14
”سيتا ڪٿي آهي؟“ شنڪر جي لفظن ۾ ڄڻ ڪو طوفان لڪل هو.
”ڪا خبر ناهي مون کي.“ جانڪي ٻائيءَ هڪ ڊگهو ساهه کنيو.
”جوان ڌيءَ جي گهران ڀڄي وڃڻ باوجود توهان جي چهري تي اڄ سُڪون جي جهلڪ آهي!“ نڪر ذومعنى لهجي سان چيو، ”۽ توهان چئو ٿيون ته ڪا خبر ناهي توهان کي !“
”ها شنڪر!“ جانڪي ٻائيءَ وراڻيو، ”مون کيواقعي خبر ناهي ته ڪٿي آهي سيتا !“
”ته پوءِ توهان جي لهجي ۾ اهو ٺهراءُ، اهوسُڪون ڇا لاءِ آهي!؟“ شنڪر لفظن تي زور ڏئي ڳالهايو.
”شنڪر! توکي جيڪڏهن منهنجي چهري تي ڪا سُڪون جي جهلڪ نظر اچي ٿي، ته اها شايد فقط ان ڪري هجي ته سيتا توکي هٿ ناهي اچي سگهي.“ جانڪي ٻائيءَ جون اکيون آليون ٿي ويون، ”باقي منهنجو اندر ته اڌ ٿيو پيو آهي...!“
شنڪر ڪاوڙ مان مُنهن ڦيري ڇڏيو.
جانڪي ٻائيءَ جي اکين مان لڙڪ وهي پيا، ”مان ته فقط سيتا جي ڪنهن خير جي خبر لاءِ اُتاولي آهيان.“
شنڪر ڪاوڙ مان ماءُ طرف ڏٺو، سندس لهجي ۾ زهر ڀرجي آيو، ”مان جيئرو آهيان ته سيتا جي باري ۾ خير جي ڪا خبر ڪڏهن به توهان کي ٻُڌڻ نصيب نه ٿيندي !“
”دَيا ڪر شنڪر...“ جانڪي ٻائيءَ لڙڪوهائيندي پٽ جي اڳيان هٿ جوڙيا، ”دَيا ڪر منهنجي حال تي... ماءُ آهيان مان!“
شنڪر جي فطرت ۾ دَيا نالي جي ڪا شيءِ موجود ئي نه هئي. هُو ماءُ کي پٺي ڏئي اُتان هليو ويو.
جانڪي ٻائيءَ جيڪي هٿ شنڪر جي اڳيان جوڙيا هئا، اهي اڃان به جڙيل ئي هيا. وهندڙ لڙڪن وارين اکين سان کُليل خالي در ڏانهن ڏسندي، جانڪي ٻائيءَ منظر کي ڌنڌلو ٿيندي محسوس ڪيو. سندس رڳن ۾ رت بدران ڄڻ مايوسي ڊوڙڻ لڳي. تڏهن اميد جي ڪنهن ڪرڻي خاطر، هن ڪنڌ ورائي اهي جُڙيل هٿَ دُرگاديويءَ طرف ڪري ڇڏيا. لڙڪ لاڙيندڙ سندس اکيون بند ٿي ويون. سندس چهري تي سڄي زندگيءَجو ڪرب مِڙي آيو ۽ بند اکين سان دُرگا ديويءَ اڳيان پرارٿنا ڪندي هُوءَ سيتا جي تصور ۾ گم ٿي وئي.