• ساک جي صُبح جو آواز ....
“ شام جي ويلي لهندڙ سج چوڻ لڳو ته،’’آهي ڪو مونکان پوءِ هن ڌرتيءَ کي روشن ڪرڻ وارو’’ ته هڪ جهڳيءَ مان ٻرندڙ ڏيئي ڪنڌ مٿي کڻي چوڻ لڳو ته ‘‘آئون ڪوشش ڪندس.’’
اهڙي طرح ڪهاڻيءَ جي ميدان ۾ ڪافي وڏا نالا آهن، جن سنڌي ڪهاڻيءَ کي ڪلاسڪيل رنگ ۾ رنڱي سنڌي ڪهاڻيءَ ۾ سڦلتا جو ساھ ڦوڪيو آهي،
سچ پڇو ته عبدالسلام ٿهيم به سنڌي ڪهاڻيءَ جو هڪ ننڍڙو ئي سهي پر سگهارو ليکاري آهي. سندس موضوع محبتن جي ماڻن کان وٺي ڪري دردن جي داستانن تائين ڌڙڪندي محسوس ٿيا آهن، سندس قلم ساک جي صُبح جو آواز کڻي ادب جي ميدان ۾ ائين لٿو آهي، جيئن محبتن جي ميهار کي سُهڻي درياھ جي ڌڌڪن مان اُڪاري عشق جي اکين جا چاڳ چمي وفا جي وجود کي وهنجاري واپس منزل ڏي موٽي ايندي هُئي.
اهڙي طرح عبدالسلام ٿهيم پنهنجي ڪهاڻيءَ جي ڪردار سان ڀرپور نڀايو آهي، سندس پهرين ادبي وک ڪنهن به ڌُٻڻ ۾ دٻجڻ جي ڳالهه ئي نٿي ڪري. عبدالسلام ٿهيم ڪنهن ٻئي ڪهاڻيڪار جي گهاڙيٽن ۾ غرق ٿيڻ کان پاڻ کي ڪافي قدر پري رکيو آهي، سندس هر سٽ جي سڏ ۾ سنڌ اجرڪ جي اکين سان اوجاڳيل نظر اچي رهي آهي، مون ڪافي سندس ڪهاڻيون پڙهيون آهن، ۽ سندس ڪيئي خيالن جون گهرائيون مون ۾ گهر ڪري ويٺيون آهن، خاص ڪري سندس هڪ ڪهاڻي “ڇتو” پڙهڻ وقت ڄڻ ته روح جي رڻ مٿان ڇتي پڻ جون گگون ڳڙڻ لڳيون هيون ۽ من ۾ چڪ پوڻ لڳا هئا. عبدالسلام ٿهيم مور جي کُليل کنڀن جهڙو اُهو ڪهاڻيڪار آهي، جنهن جي احساسن جي اوچائي ڪارونجهر جبل جيئان ڪڏهن به جُهڪڻي ناهي. سندس قلم جي تلوار روپلي جيئان ضعيف روايتن کي روليندي نظر آئي آهي. کيس دُعا آهي ته پاڻ ڪهاڻيءَ جي ڪاڪ کي ڪاميابين جي قدمن سان ماڻيندو رهي.
ايازامرشيخ
28.4.2013