين هُن جلديءَ ۾ برش کڻي اچي ڪريل ٿانوَ ۽ کاڌو صاف ڪري ورتا. جنهن مان اهو ظاهر ٿيو ته هتي ڪوئي به وڏو ننڍو نه هو، سڀئي هڪ ورڪر جي حيثيت سان ڪم ڪري رهيا هئا. اڄوڪي سموري رات ڪنهن به وقت جهيڙي ٿيڻ جو خطرو باقي هيو. راجا ٻُڌايو ته مان هتي مئنيجر آهيان مگر ان جو مطلب اِهو ناهي ته مان هتان جو آفيسر آهيان بلڪه مون کي هر مسئلي کي حل ڪري، شين کي ”Manage“ ڪرڻو آهي. راجا ٻُڌايو ته هڪ دفعي هوٽل جو گٽر بند ٿي ويو هو ۽ هُن پمپ آڻي ان گٽر کي پاڻ ئي کوليو هو، سموري رات گراهڪن جي رش کان پوءِ جڏهن راجا حساب ڪتاب ڪيو ته کيس خبر پئي ته اڄ ساڍا چار سؤ ڊالرن جو ”واڪ آئوٽ“ ٿيو آهي. مون کائنس پڇيو ته اِهو ”واڪ آئوٽ“ ڇا آهي؟ هِڪُ ”واڪ آئوٽ“ ته اهو هوندو آهي جيڪو اسان جا اسيمبلي ميمبر اسيمبلي هال مان ڪندا آهن. راجا ٻُڌايو ته هِتي جڏهن ڪنهن به ٽيبل تان ويٽر کي آرڊر ملندو آهي ته هو ڪمپيوٽر ۾ ڪارڊ وجهي ڪمپيوٽر کوليندو آهي ۽ پوءِ اهو آرڊر ان ۾ ٽائيپ ڪندو آهي. اهو آرڊر ان ويٽر جي نالي سان فوراً بورچيخاني جي پرنٽر مان پرنٽ ٿي نڪرندو آهي. بورچيخاني جو انچارج آرڊر مطابق کاڌو جلد تيار ڪرائي وٺندوآهي ۽ پوءِ لاڳاپيل ويٽر اُتان اهو کاڌو کڻي وڃي ٽيبل تي پهچائيندو آهي جتان کيس گراهڪ بل ادا ڪندا آهن ۽ هُو پئسه اچي ڪائونٽر تي جمع ڪرائيندو آهي. جنهن ٽيبل جو بِلُ ڪائونٽر تي جمع ناهي ٿيندو، اُن ٽيبل جي بتي ٻرندي رهندي آهي. رش وارن ڏهاڙن ۾ ويٽر بي ايمانيءَ جو مظاهرو ڪندي ٽيبل تان پئسه وٺڻ کان پوءِ به ڪائونٽر تي جمع ناهن ڪرائيندا ۽ چوندا آهن ته اِهي گراهڪ بِلُ ادا ڪرڻ کان سواءِ ئي هليا ويا. اَڄُ به ائين ٿيو ۽ ڪم ختم ڪرڻ کان پوءِ جائزو ورتو ويو ته ڪمپيوٽر ۾ ڪيترن ئي ٽيبلن جون بتيون ٻريل هُيون ويٽرن جو اهو چوڻ ته ماڻهو رش ۽ نشي جو فائدو وٺي کائي پي ڀڄي ويا. جڏهن حساب ڪيو ويو ته ساڍا چار سؤ ڊالرن جو بل ادا نه ڪيو ويو هو. جنهن لاءِ راجا ٻُڌايو ته هو ساڍا چار سؤ ”واڪ آئوٽ“ ٿيو آهي. راجا ٻُڌايو ته ”هوائي“ ۾ موجود “Denny’s” جو ريسٽورينٽس جو هڪ ڊسٽرڪٽ مئنيجر به آهي. جيڪو انڊيا جو هندو آهي ۽ سندس نالو آهي “Parashant Own” پَر راجا کيس پيارَ مان ”بابو جي“ سڏيندو آهي. مان وري کيس ”پريشان“ سڏڻ لڳس جنهن تي راجا ٽهڪ ڏئي چيو ته هُو واقعي به ڏاڍو پريشان رهندو آهي، مختلف ڪمن جي حوالي سان. راجا ٻُڌايو ته ڊسٽرڪٽ مئنيجر پنهنجي آفيس ۾ ويهي نيٽ ذريعي ٽنهي ريسٽورينٽس جو حساب ڪتاب چيڪ ڪندو آهي ۽ ”ويب ڪيم“ ذريعي ٽنهي ريسٽورينٽس جي هر چُرپر تي به نظر رکي سگهندو آهي. راجا مطابق جڏهن ”بابو جي“ کي ساڍا چار سؤ ڊالرن جي ”واڪ آئوٽ“ جي خبر پوندي ته هُو ڪاوڙ ڪندو ۽ پوءِ کيس مطمئن ڪرڻو پوندو. بهرحال اِها رات ڏاڍي دلچسپ رات ثابت ٿي. “Halloween day” منهنجي لاءِ ڏاڍو يادگار رهيو. بعد ۾ مون جڏهن فريد سان فون تي رابطو ڪري کيس ”هالو وين ڊي“ جي دلچسپين جي باري ۾ ٻُڌايو ته فريد ٻُڌايو ته هن ڏينهن تي سندس ٻارڙا کائنس پڇي رهيا هئا ته هُو هن ڏهاڙي تي ڪهڙي ڊريس پائي ٻهروپ ڪن ۽ مون کين چيو ته توهان سنڌي شلوار قميض، اجرڪ ۽ ٽوپي پهري ٻاهر نڪرو توهان سڀني کان منفرد نظر ايندؤ ۽ هتان جا ماڻهون اهو سمجهندا ته توهان اِهو ٻهروپ ڪيو آهي. مان فريد جي ڳالهه تي کلي ويٺس ۽ کيس چيو ته جيڪڏهن ائين آهي ته مان به شلوار قميض پائي ٻهروپ اختيار ڪيان ها. صبحُ جو ڇهين وڳي اسان ٻئي سموري رات جي دلچسپين ۽ سموري رات جي ٿڪ کي پنهنجي اکين ۾ سميٽي، پنهنجي گهر هليا آياسي. ٿڪاوٽ سبب اسان ٻنهي کي ننڊ منٽن ۾ الائي ڪيڏانهن کڻي هلي وئي.

سفرناما

هوائيءَ جي هوائن مان