27
عابد عليءَ ڪجهه چوڻ لاءِ منهن ڦيرئي عبدالرحيم ڏانهن ڏٺو. پري کان ايندر ٽرين جي هلڪي روشنيءَ ۾ به عابد عليءَ کي خديجه جي نئين گهوٽ عبدالرحيم جو مرڪندڙ ۽ ٻهڪندڙ چهرو نظر اچي ويو، ته عابد عليءَ کان اها ڳالهه ئي وسري وئي جيڪا هن کيس چوڻ چاهي ٿي. عابد عليءَ پنهنجي اندر ۾ ساهه سڪائيندڙ حسرت سان گڏ شديد رقابت محسوس ڪئي ۽ ڪنڌ ڦيرaئي سامهون ايندڙ ٽرين ڏانهن ڏٺائين، جيڪا هاڻي ڪافي ويجهو پهچي چڪي هئي. ٽرين کي ويجهو ايندي ڏسي، هن هڪدم ڪنڌ ورائي پنهنجي اندر ۾ موجود ڳالهه خديجه جي نئين گهوٽ کي چوڻ چاهي، پر ان کان اڳ ٽرين جو بيحد وڏي آواز سان هارون وڳو ته عابد عليءَ جي ڳالهه سندس چپن ۾ ئي اٽڪي پئي ۽ ٽرين ٺڙڪ ٺڙڪ جا آواز ڪندي اچي پليٽ فارم تي پهتي. پٽڙيءَ تي ريل جي آهستي هلندڙ ڦيٿن ۽ بريڪ جي آواز سبب هو خاموش بيٺو رهيو. جيئن ئي ٽرين پليٽ فارم تي بيٺي ۽ آواز بند ٿيا ته عابد عليءَ وقت کي پنهنجي هٿن مان ويندي ڏسي، هڪدم پنهنجا هٿ جوڙي، خديجه جي نئين مڙس طرف ڏٺو ۽ روئڻهارڪي آواز سان چيائين، ”مهرباني ڪري خديجه جو خيال رکجو.... کيس ڪا تڪليف نه ڏجو!“ عابد عليءَ جون اکيون ته آليون هيون، پر هن پنهنجي اندر مان اٿندڙ سڏڪي کي نڙي وٽ ئي روڪي ورتو ۽ اهو روڪيل سڏڪو ڪنڊي جيان سندس ڪاڪڙي ۾ چڀڻ لڳو.
عابد عليءَ جي چيل ڳالهه ٻڌي ۽ سندس حالت ڏسي، برقعي اندر گونگا ڳوڙها ڳاڙيندڙ خديجه جي چپن مان دٻيل سڏڪو نڪتو ۽ سندس اندر اڌ ٿي پيو.
خديجه جي نئين مڙس عبدالرحيم، خديجه جي اڳوڻي مڙس عابد عليءَ جي جوڙيل هٿن کي پنهنجي هٿن جي وچ ۾ جهلي، سندس هٿن کي آٿت ڏيڻ وارو زور ڏنو ۽ مرڪي پيو.
اها ٽرين فقط ٻه منٽ انهيءَ ننڍڙي اسٽيشن تي بيهندي هئي ۽ عابد عليءَ پنهنجي ذاتي سبب جي ڪري ٽرين کي اڌ منٽ به وڌيڪ روڪرائڻ نٿي چاهيو، ان ڪري هن پنهنجا جوڙيل هٿ هڪدم عبدالرحيم جي هٿن مان ڪڍي ورتا ۽ هيٺ پيل سوٽ ڪيس ڏانهن نظر ڪري، سوٽ ڪيس کڻڻ لاءِ هٿن وڌائڻ وارو هو، ته ڪنهن بم جي ڌماڪي جيان اوچتو زينب جي سلام ڪرڻ جو آواز سندس ڪنن سان ٽڪرايو. هن سوٽ ڪيس کڻڻ بجاءِ نظر کڻي ڏٺو ته زينب سندس سامهون بيٺي هئي! مرڪندڙ زينب جي ڀرسان هڪ سهڻو نوجوان به بيٺل هو. زينب تڪڙ تڪڙ ۾ چيو، ”اسان هن ئي ٽرين ۾ سوار آهيون. توهان تي نظر پئي ته لهي آياسين!“ ۽ پوءِ زينب ساڳئي تڪڙ سان، پنهنجي پاسي ۾ بيٺل نوجوان جي ٻانهن ۾ هٿ وجهندي چيو، ”هي آهي سلمان.... منهنجو مڙس!“
عابد عليءَ جي مٿان حيرتن جو پهاڙ ڪري پيو. سندس اکيون ڦاٽي ويون.
پنهنجي نئين مڙس جي ڀرسان بيٺل، برقعي ۾ ويڙهيل خديجه ڏانهن ته زينب جو ڌيان ئي نه ويو، پر برقعي ۾ اندر ئي اندر طوفان سان گڏ زلزلو به اچي ويو.
زينب، حيرتن جي پهاڙ هيٺان دٻيل عابد عليءَ جو هٿ جهلي ورتو ۽ معافي واري انداز سان چيائين، ”مون کي ڏاڍو افسوس آهي ته منهنجي ڪري پيدا ٿيل غلط فهميءَ سبب، توهان ۽ ڀاڀيءَ جي وچ ۾ طلاق ٿي وئي هئي!“
عابد علي حيرتن جي پهاڙ هيٺان ئي دٻيل رهيو، جنهن ڪري هو نامحرم عورت زينب جي هٿ مان پنهنجو هٿ به نه ڇڏائي سگهيو. رات جي سانت ۾ ننڍڙي ۽ ويران ريلوي اسٽيشن تي ٽرين جي هارون جو ڦاڙيندڙ آواز گونجيو، ته زينب پاڻ ئي عابد عليءَ جو هٿ ڇڏي سلمان جو هٿ جهلي ورتو ۽ سلمان سان تڪڙي تڪڙي ٽرين طرف هلي وئي.
ٽرين جو زوردار هارون ٻيهر وڳو ته عابد علي ڇرڪي پيو. هن تڪڙ ۾ هيٺ پيل سوٽ ڪيس کنيو، ته خديجه جو نئون مڙس، خديجه جو هٿ پڪڙي ٽرين طرف وڌيو. عابد علي، خديجه جي سامان وارو سوٽ ڪيس کڻي، خديجه ۽ سندس نئين گهوٽ جي پٺيان هلندو ٽرين طرف وڌيو.
عبدالرحيم اڳ ۾ پاڻ ٽرين ۾ چڙهي، خديجه کي هٿ ڏئي ٽرين ۾ سوار ڪرايو. عابد عليءَ پليٽ فارم تي بيٺي بيٺي ئي، سوٽ ڪيس کي مٿي کڻي ٽرين ۾ در وٽ رکيو ۽ ٽرين جي در وٽ ان جاءِ تي پنهنجو هٿ رکي ڇڏيائين، جتي پير رکي خديجه ٽرين ۾ سوار ٿي هئي. عبدالرحيم سوٽ ڪيس کڻي، خديجه سان گڏ بوگيءَ ۾ اندر هليو ويو ۽ عابد عليءَ کان ساهه کڻڻ ئي وسري ويو. پليٽ فارم تي بيٺل عابد عليءَ جو هٿ بوگيءَ جي فرش تي، خديجه جي پير رکڻ واري جاءِ تي ان وقت تائين پيل رهيو، جيسين ٽرين هلڻ شروع ڪيو. ٽرين هلي ته عابد علي بي اختيار ٿي، ٽرين سان گڏ ڊوڙي، بوگيءَ جي درين ڏانهن نظر ڪري خديجه کي ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي، پر خديجه ڪنهن به دريءَ ۾ کيس نظر نه آئي ۽ پوءِ اها بوگي تيزيءَ سان اڳتي هلي وئي. هو بي وسيءَ مان پليٽ فارم تي بيهي رهيو. ٽرين پليٽ فارم ڇڏي تيزيءَ سان پري ٿيندي وئي، پر هو بي وسيءَ مان ڏکويل نظرن سان ان وقت تائين ٽرين ڏانهن ڏسندو رهيو، جيسين دور ٿيندڙ ٽرين جي درين جون اهي روشنيون گهڻو دور وڃي رات جي اونداهين ۾ گم ٿي ويون ته سندس اکيون جلڻ لڳيون ۽ کيس لڳو، ته اها ٽرين سندس زندگيءَ جون سموريون روشينون پاڻ سان کڻي کيس اونداهين ۾ اڪيلو ڇڏي وئي آهي. هن جلندڙ اکين ۽ جلندڙ دل سان ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو.
بڙ جي وڏن وڻن واري ريلوي پليٽ فارم تي پراڻي زماني جا فقط ٻه ليمپ ٻري رهيا هئا، جن جي جهيڻي ۽ هيڊي روشنيءَ، پليٽ فارم جي اونداهيءَ کي ختم ڪرڻ بجاءِ، ان کي پراسرار بڻائي ڇڏيو هو. بيحد ڊگهي پليٽ فارم جي وچ تي ڪيتري دير کان اڪيلائيءَ واري حالت ۾ ڪنڌ جهڪائي، خاموش ۽ گم سم بيٺل عابد عليءَ مايوسيءَ مان ڪنڌ کڻي، پليٽ فارم جي ٻنهي پاسن ڏانهن ڏٺو، ته پليٽ فارم جي ويرانيءَ سندس اندر جي اڪيلائيءَ کي ويتر وڌائي ڇڏيو. اڪيلائيءَ جي شديد احساس سان، هن بيحد ڪرب مان پنهنجي خالي هٿن کي مهٽيو ۽ بيٺي بيٺي ڪنهن ننڍڙي ٻار جيان ڍنڍڪرون ڀري روئي پيو. کيس ائين لڳو، ڄڻ هو اهڙو ننڍڙو ٻار هجي، جيڪو ڪنهن ڏورانهين، ويران ۽ اوپري ريلوي اسٽيشن تي ماءُ کان وڇڙي رهجي ويو هجي ۽ ٽرين هلي وئي هجي.