20
”سر....!“
ويران پليٽ پليٽ فارم تي بيٺل عابد علي، پنهنجي اسسٽنٽ عبدالله جي آواز تي ڇرڪي پيو، ”جي....!“
”ٽرين ته ڪڏهوڪو هلي وئي سر.“ عبدالله ٿورو حيرت سان چيو، ”توهان ڇا بيٺا سوچيو هتي!؟“
عابد عليءَ ڊگهو ساهه کڻي اداسيءَ سان چيو، ”سوچيان پيو.... جيئن ڪيتريون گاڏيون هن اسٽيشن تي بيهڻ کان سواءِ هليون وينديون آهن، تيئن ئي وقت به گذرندو ئي هليو ٿو وڃي!“
”جيڪي گاڏيون اسان جي اسٽيشن تي نٿيون بيهن سر، اهي گاڏيون ته اڳتي وڃي ڪنهن ٻئي اسٽيشن تي ضرور بيهن ٿيون، پر وقت ڪٿي به نٿو بيهي، اڏامندو ئي هليو ٿو وڃي.“ عبدالله هلڪي مرڪ سان وراڻيو.
عابد علي سائي جهنڊي عبدالله جي هٿ ۾ ڏئي، پنهنجي آفيس ڏانهن وڌندي سوچ ۾ پئجي ويو. کيس لڳو ته وقت جي اڏام، سندس سوچ جي اڏام کان تمام گهڻو تيز آهي.